Pamiętnik lokatorki

„Jeśli umrę, mój duch nie pozwoli ci nigdy zaznać spokoju.” – ten złowieszczy cytat z pamiętnika Vanessy staje się motywem przewodnim powieści, która łączy thriller psychologiczny z elementami dramatu i napięcia rodem z najlepszego kryminału.
„Pamiętnik lokatorki” to książka, która od pierwszych stron wciąga w mroczny świat tajemnic, manipulacji i konsekwencji źle podjętych decyzji.
Główna bohaterka, Julia, to postać, z którą wielu czytelników może się utożsamić – młoda kobieta uciekająca przed bolesną przeszłością i szukająca nowego początku. Przeprowadzka do starej kamienicy okazuje się początkiem koszmaru. Relacja z Vanessą, tajemniczą współlokatorką, wprowadza do historii duszną, niepokojącą atmosferę, która narasta z każdą stroną.
Gdy dochodzi do brutalnego morderstwa Vanessy, napięcie sięga zenitu. Prawdziwa gra zaczyna się jednak dopiero wtedy, gdy Julia odnajduje jej pamiętnik. W tym momencie fabuła przyspiesza, a czytelnik razem z bohaterką zostaje wrzucony w spiralę sekretów, paranoi i nieustannego zagrożenia.
Moss sprawnie buduje intrygę – prowadzi nas przez fałszywe tropy, pozwala wierzyć w jedno rozwiązanie, tylko po to, by za chwilę wszystko wywrócić do góry nogami.
„Pamiętnik lokatorki” to nie tylko opowieść o morderstwie, ale też historia o samotności, zaufaniu i cienkiej granicy między ucieczką a pułapką.

Ostatnia nowa książka Marcela Mossa miała swoją premierę 13 marca, a autor już serwuje nam kolejny mocny tekst. Czyżby był on geniuszem w swoim fachu? Czyżby pomysły na fabułę mogły naprawdę wysypywać się z rękawa lub wyskakiwać z głowy niczym królik z kapelusza? Z pełną odpowiedzialnością można tak twierdzić, gdyż napisanie książki to nie wszystko. Można je bowiem tworzyć choćby i co tydzień, lecz najważniejszym składnikiem całego procesu wydawniczego jest zainteresowanie czytelników. Marcel Moss nie musi jednak martwić się o brak pochwał czy też o zanik wysokich not na portalach książkowych- jeśli już, to wszelkie formy gratulacji otrzymuje bardzo sprawiedliwie. To my, czytelnicy, mu je zapewniamy i wierzymy, że będziemy mogli to robić w sposób permanentny. Zresztą, podczas tegorocznych Targów Książki w Poznaniu pisarz sam przyznał, że nadal będzie oddawał się swojej pasji. Oby tak dalej, nie tylko ja na to liczę!
Osoby, które tylko słyszały o twórczości Marcela Mossa, lecz teorii nie zamieniły jeszcze w działanie praktyczne, muszą poznać jedną żelazną zasadę i absolutnie nigdy jej nie łamać. Historii kryminalnych kreowanych przez autora NIE WOLNO wcześniej wertować i skupiać się na końcowych dialogach. Jak twierdzi sam autor- jego opowieści są zbudowane właśnie na zakończeniu i to końcowa część tekstu ma nas najbardziej szokować, wbijać w fotel, zupełnie zniszczyć nasze dotychczasowe domysły. Nikt oczywiście nie mówi, że wstęp i rozwinięcie są potraktowane po macoszemu. Nic bardziej mylnego- każda historia stworzona przez Marcela Mossa ma mocny wydźwięk emocjonalny i nawiązuje do konkretnego problemu społecznego- na przykład do uzależnień, hejtu, przemocy czy bardzo niebezpiecznej formy miłości. Nie inaczej jest w przypadku „Pamiętnika lokatorki”- najnowszej książki pisarza. Jeśli ktoś sądzi, że nowy tekst to tylko błahe odniesienie do starej formy zwierzeń- musi natychmiast porzucić taką myśl. W książce dzieje się dużo, dużo więcej. A może nawet nieco zbyt wiele, czego wynikiem był totalny zawrót głowy. Jeśli jednak taki był zamysł autora, bym poczuła się jak na intensywnie bujającej się huśtawce- wszystko udało się w stu procentach. Raczej szybko nie zapomnę przedstawionej mi historii. Bądź więc cierpliwy, Czytelniku, a wszystkie karty zaczynaj odkrywać powoli, schematycznie. To trudne, lecz bardzo opłacalne!
Muszę przyznać, że od kilku lat sama namiętnie prowadzę pamiętnik. Trzymam się zasady, że papier wszystko ścierpi, że mogę niejako wyrzucić z siebie wszystkie frustracje i złe myśli. „Pamiętnik lokatorki” przekonywał mnie do siebie już samym tytułem i bardzo odpowiednią okładką. Nie trzeba czytać nawet opisu fabuły by wiedzieć, że tytułowy pamiętnik będzie zawierał bardzo mroczne opisy. Nie chcę ich ujawniać w sposób szczegółowy, ale jedno jest pewne: każdy czytelnik z osobna niemal od razu utka swoją wersję wydarzeń, lecz czy będzie ona zgodna z zamiarami pisarza? Warto się o tym przekonać, a jedyny sposób to skrupulatne zapoznanie się z lekturą. Jak widać, autor nawet z formy intymnych zwierzeń stworzył coś, o czym trudno będzie nam zapomnieć. Bo czy jedna decyzja może zapoczątkować ciąg wydarzeń, które kończą się tragedią? Okazuje się, że aby to zweryfikować, do dyspozycji mamy 331 stron tekstu i drobiazgowy podział na 4 części. Każda jedna część ma swoją moc, choć ja najmocniej oceniam część pierwszą.
Pierwszoplanową postacią jest Julia- młoda kobieta pracująca w kawiarnio-księgarni. Każdego dnia lokal odwiedzają klienci głodni słowa pisanego, co bardzo mnie ucieszyło, gdyż sama kocham takie miejsca. Życie Julii nie było jednak usłane różami, a wszystko to za sprawą bardzo charakterystycznego związku. Nie mogę i nie chcę podać żadnych szczegółów, gdyż mają one niebagatelny wpływ na dalszy rozwój wydarzeń. To, co zapewnił mi pisarz, to przede wszystkim niekończąca się bitwa myśli: bo czy pieniądze w życiu są naprawdę ważne i dają nam szczęście? Warto się nad tym zastanowić, gdyż życie Julii, jej wybory, nie mogą odpędzić nas od takich właśnie rozważań.
Inną istotną postacią jest Vanessa- kobieta podaje się za makijażystkę i dzieli mieszkanie z Julią. W jej przypadku szokujące jest dosłownie wszystko- przeszłości rodzinna, relacja miłosna i tajemnicza śmierć. Zadziwiają też notatki pozostawione przez kobietę, a z ich treścią zapozna się Julia… Czy pomogą one poskładać tę tajemniczą historię w logiczną całość? Marcel Moss zadbał o to, by nie było łatwo czy przewidywalnie, a tego pragniemy w gatunkach typu sensacja/kryminał/ thriller.
Osoba Vanessy i jej problemy mogą podziałać na czytelnika bardzo mocno. Choć akcja została przedstawiona bardzo tajemniczo, mam nadzieję, że szczególnie czytelniczki zauważą wspaniały przekaz dla osób noszących różowe okulary, na dodatek w odcieniu neonowym. Czasem naprawdę warto je zdjąć i widzieć także to, co złe, brutalne i tajemnicze. Nie każdy dramat można też zamieść pod dywan czy zaspokoić czymś ekskluzywnym. O co tak naprawdę chodzi? Zapraszam do lektury, która szokuje z każdym kolejnym rozdziałem.
Konkludując, kolejna jednotomowa opowieść autora zainteresuje wielu odbiorców. Umyślnie nie podaję wszystkich wątków, a także imion bohaterów. Nie chcę, by wszystkie ważne informacje zbyt szybko ujrzały światło dzienne. Czytajcie więc, a wszystko zrozumiecie.