W domu kłamców

Kelsey Cox w powieści „W domu kłamców” serwuje czytelnikowi intensywną, pełną emocji historię, która łączy w sobie elementy thrillera psychologicznego, dramatu rodzinnego i romansu. To książka, która już od pierwszych stron przykuwa uwagę atmosferą napięcia i niedopowiedzeń, prowadząc czytelnika przez labirynt kłamstw, sekretów i skomplikowanych relacji.
Główna bohaterka trafia do miejsca, które z pozoru powinno dawać poczucie bezpieczeństwa – rodzinnego domu. Jednak szybko okazuje się, że dom ten skrywa więcej tajemnic, niż można się spodziewać. Każdy z domowników coś ukrywa, a prawda, która powoli wychodzi na jaw, okazuje się dużo bardziej mroczna, niż bohaterka mogłaby przewidzieć. Autorka sprawnie buduje napięcie, stopniowo odkrywając kolejne warstwy tajemnic, aż do finału, który zaskakuje i pozostawia czytelnika w głębokim zamyśleniu.
Cox z wyczuciem kreśli portrety psychologiczne postaci, pokazując, jak pozory i wypierane emocje mogą wpływać na decyzje, jakie podejmujemy – i jak długo można żyć w cieniu cudzych kłamstw, zanim prawda w końcu wypłynie na powierzchnię. Styl pisania jest przystępny, ale pełen intensywności i emocji, co sprawia, że książkę czyta się jednym tchem.
„W domu kłamców” to znakomita propozycja dla miłośników psychologicznych historii, w których nic nie jest oczywiste, a zaufanie to towar deficytowy. Polecam ją szczególnie osobom, które cenią książki z mocnym tłem emocjonalnym, nieoczywistymi relacjami i mroczną, wciągającą atmosferą. To lektura, która wciąga i długo nie pozwala o sobie zapomnieć.

Nie wiem dlaczego, ale ja odebrałam ją jako legendę, która wydarzyła się kiedyś, więc nie było bardzo mrocznie. Opowiastki o nawiedzonym domie są najchętniej czytaną przeze mnie lekturą, gdyż jak wiadomo, te legendy nie biorą się z niczego. Takim miłym dopełnieniem był wstęp historii o kobiecie, która straciła tam życie. W ten sposób brało mnie zastanowienie na fakt, czy zginęła przez to jaka była, czy faktycznie sprawiło to coś innego. Żeby nie trzymać się jednego wątku, jesteśmy rzucani od postaci do postaci, które również mają coś do powiedzenia. Każdy z nich brata się z innymi problemami i sekretami. Niektóre osoby już z początku zdradzają nam, że coś ukrywają i wychodzi na to, że są to straszne rzeczy, a inni trzymają nas w niepewności rzucając drobinkami, które później wyglądają mroczniej niż na początku. Jak już wcześniej wspominałam, dom, który jest ważnym elementem powieści jest okryty złą sławą. Odgłos upadanego ciała był opowiadany przez każdego mieszkańca wioski. Wiele lat stał pusty, czasami ktoś się trafiał, lecz teraz obecna rodzina zdaje się dłużej w nim zagościć. Wyprawiają wspaniałe przyjęcie dla szesnastoletniej córki, która miała inną matkę, a cały zgiełk z jej powodu będzie opisany przez różne osoby. Nagle w pewnym momencie zupełnie jakby cisza zagościła w przestrzeni, ponownie słyszą dźwięk o którym nikt nie zamierzał myśleć. Żeby rozwikłać całą sytuację, streszczone zostaje całe wydarzenie z perspektywy kilku kobiet. Różnią się one wieloma rzeczami, również spostrzegawczością, co poznamy czytając ich rozmowy. To będą takie plotki, nieco odsłaniające swoje życie, a innym razem dopełniające wydarzenia o których nie wspominała nam poprzednia kobieta. One zwracały uwagę na wszystko, krytykowały i sarkastycznie podziwiały, niczym wymiana porozumiewawczych spojrzeń. To trzymało nas w takim transie, bo wiadomo, że plotki są najciekawszą formą wymiany zazdrości:-)
Ogólnie książka mi się podobała, tylko troszkę mi zajęło, żebym się wdrożyła. Druk jest mniejszy, więc treści jest sporo. Dreszczyk emocji bywał odczuwalny, tylko mniej straszył. Coś na bazie gier psychologicznych ze szczególnymi znakami. Myślę, że warto się z nią zapoznać:-)