Doktryna Bernaysa

Książka Mirosława Lakomego jest ważnym na polskim gruncie przedsięwzięciem naukowym i wydawniczym, podejmującym aktualną tematykę manipulacji masami w komunikowaniu politycznym. Autor uzasadnia w monografii przyjętą hipotezę, że Edward Bernays wypracował doktrynę niejawnego i nieetycznego sprawowania władzy przez elity biznesowe i polityczne w ustrojach demokratycznych w oparciu o technologię fabrykowania przyzwolenia (engineering of consent) oraz kreowania informacji (creating news). Publikacja jest nowatorska, ponieważ pokazuje nie tylko całokształt dorobku politologicznego Edwarda Bernaysa, ale również dostarcza solidnej empirycznej wiedzy na temat faktycznego wykorzystywania narzędzi propagandowo-perswazyjnych w społeczeństwach demokratycznych, rządzonych przez elitę technokratyczną manipulującą ludźmi według starych reguł psychologii zbiorowości. ks. dr hab. Michał Drożdż, prof. UPJPII Treść monografii jest umieszczona z jednej strony w szerokim kontekście historycznym, z drugiej – dostarcza szczegółowych informacji na temat działań podejmowanych przez Edwarda Bernaysa. Niezwykle interesująco wybrzmiewają w niej kwestie do dziś stanowiące problem dla ludzi z branży PR nie tylko w Polsce – jak działać skutecznie, ale etycznie? Jak komunikować się z otoczeniem w paradygmacie public relations (czyli z poszanowaniem zasad etyki zawodowej) w dobie fake newsów czy deepfejków? Pod względem merytorycznym mamy do czynienia z dojrzałą, samodzielną i niezwykle wartościową pracą. dr hab. Monika Kaczmarek-Śliwińska Mirosław Lakomy – dr hab., profesor Akademii Ignatianum w Krakowie, politolog, medioznawca. W swoich zainteresowaniach naukowych koncentruje się na roli mediów (nowych mediów) w procesach politycznych. Prowadzi badania dotyczące: fenomenu cyberdemokracji (demokracja 2.0), roli nowych mediów w komunikowaniu politycznym, zjawiska kryptopolityki i panoptycyzmu jako elementu rywalizacji politycznej, nowych ruchów społecznych. Interesuje się zagadnieniami związanymi ze sztuczną i kolektywną inteligencją w kontekście implikacji zarówno społecznych, jak i politycznych. W badaniach przyjmuje paradygmat informacjonistyczno-technologiczny. Odwołuje się do szkoły cybernetycznej Norberta Wienera, której kontynuatorem jest Manuel Castells (społeczeństwo sieci). Jednocześnie akceptuje wizję świata opisaną przez przedstawicieli szkoły z Toronto: Herberta Innisa, Marshalla McLuhana czy Derricka de Kerkhove’a. Szczególną atencją darzy Alberta-László Barabásiego za jego opis sieci bezskalowych, a także Stanleya Milgrama, Duncana Wattsa i Stevena Strogatza (teoria grafów, koncepcja małych światów). Ważne miejsce w jego badaniach zajmuje również kategoria prawdy w dyskursie publicznym oraz komunikowanie nieetyczne w kontekście propagandy i public relations.