Transsuma

„Transsuma” jest o zdzieraniu skorup z duszy i ciała – tych, które zagradzają nam drogę do unikalnego szczęścia bycia sobą.
Czuję, że Z. Freud – obok Razorbaka, jeden z moich ulubionych autorów - życzyłby nam wszystkim takiej życiowej śmiałości, jaką ma bohater książki.
Można powiedzieć, że jest to powieść o kobiecie i mężczyźnie (pod każdym względem), o tych okruchach miłości, które gdzieś, kiedyś są dane każdemu człowiekowi. A to wszystko dzieje się wśród szaleństwa, śmieszności i przyziemności – czy to w klasztorze, czy poza nim. W chwilami zaskakujący sposób, fabuła jest zanurzona w przemyśleniach o Bogu, albo raczej jego resztkach, które rozsiane są w klasztornym ogrodzie.
Całe szczęście, że w swoich dygresjach autor ma dużo poczucia humoru, które pozwala nam złapać oddech. W przeciwnym razie, zostalibyśmy zdruzgotani mocą jego opowieści.

Są książki, które bierzemy do ręki ze względu na autora. Są książki, które bierzemy do ręki, bo ktoś nam polecił. Są książki, które przyciągają nas okładką. Jeszcze inni sięgają po książki, bo mają nawyk posiadania (w sumie ja też lubię mieć niżeli wypożyczać). Sięgam jednakże po książki (i nowości zarazem), które intrygują opisem i pozwalają poznać autora, o którym nie słyszałam albo który debiutuje. To taka nie odkryta księga, w której spotkać może nas wszystko.

„Transsuma” jest bardzo emocjonalna powieścią. Na przykładzie A, który mam wrażenie uciekł w popłochu do klasztoru na odludziu, walczy ze sobą, ze swoimi demonami, ze swoim ja o to, by w końcu odnaleźć (właśnie!) siebie. Ucieka w miejsce gdzie już nie będzie mógł odrzucić więcej jak samego siebie, po to by odszukać to czego tak bardzo potrzebuje. Myślę, że nasz bohater ma bardzo silną osobowość. Nie zależnie od tego czego oczekuje od siebie, innych i świata, dąży do celu – najpierw idąc za wiarą, a następnie niemalże sprzeciwiając się jej na całej linii. A. przemienia się poniekąd nie do poznania. A my śledzimy jego poczynania raz za razem, strona za stroną, słowo za słowem. Człowiek, kiedy jest w klasztorze pokazuje się z tej nieznanej, nagiej strony – jest obdarty z tego kim był i na nowo może się kształtować, tym samym pozwalając sobie na bycie tym, kim chce się być.

Autor pisze bardzo przyswajalnie. Troszkę wyniośle, ale daje to ogromnie poczucie, że to jak odbierzemy powieść będzie ważne. Nie boi się pisać o religii, która w dzisiejszych czasach, myślę, że powoli zaczyna być TABU. Oddałam się lekturze tak bardzo mocno, że zjadłam ją w jedno popołudnie. Czytałam ją z zaangażowaniem i w pełnym skupieniu, by ani niczego nie pominąć, ani niczego nie zgubić, mimo że to nie jest nad wyraz trudna lektura. Pozwoliłam się porwać nurtowi historii i nie mogłam się oderwać aż do ostatnich słów. To bardzo dobra książka, dająca nie tylko do myślenia, ale może i namawiająca nad tym, by przyjrzeć się bliżej samemu sobie? Perełeczka na ten rok w 100 %!