Poproś jeszcze raz

Są takie książki, po których nie spodziewam się, że aż tak we mnie uderzą. To jest właśnie jedna z nich.❤️

Sama z siebie jest już bardzo dobrą historią, ale odnalezienie podobnych doświadczeń z mojego życia zbliża mnie do niej. Tu nawet nie chodzi o dokładne sytuacje z tej książki, a o podobieństwo w zachowaniu czy zbliżone odczucia, które towarzyszyły mi i bohaterom książki. Pozwólcie, że dla własnego komfortu nie przytoczę przykładów, które nas łączą, ale nie sądziłam, że tak mnie to ruszy.

Historia dwóch rodzin, które los ze sobą połączył, a potem tragicznie rozdzielił. Przyjaźń między Kate, a Peterem, którzy od dzieciństwa są sąsiadami zaczynała się przeradzać w coś więcej, ale wszystko zmienia jedna noc. Choroba psychiczna matki Petera doprowadza do tragedii i rozdziela ich na kilka lat. Ból po tamtym wydarzeniu i trauma z dzieciństwa jest obok, gdy ich drogi łączą się ponownie.

Ich życie nie kończy się cudownym love story, bo ścieżki utarte przez pokolenia ich rodzin dają o sobie znać i teraz muszą się zmierzyć nie tylko z przeszłością, ale i z własną przyszłością. To czy uda im się iść tą samą ścieżką dowiecie się sięgając po tę książkę, ale wielkim plusem tej historii jest jej wielowątkowość, bo nie tylko Kate i Peter są na pierwszym planie i zabierają głos.

„Poproś jeszcze raz” skłania do refleksji, wzbudza współczucie i pokazuje, że potrzeba tytanicznej pracy, by pewne rzeczy posklejać. Pracy przede wszystkim nad samym sobą, bo pozory prędzej czy później opadną i zostanie się sama prawda. Jednak to nie jest tylko przygnębiająca pozycja, bo nadziei i miłości też w niej nie brakuje, i właśnie to tworzy z tej książki mieszankę idealną. Czyta się ją dosłownie jednym tchem i myślę, że zostanie ze mną na dłużej, więc chyba nie może być inaczej i zostawię ją z najwyższą oceną.