Ukrainka

Autorka bardzo często porusza w książce tematy trudne, choć dla niektórych może nieistotne lub mniejszej wagi. Bardzo często podkreśla, że postacie z książki są samotne i bardzo ich to boli. Ukazuje tutaj ich stronę, świat widziany ich oczami, gdzie chcą jak najdłużej zachować przy sobie swoje dziecko. Nie ważne, że jest ono już dorosłe i odziane w wojskowy mundur. Matka boi się tym bardziej, że jedzie on na wojnę, a wiadomo, że misja skończyć się może w dwojaki sposób. Oprócz tego mamy obraz innej kobiety, która zapija swoje smutki. Nie opiekuje się dzieckiem, które ledwo uszło z życiem, kiedy samotnie biegało po dworze. W momencie, kiedy jest pokazana scena z nim i może się wypowiedzieć, to będzie to wzruszający moment. On podkreśli jak bardzo by chciał się do kogoś przytulić. W niektórych wydarzeniach wystarczy jedno zdanie byśmy wyrobili sobie opinię o tym, co miało zostać przekazane. Autorka celowo daje takie podteksty, by każdy sam przemyślał sobie pewne zdarzenia, gdyż wie, że głosy w niektórych tematach mogą zostać podzielone. W ten sposób bezpiecznie może wkraczać nawet na najbardziej indywidualne czy nawet prywatne tematy. Poruszony zostanie również temat wojny na Ukrainie i tam postacie otwarcie mówią o tym, co myślą. A czy mają rację, to myślę, że warto samemu przeczytać i odpowiedzieć sobie na to pytanie. Nie mamy bowiem wpływu na to skąd pochodzimy i kim są nasi rodzice. Myślę, że autorka chciała przemycić tutaj trochę tolerancji do osób innego pochodzenia. Jak bowiem namówić serce, by nie czuło czegoś do drugiej osoby? Czy faktycznie liczy się wtedy to skąd pochodzi?
Bardzo mądra i refleksyjna opowieść. Będą momenty wzruszenia, jak i buntu z naszej strony za obraz, który został ukazany. Wracamy tu do czasów historycznych, jakby zależało komuś by móc porównać sobie ten obecny z tym dawniejszym. A dlaczego, to już sami sobie odpowiecie podczas czytania.
Lektura na jeden dzień, ze średnim drukiem, krótkimi rozdziałami i dużą ilością dialogów. Warta przeczytania:-)