Trylogia szamańska T.2 Szamańske tango

"Szamańskie tango" autorstwa Anety Jadowskiej to drugi tom przygód szamana Witkacego. Książka napisana i wydana jest niezmiennie w świetnym stylu, zawiera w sobie dużo humoru, a od przedstawionej w niej historii nie można się oderwać. Bez wątpienia sięgnę po trzeci tom i liczę, że będzie on idealnym zwieńczeniem serii. Polecam.

Kurczaczek wpada w tarapaty, a Witkacy musi przejść szamańską inicjację. To i wiele innych mrocznych przygód czeka na nas (i Witkacego) w drugim tomie Cyklu Szamańskiego. Nie zabraknie humoru, nawiązań i dygresji, czyli elementów charakterystycznych dla pióra Anety Jadowskiej.

Ta część jest bardziej magiczna, skomplikowana i naszpikowana mrocznym klimatem, ale mimo tego ciągle utrzymana w lekkiej atmosferze. Świetnie mi się to czytało, bohaterowie łatwo dają się lubić i z przyjemnością możemy im kibicować. Ciekawa, wciągająca i nieodkładalna - taka jest ta powieść.

„Szamańskie tango” to kontynuacja „Szamańskiego bluesa” autorstwa Anety Jadowskiej.
Druga część ma w sobie to, czego w dużej mierze zabrakło mi w pierwszym tomie. Przede wszystkim mowa tu o większym skupieniu się na szamanizmie. Przyznaję, że z przyjemnością lepiej poznałam Zaświaty i rytuały, które pojawiły się na kartach powieści. Miały bardzo fajny klimat, taki nieco afrykański, chociaż szamani pochodzili z różnych kręgów kulturowych. Oczywiście Jadowska nie byłaby sobą, gdyby nie puściła oka do czytelników pod postacią Wędrowca. Fajne to było!
Nie dość, że te sceny w Zaświatach bardzo dobrze rozbudowały świat i wykazywały brutalność magii szamańskiej, to jeszcze stworzyły świetne tło dla postaci Sępa. Bardzo podoba mi się rozwój tego bohatera i jego historia. Tak jak podejrzewałam, kryje się za nim dużo więcej niż ten bezczelny uśmiech i olewactwo. Uważam, że opisanie jego przeszłości genialnie wpłynęło na relację jego i Witkaca. Cały ten wątek został zaskakująco dobrze przedstawiony i miał mocne podłoże psychologiczne, a mam wrażenie, że na ogół autorka nie przykłada zbyt dużej wagi do psychologii postaci.
Generalnie ciekawie było obserwować, jak zmienia się Witkacy - jaki wpływ ma na niego ojcostwo, jak kształtuje się jego relacja z Sępem, jak rozwija się jako szaman. Utwierdziłam się też w przekonaniu, że zdecydowanie jest „moim typem postaci”, czyli człowiekiem, który potrafi wiele poświęcić i zaryzykować dla swoich bliskich.
Sama historia może nie była tak dynamiczna jak w pierwszej części, bo było tu zdecydowanie mniej wątku kryminalnego, za to więcej rytuałów szamańskich, ale jako całość i tak oceniam bardzo dobrze. W gruncie rzeczy cieszę się, że ten tom skupił się na relacjach Witkacego z Kurczaczkiem i Witkacego z Sępem, bo pozwoliło mi to samej przywiązać się do bohaterów.
Podsumowując, to bardzo udana kontynuacja trylogii szamańskiej. Ba, pod wieloma względami wypada lepiej od pierwszego tomu, co nie bywa zbyt powszechne. Z przyjemnością sięgnę po trzecią część. Oczywiście polecam :)

Wychowywanie nastolatki jest trudne to nie ulega wątpliwości, a wychowywanie nastolatki szamanki to już jazda bez trzymanki!
Przekonał się o tym na własnej skórze Witkac w "Szamańskim tangu" Anety Jadowskiej, jest to drugi tom trylogii szamańskiej.
W pierwszej części cyklu Piotr Duszyński aka Witkac dowiaduje się, że ma piętnastoletnia córkę Witorię, która wszyscy pieszczotliwie zwą Kurczaczkiem. Kurczaczek nie sprawia problemów, jest samodzielna, troskliwa, dobrze się uczy i chętnie chodzi na dodatkowe lekcje do szkoły dla magicznie uzdolnionych. Coś tu jest zbyt idealnie? Tak, to tylko fasada. Kurczaczek zachłyśnięta nowo odkrytymi możliwościami magicznymi próbuje przyspieszyć swoją naukę. To może zakończyć się apokalipsą! Na szczęście z opresji mogą uratować ją ojciec Witkac z ekscentrycznym wujkiem Sępem. Misja ratunkowa byłaby łatwiejsza gdyby Witkacy przeszedł wreszcie inicjacje szamańską, a Sęp nie miał śmiertelnych wrogów w zaświatach.

"Szamańskie tango" wartką akcją porywa nas w wir zdarzeń pod ramię z istotami z zaświatów. Jest to książka pełna humoru i czyta się ja bardzo lekko, ale wydaje mi się, że jest dojrzalsza niż poprzednia część czy seria o Dorze Wilk. Witkacy z melancholijnego lekkoducha zmienia się w kochającego ojca. Obserwujemy tę przemianę, przemyślenia, poświecenia jej towarzyszące i kibicujemy tej pokręconej rodzince. Wujek Sęp też pokazuje nam swoje bardziej ludzkie oblicze i bardzo fajnie śledzi się wzajemne relacje całej trójki.
Polecam wszystkim fanom uniwersum, które stworzyła pani Jadowska. Na pewno nie będziecie rozczarowani!
"Szamańskie tango" podobała mi się nawet bardziej niż pierwsza sześć, ale radzę zacząć od "Szamańskiego bluesa", bo bez jej znajomości można się zagubić.

Na tym tomie też się nie zawiodłam. W przeciwieństwie do pierwszego tutaj mamy jedną ciągłą historię. Witkacego czeka trudniejsze zadanie niż kiedykolwiek. Musi zająć się swoją dorastającą córką, która pragnie być we wszystkim najlepsza. A w świecie szamanizmu może to doprowadzić do katastrofy.
W tym tomie najbardziej zachwyciło mnie oczytanie autorki. Pojawiały się nawiązania do kultury, literatury. Większość z tych rzeczy była mi znana, ale o niektórych musiałam poczytać. Czułam się zachęcona do poznawania tego wszystkiego, choć nie wiązało się to bezpośrednio z treścią książki.
Teraz bardziej podoba mi się postać Sępa. Gdy autorka pokazała jego motywacje, przedstawiła historię, to można go nawet polubić. Co do innych bohaterów, to każdy był świetnie przedstawiony. Choć niektórzy są bardziej irytujący, to inni od razu wzbudzają sympatię. A szczególnie ci z indiańskiej wioski. Sam ten wątek bardzo mi się spodobał. Jadowska nawiązała trochę do wierzeń ludowych, zbudowała ciekawą kulturę i pewnie dodała co nieco od siebie, co razem tworzy wspaniałą mieszankę.
Nie powiem, że jest to idealna książka, ale jest wciągającą lekturą z ciekawie zbudowanym światem (na szczególną uwagę zasługują Zaświaty), dojrzałymi (przeważnie) bohaterami i zakończeniem, które zachęcą do sięgnięcia po kolejny tom.

Pierwszy tom cyklu szamańskiego „Szamański blues” był dobry, ale też mnie jakoś nie zachwycił, za to „Szamańskie tango” wciągnęło mnie już od pierwszej strony i to tak, że książkę odłożyłam dopiero jak dotarłam do ostatniej strony. A zakończenie sprawiło, że chciałabym już mieć ostatni tom.
W tej części bardzo dużo można dowiedzieć się o Sępie, praktycznie wszystkie tajemnice zostały wyjaśnione. Po części można zrozumieć, dlaczego zachowuje się on tak, a nie inaczej.
Witkacy również bardzo dojrzewa, pewne wydarzenia sprawiają, że zaczyna inaczej patrzeć na swoje życie i wartości, w końcu zostaje też zmuszony do przejścia inicjacji, która tak jak się tego obawiał, do najłatwiejszych nie należy.
Jak tom pierwszy skupiał się bardziej na wątkach kryminalnych, tak w tej części jest go bardzo mało, praktycznie tylko jeden przypadek, za to dużo jest magii i szamanizmu, którego wcześniej mi zabrakło.
Tak jak i w poprzednich książkach autorki, tak i tutaj można znaleźć kilka pasujących do treści ilustracji, sama okładka również mi się podoba.

Jeśli polubiliście Witkaca, Kurczaczka i Sępa, „Szamańskie tango” jest właśnie dla Was. Aneta Jadowska po raz kolejny zabiera Czytelników do Thornverse i, jak ma to w swoim zwyczaju, robi to wyśmienicie. Dynamiczna i efektowna akcja, nietuzinkowe postacie i wywołujący uśmiech humor są tym, co znajdziecie w „Szamańskim tangu”.
Jeśli widzisz duchy - twoje życie nie jest łatwe. Ale, gdy dodatkowo widzi je twoja nastoletnia oraz bardzo ambitna córka, może być tylko ciekawiej. I niebezpieczniej. Szczególnie, jeśli Przedwieczni tylko czyhają, aż pojawisz się w Zaświatach.
„Szamańskie tango” porywa fabuła i wbija w fotel tak mocno, że nie można oderwać się od książki aż do ostatniej strony. Z tą powieścią Anety Jadowskiej nie grozi Wam nuda. Lecz bezsenna noc już na pewno. Jeszcze tylko jeden rozdział!
Wszystko okraszone cudownymi ilustracjami spod ręki Magdy Babińskiej, bo, gdy wydawnictwo SQN się za coś zabiera, to zawsze na 200%. Czytajcie!