Wdowinek

Po przeczytaniu opisu fabuły zakładałam, że „Wdowinek” będzie bardzo mrocznym, a jednocześnie wciągającym thrillerem psychologicznym. Najbardziej przekonywało mnie jednak wplecenie piosenki ludowej tudzież pieśni gminnej, która nie jest tekstem fikcyjnym. Słowa z samego początku powieści znamy z „BALLAD I ROMANSÓW” autorstwa Adama Mickiewicza. Jak doskonale wiemy, cykl ten otwierał nową epokę literacką w Polsce, a zatem pojawienie się znanych słów we współczesnym tekście dawało nadzieję na coś naprawdę niebanalnego. Cóż, przeliczyłam się. Nawet nie udało mi się dotrzeć do końca opowieści, gdyż przed setną stroną najzwyczajniej w świecie zasnęłam.
Autorka chciała pokazać różnice między życiem na wsi a życiem w mieście. Wplotła też element zwady rodzinnej i sąsiedzkiej, ale wszystko jest bardzo przewidywalne i raczej nie można tutaj liczyć na to, że czytelnikowi z wrażenia opadnie szczęka. Ot, zwyczajna opowiastka o tym, jak to córka znika z rodzinnej wsi, a po dziesięciu latach przybywa na pogrzeb swojego brata. Dopiero wtedy dowiaduje się o bardzo nieprzyjemnych sprawach…
Bardzo przepraszam, ale ta książka mnie nie przekonała. Czy sięgnę po inne propozycje Anny Fryczkowskiej? Może, ale nie obiecuję sobie tego.