Tajemnice zabrane do grobu

Kolejna książka, kolejny debiutant, a właściwie debiutantka na rynku wydawniczym, Jagoda Żeromska (nazwisko zobowiązuje!!!). Czy coś łączy panią Jagodę z tym najbardziej znanym Żeromskim, nie wiem. Wiem, że autorka debiutuje i dedykuje lekturę swoim bliskim, rodzicom i dziadkom. Jak sama twierdzi w podziękowaniach, na moment napisania debiutanckiej powieści czekała długo. Na pewno chciała upamiętnić swoich dziadków, którzy już nie żyją. W jej rodzinie babcia miała siostrę bliźniaczkę i właśnie to stanowi ważną część powieści.

Zanim jeszcze o bohaterach, to kilka słów o okładce. Na niej widać kobietę, jakby „wyrwaną” z portretu, tyle że jej oczy przykrywa czerwony pasek. Nie widzimy więc jej spojrzenia. Widzimy za to, że się na pewno nie uśmiecha. Na czwartej stronie okładki mamy informację, że książka została zaszufladkowana jako thriller. Czy to na pewno thriller? O to mógłbym się pospierać, więc napiszę o tym w podsumowaniu. Teraz czas na bohaterów i akcję powieści.

Tajemnice zabrane do grobu to powieść, której akcja rozgrywa się na dwóch płaszczyznach czasowych. Często bywa w powieściach, że tak skonstruowana lektura i jej wydarzenia się przeplatają. Tutaj mamy najpierw czasy lat sześćdziesiątych ubiegłego stulecia, gdzie poznajemy siostry bliźniaczki — Rozalię i Danusię. Obie są jak podobne do siebie jak dwie krople wody, i jak to bywa z bliźniaczkami, bardzo się kochają jako rodzeństwo, są nierozłączne, jedna za drugą wskoczyłaby w ogień. Poznajemy w tej części książki romans Rozalii i jej ukochanego mężczyzny, Seweryna, który... w ostateczności poślubia siostrę Rozalii, Danusię. Dlaczego tak się stało?

Następnie akcja przenosi się w czasy współczesne, gdzie poznajemy Ksienię, wnuczkę Rozalii. Rozalia kończy na ziemskie pielgrzymowanie, z czym nie może pogodzić się Ksenia, która przez przypadek odkrywa pamiątki po ukochanej babci. One kryją wiele zagadek, do których nawiązuje tytuł powieści. Kto pomoże jej dojść do prawdy, która najprawdopodobniej została zabrana do grobu? Dlaczego w jej rodzinie dochodzi do dość niespotykanych sytuacji, które mogą mieć znamiona mrocznej intrygi czy zemsty po latach?

O ile konstrukcja książki mi się bardzo podoba, to raczej nie nazywałbym tej książki thrillerem. Oczywiście są elementy tego gatunku, jednak bardziej jest to powieść obyczajowa, taka mini saga rodzinna, bo odnosi się do kilku pokoleń rodziny. Tego strachu trochę brakuje, by umieścić lekturę pomiędzy innymi książkami z tego gatunku. Oczywiście autorka ma potencjał, powieść jest dobrze skonstruowana, więc na pewno sięgnę po kolejną książkę pani Jagody.