Kobieta, która skłamała

W ostatnim czasie mocno zaciekawiła mnie twórczość Claire Douglas. Duże zainteresowanie tworzą już same malownicze okładki. Często widzimy bowiem jakiś uroczy domek, w którym sami chcielibyśmy mieszkać. Obok konkretnego domu graficy serwują nam równie malowniczą okolicę. Żyć nie umierać, chciałoby się powiedzieć z pełną odpowiedzialnością. Szkopuł w tym, że obwoluta „Kobiety, która skłamała” to jedno, a jej zawartość to już zupełnie inna historia. Niemal 400 stron fabuły wzbudza w czytelnikach strach, niepokój, ale też ogromną chęć, by szybko dojść do prawdy. Jakiej konkretnie? O tym trzeba się już samemu przekonać.

Muszę też zaznaczyć inną, ważną dla mnie samej, kwestię. Otóż z piórem Claire Douglas spotykam się dopiero drugi raz. Choć czytam naprawdę sporo, to po raz kolejny uzmysłowiłam sobie coś szalenie istotnego.. Jeśli odbiorca chce przeczytać wszystkie książki napisane przez konkretnego pisarza lub pisarkę, to nie może zrażać się kiepskim początkiem. Warto dawać tak zwaną drugą szansę, sama przekonałam się o tym znowu, właśnie teraz. Starszą powieść Claire Douglas, która ma bardzo podobną okładkę, oceniłam dość nisko, przyznałam wówczas tylko pięć gwiazdek. Fabuła była ciekawa, ale tylko wyrywkowo. Za to najnowsze dzieło artystki jest widowiskowe od pierwszej do ostatniej strony. Koniecznie chciałam się dowiedzieć, kto jest czarnym charakterem. Czy inni czytelnicy poczują taki sam rodzaj zainteresowania i od razu trafnie kogoś wytypują? Oby tak właśnie się stało.

Emilia Ward to główna bohaterka książki. Początkowo jej życie można uznać za bajkowe. Choć jest po rozwodzie, udało jej się znaleźć nowego, kochającego ją partnera. Razem z Eliotem wychowują dwójkę dzieci- nastoletnią córkę Jasmine z pierwszego małżeństwa kobiety, a także dorastającego Wolfiego- owoc związku Emilii i Eliota. Na dodatek kobieta nie może narzekać na swoją sytuację zawodową- jako autorka bardzo poczytnych kryminałów jest na ustach niemal wszystkich osób z branży kulturowej. Popularność przyniosła jej głównie seria kryminalna z komisarz Mirandą Moody w roli głównej. Pisarze mogą jednak czuć coś w rodzaju niedosytu czy wypalenia zawodowego, jeśli w kółko opisują przygody tej samej postaci. Emilia postanawia z tym skończyć i stworzyć nowe historie. Niestety, mocno widoczna sława pisarki zaczyna się komplikować, gdy tajemnicza osoba traktuje książki Emilii jak instrukcję do złych i niebezpiecznych czynów. Emila zaczyna bać się własnego cienia, a każde złe wydarzenie wiąże z konkretną częścią kryminalną, którą już stworzyła. Strach zaczyna potęgować z prędkością błyskawicy, gdy ktoś mocno inspiruje się fabułą z części końcowej, która nie weszła jeszcze na rynek wydawniczy. Kto zatem może znać roboczą treść ostatniego tomu? Po co w ogóle straszy Emilię i jak to robi? Kto też zna nie tylko jej końcowy manuskrypt, ale też adres? W pięknym domu, mimo zabezpieczeń czy kamer, kobieta przestaje już czuć się bezpiecznie. Czy pisarka ma jakichś wrogów? A może psychopatycznych fanów? Zazdrośników? Sama nie chcę nawet wymieniać dodatkowych imion czy profesji bohaterów, by żadnego czytelnika nie naprowadzać na choćby maleńki cień podejrzeń. Tego typu lektura to doskonały test do sprawdzenia swoich umiejętności śledczych, a zatem zapraszam do lektury.
Poza samym wątkiem kryminalnym zauważyłam w powieści wiele innych czynników, które zapewne nadają jej oryginalności. Cieszę się, że autorka świetnie pokazała, jak trudny jest zawód pisarza. To nieprawda, że każdy może coś napisać. Poza tym, często natura człowieka pióra jest zgoła inna, niż jego prywatna postawa. Można być bowiem niezwykle nieśmiałym człowiekiem, a podczas pisania kreować bohaterów mrocznych, pełnych demonicznych zachowań.

Claire Douglas zwraca też uwagę na relacje rodzinne, które często mogą odbiegać od ideału. Emilia dorastała bowiem w szkole z internatem, a obecnie, gdy jest już dorosła, czuje tylko chłód i sztywną postawę rodzicielską. Warto się więc zastanowić nad tym, jak obecnie wygląda nasz kontakt z najbliższymi- czy rzeczywiście dobrze się znamy i możemy na sobie polegać? Jest to temat do indywidualnych i głębokich przemyśleń.

Książkę czytało mi się bardzo dobrze, ale zachęcam czytelników, by nie pomijali tu dosłownie niczego. Fragmenty pisane kursywą czy oznaczone charakterystycznym imieniem DAISY są równie istotne, jak burzliwa historia autorki poczytnych kryminałów. Akcja jest bardzo rozbudowana, a autorka każe nam dotrzeć do prawdy niczym po nitce do kłębka.

Powieść polecam szczególnie tym osobom, które lubią węszyć i typować czarnego bohatera. Pośpiech jest tu niewskazany.