Wstyd - tom 3 Zatraceni

Wstyd – Rachel van Dyken

Wstyd to trzeci tom serii Zatraceni, którą wydaje Feeria.

Rachel van Dyken

Autorka powieści dla młodzieży. Na cykl jej autorstwa, Zatraconych, składają się książki Utrata, Toxic i Wstyd.

Lisa i Tristan

Lisa studiuje w college’u i sprawia wrażenie normalnej dziewczyny. W głębi duszy ukrywa jednak mroczne tajemnice z przeszłości. Tristan wykłada psychologię. Pomiędzy nimi powstaje więź i wzajemna fascynacja. Zburzyć ją może sekret ukrywany przez Tristana. Cienką powierzchnię, pod którą Lisa skrywa przeszłość zostaje przełamana. Ktoś grozi, że uwolni demony przeszłości.

Fragment książki

Myślałam, że się kochamy.

Myślałam, że nasz związek jest… po prostu ognisty.

– Skoczę, jeśli tego nie powiesz, Mel. – Uśmiech miał okrutny. – Naprawdę chcesz mnie mieć na sumieniu przez resztę swojego wspaniałego życia? Czy ty w ogóle zdajesz sobie sprawę, kim dla ciebie jestem? Jak wpłynęłaby na ciebie moja śmierć? – Znowu się śmiał, aż łzy płynęły mu po twarzy. – Równie dobrze mogłabyś nazywać mnie bogiem, w takim stopniu do mnie należysz. I zawsze będziesz należała.

– Tay – podeszłam bliżej, pod obcasami zgrzytnął cement – kocham cię, tak bardzo cię kocham, proszę więc… – Głos mi drżał. – Proszę, zejdź na dół.

– Zawsze wiedziałem, że ta chwila kiedyś nadejdzie. – Całkiem znieruchomiał, a wiatr zwiewał mu na czoło ciemne, faliste włosy. – Chwila, gdy nie będę miał już nad tym kontroli, gdy ty w końcu spróbujesz odejść – szydził. – Gdy skłamiesz mi prosto w oczy! (…) Odrzucił głowę w tył i parsknął takim śmiechem, że o mało się nie zsunął. – To przezabawne, jak bardzo nad tobą panuję. Zrujnuję ci życie, wiesz?

– Taylor! – krzyknęłam. – To nie jest śmieszne! To nie zabawa, więc już złaź!

Zatańczył na tej krawędzi, jeszcze bardziej zanosząc się śmiechem.

– Zatroszczyłem się o wszystko, wiesz… Dowiedzą się, wszystko zapisywałem. To było aż za łatwe… Za łatwo było cię zdobyć. Tyle tylko, że przez ciebie zacząłem coś czuć, a ja nie chcę nic czuć, Mel. Już nie. To za bardzo boli. Ale wiesz co? Za chwilę przestanie boleć i pozostanie już tylko radość z tego, że całe twoje życie będzie naznaczone piętnem mojej obecności. Bo widzisz, nawet, kiedy umrę, twoja dusza będzie moją własnością. Twoje ciało już do mnie należy. (…) – Jeszcze jedna szansa, Mel. Kochasz mnie? (…)

– Nie – wyszeptałam. – Nienawidzę cię.

Zamknął oczy i mruknął: – Nareszcie.

Tuż potem oderwał się od mostu.