Opowieść o wojennym dzieciństwie Wiesława Adamczyka spędzonym na Syberii i naznaczonym sowieckim barbarzyństwem. Autor był małym chłopcem, gdy w maju 1940 roku wraz z matką i rodzeństwem deportowano go na sowiecką Syberię. Jego ojciec, oficer Wojska Polskiego, wzięty do niewoli przez Armię Czerwoną, zginął jako jedna z tysięcy ofiar zbrodni katyńskiej. Rozdzielenie rodziny i wysiedlenie zapoczątkowało dziesięcioletnią tułaczkę. Skrajnie trudne warunki życia w Kazachstanie, głód, karkołomna ucieczka z ZSRR, śmierć matki, obozy dla uchodźców, rodziny zastępcze – tę drogę, tak jak Autor, przeszło tysiące Polaków. W pasjonujących wspomnieniach Wiesław Adamczyk oddaje głos ofiarom sowieckiego barbarzyństwa. Bezkompromisowa, przejmująca opowieść jest zapisem utraty dziecięcej niewinności i zmagań z rozpaczą, przez które przechodził mały chłopiec. W opracowaniach dotyczących II wojny światowej często przemilcza się tę mroczną kartę europejskiej historii, pozostającą w cieniu Holokaustu. Wydarzenia na niej zapisane wciąż jeszcze czekają, by w pełni oddać im historyczną sprawiedliwość. Znam wiele opisów syberyjskiej odysei oraz innych zapomnianych wojennych dziejów. Żaden jednak nie jest bardziej pouczający, wzruszający i piękniej napisany niż Kiedy Bóg odwrócił wzrok. - z Przedmowy Normana Daviesa

Ciocia Marysia to historia prawdziwa, opowieść o czasach niemieckiej okupacji w latach 1939-1945, Powstaniu Warszawskim i gehennie ludu Warszawy. Opowieść o tragicznych czasach widziana oczami małej dziewczynki Marii Dudzińskiej (rocznik 1931). Losy warszawskiej rodziny i determinacja warszawiaków do powrotu po wyzwoleniu do swojego ukochanego miasta, które legło w gruzach.

Piątek, 1 września 1939 roku: siedemnastoletni Richard Freiherr von Rosen słucha w radio przemówienia Hitlera w Reichstagu, informującego o ataku na Polskę. Jest niezbyt zachwycony perspektywą wojny, ale jak wielu innych jego rówieśników, z poczucia obowiązku i chęci sprawdzenia się, zgłasza się do wojska na ochotnika, aby jako podchorąży rozpocząć karierę w wojskach pancernych. Jego życzenie spełnia się w październiku 1940 roku, gdy zostaje powołany do służby w stacjonującym w Bambergu 35. Zapasowym Batalionie Czołgów. Po szkoleniu oraz odbytych kursach podchorążych młody rekrut jest przygotowywany do przyszłych walk na poligonach we Francji, w Nadrenii oraz w Kraju Warty. 22 czerwca 1941 roku Richard Freiherr von Rosen, jako celowniczy w Panzer III, bierze udział w Operacji Barbarossa, czyli wojnie ze Związkiem Radzieckim. W ramach 4. Dywizji Pancernej w Grupie Armii Środek przeżywa swój chrzest bojowy podczas ciężkich walk, jakie jego pułk toczy pod Starym Bychowem. Nieco później zostaje ranny po raz pierwszy. Po wyzdrowieniu i przeniesieniu do 502. Batalionu Czołgów Ciężkich, od stycznia 1943 roku walczy wraz ze swym Tygrysem najpierw na stepach Kałmucji. Jeszcze w tym samym roku von Rosen, już jako podporucznik i dowódca plutonu w 3. kompanii 502. Batalionu Czołgów Ciężkich, bierze udział w największej bitwie pancernej II wojny światowej w trakcie Operacji Cytadela. Latem 1944 roku zostaje przeniesiony wraz ze swą jednostką na front inwazyjny, gdzie niemieckie związki pancerne mają zatrzymać ofensywę wojsk alianckich. Na własnej skórze, w bardzo dramatycznych okolicznościach, odczuwa coraz większą przewagę alianckiego lotnictwa. Po wyposażeniu jego kompanii w nowe czołgi – Tygrysy Królewskie – jako dowódca kompanii trafia na chwiejący się w posadach niemiecki front na Węgrzech. Na początku 1945 roku odnosi tam swoją piątą ranę; po pobycie w wielu lazaretach koniec wojny zastaje go w ojczyźnie. Po wojnie Richard Freiherr von Rosen dosłużył się w nowej Bundeswehrze stopnia generała majora wojsk pancernych. Ukończył m.in. elitarną francuską École Supérieure de Guerre w Paryżu. Był również oficerem Sztabu Generalnego (G3) przy Naczelnym Dowódcy alianckich wojsk lądowych (AFCENT, Fontainebleau) oraz attaché militarnym ambasady Niemieckiej Republiki Federalnej we Francji. W stan spoczynku przeszedł we wrześniu 1982 roku. Jego jedyne w swoim rodzaju, szczegółowe wspomnienia z walk pancernych na Wschodzie i Zachodzie wzbogacone są licznymi fotografiami, w bardzo dużej części dotąd nigdy niepublikowanymi, pochodzącymi z zasobów dokumentalnych samego autora.

Biografia najwybitniejszego boksera, legendy swoich czasów. Karierę zaczynał jako pięściarz amator. Mając 18 lat zwyciężył w Igrzyskach Olimpijskich w Rzymie, udowadniając tym samym, że zasłużył na przydomek „Największy”. Pojedynek Muhammada Alego z Georgem Foremanem okrzyknięty został „Bijatyką w dżungli” i jest uważany za jeden z najsłynniejszych w historii boksu. Książka ukazuje życie boksera wplecione w wydarzenia i realia życia w Ameryce lat sześćdziesiątych.„– Jesteś nie tylko mistrzem w boksie. Jesteś bojownikiem o pokój, sprawiedliwość i ludzką godność – powiedział Aberneti. – Twoje zwycięstwo na ringu jest marszem na Waszyngton!Powrót Muhammada Alego na ring był wydarzeniem wykraczającym daleko poza granice sportowego wyczynu. Większość amerykańskich Murzynów utożsamiała go z walką przeciwko całemu rasistowskiemu systemowi.”

Powieść autobiograficzna. Główny bohater pochodzi ze wsi położonej u podnóża góry Święty Krzyż. W tym miejscu rządzi przede wszystkim „prawo pięści i sztachety”. Nic więc dziwnego, że jego największym marzeniem jest wyrwanie się do wielkiego świata i zostanie kimś sławnym – najlepiej drugim Maradoną. Poważna kontuzja kolana powoduje jednak, że nie może już dłużej grać w piłkę. Ostatnią deską ratunku, której się chwyta, jest pisanie wierszy. Mimo wysiłków wena twórcza nie dopisuje, co doprowadza bohatera do frustracji. Wszystkie te działania mają na celu sprostanie ambicjom zmarłego ojca – alkoholika. Czy uda mu się osiągnąć cel, czy też czeka go „los powtórzony”? Przekonajcie się sami.

Historia Dywizjonu 301 wzbogacona wspomnieniami uczestników zdarzeń. 301 Dywizjon Bombowy Ziemi Pomorskiej „Obrońców Warszawy” – pododdział lotnictwa bombowego i transportowego Polskich Sił Powietrznych na Zachodzie, istniejący w latach 1940–1943 i 1944–1946. W kwietniu 1943 roku został zredukowany do Polskiej Eskadry Specjalnego Przeznaczenia w brytyjskim 138. Dywizjonie RAF, następnie wyodrębniony w 1586 Eskadrę Specjalnego Przeznaczenia, kontynuującą tradycje 301 Dywizjonu. W listopadzie 1944 roku 1586 Eskadra została ponownie przekształcona w 301 Dywizjon Bombowy. Dywizjon używał na samolotach liter rozpoznawczych: GR. Głównymi operacjami Dywizjonu 301 były: ataki na niemiecką flotę inwazyjną we Francji, ofensywa przez kanał La Manche, ofensywa „Milliennium”, Operacja Specjalna „Intonacja”, Operacja Specjalna „Riposta”, Operacja Specjalna „Odwet” i zaopatrywanie powstańczej Warszawy.

Książka, którą czytelnik trzyma w dłoniach, ukazuje prawdziwe oblicze Polski Ludowej. Komunistyczne (co nie oznacza polskie) władze gnębiły swoich obywateli, nakładając na społeczeństwo różnorakie sankcje utrudniające życie. Jest to polemika z autorami artykułów zamieszczonych w dodatku do „Gazety Wyborczej” zatytułowanym „Historia”, z dnia 23 grudnia 2013 roku. Przedstawiono tam cykl artykułów pod wspólnym tytułem „Narodziny Polski Ludowej”. W drugiej części niniejszej książki R. Mycielski zamieszcza też recenzje przeczytanych przez siebie książek. Autor w obrazowy, czasem anegdotyczny, sposób opisuje szarą polską codzienność, nawiązując do własnych przeżyć i przemyśleń. W książce nie brakuje również dramatycznych historii osób prześladowanych przez system komunistyczny. Tytułowy cielak jest tu symbolem planowej gospodarki socjalistycznej w sektorze rolnictwa i handlu. Polacy, aby przetrwać, byli niejako zmuszani do kombinowania, a jego celem było przechytrzenie ustanawianego prawa.

Sunąłem przez miasta Europy jak kombajn przez pole, kosiłem wszystko, co przede mną, mieliłem i wyrzucałem za siebie w postaci zrolowanych tekstów. Stałem się fabryką obróbki faktów, końcowy produkt przetwarzania tego surowca znajdziecie między okładkami. Magdalena Cielecka: Chciałam go zamordować, jeśli nic nowego nie wyda. I wydał. Andrzej Chyra: Rudnicki? Jak złapię oddech, to coś wykaszlę. Krystyna Janda: To drink o nazwie „Zmora z Piekielnym Talentem”. Kora: Kocham go! Hanna Krall: No cóż... Rozdarta jestem między szczerym podziwem a nieszczerą zazdrością. Kazimierz Kutz: To jest szaleństwo, co ten facet wyprawia! Maciej Stuhr: Janusz Rudnicki jest żyjącym pisarzem, co sprawia, że po każdą kolejną jego książkę sięgam chętnie i z nadzieją. Że będzie lepiej. Oczywiście jeszcze lepiej! Magda Umer: Nie wierzyłam, że jeszcze komuś ktoś za mojego życia podaruje taki talent! Robert Więckiewicz: Ten Rudnicki z „Wyborczej”? No to inna rozmowa jest!

Wprawdzie Waffen SS stało się legendą i jest uważane za elitarne jednostki bojowe II wojny światowej, istnieje niewiele relacji przedstawiających inne oblicze tych budzących lęk oddziałów. Erich Stahl był zawodowym dziennikarzem przydzielonym do relacjonowania działań niektórych najsłynniejszych jednostek – 1. Dywizji „Leibstandarte Adolf Hitler”, 5. Dywizji Grenadierów Pancernych SS „Wiking”, zagranicznych ochotników walczących w Waffen SS na północnym odcinku frontu wschodniego pod Narwą. Pełnił w nich służbę i przeżywał wszystkie trudy, niedostatki i dramatyczne emocje człowieka, stającego z bronią w ręku przeciwko czołgom wroga. Erich Stahl przedstawia relację bacznego, krytycznego świadka brutalnych realiów wojny na wschodzie, połączoną z wnikliwymi obserwacjami i nieupiększonymi opiniami o tryumfach i błędach Niemiec. Chociaż autor był w tym czasie zdeklarowanym narodowym socjalistą, jego spostrzeżenia dotyczące sposobu prowadzenia wojny i polityki są prawdziwą rzadkością w tego typu literaturze.

Poszli walczyć uzbrojeni w biało-czerwone opaski „Nie wyskoczyłbyś po ten karabin? Przydałby się nam!” – usłyszał „Julek” od swojego dowódcy. Pod niemieckim ostrzałem zdobył upragnioną broń. „Dziewczyn do tego nie biorą” – dowiedziała się „Pączek”, gdy oświadczyła, że chce walczyć z bronią w ręku. By móc strzelać, udawała mężczyznę. „Gdybyś po niego nie przyszedł, toby żył” – oświadczyła „Jurowi” matka kolegi poległego w powstaniu. Powstanie miało trwać maksymalnie trzy doby. Na tyle mieli być przygotowani. Walczyli 63 dni. Codziennie musieli żegnać przyjaciół, z którymi ramię w ramię brali udział w nierównym boju z Niemcami. Magda Łucyan, reporterka TVN, przeprowadziła rozmowy z ostatnimi żyjącymi świadkami tamtych wydarzeń. Zapytała ich o wspomnienia z tamtego okresu. Dlaczego poszli walczyć? Jak wyglądało ich pożegnanie z rodzicami? Nie bała się pytać ani o tragedie, ani o dobre chwile – o dzień, który określają jako „najpiękniejszy w ich życiu”. Powstańców jest coraz mniej. Jesteśmy ostatnim pokoleniem, które ma szansę posłuchać ich opowieści. Dowiedzieć się, jak zapamiętali chwile w powstańczej Warszawie. Usłyszeć, jak oceniają podjęte wówczas decyzje i co chcieliby przekazać następnym pokoleniom. „Wolność nie jest dana raz na zawsze i trzeba o tym pamiętać”. Powyższy opis pochodzi od wydawcy.

Ironiczny dystans i szczere wyznania, literatura i futbol, Wisła i Warszawa, sprawy bieżące i ostateczne Maj 2017. We Francji wybory prezydenckie wygrywa Emmanuel Macron, a co ważniejsze następnego dnia Cracovia ma zmierzyć się z Arką Gdynia (co zresztą zakończy się dwubramkowym tryumfem krakowskiej drużyny). A Pilch? Początek wyjątkowo zimnej wiosny zastaje go w rodzinnej Wiśle. Szybko okazuje się, że rozmowy z matką znacznie lepiej prowadzi się przez telefon niż face to face, trochę z powodu postępującej matczynej głuchoty, trochę ze względu na psy, które w domu czują się wyjątkowo swobodnie. Pilch przechadza się zatem po okolicy ze srebrną obrączką na palcu, która uchodzi uwagi jego matki… a może raczej, której matka nie chce zauważyć… Tak zaczyna się Trzeci dziennik Pilcha — obejmujący czas od maja 2017 do lipca 2018 — który zmienia reguły gry. O ile poprzednie tomy składały się z tekstów na bieżąco publikowanych, o tyle najnowszy od początku do końca powstawał w ukryciu. Wreszcie ta starannie skomponowana i w skrytości szlifowana literacka bomba wybucha — czym nas zaskoczy?

Tadeusz i Wojciech Kossakowie, synowie znanego malarza Juliusza, byli bliźniakami. Ożenili się z pannami Kisielnickimi, kuzynkami. Tadeusz i Anna byli rodzicami znanej pisarki: Zofii Kossak-Szczuckiej-Szatkowskiej. Wojciech i Maria wydali na świat poetkę: Lilkę (Marię Pawlikowską-Jasnorzewską), satyryczkę: Madzię (Magdalenę Samozwaniec) i malarza: Jerzego Kossaka. Jak to się stało, że domy podobnych do siebie jak dwie krople wody braci, które prowadziły tak podobne do siebie kobiety, prawie siostry – były odległe, jak dwa różne światy? Kolejna książka biografki Zofii Kossak i autorki „Kobiet Kossaków” ujawnia nieznane, zaskakujące fakty dotyczące ziemiańskiej i artystycznej rodziny Kossaków. Jest próbą odpowiedzi na pytanie – czego jeszcze o nich nie wiemy? Jakie tajemnice skrywają ich domy? Czy Kossakówka jest nawiedzona? Jakie niezawinione winy ma na swoim sumieniu Jerzy Kossak? Czy Lilka była jedynie subtelną poetką; Magdalena – królową satyry, życie traktującą z przymrużeniem oka; a Zofia matką-Polką? Do kogo pisali w tym samym czasie listy miłosne syn i ojciec – Wojciech i Jerzy? Która z Kossakówien nosi imię kochanki Wojciecha? Dlaczego Magdalena Samozwaniec nie witała na lotnisku powracającej z emigracji kuzynki – Zofii? *** „»Ich nie dotyczy czas przeszły dokonany« – mówi o rodzie Kossaków autorka i niczym okruchy barwnego witrażu podsuwa przed oczy czytelników obrazy. Chwile pasji, sławy i chwały, dni ciemne i mroczne, głęboko ukryte sekrety, zadry i zdrady – jedne po drugich migoczą, tworząc wielowymiarowy obraz rodziny, która, jak żadna inna, wrosła w polską świadomość. Joanna Jurgała-Jureczka prowadzi nas z czułością do ostatniego mazura Kossaków” Elżbieta Cherezińska

Losy największych asów lotnictwa XX wieku. Pasjonujące opisy pojedynków i wojskowych operacji powietrznych. Dodatkowym walorem publikacji jest garść informacji o dawnych myśliwcach. Gratka dla wszystkich miłośników przestworzy.

„Dziecko z Kalkuty” to niezwykła, autobiograficzna opowieść o wielkiej miłości i sile ducha, która pomaga przezwyciężyć największe trudności. Wanda Wajda poznała Scholkę – niewidome i autystyczne niemowlę – w domu Matki Teresy w Kalkucie. Postanowiła się nią zaopiekować, a z czasem zaadoptować i przywieźć do Polski. Kiedy po pokonaniu wielu przeszkód się to udało, w życiu obu kobiet zaczęły dziać się rzeczy trudne i wspaniałe. Czytelnicy mają okazję poznać tę nadzwyczajną historię w poruszającej interpretacji Izy Szwarockiej.

W 2001 roku przyjechała do Polski grupa amerykańskich uczennic, które napisały sztukę o Polce ratującej w czasie wojny żydowskie dzieci. Z dnia na dzień po latach zapomnienia Irena Sendlerowa stała się bohaterką mediów i symbolem wszystkich tych, którzy mieli odwagę sprzeciwić się złu.Do zorganizowania pomocy potrzebny był sprawnie działający system, pieniądze i siatka zaangażowanych osób, gotowych zaryzykować życie. Jak wspominał profesor Bartoszewski, „łatwiej było znaleźć mieszkanie do przechowania skrzyni broni niż dla jednego Żyda”.Irena Sendlerowa, kobieta, która niewątpliwie robiła rzeczy wielkie, zasługujące na podziw, i to w najtrudniejszych czasach, wyłania się w tej książce powoli spośród grona ludzi, których złączył wspólny los – ratujących i ratowanych. Tych, którzy udzielali schronienia, i tych, którzy schronienia szukali.To opowieść o niezwykłych Polkach i uratowanych przez nie setkach dzieci.  • Wyjątkowa, mądra, ważna książka – napisana z ogromnym szacunkiem dla prawdy historycznej i z wielką wyrozumiałością dla ludzi. Barbara Engelking • Anna Bikont opowiedziała kilkanaście skrupulatnie udokumentowanych historii osób, głównie kobiet, dla których od lata 1942 roku do końca okupacji nie było sprawy ważniejszej niż to, aby przed nieuchronną śmiercią ocalić choćby garstkę – kilkaset? kilka tysięcy? – dzieci z warszawskiego getta. W tym gronie Sprawiedliwych, co dzień narażających życie swoje i swoich bliskich, energią i talentem organizacyjnym wyróżniła się Irena Sendlerowa, i to z jej imieniem zrosła się nasza wiara w człowieka, w ludzką prawość i zdolność do poświęcenia. Wszelako w tych opowieściach jest jeszcze drugi plan, zwykle bezimienny, ale nie mniej przez to wiarygodny. To relacje o ludziach, którzy robili wszystko, aby zniszczyć to dzieło poświęcenia i aby dzieci, ich polskich opiekunów i ich kryjówki zdradzić gestapowcom czy niemieckim żandarmom, wydać na śmierć za pieniądze, ze strachu albo z czystej, bezinteresownej nienawiści, a nawet dla zabawy. Oni to zasiali w nas i utrwalili pogardę dla człowieka, przekonanie o ludzkiej zdolności do czynów okrutnych i podłych. Jerzy Jedlicki

Arnolda Schwarzeneggera nie trzeba nikomu przedstawiać. Kulturysta, aktor, polityk, ale również przedsiębiorca, inwestor i działacz społeczny. Zasłynął jako wielki propagator sportu wśród młodzieży i przyczynił się do tego, że kulturystyka stała się sportem uprawianym przez miliony ludzi na całym świecie. Każde jego marzenie się spełniło, a jego kreacje filmowe zapewniły mu nieśmiertelność. Choć osiągnął tak wiele, to warto pamiętać, że jego życie nie było usłane różami. Urodził się niedługo po wojnie, która położyła się cieniem na Austrii. Jego rodzina zmagała się z problemami finansowymi. Ojciec często go krytykował i faworyzował starszego syna, Meinharda. Późniejszy gubernator Kalifornii, stanu o produkcie krajowym brutto Francji, w dzieciństwie nie miał do dyspozycji toalety, a po wodę chodził do studni. Wszystko osiągnął sam, ciężką pracą. Jako imigrant słabo władający językiem angielskim i mówiący z wyraźnym, twardym akcentem, nie miał łatwego życia stawiając pierwsze kroki w Hollywood i w świecie polityki. Do Ameryki przybywał nie mając nic poza swoim umięśnionym ciałem i charyzmą. Kilkanaście lat później był już pośrednio członkiem klanu Kennedych. W jaki sposób pomimo licznych przeciwności Schwarzenegger odniósł spektakularny sukces i stał się idolem dla kilku pokoleń fanów? Z tego audiobooka dowiesz się między innymi: – jak rozpoczęła się przygoda Schwarzeneggera z kulturystyką i branżą filmową, – czy pozowanie podczas zawodów kulturystycznych pomogło mu rozwinąć umiejętności aktorskie, – dlaczego samowolnie opuścił koszary wojskowe podczas pełnienia służby zasadniczej, – w jaki sposób Arnold przygotowywał się do swoich niezapomnianych ról jak Conan i Terminator, – jak powstała kultowa fraza „I’ll be back” i dlaczego Schwarzenegger toczył o nią spór z Jamesem Cameronem, – czy dźwięk rozdeptywania czaszki to w rzeczywistości odgłos rozgniatanego fistaszka, – kto miał pierwotnie zagrać cyborga-zabójcę zamiast Schwarzeneggera i dlaczego ostatecznie to Arnold otrzymał rolę Terminatora, – dlaczego wg pierwotnych założeń to Schwarzenegger miał wcielić się w postać Kayla Riessa, – dlaczego nauka oddawania strzałów przy jednoczesnej jeździe na motocyklu była dla niego bolesna, – czy zabawne riposty Schwarzeneggera takie jak hasta la Vista baby, to wynik wytężonej pracy i powtarzanych wielokrotnie prób czy wyraz spontanicznej zabawy na planie filmowym, – z jakimi trudnościami zmagała się ekipa filmowa podczas prac nad Predatorem, – czy Arnold rzeczywiście pędził na koniu w filmie „Prawdziwe kłamstwa”, – dlaczego bardzo zależało mu na występowaniu w komediach i ile zarabiał jako aktor, – czy Schwarzenegger był nominowany do Oskara i zdobył złotą statuetkę, – jaki był najbardziej dochodowy film w jego karierze i czemu postanowił zostać politykiem, – dlaczego planowanie i spisywanie celów jest wg Schwarzeneggera kluczem do sukcesu?

„Znamię dawnego, wielkiego dobrobytu i wypływające stąd prawdziwe zamiłowanie do okazałości pozostawiło tak głęboki ślad na moim mieście rodzinnym i do tego stopnia z całą jego istotą jest związane i zrośnięte, że zmodernizowanie miasta byłoby niemożliwe bez zburzenia go całkowicie i zbudowania nowego Gdańska na miejscu starego”. Johanna Schopenhauer była jedną z najwybitniejszych kobiet swoich czasów – powieściopisarką, poetką, przyjaciółką Goethego, ozdobą literacko-artystycznych salonów, matką sławnego filozofa Arthura Schopenhauera. Pod koniec swojego barwnego życia spisała pamiętniki, w których zawarła jeden z najpiękniejszych literackich portretów Gdańska – miasta, w którym się urodziła i spędziła lata swojej młodości. Wolny, republikański, wielonarodowościowy Gdańsk końca XVIII wieku zniknął ostatecznie wraz z wybuchem drugiej wojny światowej. Wspomnienia Johanny Schopenhauer, uzupełnione rycinami innego słynnego gdańszczanina – Daniela Chodowieckiego – wskrzeszają go choć na chwilę w naszej wyobraźni.

Bitwy i potyczki 1863-1864, na podstawie materyałów drukowanych i rękopiśmiennych. - Stanisław Zieliński Oprawa ekoskórzana. Reprint oryginału wydanego w 1913 r. Dołączone dodatkowo mapy: mapa bitew-potyczek na Litwie i Rusi z datami starć, przez S. Zielińskiego mapa bitew potyczek w Król Kongresowem tabela - rozwój i upadek ruchu zbrojnego

Wybitna artystka, ikona performance’u, której udało się dotrzeć z często kontrowersyjnymi dziełami do szerokiego grona odbiorców, także spoza kręgów koneserów sztuki współczesnej. Doświadczyłam wolności absolutnej – czułam, że moje ciało nie zna ograniczeń, że ból nie ma żadnego znaczenia, że nic się nie liczy – i to mnie upoiło. W 2010 roku zdarzyło się coś niezwykłego – ponad 750 tysięcy ludzi ustawiło się w kolejce do nowojorskiego Muzeum Sztuki Nowoczesnej, by wziąć udział w trwającym w sumie ponad 700 godzin performansie Mariny Abramović – usiąść naprzeciw niej i nawiązać z nią milczące porozumienie. Córka partyzantów, bohaterów drugiej wojny światowej, dorastała w Jugosławii rządzonej przez Titę. Mimo że zdążyła zdobyć międzynarodowy rozgłos i wyjść za mąż, wciąż mieszkała z matką, która kontrolowała ją i stawiała surowe ograniczenia. Nic nie zdołało jednak poskromić jej nienasyconej ciekawości świata, pragnienia kontaktu z ludźmi ani specyficznego, bałkańskiego poczucia humoru, którymi przesycone są jej życie i sztuka. Opowieść Mariny, poruszająca, pełna przygód i po prostu zabawna, to historia jej wyjątkowej kariery artystycznej związanej z poddawaniem ciała ekstremalnym próbom strachu, bólu, wyczerpania czy zagrożenia w dążeniu do emocjonalnej i duchowej przemiany, to także historia zgoła operowego romansu i dwunastoletniej współpracy artystki z performerem Ulayem - związku, który dobiegł dramatycznego końca na Wielkim Murze. O Marinie Abramović Pokonać mur to historia nieustępliwej, odważnej i niezależnej artystki, która dąży do nawiązania relacji totalnej z jednym człowiekiem, by ostatecznie dotrzeć do tysięcy odbiorców. Źródłem magii Mariny jest jej zyskująca coraz większą sławę metoda polegająca na badaniu własnej siły, wytrzymałości i woli przetrwania, kojarząca się bardziej z treningiem komandosów niż ze światem sztuki nowoczesnej. Nie mogłem się oderwać od tej książki, tak samo jak nie byłem w stanie przejść obojętnie obok jej performansów. -TOM REISS, zdobywca Nagrody Pulitzera oraz nagrody literackiej PEN, autor Czarnego hrabiego i Orientalisty. Marina Abramović zdobyła sławę jako artystka, która poprzez swoją sztukę całkowicie i bezwzględnie poddaje siebie, swoje ciało i duszę licznym transformacjom. Czytając te jakże intymne wspomnienia, słyszę jej głos. Marina się spowiada, zwierza, żali, naucza i snuje refleksje na temat swojego trudnego, lecz magicznego życia, oraz pracy, która daje jej wolność, a wszystko to z wielką dozą inteligencji i humoru. -WILLEM DAFOE Abramović jest najsłynniejszą na świecie artystką performansu i sztuki konceptualnej. I prawdopodobnie jedyną z poczuciem humoru. -BRYAN APPLEYARD, „Sunday Times” Pokonać mur to piękna, poruszająca i głęboka książka. Szczerze podziwiam sposób, w jaki Marina stawia czoło wszystkim dziwnym sprzecznościom i mitom towarzyszącym naszemu życiu codziennemu. Dzieli się osobistymi przeżyciami, jest samokrytyczna, ale jednocześnie maluje swój bogaty autoportret, który jest pełen dumy i poczucia własnej wartości. Cóż za życie! -LAURIE ANDERSON Marina uważa, że jej rolą jako artystki z całą artystyczną arogancją, która wygląda dość naiwnie i niewinnie, oraz pokorą, która tłumi w zarodku najlżejszy nawet impuls, by poczuć się urażonym – jest zabieranie widzów w pełną niepokojów podróż do miejsca, gdzie będą się mogli uwolnić od wszystkiego, co ich ogranicza. -JUDITH THURMAN, „The New Yorker” Dla Mariny Abramović różnica między sztuką a życiem nie istnieje; życie jest marzeniem, dopóki trwa, obecnością absolutną w pustce. -ALEJANDRO JODORKOWSKY

Pamiętnik Janusza Korczaka należy do najważniejszych świadectw o życiu w getcie warszawskim w czasie drugiej wojny światowej. Korczak przedstawia bieżące wydarzenia z życia Domu Sierot, który do ostatniej chwili starał się ratować, a także sceny z codziennego życia warszawskiego getta od maja aż do 4 sierpnia 1942 roku (dwa dni później, 6 września Korczaka wraz z całym personelem i dwustoma wychowankami wyprowadzono z getta, a następnie wywieziono do hitlerowskiego obozu zagłady w Treblince, gdzie wszyscy zginęli). Ta wstrząsająca opowieść, połączona z emocjonującymi, a zarazem pozbawionymi iluzji refleksjami autora i jego wspomnieniami, przybliża czytelnikowi niezwykłą postać pedagoga, pozwala ujrzeć myśli i uczucia targające wrażliwym i szlachetnym człowiekiem wobec krańcowo tragicznego losu. Lektura dla szkół średnich