Na oczach wszystkich

Widzieli czy nie? Oni zaprzeczają, ale czy jest możliwie nie słyszeć krzyków żony i dzieci z domu obok. Czy jest możliwe nie widzieć wychudzonej i lękliwej kobiety, która boi się własnego cienia? To trudne, ale staram się nie oceniać, chociaż gdy dochodzi do tego cierpienie dzieci to osąd sam się nasuwa.

Bohaterka książki i to w pełni znaczenia tego słowa, bo to bohaterski czyn, by wyrwać siebie i dzieci z tego piekła z początku wcale nie uzyskała pomocy. Gdyby nie jej rodzina to mogłoby się to źle skończyć, bo instytucje zobowiązane pomogać zawiodły w pierwszej potrzebie na całej lini. Słowo przeciwko słowu, a dzieci są za małe, by uwierzyć w ich zeznania. Tym bardziej, że nie mówią płynnie, ale tego, że jedna z dziewczynek dostaje histerii na widok taśmy klejącej, a druga dotyka w zabawie krocza swoich lalek to już nikt nie bierze jako wystarczające zeznanie. W tej sprawie na początku jest tyle prawnych zaniedbań, że aż nie do uwierzenia.

Tragedia, która rozgrywała się w województwie pomorskim została rzetelnie spisana przez Katarzynę Włodkowską. Ta książka jest świetnym przykładem dobrego reportażu, który wśród tego okrucieństwa i ewidentnej winy nie ocenia, a sprawdza każdy najdrobniejszy fakt. Autorka dociera przez cztery lata do mnóstwa ludzi, którym daje się wypowiedzieć. Pogłębia reportaż o dane dotyczące rodziny męża i żony do dwóch pokoleń wstecz, a nawet zajmuje się ogólnie historią społeczeństwa Kaszubów czy psychologią pamięci, zapachu i leczenia traum. Jestem pod wrażeniem wykonania.

Sama autorka przyznaje, że miała problem, by brnąć dalej w przerażającą opowieść Ewy, więc to już pokazuje jakim mocnym kalibrem jest ten reportaż. Książka ważna, ale jak nie jesteście gotowi na czytanie katorgi, którą przeżyła Ewa zamykana w piwnicy i jej dzieci, które musiały w tym uczestniczyć to teraz odpuście i wróćcie, gdy poczujecie, że będziecie się w stanie z nią zmierzyć.