Zjawa

Zjawa – Michael Punke

„Zjawa” to książka na podstawie której nakręcono film o tym samym tytule. W rolę głównego bohatera, Hugh Glassa, wciela się Leonardo DiCaprio.

Michael Punke

Amerykański pisarz i politolog. Najbardziej znany jest jako autor powieści „Zjawa. Opowieść o zemście”. Pisze również książki z gatunku non-fiction.

Zjawa. Opowieść o zemście

Bohaterem powieści „Zjawa” jest Hugh Glass. Glass jest autentyczną postacią, a Punke opisał jego prawdziwą historię. Glass pracował jako przewodnik jednego z oddziałów Kampanii Futrzarskiej Gór Skalistych. W czasie jednej z wypraw w 1823 roku został zaatakowany przez niedźwiedzia grizzly. Przeżył atak, choć jego stan wskazywał, że nie przeżyje transportu przez góry. Dowódca wyprawy nie chciał go porzucać samego, pozostawił więc z Glassem dwóch ochotników – bezwzględnego Johna Fitzgeralda (w filmie grany przez Toma Hardy’ego) i młodego Jima Bridgera. Ci ludzie opuścili go jednak – Glass pozostał sam w środku surowych, zimowych Gór Skalistych, skazany na łaskę dzikiej natury. Musiał przeżyć, by dokonać zemsty na tych ludziach. Hugh Glass pokonał ponad 300 km przez Góry Skaliste, by zemścić się na tych, którzy go pozostawili…

Fragment książki

Spojrzał w górę, na strzelistą skalną formację wznoszącą się nad polaną. Dziwnym sposobem na nagiej kamiennej stromiźnie zdołała wyrosnąć samotna, krzywa sosna. Wcześniej wiele razy przyglądał się drzewu, nigdy jednak nie dostrzegł w nim tego, co widział w tej chwili – jego sylwetka tworzyła wyraźny kształt krzyża. Po raz pierwszy uświadomił sobie, że może umrzeć tutaj, na tej polance nieopodal źródła.

Ranny mężczyzna czuł się dziwnie oderwany od sytuacji, w której odgrywał główną rolę. Przez krótką chwilę zastanawiał się, co zrobiłby na miejscu tamtych. Gdyby tu zostali, a oddział wojowników kierujący się w górę rzeki znalazłby polankę, wszyscy by zginęli. „Czy ja poświęciłbym życie, aby ich ratować... skoro i tak ich los byłby przesądzony?” Ranny wpatrywał się w chłopca, który stał przez dłuższą chwilę nieruchomo, trzymając w ręku nóż – jego nóż. Wreszcie chłopak uniósł głowę. Początkowo jakby chciał coś powiedzieć, lecz tylko okręcił się na pięcie i uciekł pomiędzy sosny. Ranny mężczyzna obserwował prześwit między drzewami, w którym zniknęli tamci. Miotał nim gniew, pochłaniał go niczym ogień igliwie sosny. Niczego na świecie nie pragnął teraz bardziej, niż chwycić ich obu za gardła i zadusić na śmierć.

Zaczął instynktownie krzyczeć, znów zapominając, że nie jest w stanie wydobyć z siebie żadnych słów, że czeka go tylko cierpienie. Podniósł się na lewym łokciu. Lekko zgiął prawe ramię, ale było zbyt słabe, by się na nim oprzeć. Ruch sprawił, że jego szyję i plecy przeszył ostry ból. Poczuł napięcie skóry pod prymitywnymi szwami. Spojrzał w dół na nogę, mocno obwiązaną zakrwawionymi strzępami starej koszuli. Nie mógł napiąć mięśni uda i zmusić nogi do funkcjonowania.

Zebrawszy wszystkie siły, przewrócił się ciężko na brzuch. Czuł, jak jeden ze szwów pęka, a świeża krew zalewa mu plecy. Ból był jednak niczym w porównaniu z napływem kolejnej fali gniewu.

Hugh Glass zaczął się czołgać.