W cieniu Everestu

Po pierwsze, pod względem wizualnym to wydanie to prawdziwy majstersztyk. Okładka, zdjęcia, papier – wszystko dopracowane w najdrobniejszym szczególe. Wręcz idealne na upominek.
Po drugie, jest to debiut Magdy Lassoty, i to debiut naprawdę udany. Książkę czyta się dobrze i szybko, choć przyznaję, że postaci jest dużo i można się trochę pogubić.
I choć na pierwszy rzut oka, mogłaby się wydawać, że to kolejna książka o górach, jest to przede wszystkim opowieść o ludziach. O tych, którzy kochają góry, i o tych dla których to sposób zarabiania na życie. Autorka skupia się przede wszystkim na motywacji ludzi, którzy chcą stanąć na najwyższym szczycie świata i na Nepalczykach – Szerpach, którzy im to umożliwiają. To dzięki tej pozycji mamy okazję poznać, całe zaplecze konieczne do realizacji tego celu. Organizację życia i codzienności w bazie oraz koszt takiego marzenia. Dowiadujemy się również, dlaczego tak ważni są Nepalczycy, choć nikt nigdy o nich nie mówi. Czytamy o trudnych warunkach, towarzyszącym ludziom emocjach i problemach, które pojawiają się w trakcie oczekiwania na te 2, 3 dni, które pozwolą na atak szczytowy. Jednym słowem, poznajemy życie w bazie pod Everestem. Życie, które mnie niejednokrotnie zaskoczyło.
Po trzecie, to właśnie dzięki tej pozycji, wiem kto pierwszy zimą zdobył K2! Co więcej, pierwszy raz w historii himalaizmu, to właśnie Szerpom przydał ten zaszczyt. Do tej pory najczęściej pomijani, bezimienni i niedoceniani, w książce Magdy mają twarze, imiona i własne historie.

Po pierwsze, pod względem wizualnym to wydanie to prawdziwy majstersztyk. Okładka, zdjęcia, papier – wszystko dopracowane w najdrobniejszym szczególe. Wręcz idealne na upominek. Po drugie, jest to debiut Magdy Lassoty, i to debiut naprawdę udany. Książkę czyta się dobrze i szybko, choć przyznaję, że postaci jest dużo i można się trochę pogubić. I choć na pierwszy rzut oka, mogłaby się wydawać, że to kolejna książka o górach, jest to przede wszystkim opowieść o ludziach. O tych, którzy kochają góry, i o tych dla których to sposób zarabiania na życie. Autorka skupia się przede wszystkim na motywacji ludzi, którzy chcą stanąć na najwyższym szczycie świata i na Nepalczykach – Szerpach, którzy im to umożliwiają. To dzięki tej pozycji mamy okazję poznać, całe zaplecze konieczne do realizacji tego celu. Organizację życia i codzienności w bazie oraz koszt takiego marzenia. Dowiadujemy się również, dlaczego tak ważni są Nepalczycy, choć nikt nigdy o nich nie mówi. Czytamy o trudnych warunkach, towarzyszącym ludziom emocjach i problemach, które pojawiają się w trakcie oczekiwania na te 2, 3 dni, które pozwolą na atak szczytowy. Jednym słowem, poznajemy życie w bazie pod Everestem. Życie, które mnie niejednokrotnie zaskoczyło. Po trzecie, to właśnie dzięki tej pozycji, wiem kto pierwszy zimą zdobył K2! Co więcej, pierwszy raz w historii himalaizmu, to właśnie Szerpom przydał ten zaszczyt. Do tej pory najczęściej pomijani, bezimienni i niedoceniani, w książce Magdy mają twarze, imiona i własne historie.

Nie jestem jedną z milionów polskich specjalistów od himalaizmu. Interesuje mnie on na tyle, na ile razem jako naród przeżywamy wielkie sukcesy lub ogromne tragedie. Nie u miem wyobrazić sobie zmęczenia, zimna i trudu, na jaki decydują się...wspinacze? Himalaiści? Umiem jednak docenić dobre pisarskie pióro.

Autorka reportażu po wielu perypetiach trafiła do Nepalu, do bazy pod Everestem. Uciekła w gory i zimową fotografią zostawiając w Polsce problemy psychiczne i doychczasowe niepowiedzenia na wielu polach. Dobrze opisuje nam tą terapię, przygody, poznanych ludzi i podziw dla nich, aż naprawdę ciężko odłożyć lekturę. Całość jest okraszona pięknymi zdjęciami wykonanymi oczywiście przez samą autorkę. Dla mnie osobiście nowością była praca Szerpów, tych niezłomnych ludzi, którzy raz po raz zdobywają najwyższe góry nie dla sławy, ale żeby przeżyć i związać koniec z końcem. Sława spada na tych, których Szerpowie asekurują na szczyt i bezpiecznie z niego sprowadzają.

Piękna okładka, lekkie pióro i pobudzające wyobraźnię zdjęcia naprawdę zachęcają do sięgnięcia po książkę - niezależnie, czy jesteście zainteresowani niebezpieczną wspinaczką, możecie z tym reportażem spędzić naprawdę miłe chwile

Najwyższa góra świata jest obiektem westchnień wielu osób. Wzdychają do niej ludzie, którzy żyją ze wspinania i dla wspinania, ale też osoby, które wspinają się tylko okazjonalnie. Ludzie dla tej góry są gotowi brać kredyty, tracić zdrowie i ryzykować życie. Idąc na szczyt nigdy nie mają pewności czy bezpiecznie z niego zejdą. „W cieniu Everestu” to książka podróżnicza ukazująca czytelnikowi różne oblicza wspinaczy wysokogórskich, którzy marzą o zdobyciu Everestu lub już to zrobili, ale nadal ciągnie ich do tej góry.

Autorka Magda Lassota spędziła w bazie pod Everestem dwa miesiące. W tym czasie obserwowała toczące się tam życie, poznawała przebywających tam wspinaczy, szerpów, kucharzy, lekarzy, przewodników, właścicieli agencji.  Rozmawiała i zaprzyjaźniała się z nimi. Chciała poznać motywy, które kierują nimi, aby podejmować walkę z samym sobą oraz pogodą i zdobyć najwyższy szczyt świata. Poznawała ich plany, cele, obawy, marzenia. Dzięki temu stworzyła historię, w której zabiera nas w nietypowy świat wspinaczy, a swoimi zdjęciami potwierdza wyjątkowość tego miejsca.

Pierwsze, co rzuca się w oczy biorąc tę książkę do ręki, to jej jakość wydania, za co należy się pochwała dla wydawnictwa. Kolejny mocny punkt to świetne fotografie wspinaczy i miejsca, w którym się znaleźli. Bardzo podoba mi się pomysł autorki na przedstawienie czytelnikom osób, które poświęcają się wspinaniu. Rozmowami z nimi pokazała, że wśród nich są zwykłe osoby, które na co dzień pracują w biurach, korporacjach, a ich hobby jest wspinanie. To matki, żony, ojcowie, mężowie, single. Są też i tacy, którzy żyją ze wspinania i dla wspinania, i całe ich życie jest podporządkowane tej pasji, która dla niektórych z nich jest ciężką pracą. Rozstrzał pomiędzy pasjonatami wspinania jest ogromny, co idealnie widać po lekturze tej książki. Poza rozmowami ze wspinaczami autorka uchyliła nieco zakulisowe ciekawostki, plotki, fakty i mity dotyczące obozowego życia, które nie należy do najłatwiejszych, ale ma w sobie pewien urok.

Ta książka okazała się świetną podróżą do podnóża Everestu. Razem z autorką poznawałam ciekawe i różnorodne postaci, które marzą o zdobyciu Everestu. Wśród nich są też ludzie, którzy już niejednokrotnie wspięli się na Everest, ale ciągle im mało. Ci ludzie dla swojej pasji są gotowi na ogromne wysiłki fizyczne i psychiczne. Dążą do osiągnięcia zamierzonego celu, na przekór nieprzychylnym warunkom. Jedni mogą pochwalić się sukcesem, inni ponoszą porażkę, tracą zdrowie, a nawet życie. Autorka pokazała wszystkie cienie i blaski tej niebezpiecznej, ale i wspaniałej pasji. Książkę czytałam z ogromną przyjemnością i ciekawością, ponieważ styl autorki jest lekki i przyjazny. Mogę z czystym sumieniem polecić tę książkę osobom lubiącym opowieści o ludziach z pasją.

Co sprawia, że ludzie przygotowują się do tej wyprawy latami? Porzucają rodziny, pracę, biorą kredyty, wszystko po to, żeby spełnić swoje marzenie - zdobyć Everest. Jak wyglądają przygotowania, poszukiwanie sponsorów, ile trudu i swoje życia muszą poświęcić? A czasami poświęcić się swojemu marzeniu na zawsze i nigdy z wyprawy nie wrócić. Autorka książki spędziła dwa miesiące w bazie pod Everestem. Spisywała historie ludzi, robiła zdjęcia. Wszyscy tacy różni, a łączy ich tylko jeden cen. Książka to fascynująca opowieść o pasji, miłości do gór, strachu, o życiu i śmierci. Razem z autorką przeniesiemy się do bazy pod Everestem i zobaczymy Everest oczami uczestników wspinaczki. Wspaniała książka, polecam:)