Przypadłość

Jak mijają dni od jej przeczytania tym więcej w moich oczach zyskuje. Dla mnie jest to książka, o której z początku nie wiedziałam co myśleć i wzbraniałam się z osądem przeczuwając, że jej całość dopiero wskaże mi odpowiednie wrażenie. I tutaj się nie pomyliłam, bo faktycznie przy spojrzeniu na całość rozumiem czemu taka jest, a nie inna.

A jaka jest? Pierwsze słowo, gdy o niej myślę to osobliwa. Balansująca na granicy jawy, a snu. A nawet nie o tyle snu ile nawiedzeń rodem z egzorcyzmów. Właśnie, bo to osobliwy horror psychologiczny, z którego może nie wylewa się na każdej stronie brutalność, ale jak już jest to trzeba się mocno trzymać fotela. W straszeniu mnie Tomasz Sablik jest bardzo dobry, bo z trzy sceny z jego poprzedniej czytanej przeze mnie książki nadal w głowie mi siedzą i coś czuję, że tu też tak będzie. Szczególnie opis jednej zbrodni mocno mnie zmroził. 😱

Tylko, że jak w „Lęku” od razu poczułam to coś, tak w „Przypadłości” nie mogę tego powiedzieć. Postać głównej bohaterki, a raczej wejście w jej psychikę było wręcz fizycznie nieprzyjemne, ale przecież w horrorze psychologicznym o to chodzi, więc też nie do końca mogę się tego czepiać, a wręcz być pod wrażeniem takiej kreacji. Jednak rozum swoje, a serce swoje i sprawiało mi to problem.

Jest też taki wątek z panem Tik-Takiem, który może nie o tyle, że odstawał od fabuły, ale nie był mi tam koniecznie potrzebny. Szczególnie znając już tą straszną i brutalną resztę, która składa się powoli, acz skutecznie w tak przerażającą prawdę, że nie mogę albo nie chcę uwierzyć w to co zadziało się na samym końcu. Mam wrażenie, że to książka dla koneserów horrorów i raczej nie polecałabym ją dla początkujących czytelników w tym gatunku. Sam autor mimo wszystko znowu mi pokazał, że jego książki są dla mnie. 🔥