Wyspa zaginionych drzew

„Wyspa zaginionych drzew” jest moją drugą przeczytaną książką Elif Shafak i teraz mam już pewność, że mogę po tę autorkę sięgać w ciemno i wpisać ją na listę swoich ulubionych pisarek. 💚

Pierwsza przeczytana przeze mnie książka to „10 minut i 38 sekund na tym dziwnym świecie” i jakbym miała je porównać to „Wyspa...” podobała mi się trochę bardziej. Z resztą co do treści to nie mam co porównywać, bo ich fabuły są tak różne, ale to co pozostaje niezmienne i sprawia, że rozkoszuję się ich lekturą jest styl pisarski autorki. Język, którym posługuje się Shafak jest taki plastyczny, liryczny i tworzący niezwykłość wokół zwykłych rzeczy. Złożoność tej historii mnie zachwyca, bo mam poczucie, że każdy fragment tej historii jest potrzebny i wnosi znaczący element do całości. I to nawet tak oryginalna narracja, która głos oddaje drzewu. Nie sądziłam, że aż tak autorce uda się wpleść ten wątek, że będę wyczekiwać kiedy perespektywę przejmie drzewko figowe.

Zdanie z tyłu książki tak idealnie oddaje to co myślę na jej temat, że zamiast pisać o tym samym posłużę się cytatem: „Zachwycająca opowieść o tożsamości, przynależności i magicznej mocy natury, która pomaga oswoić traumę”. Fabuła książki skupia się na rodzinie Kazantzakis i szesnastoletniej Adzie, która musi sobie radzić ze stratą matki. Nieznając przeszłości swoich rodziców cofamy się razem z nią do roku 1974 na Cypr, gdzie wybucha wojna domowa, a jej rodziców łączy uczucie, które w oczach innych nie powinno mieć miejsca. W tej historii jak wspomniałam wcześniej co jakiś czas pojawia się perespektywa drzewa, które żyje obok bohaterów najpierw na Cyprze, a potem w Londynie i wnosi do opowieści nie tylko spojrzenie na naturę i zwierzęta, ale ważne wątki dla historii naszych bohaterów, które tylko ona widziała.

Autorka potrafiła mnie przenieść w swój świat, wzbogacić moją wiedzę o autentyczne wydarzenia na Cyprze i dać niespotykane spojrzenie pewnego drzewa. Całością jestem zauroczona, więc zostawię ocenę 9/10.