Tutaj mieszka zło

Kiedyś już chyba o tym pisałam, ale cóż szkodzi powtórzyć dobrą dla ogółu kwestię? Z pisaniem książek jest trochę jak ze śpiewaniem- śpiewać każdy może, trochę lepiej lub trochę gorzej. W przypadku Sonii Rosy słynne kabaretowe słowa mają wyłącznie dobry wydźwięk. Autorka nigdy nie każe nam na siebie długo czekać- niedawno, bo pod koniec maja, podarowała nam szalenie mądrą i zaskakującą powieść pt. „Młoda wdowa”, a już w lipcu mamy okazję cieszyć się kolejnym wciągającym tekstem. Trudne tematy? Dla Sonii Rosy, a tak naprawdę dla Katarzyny Misiołek, nie istnieje termin: trudny temat. Wielokrotnie udowodniła, że bolesnych problemów społecznych nie można zamiatać pod dywan. Wręcz przeciwnie- ludzie pióra mogą wykorzystać okazję do tego, by szeroko otworzyć nam oczy, by nas zszokować, ale też zmusić do myślenia i praktycznego działania.

Tym razem już sam tytuł i starannie dobrana okładka zapowiadają coś bolesnego, mrocznego, a nie banalnego i infantylnego. „Tutaj mieszka zło” to doskonała przeplatanka uczuć. Zbrodnia miesza się z karą i makbetowską krwią na rękach, a miłość z nienawiścią i zazdrością. Można też mówić o idealnym odwzorowaniu klątwy, bowiem krwawa historia sprzed lat nie daje o sobie zapomnieć. Licho nie śpi, przynajmniej nie na kartach tej powieści. Czy kupno okazałego dworku z pięknym, spokojnym widokiem może być okazją do małżeńskiego szczęścia? Cóż, z punktu widzenia współczesnej drożyzny mieszkaniowej zapewne tak, lecz chyba tylko na tym aspekcie zatrzymuje się radość bohaterów… Dlaczego Marta, żona wiernego Bartosza, słyszy płacz i śmiech małych dzieci, skoro od dekady ich tam nie ma? Początkowa euforia zamienia się w niepewność i wyrzuty sumienia, bo czy można budować swoją radość na czyimś dramacie? No i dlaczego kobieta ma też inne, na pierwszy rzut oka błahe problemy? Czy banałem jest fakt, że Marcie trudno dogadać się z Izabelą, siostrą Bartosza? Niby nie, lecz autorka zrobiła wszystko, by konflikt obu kobiet wznieść na wyżyny doskonałego tekstu grozy. To nie są tylko zimne spojrzenia czy głośne kłótnie. To coś znacznie, znacznie większego, a wątek ten działa dosłownie jak domino. Jedno nieszczęście pociąga za sobą kolejne i nie ma zamiaru się zatrzymać… Nie chcę zdradzać zbyt wielu szczegółów, lecz wiem jedno: poznawanie kolejnych rozdziałów nie będzie dla nikogo straconym czasem, a bardziej niezwykle mocną huśtawką emocjonalną. Musimy wiedzieć, kto w tym rozrachunku jest katem, a kto ofiarą. Tylko dogłębna lektura da nam możliwość efektywnego zrozumienia intencji fikcyjnych bohaterów, jak i samej pisarki. Sonia Rosa na pewno chciała nas zaskoczyć, stworzyć coś niepowtarzalnego- udało jej się to perfekcyjnie. Czułam, że tak będzie, bo autorka nigdy mnie nie zawodzi i nieważna jest jej odsłona literacka. Sama zresztą podkreśliła, że jest to thriller wyjątkowy, bo stanowi coś w rodzaju studium samotności, bezradności, rozpaczy i opuszczenia. Istotną rolę gra tu też przeszłość Izabeli i Bartosza, gdyż ich obecna więź bratersko-siostrzana nie jest przypadkowa. Tym bardziej zachęcam wszystkich do odkrycia wszystkich zagadek.
Wiele kwestii może nam tu nie dać spokoju. Już sama historia z przeszłości, w której ogarnięta psychozą poporodową matka morduje swoje dzieci, to niewytłumaczalna zagadka psychologiczna, ale i medyczna. Co najsmutniejsze, „Tutaj mieszka zło” jest fikcją literacką, lecz takie historie dzieją się naprawdę. My, czytelnicy, wciąż nie chcemy w to wierzyć, nie dociera to do naszych umysłów, a nawet czasem uważamy, że autorów ponosi zbyt wielka fantazja. Szczerze mówiąc, też mam z tym problem, ale doceniam fakt, że Sonia Rosa przypomina o ludzkich dramatach z taką siłą i zaangażowaniem, Utwierdza mnie to w przekonaniu, że nawet najpiękniej poukładane życie może za chwilę runąć, zamienić się w totalną czarną dziurę. Nie ma dla nas nic pewnego- no, może poza śmiercią i podatkami.
Wszystkie rozdziały podzielone są w kapitalny sposób, dzięki czemu znamy punkt widzenia zarówno Marty, jak i Izabeli. Radzę jedynie wstrzymać się z pochopnymi opiniami, a bardziej rozważyć wszystkie możliwe opcje życia obu pań. Nie będzie to trudne, bo 340 stron tekstu czyta się błyskawicznie, zaś Marta i Izabela są jak ogień i woda, jak czerń i biel. Kontrast między nimi aż razi, ale czego konkretnie dotyczy? O tym trzeba samemu się przekonać.

Dla mnie to też książka o wręcz ogromnej niesprawiedliwości życiowej. Wiele par pragnie potomstwa, lecz biologia jest dla nich nieubłagana. Z drugiej strony, istnieją osoby, które bezczeszczą ten cudowny dar, gdyż zakamarki ludzkiego umysłu też są bezlitosne. Paradoks? Może, lecz bardzo bolesny i wymagający indywidualnych przemyśleń.

Nie mam absolutnie nic do zarzucenia tej książce. Ba, mogę nawet pokusić się o stwierdzenie, że to jedna z najlepszych powieści Sonii Rosy. Znajdowało się w niej wszystko, co powinien zawierać thriller, kryminał, a nawet obyczaj. Zakończenie jest szokujące, idealne pod względem psychologicznym, co zwiększa ogólną ocenę. Czekam na więcej, bo warto.