Pierwszy dzień wiosny

Pierwszy dzień wiosny kojarzy nam się z czymś dobrym, z nadzieją, którą niesie przedłużający się dzień rozgarniający zimowy mrok. W tej książce trzeba mocno kopać, by znaleźć tę iskrę.

Nie spodziewałam się po tym tytule i okładce takiej dawki moralnych wątpliwości, które targały mną od samego początku. Przecież muszę znaleźć usprawiedliwienie na zabicie dwuletniego chłopca przez ośmioletnią główną bohaterkę. Może mała nie zdaje sobie sprawy z tego co zrobiła, a może środowisko, w którym się wychowuje popchnęło ją do tego kierunku. Na moje rozterki znalazłam odpowiedzi, ale chyba nie do końca takie jakie się spodziewałam.

Dowiedziałam się, że Chrissie nie jest tak do końca zła, a jest po prostu niekochana i ma rodziców, którzy nie powinni nimi być. Trochę wiedziała i nie wiedziała co robi, ale po przekroczeniu granicy to już nie miało znaczenia, bo doprowadziło do ogromnej tragedii.

Poznajemy też Julię, która jest tą małą Chrissie, tylko ma dwadzieścia pięć lat i sama jest mamą, która obawia się, że przeszłość upomni się o swoje i zabierze jej córkę. Jako dorosła osoba musi żyć z niewyobrażalnym brzemieniem, które sprawia, że nie może poczuć się szczęśliwa. Ta książka jest pełna bólu i cierpienia oraz postępowania, które ciężko ocenić. Nie mówiąc o tym, że zrozumienie tego momentami wymyka się z ram moralnych, które mamy w głowie.

Tym bardziej, że pod koniec wydarza się w życiu ośmioletniej Chrissie coś co sprawiło, że moje zrozumienie jej zachowania zostało na nowo zburzone. Raz można zrozumieć, ale nie zaakceptować, a co dalej. Jak wymowne w życiu Chrissie jest to, że w zakładzie poprawczym czuła się lepiej niż w domu i po wyjściu to właśnie za tamtym miejscem tęskniła najbardziej. Potrzeba bliskości, miłości i przyjaźni, której jej brakło wzmaga w czytelniku poczucie współczucia, a pragnienie bycia dobrą matką zostawia z tą nadzieją, że nie da się zmienić przeszłości, ale przyszłość już tak. Moja ocena 8/10.