Zieleń. Kolory zła. Tom 6

Nie czytałam całej serii po kolei, niektórych części u siebie nie posiadam, ale widzę, że na spokojnie można je czytać osobno. Jakby kolejna książka to dalsze losy, ale na tyle pojedyncze w ukazaniu, że każdy tom jest czymś, co można czytać bez kolejności. Tutaj okładkę zdobi zieleń, czyli niby piękna natura, ale w bardzo mrocznej odsłonie. Często mamy podkreślone jej macki, sekretne szpony, czy też chęć zabierania czyjegoś życia, a nie dawania. To ona tutaj pochłania, ale tylko to, co zostaje jej podrzucone. Człowiek jest winny, a ona jest taką osobistością, która kryje wszelkie złe uczynki. Cudownie to wyszło, gdyż podkreślona została jej moc i siła, a nie tylko piękny wygląd. To tutaj zostaną odnalezione zwłoki pewnej osoby. Zostały jakby rozłożone w różne miejsca, gdzie żywioły niekonieczni zdążyły je rozłożyć. Bardzo ciekawym elementem będą też wspominki postaci, która pamiętała nie tylko miejsca i osoby, ale jakby stop klatki, gdzie przytoczony został obraz z pamięci ciała, reagowania na czyjąś obecność, reakcji na zapach perfum, na drobne gesty. To była pamięć cielesna, a nie mózgowa. Tutaj nawet miejsce zbrodni trudno jest odnaleźć, gdyż obrażenia ciała nie wskazują na ślady, które miały zostać zatuszowane. Żeby nie było tutaj całkiem mrocznie ani sztywno, autorka dodała elementy żartów, luźnych rozmów oraz zawirowań miłosnych, gdzie pocieszenie można było uznać za obopólną terapię łóżkową. Dzięki takim wstawnikom, dochodziło do nas, że postacie, to również ludzie z krwi i kości, gdzie mają swoje pragnienia, tylko nieraz zbyt mocno to one przejmują nad nimi władzę. Dodanych zostało też kilka mądrości, choćby to, że zawieźć można się tylko na ludziach, którym się zaufało. Dlatego to nie jest tylko zwykły kryminał. Według mnie złożony został z treści o zabójstwie i niekontrolowanych nerwach. Drugie z życia po za sprawami związanymi ze śledztwem i trzecie z mądrych przekazów, które krótkie były jakby dokładkami z poradnika, które dla mnie świeciły niemal na czerwono. Takie hasła, osobne klatki, które przebudzały osobę czytającą. I to one zabierały większość ukrytej uwagi. To dlatego książka jest gruba i sprawia wrażenie kryminału obyczajowego. A przynajmniej ja ją tak odebrałam:-)