Wylinka

Czy pomiędzy „kiedyś” a „teraz” jest coś jeszcze? Owszem. Pomiędzy przeszłością i teraźniejszością istnieje to, co w pośpiechu często bywa niedostrzeżone. W tak zwanym „międzyczasie” utknąć można na długo, nawet na zawsze, jeśli tylko zabraknie nam odwagi, by nie odwracać się za siebie, lecz zrobić ten jeden krok naprzód.

Dziesięcioletnia Klara budzi się w domu należącym do jej dziadka, gdzie spędza z rodzicami wakacje. Tuż po przebudzeniu zauważa, że w domu jest nad wyraz cicho. Nie słychać rozmów, nie dźwięczą sztućce, nie szurają krzesła. Z podjazdu zniknął samochód, a szafa wypełniona dotąd ubraniami zieje przerażającą pustką. Jest za to śpiew. Klara słyszy go wyraźnie. Podąża za głosem. Tak poznaje Janka – chłopca, który mieszka na strychu. Widzi go po raz pierwszy, choć obcy jej chłopak upiera się, że w tym budynku mieszka od dawna. Podobnie jak Klara obudził się pewnego dnia w pustym sanatorium. Przed dwójką dziesięciolatków los stawia wyzwanie. Czy znajdą nić porozumienia? Czy rozwikłają zagadkę, którą napisało im życie? Jakie tajemnice odkryją i czego dowiedzą się o sobie?

„Wylinka” Wita Szostaka to powieść wielowymiarowa, dedykowana co prawda młodym czytelnikom, ale i dorośli zatracą się w niej bez pamięci. Dla młodszego pokolenia książka ta będzie fascynującą, pełną zagadek przygodą. Dorosły będzie poszukiwał sensu, składowej, która wszystkie tropy, strzępy informacji złoży w logiczną całość. Autor doskonale balansuje na granicy jawy i snu, a to co wydaje się czytelnikowi pewnym, już za moment okazuje się mrzonką. Bohaterowie, by dociec prawdy, muszą zmierzyć się z własnymi lękami. Zapraszają więc czytelnika do swoich światów, pełnych wspomnień, tak różnych, choć dotyczących także tego samego miejsca. Książka pełna nostalgii, przepełniona dziecięcymi emocjami, przyrodą i fantastyczną kreską Aleksandry Krzanowskiej.

Wzbudza niepokój, skłania do refleksji i przemyca skrawki najpiękniejszych literackich dzieł.
Wyjątkowa w każdym calu.
Przeczytajcie ją, perełka.