Trać i żyj

Może ktoś się ze mną nie zgodzi, ale poradniki nie są dla wszystkich ludzi. Poradnik jest bowiem odpowiednikiem problemów, które ktoś posiada. To w nich szukają konkretnych odpowiedzi jeśli coś w ich życiu idzie nie tak. Ważnym osobistościom się wydaje, że każdy człowiek na świecie posiada jakiś problem, albo traumę, którą powinien wyleczyć dla własnego dobra. Prawda jest jednak taka, co też tutaj będzie rozwinięte, że każdy z nas ma inną wytrzymałość, inną psychikę i inne przeżycia oraz doświadczenia z rodzicami, czy po przodkach, więc każdy z nas inaczej radzi sobie z traumą. A są tacy, co jej nie mają, gdyż wiedzą co to znaczy akceptacja czegoś, czego nie da się zmienić.
Z tego też względu wiem, że nie każdy poradnik jest dla każdego. Jeśli przeczytamy coś o traumach, a sami nie będziemy ich mieli, to dana książka wyda nam się bezwartościowa. Można nawet pomyśleć, że temat jest krótki, mało szczegółów, więc dadzą niską ocenę. To jest normalne, ale dlatego właśnie skłaniam się ku osobom, by czytały tylko te książki, które faktycznie ich interesują. Które według nich mogą im w czymś pomóc. Odnoszę się do tego, ponieważ według mnie ta książka jest bardzo dobrą lekturą, a nawet takim pomocnikiem, który uzmysłowi nam, że można traumę przepracować. U jednego człowieka trwa to krótko, a inni niosą swoje boleści przez wiele lat, które uniemożliwiają im pełnię szczęścia, gdyż wydaje im się, że na nie nie zasługują. Została tutaj przytoczona scenka, gdzie ktoś był dumny ze swoich dziadków, gdyż po śmierci jednego z nich drugie do końca długiego życia pozostało samo. Z luźnej perspektywy wygląda to romantycznie, ale patrząc okiem specjalistów, ta osoba poświęciła całe swoje życie dla śmierci. Podała się, nie chciała niczego wybaczać, cierpiała długie lata tylko po to, bo nie było nikogo, kto by jej pomógł. I teraz się pytam, gdzie jest ta wspomniana romantyczność? Czy osoba, która zmarła przed nią, pragnęła dla niej wiecznego cierpienia? Czy patrząc na miłość swojego życia gdzieś z zaświatów był dumny z tego, że zmarnowała całą siebie?

,,Jest takie ludowe powiedzenie: ,,Musi boleć". Wiele osób mogło usłyszeć te słowa. I bardzo dobrze- to je wyposaża. Idą przez życie i nie zabezpieczają się na wszelkie sposoby, żeby nie bolało. Czasem ,,musi boleć", nie ma wyjścia. Strata i ból z nią związany są immanentnie wpisane w nasze życie. Są nieuchronne."
Ogólnie mogę opisać ją jako opowieść o przemijaniu na różnych etapach życia każdego z nas. Począwszy od dzieciństwa, a kończąc na starości. Każdy wiek to inne traumy, dla dziecka będzie to strata zabawki, dla nastolatka śmierć pupila, dla średniego wieku śmierć dziecka, a starczego bliskość rodziny. Będą to rozmowy za pomocą pytań i odpowiedzi, które wpłyną na nasze życie oraz bliskich, gdzie po tej lekturze będziemy mogli rozmawiać z nimi o rzeczach, które ciężko jest im przepracować. Nie chodzi o to, by wchodzić w czyjeś życie ze swoimi butami, ale w momencie zwierzenia dziecka, krewnego, czy znajomego, powiecie im to, czego się tutaj dowiedzieliście. I to będzie mądre, bo przebudzi ich z marazmu. Uważam, że to wartościowa pozycja, tylko doceni ją ten, kto doznał straty, po prostu.