Porzucone dziecko

Czy można pisać książki w terminie ekspresowym i przez lata utrzymywać doskonałą jakość fabuły? Okazuje się, że w bardzo wymagającej mieszance gatunkowej, jaką jest kryminał/sensacja/thriller Marcel Moss nie ma sobie równych. Tym samym nie zawodzi on stałych, jak i nowych czytelników. Autor wielu książek nie zamierza wyłącznie straszyć odbiorców czy wywoływać dreszczy na ich ciałach. Jeżeli nawet takie symptomy się pojawiają, to są one w pełni oczywiste. Treść „Porzuconego dziecka” zapewne ma nam szerzej otworzyć oczy na wciąż postępujące problemy społeczne. Pięknie wyglądające rodziny na fotografiach to często mylna otoczka w stosunku do tego, co dzieje się za tak zwanymi zamkniętymi drzwiami. Zastraszeni bliscy nie mogą szukać pomocy. Ba, najbardziej boją się ośmieszenia i krytyki otoczenia, a wiemy dobrze, że poczta pantoflowa działa w sposób podstępny i kłamliwy. Marcel Moss omówił już wiele spraw, nierzadko pisał z własnego doświadczenia. Niestety, bolesna przeszłość zawsze w nas pozostaje, nie można jej wyrwać niczym chwastów w ogrodzie albo wymazać gumką. Nawet po 34 latach…
Główny bohater, Kornel, zostaje nam początkowo przedstawiony jako czterolatek wychowujący się w ekstremalnie patologicznym domu. Obelgi słowne, przemoc fizyczna, a także nieprzyzwoite otoczenie to jego codzienność. Chłopiec boi się własnego ojca jak ognia, bo mężczyzna nie ma żadnych skrupułów, by fundować swojej rodzinie piekło. Gdy autor serwuje nam rozdziały opisujące przeszłość chłopca, aż trudno nam, czytelnikom, uwierzyć, że takie sceny mogą dziać się naprawdę. A jednak może tak być, tym bardziej, jeśli weźmiemy pod uwagę, jak szkodliwa i zła jest moc narkotyku. Pewnego dnia Kornel opuszcza z matką dom rodzinny, tyle że to dopiero początek koszmaru, z jakim zmierzy się bohater powieści. Jestem pewna, że zachowanie matki zszokuje niejednego odbiorcę. Radziłabym jednak, by wszelkie osądy zostawić na później. Marcel Moss słynie z tego, że to zakończenie powieści jest fundamentem fabuły, a dotarcie do ostatnich wersów jest swego rodzaju labiryntem pełnym zagadek. Warto je jednak wszystkie rozwiązać, gdyż nie będzie to stracony czas, a raczej głęboka refleksja nad ludzką psychiką.
W wystraszonym i odrzuconym przez rodzinę Kornelu latami kiełkowała chęć zemsty i wyrównania rachunków. Bohater uważa nawet, że trzeba być brutalnym i posłużyć się maksymą pt. oko za oko, ząb za ząb. Czy zatem porzucone niegdyś dziecko odegra się na rodzinie? Teraz, jako szanowany i niezwykle znany reportażysta Kornel ma masę możliwości na zrealizowanie swojego planu. Jakie są jego części składowe i jak się potoczą? Czy człowiek naprawdę potrafi nie cofnąć się przed niczym, byle tylko poczuć smak zwycięstwa? W wydaniu Marcella Mossa nie można nastawić się na oczywistość- coś, co początkowo wydaje się proste, zawala się niczym domino, a jedna tragedia rodzi za sobą kolejną.
„Porzucone dziecko” to jednak książka nie tylko o zemście. Poznajemy bowiem Gabrysię i Patrycję- żonę i córkę Kornela. Autor bardzo mocno podkreśla, jak kruche jest ludzkie życie, ponieważ wspomniana Gabrysia jest nieuleczalnie chora, a ostatnia możliwość to umieszczenie kobiety w hospicjum. Poza wątkiem czysto sensacyjnym, o którym tu nie wspomnę, trzeba zwrócić uwagę na bardzo ważną kwestię. NIGDY nie powinniśmy sądzić, że umieszczenie chorego w hospicjum to droga do samotnego i smutnego końca. To absolutny nonsens! Niemniej jednak, autor upiekł dwie pieczenie na jednym ogniu. Zaserwował nam wątek pełen wzruszeń, ale też idealnie połączył przeszłość Kornela z jego współczesną chęcią zemsty. Szczegóły pozostawiam spragnionym lektury czytelnikom.
Marcel Moss idealnie opisuje jeszcze inne, ważne kwestie. Okazuje się, że mroczna czy bolesna przeszłość człowieka zawsze ma wpływ na jego rozwój i późniejsze działania. Ba, Kornel nie doświadczył nawet naturalnego stanu, jakim jest amnezja dziecięca. Jego wspomnienia były zbyt traumatyczne, by w sposób biologiczny uległy zatraceniu. Czy taki stan naprawdę jest możliwy? Warto zagłębić się w ten wątek, a literatury na ten temat nie brakuje.
Nowa książka Marcela Mossa to też świetna okazja, by dowiedzieć się, jak działa chorobliwa zazdrość, jak trudna i niekiedy mroczna staje się praca doświadczonego reportażysty. Jakby tego było mało, autor konieczne chce, byśmy zastanowili się, czy osoba duchowna jest dziś synonimem czystości i dobra? Może się wydawać, że tematów w tej powieści jest aż nazbyt dużo, ale to nieprawda. Zgrabnie ułożone rozdziały nie powodują w czytelniku poczucia chaosu.
Celowo nie zdradzam wszystkich wątków czy imion bohaterów, ponieważ lepiej samemu zapoznać się ze szczegółami powieści. Marcel Moss nie powiedział jeszcze ostatniego słowa, gdyż pozostawił czytelników z magiczną kwestią CIĄG DALSZY NASTĄPI. Zapewne nie będziemy musieli długo czekać.