Żona nazisty

Książka bardzo pozytywnie mnie zaskoczyła. Cała opowieść jawi mi się jako walka z nieznanym, ucieczka przed wrogiem i spowiedź szczera z domieszką tajemniczości. Przepiękny styl, który nawet w okrutnych momentach przypominał mi krzyk poprze bańkę mydlaną, bądź upragnioną radość zaczerpniętą ze skrzydeł motyla. Czytało mi się nią tak leciutko, niczym na ziemię by upadło piórko z puszkiem. To niebywałe jak trudne w przekazaniu słowa można było ubrać w złoto na podziw czytającego. Na prawdę nie mam słów, by opisać jak bardzo mi się podobała, jak wielbię styl pisarski autorki. Jej nazwisko zapamiętam na dłużej.
Cóż mamy w książce? Powiedziałabym, że znajdują się tutaj dwie opowieści. Jedną jest historia Anny opisana jest z jej perspektywy i dzieje się już w czasie, kiedy wszystkie złe rzeczy opadły i ludzie nie muszą się chować po kątach przed nazistami. Druga to ta, którą ona nam opowiada, ale już w trzeciej osobie. To czasy, kiedy musiała się ukrywać, kiedy zmieniła swoje nazwisko i stała się według akt żoną pewnego mężczyzny. Musiała nauczyć się być Niemką, zapamiętać wszystkie rzeczy, które wypisał o niej jej aktowy mąż i udawać tak długo, póki miejsce, gdzie poprzednio żyła się nie uspokoi. W czasie obecnym Anna ma udzielić wywiadu dla dziennikarza, który z góry jest uprzedzony do jej męża, który wymordował bardzo dużo ludzi. Ona początkowo się temu przeciwstawia, gdyż chciała opowiedzieć szczerą historię, a nie dołożyć jedynie mu pretekstów, by każdy człowiek znienawidził osobę za którą wyszła za mąż jeszcze bardziej. Jednak po pewnym czasie decyduje się na opowieść, gdyż wie, że tylko ona sama zna prawdę. I tutaj dodam, że prawdy wypisane w tej książce będą miały dwojakie znaczenie. Jedni zachowywali się tutaj w sposób szczery i szczerze mówili, lecz prawda nie miała z tym nic wspólnego. To były tylko pozory, gra dla innych, by uwierzyli w ich przekazy. Inni natomiast w większej połowie byli szczerzy, lecz resztę zachowywali dla siebie. Nie mówili o tym co nie przyniesie im niczego dobrego. To o czym tutaj przeczytacie nie ma nic wspólnego ze szczęściem. Znajdziemy tutaj smutek, rozpacz, walkę o przetrwanie i nadzieję na lepsze jutro. Anna pozna tutaj kogoś, kto nieco odmieni jej życie. Znajomość ta nieco bardziej otworzy jej oczy na rzeczywistość. Nie chcę zdradzać niczego więcej, gdyż sami pozwólcie sobie na opowieść, która zmieni nieco nasze postrzeganie świata. To, co jedni znajdą tutaj jako plus, dla innych może być minusem. Mnie ta książka urzekła. To niby opowieść o dawnej historii, ale opisana w sposób przepięknej powieści z klasą i pięknem słowa. Bardziej jako obyczajówka z wątkami zagrań psychologicznych. Polecam przeczytać i ocenić ją samemu!

Premiera „Łabędzia” Sylwii Trojanowskiej miała miejsce 26.01.2022. Oczekiwanie na kontynuację trwało ponad rok czasu. Ja każdej kolejnej książki autorki wypatruję mocno, także nie ukrywam że dłużyło mi się to czekanie. Jednak zdaje sobie sprawę, że są takie dzieła, które wymagają odpowiedniego czasu.
Ale w końcu jest. Zaglądam do środka i zaczynam czytać. Od razu wraca do mnie klimat, który autorka stworzyła w „Łabędziu”. I nie jest mi trudno się odnaleźć mimo, że pierwszą książkę czytałam rok temu. Akcja jest bezpośrednią kontynuacją tego co działo się w „Łabędziu”, czyli zaczyna się w roku 1939.
Anna wraz z Gustawem, który formalnie stał się jej mężem przyjeżdżają do Stettina. Gustaw Guderian obiecał ją chronić i słowa dotrzymuje. Swoimi sposobami tworzy dla niej nową tożsamość, uczy ją jak być prawdziwą Niemką na zewnątrz, sam ryzykując przy tym wiele. Stara się stworzyć jej dom i ukoić ból po ogromnej stracie, której doświadczyła. Annie długi czas bardzo trudno się odnaleźć w tym niemieckim świecie. Stara się z całych sił odgrywać swoją rolę jak najlepiej, zdając sobie sprawę że to sprawa życia i śmierci. Nie jest łatwo, szczególnie że jako Pani Guderian, nie może w nieskończoność unikać spotkań towarzyskich, ku którym okazji nie brakuje. Ta kobieta o pięknym i dobrym sercu jest jednak wewnętrzni rozdarta. Kiedy musi oglądać polskie robotnice przymusowe i to z jakimi trudnymi warunkami i niedogodnościami muszą się mierzyć, nie może się z tym pogodzić.
Przyznam że dwie trzecie tej historii pochłonęłam w ciągu jednego dnia. Odpłynęłam totalnie, zatapiając się w ten klimat, który stworzyła dla nas Sylwia Trojanowska. Chłonęłam tą książkę całą sobą, wraz z bohaterami przeżywałam ich smutki i radości, bez problemów wyobrażając sobie miejsca i wykreowane postacie. Wraz z bohaterami autorka zabierała nas zarówno do modnego Atelier Lotty, jak i do jej szwalni, gdzie w trudnych warunkach spotykaliśmy polskie robotnice przymusowe. Równie często mogliśmy znaleźć się na ulicach Stettina, ale i na wystawnych przyjęciach, na których coraz chętniej bywała Anna. Akcja była tak dynamiczna, że strony szybko. Nie było szans na choćby trochę nudy. Nie brakło wzruszeń i niespodzianek, które bardzo mnie ucieszyły. Pojawili się również nowi bohaterowie. Szczególnie ważna okazała się Michelle, energetyczna aktorka, która szybko zaskarbiła sobie przyjaźń i uznanie w oczach Ani. Mogliśmy poznać zarówno dobre jak i złe charaktery. Nie będę tu jednak oceniać, niech każdy to zrobi po przeczytaniu lektury.
Serdecznie polecam sięgnijcie po tą książkę, gdzie autorka pokazuje nam kawałek historii. Gdzie kiedy jedni przeżywali ból , cierpienie, stratę inni w tym czasie tuż obok żyli na wysokim poziomie, chodzili na bale i za nic mieli drugiego człowieka, składając hołd temu, który skrzywdził tak wielu. Znajdziecie tu również miłość, która nie zna żadnych barier.