Widunka

"Prawdziwa, wartościowa tradycja powinna łączyć ludzi. Scalać wspólnotę. A jeżeli dawny obyczaj sprawia, że ktoś czuje się gorszy, że ktoś ma ograniczone możliwości, że ludzie są podzielni, to o takim zwyczaju należałoby od razu zapomnieć."

Mira , młodziutka pełna energii i ciekawa świata dziewczyna mieszka w niewielkiej osadzie Wikliniec.
Od początku się wyróżnia, jest wrażliwa i choć wykonuje powierzone jej zadania stroni od pozostałych mieszkańców często włócząc się samotnie po lesie.
Zdarza jej się również kwestionować zdanie najważniejszych osób we wiosce tworzących Starszyznę.
Aby zamknąć usta buntowniczce owo gremium wraz z jej rodzicami postanawia wydać ją za mąż -czy jak mówi się w tamtych stronach-zmusić do swaćby.
Kłopot w tym,że przyszły małżonek Mirze zupełnie nie odpowiada - Radomir jest bowiem od niej dużo starszy i kobietę mierzi sama myśl o jego bliskości.
Załamana prosi o wybaczenie win i obiecuje poprawę , lecz mimo prób decyzja przywódców pozostaje niezmieniona.
Właśnie wówczas do tej żyjącej z wyplatania koszy osady przybywa uważany za mędrca wędrowny dziad - Roch.
Mira powierza mu swoje troski i marzenia licząc na dobrą radę.
Starszy mężczyzna zaś uświadamia jej ,że znaczna część ustanowionych przez Starszyznę praw jest pozbawiona sensu i nie ma żadnego uzasadnienia.
Nazywa takie tradycje głupiadami, czyli głupimi zasadami i przekonuje bohaterkę, że ta może pójść dokąd tylko zechce i żadne klątwy nie działają.
Zafascynowana możliwościami Mira opuszcza rodzinne sioło i udaje się na wyprawę do grodu, gdzie do tej pory udawali się wyłącznie mężczyźni ze wsi.
Podąża śladem seniora, który przywykł już do samotności i próbuje ją zniechęcić, lecz widząc upór niechcianej kompanki kapituluje i pozwala by do niego dołączyła.
Wyjaśnia do której miejscowości udadzą się w pierwszej kolejności, a gdy docierają na miejsce okazuje się, że nowe miejsce niewiele różni się od rodzinnych stron i również są tam dziwne tradycje.
Mimo to Roch i jego młoda przyjaciółka nie zrażają się i niestrudzenie idą naprzód w każdym nowym miejscu starając się tłumaczyć jak wygląda rzeczywistość.
By uzasadnić obecność kobiety dziad nazywa ją Widunką -osobą szczególnie obdarzoną przez bogów.
W trakcie podróży przyłączają się do nich kolejni wykluczeni i nierozumiani -najbardziej polubiłam Wilczana oraz Sławę i jej synka Sieciecha.
Mira nie tylko odkrywa świat lecz przede wszystkim dojrzewa i doświadcza życia. Przeżywa bliskość z mężczyzną, zjednuje sobie przyjaciół i ze zdumieniem odkrywa, że tęskni za domem , choć nie ma pojęcia o tym ,że sama jest miła pewnemu wiklinieckiemu młodzieńcowi.
Czy ta miłość dostanie szansę na to by rozkwitnąć?

Miałam już przyjemność poznać pióro Pani Joasi dość dobrze i muszę przyznać, że ta opowieść mnie zaczarowała.
Przede wszystkim autorka w sposób subtelny i ciekawy opisuje słowiańskie wierzenia i rytuały tworząc unikalny klimat. Fabuła jest ciekawa i bardzo angażująca mimo, że nie cechuje się zawrotnym tempem wydarzeń zaś bohaterów nie sposób nie obdarzyć sympatią.
„Widunka” jest powieścią o wykluczeniu i walce o prawo do bycia sobą. Mira jest symbolem każdej osoby, która nie wpisuje się w społecznie narzucone ramy. Społeczność Wiklińca przedstawiona jest jako surowa, tradycyjna, oparta na zasadach podporządkowania się starszym i mężczyznom.
Jest to bardzo poruszająca książka o poszukiwaniu siebie i o tym jak ważna jest otwartość na drugiego człowieka.
W moim odczuciu to głęboka, poruszająca historia pełna subtelnych emocji, które zostają z czytelnikiem na długo.
Polecam gorąco i wypatruję kontynuacji 💚🌿