Wirus

Motyw pandemii w książkach jeszcze z trzy lata temu był przeze mnie odbierany jako coś abstrakcyjnego. Gdy w rzeczywistości stał się faktem to na ponad rok porzuciłam wszystkie postapokaliptyczne książki, by nie potęgować w sobie strachu przed niewiadomą przyszłością. Od tamtego roku, gdy sytuacja zaczęła się stablizować to wróciłam do tego gatunku literatury, ale teraz cały czas już towarzyszy mi podczas czytania taki nieprzyjemny dreszcz na plecach.

To samo uczucie towarzyszyło mi też przy „Wirusie”, który opowiada historię oficera ESB Andrzeja Raneckiego mierzącego się z szóstym rokiem pandemii. Książka jest podzielona na trzy części i bardzo mi się spodobało jak autor postanowił je podzielić.

Najpierw dostajemy obraz świata w trakcie szóstego roku pandemii i słyszymy w niektórych momentach o już zaistniałych wydarzeniach, a dopiero później w kluczowym momencie dla obecnej akcji, cofamy się do wybuchu pandemii. Nie ukrywam, że to ten środek zainspirowany prawdziwymi wydarzeniami (chociaż autor wprost nigdy nie nazwał wirusa) był dla mnie najbardziej emocjonalny względem własnych wspomnień. Też podczas tej części zostały wyjaśnione dokładnie wszystkie wcześniejsze wydarzenia. By znowu wrócić się do części trzeciej i do momentu, gdzie akcja została przerwana. Tutaj już emocje były podyktowane tempem akcji i całą polityczną otoczką.

Z resztą muszę przyznać, że opis z tyłu dobrze oddaje zawartość książki, bo to jest faktycznie gratka dla wielbicieli political fiction. I to jest mocna strona tej książki, która skupia się przede wszystkim na pracy służb bezpieczeństwa, polityce i walce z terroryzmem. Podoba mi się podejście autora do części tematów i umożliwienie mi jako czytelniczce wyrobienia własnych osądów, nie zostawiając przy tym otwartej akcji. Fabuła mnie wciągnęła, a sama książka była napisana w dobrym stylu, więc ode mnie mocne 7/10.

Pandemia koronawirusa (COVID-19) w dużej mierze za nami, ale czy na pewno? Teraz szaleje grypa i doskwiera wielu ludziom nie tylko w Polsce. Tak się zastanawiam, czy wszelkie władze i rządy na świecie zrobiły wszystko, byśmy znów nie musieli zmagać się z trudami, jakie przeżywaliśmy przecież nie tak dawno. Słowa: pandemia, covid, maseczka, bezpieczeństwo, szczepionka odmieniliśmy przez wszystkie przypadki, zapewne mając tego wszystkiego serdecznie dosyć. Pamiętam też takie książki Robina Cooka jak Pandemia i Epidemia, które realistycznie przedstawiały to, co niedawno się wydarzyło, a przecież pisane były przed 2020 rokiem.

Co skłoniło mnie w takim razie, by znów sięgać po powieść o tej tematyce? Przyznam szczerze. Nie wiem. Tytuł wyraźnie wskazywał, że będę mieć do czynienia ze śmiercionośnymi mikroorganizmami, które nie oszczędziły praktycznie nikogo. Może chciałem poznać inne spojrzenie na to wszystko, mimo że jest to tylko powieść? W sumie to powieść sensacyjna, można rzec nawet, że postapokaliptyczna, a po przeczytaniu mogę stwierdzić, że o tematyce politycznej, określanej jako political-fiction.

Autorem Wirusa jest Adam Ostaszewski, radca prawny, mieszkający w Koszalinie. Swe pierwsze pisarskie kroki skierował w kierunku opowiadań o tematyce fantastycznej, a debiutował na rynku wydawniczym w 2021 roku zbiorem opowiadań pt. Odbicie.

Na pierwszy rzut oka okładkę ciężko sklasyfikować. Bardzo mroczna, przedstawiająca człowieka w jakimś kombinezonie, w hełmie z goglami na oczach. Nie sposób wywnioskować, kto skrywa się za tym kostiumem. Pomarańczowe cząstki mikrobów przykrywa białą czcionką tytuł. A teraz czas na to, co czeka Was na kartach lektury.

Głównym bohaterem powieści jest Andrzej Ranecki, oficer powstałej w czasach pandemii Europejskiej Służby Bezpieczeństwa. Instytucja ta została stworzona, by chronić kontynent europejski przed oponentami Nowego Ładu i wyłapać Szesnastu, międzynarodową grupę zagrażającą współczesnemu światu. Ranecki musi znosić degradację po nieudanej akcji związanej ze wspomnianą grupą terrorystyczną. Dostaje od przełożonych drugą szansę i od jej wyniku zależy, jak potoczy się dalsza kariera oficera. Jego zadaniem jest ujęcie ostatniego z Szesnastu.

Jaką prawdę pozna Andrzej Ranecki podczas akcji? Czy sama akcja będzie ona udana?

Powieść podzielona jest na trzy części. Najpierw przenosimy się z czasów współczesnych o kilka lat do przodu. Pandemia jest opanowana, ale żyjemy w bardzo dziwnych czasach. Każde państwo podzielone jest na strefy. Ciągłe kontrole, zakazy, nakazy, badania, testowanie. O wakacjach, spotkaniach towarzyskich możemy zapomnieć. Wszędzie panuje cisza, która wydaje się przerażająca, tak jak świat, w jakim przyszło żyć bohaterom powieści. Następnie wracamy do wydarzeń z Madrytu i nieudanej akcji Raneckiego, po której został zdegradowany. W ostatniej części powracamy do czasów z pierwszej części, gdzie w Warszawie odbędzie się spotkanie na szczycie głów najważniejszych państw globu.

Ciekawie skonstruowana powieść większości czytelnikom powinna przypaść do gustu. Jednak wizja świata przeraziła mnie i nie wyobrażam sobie takiego życia.