Tyran Tom 2 King

Jeśli nie czytaliście "Kinga" - ZABRANIAM CZYTAĆ OPIS "TYRANA"! Nie psujcie sobie przyjemności z odkrywania tajemnic.


"W moim świecie albo zostaje się zabitym, albo trzeba zabić."


Z drugimi (i wszystkimi kolejnymi) tomami serii (o tych samych bohaterach) mam ten problem, że gdy siadam do napisania opinii, nigdy nie wiem od czego zacząć i co właściwie napisać. Po pierwsze nie wiem jak to zrobić, by nie zdradzić nic co mogłoby być spoilerem i nie zepsuć komuś przyjemności z czytania. Po drugie często mam wrażenie, że w opinii pierwszego tomu zawarłam najistotniejsze informacje. W tym przypadku mam podobnie, bo "Tyran" to nic innego jak jeden wielki spoiler! Ale postaram się sklecić coś istotnego.

Zaczynając od tytułu, ciągle miałam w głowie pytanie, czemu akurat Tyran, o co chodzi. Na tym polu autorka zaskoczyła mnie do tego stopnia, że zbierałam szczękę z podłogi. Do ostatniego momentu nie spodziewałam się takiego rozwiązania. Dodatkowo dostajemy wszystkie odpowiedzi na pytania, z którymi zostawiła nas autorka w "Kingu". Naprawdę, zostałam zaskoczona nie raz - pozytywnie rzecz jasna.

"Tyran" rozpoczyna się w momencie zakończenia pierwszego tomu. Zatem nie ma żadnej przerwy i dalej śledzimy losy bohaterów. Dlatego też lepiej mieć obie części pod ręką. Znów autorka zastosowała narrację pierwszoosobową naprzemienną, więc śledzimy poczynania zarówno Doe jak i Kinga. T.M. Frazier doskonale przemyślała tę historię. Utrzymała poziom z pierwszego tomu i zasypała czytelnika emocjami. Akcja nie zwalnia nawet na chwilę.

W tym tomie głównie, razem z bohaterką, odkrywamy jej przeszłość. Po kawałku, po jednym wspomnieniu, po tym co ktoś jej opowie. Ale wciąż zarówno Doe jak i ja, byłam zdezorientowała. Stopniowo, krok po kroku wszystkie elementy układanki zaczęły wskakiwać na swoje miejsce, aż w końcu autorka zrzuciła bombę, przez którą nie odłożyłam książki aż do końca. Przygotujcie się zatem na masę przeróżnych emocji. Od wstrzymania oddechu, szoku, wściekłości, do radości i powrotu bicia serca do normalnego tempa.

Cieszę się również, że wspomnienie Preppy'ego wciąż jest żywe i nawet bywają momenty, w których się śmiałam z jego słów. Wspominałam już jak bardzo uwielbiam tego gościa. Bear również odgrywa ważną rolę i bardzo podobało mi się to, że autorka nie skupiła się wyłącznie na parze głównych bohaterów. Bear w końcu zrozumiał, że klub motocyklowy to nie wszystko, a tak naprawdę on pragnie czegoś innego. Zrzuca więc kamizelkę klubu i sam wybiera swoją rodzinę. Lojalny i godny przyjaciel. Z niecierpliwością czekam na jego historię.


Rzadko kiedy zdarza się, by drugi tom był lepszy, bądź na tym samym poziomie co pierwszy. W tym przypadku wiele osób "Tyrana" uważa za lepszego, dla mnie jednak jest to ten sam, równie dobry poziom. Oceniłam ją jednak o jeden niżej, ale to tylko z powodu początku. Bo choć ciekawy i ważny, to mnie się nieco dłużył. Zwalam winę na to, że czytałam początek na wyrywki :D

Po powyższych słowach nie muszę chyba mówić, że polecam? Jeśli jesteście już po "Kingu", to koniecznie bierzcie się za "Tyrana". Nie spodziewajcie się nudy i słodkiego romansu, zdecydowanie będzie niebezpiecznie i mrocznie. A jeśli nie mieliście w planach tej dylogii, to koniecznie je nadróbcie. Gwarantuję, że nie będziecie żałować.
Tymczasem czekam na tom trzeci, czyli na historię Beara.