Ten zakazany

Przepowiednie spełniają się

Rand pod okiem Lana opanowuje sztukę władania mieczem. Ciągle nie jest w stanie dopuścić do siebie myśli, że to on jest Smokiem Odrodzonym. Nie opuścił on nadal Fal Dara, nie chce bowiem rozstawać się z przyjaciółmi, ale jednocześnie nie chce ich narażać na niebezpieczeństwa związane z tym, kim on jest.

Wszystko zmienia nagłe przybycie Zasiadającej na Tronie Amyrlin, przewodniczącej Aes Sedai z Tar Valon. To skłania Randa do opuszczenie warowni, ale niestety nie udaje mu się spełnić swoich planów. Niedługo potem dochodzi do wtargnięcia do lochów twierdzy, przez Sprzymierzeńców Ciemności zostaje uwolniony Fain i skradziony legendarny Róg Valere i sztylet, który skaził Mata i zagraża jego życiu. Rand i jego druhowie wyruszają na Wielkie Polowanie, by odzyskać skradzione przedmioty i zapobiec wykorzystaniu mocy Rogu przez siły zła.

"Wielkie Polowanie" to drugi tom monumentalnego cyklu Koło Czasu. Śledzimy tu dalej losy trójki młodych chłopców z Dwu Rzek wplątanych przez Koło Czasu we Wzór, który ciągle się zmienia i plącze ich losy jak chce. Poznajemy tu także nowych bohaterów, a wątki bohaterów z pierwszego tomu są tu rozwijane dalej. Pełno w świecie stworzonym przez Jordana intryg, spisków i nieufności. Nikt nie może być tu nikogo pewny. Obserwujemy tu dojrzewanie i zmiany jakie zachodzą w głównych bohaterach. Randa, który powoli godzi się ze swoim przeznaczeniem, a także Mata i Perrina. Autor odkrywa przed nami sekrety szkolenia kandydatek na Aes Sedai w Tar Valon. Dowiadujemy się również trochę więcej o czekającym Randa, jako Smoka Odrodzonego, starciu z Czarnym. Zakończenie tego tomu jest dość spektakularne, a pojawiająca się pod koniec postać Przeklętej, Lanfear, pozwala się domyślać, że namiesza ona porządnie w kolejnych tomach.

Czy drugi tom podobał mi się bardziej niż pierwszy? No właśnie nie wiem. Ja mam poważny problem z piórem Jordana, jest ona dla mnie zbyt nadmuchany, zbyt pompatyczny, zbyt ciężki, co nie ułatwiało mi lektury. Z tempem akcji jest jak w poprzednim tomie, biegnie niespiesznym torem by gdzie niegdzie przyspieszyć. Nie potrafię nadal związać się emocjonalnie ze światem stworzonym przez autora, ani z bohaterami. Gdy coś odrywało mnie od lektury, nie czułam tego niepokoju i niecierpliwości, co tam się wydarzy i co spotka moich ulubionych bohaterów i natychmiastowej chęci powrotu do lektury. Czytając i pierwszy i drugi tom miałam wrażenie, że jestem gdzieś obok, a nie w środku zdarzeń opisywanych w powieści. Losy bohaterów są dla mnie zupełnie obojętne. Być może wynika to ze stylu Jordana, niestety ten tom także mi się dłużył i nużył mnie. Niestety, a pełna nadziei podchodziłam do lektury tego tomu, czytając opinie innych czytelników, że tu akcji jest więcej. I rozczarowałam się. Przytłacza nie tylko styl autora, ale także rozwlekłe opisy czy wewnętrzne przemyślenia bohaterów, jak ogrom świata stworzonego przez autora. Nowi bohaterowie pojawiają się co jakiś czas na kartach powieści, zapewne w kolejnych tomach ich losy zostaną poprowadzone dalej i obraz zacznie nabierać wyrazistszych kształtów, ale dla mnie było ich po prostu za dużo. Być może, i przekonuje się do tego coraz bardziej, high fantasy nie jest dla mnie. Natknęłam się na krótką recenzję tego tomu i mogę się pod nią podpisać: "Za długo, za nudno, za wolno". Na półce czeka trzeci tom, ale muszę chyba sobie zrobić przerwę i wrócić do tego świata za jakiś czas, na razie jestem przytłoczona i znużona.

Za egzemplarz do recenzji dziękuję wydawnictwu Zysk i S-ka.

Przypadkowe spotkanie

Historie o miłości, która przychodzi niespodziewanie i niechcianie w chwilach, których najmniej się spodziewamy powstało już wiele. Taką historią jest opowieść o Serenie i Jace. Spotykają się na lotnisku w niezbyt miłych okolicznościach, później w samolocie, gdzie spędzają wspólnie czas podróży, a następnie zrządzeniem losu lądują razem w jednym apartamencie w hotelu, w którym, jak się okazuje, oboje wygrali tam pobyt. Są skazani na swoje towarzystwo przez pięć dni i nocy. Co z tego wyniknie? Czy dwoje nieznajomych z zupełnie różnych światów ma szansę na szczęście?

Taki typ literatury to zupełnie nie moja bajka, ale zaryzykowałam i sięgnęłam po "Ten zakazany" dzięki uprzejmości wydawnictwa WasPos. Czy mi się podobała książka? I tak i nie. Na pewno podobał mi się pomysł na fabułę, przypominał trochę film, który uwielbiałam za młodu z Harrisonem Fordem "Sześć dni, siedem nocy". Ale to chyba wszystko co mi tu przypadło do serca.

Po pierwsze gdy w innych książkach opisów miejsc, przyrody jest za dużo, tak tu nie ma ich prawie wcale, tak że w ogóle nie można sobie wyobrazić gdzie bohaterowie w danym momencie przebywają. Po drugie bohaterowie, główna bohaterka w moich oczach zachowała się jak "łatwa dziewczyna" bo kto po dwóch dniach, nawet nie pełnych idzie do łóżka z tak naprawdę całkiem obcym facetem? Poza tym irytowała mnie swoim zachowaniem, wiem jaki był zamysł autorki, by przypominała trochę roztrzepaną i uroczą Bridget Jones czy Elle Woode, ale w moim odczuciu niestety autorce to nie wyszło. Styl pisania miał być zabawny i miał wywoływać uśmiech na twarzy czytelnika, ale mnie nie bawił, a wręcz irytował. Styl jakim napisana jest książka jest potoczny, można wręcz pokusić się o stwierdzenie, że kolokwialny. Ja rozumiem, że nie jest to ani Mickiewicz ani Sienkiewicz, ale dbajmy o poziom języka w którym wydawane są powieści w naszym kraju. Błagam ! Kolejnym zarzutem z mojej strony jest to uczucie, które rozkwita między bohaterami, kiedy i gdzie ta miłość się narodziła, do tej pory nie wiem, bohaterowie coś tam o tej miłości mówią, opowiadają, ale ja jako czytelnik nie zauważam kiedy to uczucie się rodzi, wzrasta. No nie. Podobnie jest z akcją w tej książce, a raczej jej brakiem. Bowiem dostajemy tu zlepek kilku "zabawnych" scen, bądź dramatycznych wspomnień z przeszłości Sereny i melodramatycznych scen rozstania głównych bohaterów, do którego by nie doszło na marginesie wspominając, gdyby główna bohaterka dawała ludziom dojść do słowa i skończyć wypowiedź, ze scenami seksu. I te sceny pojawiają się w najmniej odpowiednich momentach, weźmy chociaż scenę pod koniec książki, główna bohaterka goni za ukochanym, przełamuje się, wyznaje mu miłość, jest pięknie, romantycznie, a wszystko psuje scena następna... Naprawdę czy to jakiś konieczny punkt książek tego typu, że scen seksu jest za dużo i niektóre są obrzydliwe. Ja nie wiem, to jest ponad moje nerwy ! A na koniec zostawiłam prawdziwą wisienkę na torcie, a mianowicie obsesję autorki na punkcie oczu, tęczówek, źrenic i spojrzeń. Nie wiem ile razy te wyrażenia padają w całej powieści bo w pewnym momencie przestałam już liczyć, ale gdy widziałam słowo "tęczówka" przewracałam już oczami i wzdychałam teatralnie. Mam dość zdań o oczach na jakiś czas.

Mi ta książka niestety się nie spodobała. Może ten typ literatury nie jest dla mnie, albo jej polski poziom pozostawia wiele do życzenia. Nie wiem, nie mnie to oceniać, bo jak wspominałam nie czytam takiej literatury zbyt dużo. Ja napisałam szczerze co mi się podobało, a co nie. I jak zwykle decyzję o lekturze tej powieści pozostawiam Wam.

Za egzemplarz do recenzji dziękuję wydawnictwu WasPos.