Srebrzyste węże. Tom 2

Srebrzyste węże to książka, w której poznajemy Séverina i jego towarzyszy. Wspólnie wyruszają w podróż, by odnaleźć tajemniczy przedmiot. Dzięki niemu rzekomo posiądą moc równą Bogu. Jednak czy ich podróż się powiedzie? Czy może sekrety wprowadzą rozłam wśród przyjaciół i wszystko się zawali?
Jest to jedna z tych książek, w których po przeczytaniu pierwszych kilku stron, byłam przekonana, że trafiłam na ciekawą i wciągającą lekturę. I nie myliłam się. Malownicze opisy, które pomagają wejść w wymyślony przez autorkę świat, zagadki i tajemnice ukrywane przez wieki, a do tego niesamowita fabuła, która nie pozwala się oderwać od lektury.
Sami bohaterowie też są niezwykli. Chwilami wydawało mi się, jakby byli realnymi osobami. Dobrze wykreowani, popełniający błędy, dojrzali odpowiednio do swojego wieku. A każdy z nich ma szczególny dar, który na pewno przyda się podczas podróży.
Jest to jedna z lepszych lektur, po jakie sięgnęłam w ostatnim czasie. Wyważona, bez przesytu, z dobrze zbudowaną fabułą, świetnymi bohaterami i historią, którą naprawdę chce się poznawać.

No i się w końcu doczekałam kontynuacji „Pozłacanych wilków”!
Po wydarzeniach z pierwszej części dręczony wyrzutami sumienia Séverin postanawia odnaleźć przedmiot dający moc równą mocy Boga. Droga do niego prowadzi go wraz z przyjaciółmi do mroźnej Rosji, gdzie czeka na nich wiele niebezpieczeństw. Czy będzie to warte ryzyka?
Tak jak w przypadku większości kontynuacji - „Srebrzyste węże” są tym samym, co „Pozłacane wilki”, ale pomnożone razy kilka. Tym sposobem jest jeszcze więcej akcji, jeszcze więcej zwrotów akcji, jeszcze więcej zagadek, jeszcze więcej niebezpieczeństw, jeszcze więcej emocji. I to właśnie lubię! Tego od tej książki oczekiwałam i dokładnie to dostałam.
Nie będę wszystkiego dokładnie omawiać, bo jestem od zachęcania do sięgnięcia po książkę, a nie po to, by ją spoilerować. No ale o finalnym zwrocie akcji MUSZĘ wspomnieć. NO WOW! Jestem pod ogromnym jego wrażeniem. Byłam niesamowicie zaskoczona, przez cały kolejny dzień tylko o tym myślałam. No po prostu niesamowite.
Ogromnym plusem książki jest też klimat. On także bardzo przypadł mi do gustu. Zimy samej w sobie nie lubię, ale mroźny klimat idealnie pasował do tej książki. Mogłabym tylko czytać i czytać. Świetnie nadaje się do czytania w długie jesienno-zimowe wieczory pod kocykiem i z kubkiem cieplutkiej herbaty.
No i nie zapominajmy o bohaterach. Jak ja się za nimi stęskniłam! Uwielbiam to, w jaki sposób autorka kreuje (a właściwie powinnam powiedzieć „formuje”) bohaterów. Widać przemianę postaci – a to właśnie w książkach lubię. Jedynie trochę gorzej czytało mi się fragmenty, gdzie występował Séverin, który zmienił się najbardziej – to już nie jest ten Séverin, którego pokochałam (odgłos płaczu). Pomimo to i tak jestem pod wrażeniem kreacji wszystkich bohaterów.
Minusem książki jest jedynie zakończenie – przychodzi się ono za szybko. Tę serię mogłabym czytać i czytać, a tu nagle pojawia się końcówka, mocny zwrot akcji i koniec książki. No tak się nie robi!
Chyba nie muszę mówić, że polecam „Srebrzyste węże”? Daję tylko radę, by zacząć przygodę z tą serią od pierwszej części, czyli od „Pozłacanych wilków”, bo kilka rzeczy może w drugim tomie być niezrozumiałych.