Alter

Marcel Moss zapowiedział, że „Alter” to jego ostatnia wydana w tym roku książka. Nie oznacza to jednak, że rok 2025 był dla pisarza ubogi zawodowo. Wręcz przeciwnie- zdążył on podarować nam aż 8 (!) emocjonujących historii, a każda z nich zasługuje na bardzo wysoką, szczerą i obiektywną notę. Jeśli o mnie chodzi, złoty medal przyznaję książce pt. „Grota”, ponieważ temat w mniej zawarty po dziś dzień wywołuje ciarki na moim ciele. Stan szoku, w którzy wprowadził mnie Marcel Moss, był nieprawdopodobnie wysoki, a co najgorsze, nie chodziło o stuprocentową fikcję literacką. Temat został zaczerpnięty po prostu z życia, przez co natura ludzka wydaje się być w dalszym ciągu tajemnicza.
Czy „Alter”- książka o jednej postaci mająca podwójną osobowość może zaciekawić czytelników? Z całą pewnością tak. Najnowsza powieść Marcela Mossa zainteresuje szczególnie te osoby, które kochają mocne, mroczne i krwawe opowieści z tak zwanym dreszczykiem. W fabule opowieści raczej nie ma miejsca na delikatności czy subtelności, ale na pewno zauważymy tu krew, pot i łzy, Czy jednak naprawdę nie ma szans, abyśmy w żadnym rozdziale nie uronili łzy, nie dostrzegli choć milimetra tematu miłości? O tym warto przekonać się już samemu- po wielu latach styczności ze słowem pisanym wiem, że Marcel Moss jest zdolny do wszystkiego, przynajmniej w swoim zawodzie.
Nowej powieści autora nie trzeba nawet otwierać, by poczuć dość intensywny dreszcz emocji. Za nasze odczucia odpowiada już sama okładka, która raczej nie zwiastuje delikatnych, lirycznych uniesień. Drugą, jeszcze mocniejszą zapowiedzią są słowa umieszczone u dołu okładki: Od lat przelewam ludzką krew. I wciąż mi mało. Kto i dlaczego dokonuje tak makabrycznego mordu? Jest nim tytułowy Alter, czyli Jakub Krause. Pierwszoplanowy bohater został przedstawiony w bardzo niecodzienny, trochę magiczny sposób. Weekend zawsze jest dla niego czasem przemiany, nie może on kontrolować swoich morderczych zapędów, po czym w poniedziałek wszystko ulega zapomnieniu. Czy ktoś w końcu powstrzyma taki niecodzienny twór natury? Czy ktoś w końcu zorientuje się, że Jakub Krause jest niczym postać z filmu „Maska”, tyle że jego wersja pasuje do horroru, a nie do komedii romantycznej? Cóż, już same odwiedzane przez niego witryny internetowe z pewnością nie są przeznaczone dla dzieci…
Gdy jedną z ofiar staje się Kaja Rzeplińska, powieść rozwija się jeszcze bardziej spektakularnie. Sprawę przejmuje bowiem para śledczych, która nigdy nie powinna ze sobą pracować. O ich początkowo wzajemnej niechęci do siebie decyduje mroczna przeszłość ojca młodszej aspirant Malwiny Zygart. Jest ona córką Raptora, niegdyś słynnego seryjnego mordercy. To przez niego komisarz Błażej Heller stracił żonę i dodatkowo został pozostawiony z ogromnymi problemami finansowymi. Strach szerzy się jednak jeszcze bardziej, nie można dopuścić do tego, by kolejne niewinne osoby traciły życie. A tak właśnie się dzieje… Do czego zdolny jest Jakub Krause i jakie wskazówki podaje policji niemal na tacy? Warto się o tym przekonać i tym samym śmiało czekać na część drugą historii. Autor nie powiedział jeszcze ostatniego słowa, a nawet zostawił czytelników w bardzo szokującym momencie akcji. Co będzie dalej? Sama będę chciała się o tym przekonać. W przypadku twórczości Marcela Mossa element oczekiwania nie jest czymś niecodziennym.
Jestem też przekonana, że czytelniczy z chęcią prześledzą niecodzienne życie komisarza Hellera. Jak na stróża prawa nie jest ono takie krystaliczne, jak może się wszystkim wydawać. Innym walorem opowieści jest bardzo złożona przeszłość Jakuba Krause. Czytelnicy mogą poznać jego dzieciństwo i nieco inaczej zrozumieć dorosłą, mroczną postawę. Nie bez powodu mówi się, że przeszłość nie zanika, a tak naprawdę ma wpływ na nasze późniejsze poczynania. Wątek ten uważam za najciekawszy, najbardziej zapadający w pamięci. Czytelnicy zauważą też, że Marcel Moss jednak zdobył się na pisanie o miłości, która raz kwitnie, a innym razem więdnie i zostawia bolesną pustkę w sercu.
Na uwagę zasługuje też sam temat pracy w policji. Para wykreowanych przez pisarza śledczych udowadnia, że policjantem się jest, a nie bywa. W każdym śledztwie liczą się najdrobniejsze szczegóły, by można było połączyć kropki i schwytać mordercę.
Po raz kolejny gratuluję pisarzowi odwagi i wiem, że jest to powieść zdecydowanie dla ludzi o mocnych nerwach. Włączanie do opowieści informacji o najstraszniejszych seryjnych mordercach nie było zadaniem łatwym, ale i nieprzypadkowym.
Polecam i czekam na tom drugi.