Zraniony stół

To bardzo poetycka książka. Momentami opisy były niczym zapach świeżego chleba, gdzie skórka jeszcze gorejąca już przyjmowała na siebie nóż z masłem, po czym ciągnięte wzdłuż kanapki topniało na naszych oczach, oddając zapach kojarzący się z czymś pięknym i nieuchwytnym. Jeśli bowiem można zakochać się w chwili, kiedy nasza wyobraźnia pokazuje obrazy wyczytane z książki, to właśnie takie uczucie towarzyszyło mi podczas tej lektury. Czuć tutaj ogromną pasję, miłość do barw i kolorów, które oddane na płótnie były spełnieniem jakiego pragnęła tu doznawać kobieta z książki. Mówiła o tym z mocą i stanowczością, jakby biała otoczka krążyła wokół jej słów, a one niesione przez wiatr uwalniały wszystko, co sami skrywaliśmy przed światem. Teraz już wiem skąd istnieje przekonanie, że niektóre obrazy żyją. Właśnie tego życia doświadczycie w tej lekturze:-)
Fabuła doskonale wciąga nas swoją treścią, zwłaszcza, że cała opowieść powstała na podstawie zaginionego obrazu w 1955 roku w Warszawie. Dołożono do tego elementy thrillera, żeby zaciekawić nie tylko treścią, ale i samym faktem, że do takiego rabunku doszło naprawdę. Czytamy ją naprzemiennie z różnych przedziałów czasowych w których żyją inne osoby, Frida i Olga. Historia Fridy najbardziej mnie poruszyła, gdyż ukazana została jako kobieta głęboko zraniona przez swoich najbliższych. Właśnie swoją rozpacz pragnęła uchwycić na obrazie, by wypędzić ją z głowy i jednocześnie by ta dana rzecz na której się to stało, była na zawsze przeklęta. Obiecała sobie być silną ponad wszystko, niepoddającą się na żadnej linii. Z kolei Olga jest jakby jej przeciwniczką. Poszukując pracy została wyszydzona za bycie malarką, dlatego postanowiła z tego zrezygnować. To wrażliwa osoba, ale bardzo płochliwa, której zdanie innych ma duże znaczenie. I tutaj następuje złączenie światów, gdyż w momencie ujrzenia obrazu poprzedniej kobiety czuje jakby wszystko, co dotychczas się kumulowało, musiało natychmiast wyjść. Pasja malarstwa, uczucie bycia spełnioną i oddawania emocji na płótnie powróciło ze zdwojoną mocą. Dosłownie pomyślałam sobie, że cokolwiek każdy z nas nie zrobi, to później ktoś zauważając to przechodzi taki bodziec, który napędza go do czynienia tego, co zawsze sobie odmawiał. Dlatego się mówi, że żyjemy po coś. Ta lektura idealnie to uczucie oddała. Bardzo mi się podobała, bo pokazała, że trzeba iść za głosem serca, sumienia i pragnienia, bo to jest właśnie nasza droga do której zostaliśmy stworzeni:-) Minusem jest mały druk, ale reszta to same plusy:-)