Wiedźmin. Szpony i kły

No tak. Trzydzieści lat. Wiedźmin do wynajęcia za trzy tysiące orenów. Gdy pojawił się w Wyzimie, w karczmie „Pod Lisem” nie był młodzieniaszkiem. Pobielałe włosy, szrama na twarzy i ten charakterystyczny, paskudny uśmiech.

Zaczął od górnego C: trzech oprychów, potem strzyga i kolejne stwory – ludzkie bądź nieludzkie – niegodne żyć w świecie, który został nam dany.

A potem Biały Wilk poszedł własną drogą. Ciernistą, tak bym to ujął, ale cóż, każdy uczy się na błędach. Gdzieś w oddali łypie do mnie znacząco Hollywood, ale na razie cieszmy się tym, co wyłowiła z wiedźmińskiego konkursu „Nowa Fantastyka” i superNOWA: jedenaście opowieści zainspirowanych losami Geralta oraz jego przyjaciółek i kamratów.

Czytałem je z uwagą, nie ingerując. Są wśród uczestników konkursu na „trzydziestkę” wiedźmina ludzie bardzo utalentowani. Wkrótce stworzą własne światy bądź zanegują istniejące. Nie straćmy ich z oczu!

• Marcin Zwierzchowski DZIEDZICTWO BIAŁEGO WILKA (przedmowa)
• Piotr Jedliński KRES CUDÓW (zwycięskie opowiadanie)
• Beatrycze Nowicka KREW NA ŚNIEGU. Apokryf Koral 
• Sobiesław Kolanowski IRONIA LOSU
• Nadia Gasik CO DWIE GŁOWY…
• Katarzyna Gielicz SKALA POWINNOŚCI
• Barbara Szeląg BEZ WZAJEMNOŚCI
• Przemysław Gul LEKCJA SAMOTNOŚCI
• Tomasz Zliczewski NIE BĘDZIE ŚLADU
• Andrzej W. Sawicki DZIEWCZYNA, KTÓRA NIGDY NIE PŁAKAŁA
• Michał Smyk BALLADA O KWIATUSZKU
• Jacek Wróbel SZPONY I KŁY