The Love Hypothesis

Ostatnio mam szczęście do czytania książek o bardzo gadulskich bohaterach:-) Z jednej strony to jest słodkie, bo pokaźny słowotok występuje w sytuacjach bardzo stresujących. Główna bohaterka choć jest dobrą osobą, to jednak zamiast wybierać proste ścieżki, to pcha się tam, gdzie może być tylko gorzej. Z drugiej strony jej gadulstwo czasami irytowało, bo trzeba było wiele linijek przeczytać, by wydukała o co jej chodzi. Tym bardziej, że zamiast wprost powiedzieć co jest na rzeczy, ona unikała szczerych rozmów z obawy, że jej plan nie wypali. Bardzo chciała, by jej przyjaciółka była szczęśliwa, choć to z jej chłopakiem. Widziała jednak, że im bliżej było do siebie, więc zakombinowała wybryk z którego musiała się później gęsto tłumaczyć. Pocałowała pierwszą lepszą osobę, która pojawiła się na horyzoncie nie przypuszczając, że był nią najbardziej uwierający mężczyzna. Osobnik płci męskiej z ego większym niż jego ponad programowy wzrost. Postać, która do wszystkiego się przyczepia, która wszystkich uwiera bardziej niż kamień w bucie. Ktoś taki, kogo widok już rujnuje nam dzień. Ktoś taki, kogo ona za wszelką cenę chciała unikać, a który... nie tylko znał jej imię. Jak sądzicie, czy związek na niby może się udać?
Mimo przeróżnych opisów doktoranckiego życia książka była przewidywalna. Miała jednak w sobie jakąś wyjątkowość, która pomimo oklepanych schematów nawet mi się podobała. Z pewnością potrafiła wciągnąć na tyle, że nie chciało mi się od niej odrywać. Pojawiały się tutaj dość nietuzinkowe postacie, które jawiły się na moment, lub dłużej. Wspaniała dla nastolatków, którzy niewiele jeszcze wiedzą o miłości, a którzy chcieliby bardziej ją poznać. Jedna z lepszych nastoletnich powieści, gdzie przed rozpoczęciem rozdziału czytaliśmy złote myśli bohaterki. Historia jakich wiele, lecz bohaterzy jakich niewielu. Czytając ją wstydziłam się niektórych zachowań postaci, gdyż dało się ją odbierać osobiście. Myślę, że śmiało mogę ją polecić:-)