Zapiski stali T.2 Pani cisza

"Powiadasz, że oddałbyś wszystko za to, żeby ocalić Nippon - rzekła - a jednak już raz zawiodłeś naszą ojczyznę, czyż nie ?"
*
Dni niegdyś potężnego klanu Nagata zdają się być policzone. Pan Fukuro, daimyo rodu osiągnął już sędziwy wiek, jego syna trawi nieznana choroba, a wrogowie otaczają ich ze wszystkich stron. Jednak głowa rodu nie zamierza dać łatwo za wygraną. Wysyła swoje oddziały, aby po raz ostatni przyniosły mu chwałę i stawiły czoła klanowi Węży, który od lat nęka jego ziemie. Jak się jednak okazuje trucizna, którą roztaczają wrogowie, jest o wiele bardziej zjadliwa i sięga dalej, niż można było się spodziewać. Pytanie, gdzie w tym wszystkim miejsce dla Ducha?
*
"Pani Cisza" to książka, która nie dość, że od pierwszych stron mnie zaskakiwała, to na dodatek porwała w nieustający wir akcji, walki i intryg, przez co kolejne strony umykały mi w zadziwiającym tępię.
*
Największym zaskoczeniem był dla mnie przeskok w czasie i (początkowa) zmiana głównych bohaterów. Mija sporo czasu, zanim historia łączy się z pierwszym tomem, a do "głosu dochodzi" wyglądany przeze mnie Duch, przez co mając na uwagę zdarzenia z "Czerwonego Lotosu" chwilę zajęło mi wciągnięcie się w fabułę. Jednak nieustająca walka, zdradliwa magii oraz skomplikowane intrygi zapewniają, że ostatecznie od książki trudno się oderwać.
*
Ponad autor ponownie zafundował nam genialny azjatycki klimat (samurajowie, klany, bogowie, tradycje), chociaż nie ulega też wątpliwości, że atmosfera w porównaniu z pierwszym tomem jest nieco inna.
*
Niestety pomimo "ochów" muszę zwrócić też uwagę na to, że:
-O wiele za często używany jest wykrzyknik. Nawet w wypowiedziach Ducha, który moim zdaniem raczej do "krzykaczy" nie należy.
-Wątek romantyczny pojawia się właściwie znikąd.
*
"Pani Cisza" to w ogólnym rozrachunku naprawdę dobra książka. Oceniam ją na 7/10 i ciekawa jestem, co przyniesie finał serii.