Valeria w lustrze. Valeria. Tom 2

Valeria powraca do nas ze swoimi czterema przyjaciółkami i przygodami miłosnymi.
Tym razem Valeria opublikowała książkę o swoim życiu i zastanawia się nad reakcją bliskich na tę powieść. Zaczyna układać sobie życie bez Adriana, za to u jej boku coraz częściej pojawia się Victor. Kobieta czuje się szczęśliwa i w końcu zaczyna wierzyć w siebie, jednak wtedy nad jej życiem miłosnym znów pojawiają się czarne chmury w postaci wątpliwości co do szczerości uczuć Victora. Czy ich miłość ma szansę przetrwać? A może to w rzeczywistości jedynie wzajemna fascynacja, która za chwilę się ulotni?
***
Czytając pierwszą część przygód Valerii wiedziałam, że w najbliższym czasie sięgnę po kolejne. Polubiłam cztery szalone przyjaciółki i ich przygody i chciałam poznać dalszy ciąg romansu Valerii i przystojnego Victora. Tym razem autorka także uświadamia nam, że życie nie zawsze jest kolorowe i w każdej chwili czekają nas naprzemiennie wzloty i upadki, a najważniejsze, to mieć przy sobie wiernych przyjaciół, którzy podnieść się z każdej opresji.
I w tej części znajdziemy mnóstwo zabawnych fragmentów i ciekawych przygód głównej bohaterki, a także jej przyjaciółek. Spotkamy się także z trudnymi decyzjami i ciężkimi momentami. Wciąż jestem zauroczona przygodami tej młodej kobiety i już teraz wiem, ze sięgnę po kolejne części przygód Valerii.
Autorka ma bardzo przystępny styl pisania, przez co bardzo łatwo dociera do czytelnika. Nie da się nie śmiać czy nie zamartwiać, gdy robi to główna bohaterka. Momentami czułam się tak, jakbym była piątą osobą w tej zwartej grupie, co także sprawiało, że czytanie było przyjemniejsze. Dodatkowo odnoszę wrażenie, że większość opisywanych wydarzeń mogłoby spotkać niemal każdą kobietę, przez co książka wydaje się jeszcze bardziej wiarygodna, choć momentami jest naprawdę szalona.
Zdecydowanie jest to idealna książka na oderwanie myśli od codzienności i rozluźnienie po ciężkim dniu w pracy.

***
„My, kobiety, zwykle siebie nie doceniamy. Gdybyśmy wierzyły, że nam się uda, świat należałby do nas. Czy potrafię przejąć kontrole nad swoim życiem? Czy też przyjdzie czas, że już zupełnie nie rozpoznam siebie w lustrze?”

Pierwsza część przygód Valerii i jej przyjaciółek niezwykle przypadła mi do gustu. Cztery kobiety, z których każda wiedzie swoje życie, jest inna, niemniej jednak dziewczyny zawsze mogą na siebie liczyć i wzajemnie się wspierają.
Bardzo ciekawiły mnie losy dziewczyn, z głównym naciskiem na Valerie, której życie wywróciło się do góry nogami.
Losy dziewczyn oczywiście zaskakują. Szykuje się dla nich wiele niespodzianeki życiowych decyzji. Ich przyjaźń jest prawdziwa, co pozwala im na wiele szczerych rozmów, które nie prowadzą do konfliktów, mimo iż kobiety mówią sobie to co myślą.
Historia czterech przyjaciółek, którym wzajemnych relacji z pewnością zazdrości nie jedna czytelniczka. Ja osobiście bardzo chciała bym znaleźć się na miejscu dziewczyn, które mają siebie wzajemnie i zawsze, niezależnie od wszystkiego mogą na siebie liczyć.
Ja wiele decyzji podjęła bym inaczej i jestem pewna, że moje życie nie potoczyło by się w sposób w jaki toczy się życie bohaterek. Nie mogłam pogodzić się z decyzją o aborcji, która nie została skonsultowana z ojcem dziecka, który według mnie ma prawo wiedzieć o tak ważnych decyzjach.
Valeria po rozstaniu z mężem związała się z Victorem. Byli szczęśliwi, dlatego też nie do końca jestem w stanie zrozumieć jej odejście. Niemniej jednak, gdyby od razu wszędzie pojawił się happy end, nie byłoby sensu pisać książki, gdzie wszyscy są szczęśliwi, bo kto by to czytał!
Książka jest utrzymana w lekkiej tonacji i czyta się ją z wielką przyjemnością. Idealnie nadaje się dla kobiet, gdyż babskie pogaduchy niekoniecznie przypadłyby do gustu mężczyznom. Autorka teoretycznie pisze lekką książkę przy której świetnie się bawimy, ale porusza w niej wiele trudnych tematów. Podczas czytania nie można narzekać na nudę i przedłużające się sceny, gdyż wszystko dzieje się szybko i nie ma zbędnych opisów i roczulania się nad błahymi tematami.
"Valeria w lustrze" zawiera wiele erotyzmu, ale nie jest wulgarna i jestem pewna, że przypadnie do gustu zarówno miłośnikom romansów, powieści obyczajowych jak i typowych erotyków.
Dla mnie cztery szalone przyjaciółki są idealne do wieczornych spotkań! Już nie mogę doczekać się kolejnych części przygód tych wariatek!
Polecam tą serię wszystkim kobietom, bo mężczyznom raczej nie przypadnie do gustu.

Kontynuacja "W butach Valerii", czyli kolejne perypetie paczki przyjaciółek, które bardzo polubiłam. Podoba mi się poczucie humoru dziewczyn, a ich babskie pogaduchy są takie życiowe i naturalne, że mam wrażenie, że są też moimi koleżankami. Książka jest totalnym umilaczem czasu, ciepłym kompresem na serce. Ma oczywiście i plusy i minusy. Największym atutem zdecydowanie są relacje dziewczyn i lekki zabawny styl, w końcu to typowo rozrywkowa lektura. Natomiast z tych mniej pozytywnych aspektów to to, że historia niestety poszła w stronę tradycyjnego erotyku, scen łóżkowych nie brakuje, jest ich nawet za dużo. Niemniej jednak na pewno to jedna z lepszych z tego gatunku książek, które ostatnio czytałam. Przede wszystkim nie ma tu głupiutkich bohaterek i facetów brutali, a fabuła trzyma się kupy, czego wielu erotykom brakuje.

Sięgając po Valerię nie miałam ani zielonego ani bladego pojęcia, że ta powieść jest kontynuacją i drugim tomem całej serii o naszej bohaterce. Nie wiele o niej wiedziałam, a mimo to nie odczułam braku informacji jeśli chodzi o pierwszą część. Żeby nie było uważam to za ogromny plus, bo nie musiałam na siłę szukać informacji o tym kto z kim, gdzie i po co, tylko oddałam się lekturze, przy której odpoczywanie wyglądało jak konkretny sposób na odmulenie z codzienności.

Mamy tutaj cztery babeczki – cztery przyjaciółki. Z początku myślałam, że to będzie coś w stylu „Seksu w wielkim mieście”, ale doszłam jednak do wniosku, że to jednak nie to. Obawy Valerii przed nowym związkiem po tym jak ma doświadczenia rozwodowe są dla mnie zupełnie zrozumiałe. W końcu rozwód to wcale nie jest przyjemna sprawa, nawet jeśli jest on schodem w drodze do pełni szczęścia (w końcu wiem to sama po sobie).

Myślę, że właśnie ta fabuła potrzebowała takiej lekkości i obrotu głównie wokoło seksu. Nie ma tu zbędnych opisów. Nie ma tu nie potrzebnych wywodów. To co tutaj znajdziemy to masa perypetii w dążeniu do tego, by być kochaną. Mamy świetnie pokazane obawy o bycie samotnym, przyjaźń, wspólne wsparcie, kobiecą solidarność. Czyta się niesamowicie szybko, prawdopodobnie przez lekkie pióro Autorki. Można odpłynąć myślami do naszych babeczek i wypocząć przy lekturze jak rzadko. Niesamowicie odpowiada mi postać Valerii. Jej niezdecydowanie, głupie zachowania, albo przysłowiowe „chcę, ale się boję!”. W końcu dlatego historię czyta się nie tylko z wypiekami na twarzy przez pikanterię w niej zawartą, ale również z uśmiechem od ucha do ucha.

Pozostałe kobietki również są nie w ciemię bite! Lola to taka bad girl – po tym jak się sparzyła nie pakuje się w związki, no bo i po co jeśli i tak skończą się rozstaniem. Carmen (jakoś mam sentyment do tego imienia) – poniekąd ma dziecko zamiast ukochanego. Takie odniosłam wrażenie, gdy zobaczyłam jak wielki wpływ ma na niego jego własna matka i jak sama dziewczyna próbuje przypodobać się przyszłej teściowej. No i mamy Nereę – miałam wrażenie, że zamknięto ją w klatce. Brak wsparcia od najbliższych powoduje to, że kobieta jest (jak dla mnie) nad wyraz opanowana i spokojna. Liczyłam, że na jej drodze stanie porządny tajfun!

Całościowo powieść wywarła na mnie przyjazne wrażenie. Uśmiechałam się, łapałam za głowę, gadałam do bohaterek i w sumie wypoczywałam z nią na kolanach jak nie często. W końcu w górach mrozy po 20 stopni na minusie, więc do #kocysiowegoczytania ta pozycja nadaje się perfekcyjnie!