Zgromadźcie się w imię moje

Przede wszystkim po raz kolejny zachwycam się stylem napisania i przetłumaczeniem tych książek. Niekonwencjonalne podejście Mayi Angelou do spisania swojej autobiografii sprawia, że przy biogramie informującym zawartość książki mam ochotę wpisać: literatura piękna.

Czytając pierwszą część nie zdawałam sobie sprawy, że książek autobiograficznych Angelou jest siedem, a mając teraz tę wiedzę wiem, że każdemu etapowi swojego życia poświęciła należytą uwagę.

„Zgromadźcie się w imię moje” jest zapisem trzech lat życia autorki. Zmierzeniu się z byciem bardzo młodą matką i poszukiwaniem swojej życiowej drogi. Widzę jaki wpływ na podejmowane przez nią decyzje miało dzieciństwo, które poznałam w „Wiem, dlaczego w klatce śpiewa ptak”.

Nieraz podczas czytania przez jej formę napisania lecę na fali fabuły i traktuję bohaterkę jako postać literacką, po czym łapię się na tym, że przecież te sytuacje były prawdziwe. Co uderza mnie jeszcze bardziej patrząc się na to co w późniejszych latach udało się dokonać Mayi Angelou. Ta część historii, a szczególnie jej zła strona, której jest dużo opiera się w większości na spadku czasów, czyli lat 40 ubiegłego wieku z uprzedzeniami płciowymi i rasowymi. A jednocześnie nie brak tu błędów młodości, które dotykają wszystkich bez względu na miejsce czy czas, w których się żyje. Potrzeba akceptacji i miłości sprowadza na Mayę kłopoty.

Poszukwanie swojej życiowej drogi, pragnienie poczucia stabilizacji i podnoszenie się po każdym odrzuceniu to domeny tej książki. Maya Angelou nie boi postawienia się w gorszym świetle i bez upiększeń rozlicza się ze swoją młodością. Pokazuje, że każdy popełnia błędy i może nie tak od razu potrafi z nich wyciągnąć wnioski, ale i na to przyjdzie kiedyś pora...