Życie o smaku umierania

Od chwili narodzin każda sekunda przybliża nas do śmierci...

"Życie o smaku umierania" to zbiór trzynastu opowiadań autorstwa Artura Żaka, w których motywem przewodnim jest właśnie śmierć. Śmierć, która przychodzi niespodziewanie, bez żadnej zapowiedzi. Kostucha, która nie liczy się z nikim i niczym; za nic ma uczucia, łzy. Czasami przybierająca ludzką twarz. Wreszcie będąca najlepszym rozwiązaniem. Alternatywą dla szarego, trudnego życia pełnego bólu, cierpienia, niesprawiedliwości.

"Czasami właśnie w śmierci człowiek rodzi się na nowo. Tworzy swoją historię bez bólu życia. Kto powiedział, że pośmiertny obraz jest gorszy od samego życia? "

Żadne z tym opowiadań nie jest optymistycznym obrazem ludzkości. Wręcz przeciwnie. Wszędzie aż roi się od zła, które ogarnia i bohaterów i czytelnika niczym natrętne mrówki, które zadają ból, a których nie sposób się pozbyć. I ten krzyk. Krzyk, który rozrywa nasze wnętrzności, a którego prócz nas nikt nie słyszy...

"Jak tu cicho. Nic nie dociera z zewnątrz. Żadnego hałasu. Tylko cisza. Dawno nie słyszałem ciszy. Od wczoraj wreszcie ją słyszę. Jest tak intensywna, że mógłbym ją pokroić nożem na małe kromki, włożyć do zamrażarki, żeby mieć zapas na resztę życia. Na wiosnę mógłbym się nią delektować z masłem i świeżutkim pomidorkiem delikatnie posypanym czarnym pieprzem. Jeszcze lepsza byłaby z jajeczkiem ugotowanym na twardo, pokrojonym na równe plasterki i obsypanym zielonym szczypiorkiem z odrobiną soli. Zamarzniętą kromkę włożyłbym do mikrofali, aż zaczęłaby skwierczeć. Wtedy wziąłbym ją w dłonie i posmarował masłem. Masło ściekałoby po palcach i mógłbym je bez końca zlizywać, jak kiedyś zlizywałem twój słony pot z brzucha. Wtedy też otaczała mnie cisza. Była tylko twoja skóra. Wąchałem ją, aż byłem w stanie z zamkniętymi oczami odróżnić odcienie zapachów każdego milimetra twojego ciała. Twój zapach odurzył mnie tak mocno, że nic nie było w stanie wyrwać mnie z jego mocy. Trwałem w nim. Do wczoraj. Do jedenastej trzydzieści osiem rano czasu środkowoeuropejskiego. Ktoś krzyknął : "Człowieku, co ty robisz?!", a ja uświadomiłem sobie, że już nie czuję ciebie ".

Ten zbiór obnaża wszystkie najgorsze cechy człowieka. Jad sączy się z każdej strony. Wylewa się całymi litrami. Przenika do krwiobiegu, dociera do serca i mózgu pozostawiając po sobie pytanie : Dlaczego? Czy naprawdę musimy tacy być? Czy musimy ranić innych i sobie?

Mimo pesymistycznego przekazu, tak naprawdę "Życie o smaku umierania" skłania do refleksji i zastanowienia się nad życiem. Może warto czasami bardziej się postarać? Może nawet w najgorszej sytuacji należy spojrzeć na wszystko z innej perspektywy? Może zamiast stać i biernie się przyglądać krzywdzie rozgrywającej się na naszych oczach lepiej wyciągnąć pomocną dłoń?

Te historie mogłyby przytrafić się każdemu z nas. Chociaż w każdym przypadku zakończyłyby się inaczej, bo los bywa przewrotny - jednemu da wszystko czego tylko dusza zabraknie, drugiemu zabierze nawet ostatnią kromkę czerstwego chleba.

Czytelniku, przeczytaj ten zbiór i odpowiedz sobie na jedno pytanie : Czy naprawdę chcesz, żeby tak wyglądał kraj, w którym żyjesz? Ja nie chcę!

Niewątpliwie, Artur Żak swoim zbiorem opowiadań funduje czytelnikowi prawdziwy emocjonalny wstrząs. To nie tylko przytłaczająca lektura, przesycona głębokim smutkiem, ale przede wszystkim przestroga, przypomnienie o ulotności, albowiem nic nie jest nam dane na zawsze.



Nic nie trwa wiecznie, życie to podróż, w czasie której smutek przeplata się z radością, pech przegania szczęście, a nieziemska euforia może okazać się największą zgubą. Tu tylko jedno jest pewne, wszyscy kiedyś umrzemy, dlatego powinno się spędzić życie tak, by być szczęśliwym, kochanym, otoczonym przez troskliwych bliskich.



Książka ukazuje także mroczną naturę ludzi. Uaktywniona raz, prowadzi do kolejnych brutalnych, bezwzględnych czynów, człowiek wpada w błędne koło, nie potrafi już zejść ze złej ścieżki i stopniowo, nieodwracalnie się pogrąża.



Zbiór tych mocnych opowiadań niesłychanie dołuje, ale z drugiej strony wywołuje masę głębszych refleksji, nie tylko pozwoli nam dostrzec problemy u innych, reagować na czyjąś krzywdę, ale przede wszystkim nakazuje szukać pozytywów w każdej sytuacji, doceniać to, co mamy, cieszyć się każdą drobnostką. Historie są nieobliczalne jak ludzkie życie, nie wiemy, czym nas autor zaskoczy na następnej stronie, tak samo nigdy nie ma pewności, co przyniesie jutro.



Język pisarza jest lekki, zrozumiały, niezwykle ekspresywny. Jego opisy silnie przemawiają do czytelnika, emocje i lęki bohaterów są niemal namacalne, czytający odbiera je, jak swoje własne. Całość dopieszcza złowrogi, niepojący klimat, wzbogacony doskonałym czarnym humorem. Artur Żak udowadnia, iż nie boi się trudnych tematów, bez owijania w bawełnę pisze o śmierci, zdradzie przemocy, czy prześladowaniu Żydów w czasie wojny.



Co istotne, z każdej strony bije wiarogodność przekazu, brak tu niepotrzebnego, naciąganego koloryzowania, pisarz w niezwykle dosadny sposób ukazuje rzeczywistość, której daleko do ideału. Każdy ma jakieś problemy, troski, jest uwieziony pomiędzy tym co czuje, a tym, czego oczekuje od niego społeczeństwo, stara się za wszelką cenę dostosować do obowiązując zasad. W perfekcyjny sposób opisał również, jak wygląda życie w małych, hermetycznie zamkniętych społecznościach. W miasteczkach, gdzie rządzą bezmyślne stereotypy i praktycznie każdy się zna, rodzinne brudy najczęściej są prane publicznie. Tylko czy taki osąd ma w ogóle szanse być choć trochę sprawiedliwy?



To zdecydowanie pozycja, która umożliwia czytelnikowi, wnikliwie przemyśleć swój stosunek do śmierci. Smutek i lęk, jakie wywołuje, mają działanie zadziwiające, terapeutyczne, bo pozwalają nam na nowo pokochać życie, zmuszają do zmiany nastawienia, rozbudzają apetyt na szczęście czy spontaniczność.



Mówi się, że człowiek dopiero w obliczu własnej śmierci zaczyna zastanawiać się na sobą i docenia, jakim jest bogaczem. My dzięki tej książce i mentalnemu doświadczaniu umierania jej bohaterów, możemy tego zaznać już teraz.



Bezsprzecznie "Życie o smaku umierania" nie jest lekturą łatwą czy przyjemną, nie zafunduje wam relaksu ani uśmiechu na twarzy, ale to z pewnością pozycja trzymająca w napięciu, wartościowa, dająca solidną lekcję, po której nie łatwo się otrząsnąć. Niezwykle sugestywna, mocna, bezkompromisowa, wręcz psychodeliczna książka, która niejednokrotnie wami wstrząśnie. Na jej stronach spotkacie masę różnorodnych, nietuzinkowych bohaterów, borykających się z poczuciem żalu, smutku czy bezradności, kierowanych miłością bądź nienawiścią, zmierzających w jednym, nieuchronnym kierunku. Czy ich śmierć przyniesie ukojenie? Czy pomoże zrozumieć innym, jakimi są szczęściarzami? Wszystkie opowiadania wywołają masę intensywnych emocji, skłonią do głębszych przemyśleń i pozostawią po sobie ślad na bardzo długo. To zdecydowanie pozycja, obok której nikt nie przejdzie obojętnie. Polecam gorąco!