Zaangażowanie czy artystyczna autonomia? pytanie Theodora W. Adorno zaskakuje pokolenia swą niesłabnącą aktualnością. Literatura zaangażowana może zostać wykorzystana jako środek walki politycznej, zaś literatura rozumiana jako czysta sztuka jawi się jako oderwana od rzeczywistości. Koegzystencja obu: sztukii zaangażowaniawydaje się, zdaniem Adorna, nad wyraz problematyczna. W tomie zebrane zostały artykuły rozpatrujące tematykę zaangażowania społecznego, politycznego, ekologicznego tekstów literackich, powstałych w latach 19452018, oraz umocowanie ich w tradycyjnych i nowatorskich formach przekazu artystycznego. Za Richardem Rortym redaktorki książki przypisują literaturze rolę spichlerza wartości moralnych. Zadaniem literatury jest niepokojenie czytelnika poprzez prezentowanie mu wizji rzeczywistości sprzecznej z tą, która dotychczas była mu bliska. W tomie dochodzą też do głosu twórcy piszący o potrzebie kreowania głosu człowieka, który walczy o to, aby nim pozostać nawet wtedy, gdy odbiera mu się do tego prawo.

Kantata-oratorium-pasja.

Dwóchsetlecie śmierci Jacka Idziego Przybylskiego (1756-1819), postaci zajmującej jedno z czołowych miejsc w panoramie życia intelektualnego Krakowa w epoce oświecenia, skłania do refleksji nad jego wieloraką aktywnością i niezwykle bogatym dorobkiem, który pozostawił. Jako m.in. prefekt Biblioteki Szkoły Głównej Koronnej, profesor starożytności, języka i literatury greckiej, tłumacz wielu bardzo ważnych dzieł z literatury powszechnej, a także autor utworów oryginalnych, wysoko oceniany mówca, zasłużony edytor cieszył się dużym uznaniem współczesnych mu krakowian, lecz przez późniejszych badaczy oświeceniowego piśmiennictwa został odsunięty na pozycję drugo- czy nawet trzeciorzędną. Rocznicowa okoliczność stała się zachętą do podjęcia badań mających na celu zweryfikowanie tych opinii i wzbogacenie wiedzy o dziele Przybylskiego, a zarazem ponieważ można uznać go za postać w dużej mierze charakterystyczną dla krakowskiego oświecenia o życiu intelektualnym i kulturalnym Krakowa oraz regionu w drugiej połowie XVIII i pierwszych dekadach XIX wieku. Rezultatem tych badań jest niniejsza książka, która zawiera dwanaście rozpraw poświęconych różnym zagadnieniom mieszczącym się w ramach obszaru zainteresowania wskazanego przez jej tytuł. Bez wątpienia uzupełnia ona dotychczasowy obraz krakowskiego oświecenia, a przy tym pokazuje problemy godne dalszego namysłu i poszukiwań badawczych.

Tom Wartości w językowo-kulturowym obrazie świata Słowian i ich sąsiadów, t. 5: Koncepty i ich profilowanie (2019) jest kolejną pozycją aksjologiczną przygotowaną przez zespół lubelskich etnolingwistów we współpracy z badaczami z kilku ośrodków polskich i zagranicznych.

Pierwszy tom nowej antologii tekstów źródłowych języka niemieckiego obejmujący literaturę epoki od średniowiecza do baroku z sześciotomowej serii pod redakcją Huberta Orłowskiego i Czesława Karolaka.

Romantyczna troposfera powieści Wojciecha Hamerskłego to perfekcyjnie poprowadzona seria interpretacji wybranych powieści XIX-wiecznych. Interpretacji krystalicznie zbudowanych, doskonale powiązanych, napisanych z rzadko spotykaną precyzją i jeszcze rzadszym - bo w nauce rzekomo niepotrzebnym - poczuciem humoru. Naczelne zadanie, jakie postawił sobie autor, to swego rodzaju wyprawa przeciw dwóm stereotypom. Pierwszy z nich mówi, że proza XIX wieku przeszła od romantyzmu do realizmu dzięki porzuceniu elementów estetyki romantycznej i osiągnięciu czystego mi-metyzmu. Stereotyp drugi dotyczy dziejów świadomości artystycznej i mówi, że pisarze polscy— tacy jak Kraszewski, Sztyrmer czy Korzeniowski — stworzyli własne koncepcje powieści realistycznej niezależnie od romantyzmu. Wspomniana przeze mnie wyprawa interpretacyjna podjęta przez autora spełnia się w odnalezieniu szeregu zakłóceń tych dwóch stereotypów. Mówiąc prosto: Wojciech Hamerski odnalazł romantyzm tam, gdzie pisarze usiłowali zainstalować czysty realizm, zaś badacze - ów realizm zatwierdzić. Ironiczne odczytania poszczególnych tekstów są finezyjne i błyskotliwe -autor prezentuje się jako szermierz słowa i stylu, który potrafi precyzyjne zadawać ciosy, nie zapominając przy tym o elegancji. Z recenzji prof. dr. hab. Przemysława Czaplińskiego

Numer poświęcony sposobom używania terminu „rasa” w kulturze polskiej w i początku XX wieku. Autorzy rozpatrują to zjawisko w 3 obszarach: w nauce, piśmiennictwie artystycznym, obejmującym również podróżopisarstwo i pamiętnikarstwo oraz w publicystyce politycznej. Wskazują m.in. na specyficzny charakter stosowania tego terminu, na co wpływ miały: wyjątkowość sytuacji politycznej Polski – brak państwa, a także spuścizna ideologii sarmatyzmu, która wskazywała na odrębność etniczną szlachty i chłopstwa. W zeszycie znalazły się też artykuły opisujące: rozwój negatywnego stereotypu „rasy” żydowskiej, który przybrał na sile na przełomie XIX i XX wieku, jak „rasa” uwodziła intelektualistów o bardzo różnych światopoglądach, związki między słowami „rasa” i degeneracja, postawę jaką wobec kategorii „rasy” przyjmowali XIX-wieczni polscy podróżnicy w zetknięciu z radykalnie odmiennymi kulturami.

Miesięcznik poświęcony jest dramaturgii współczesnej – teatralnej, filmowej, radiowej i telewizyjnej. Został założony w 1956 roku przez Adama Tarna, dramatopisarza i tłumacza, który kierował pismem do 1968 roku. Ogromny wpływ na kształt miesięcznika miał Konstanty Puzyna, krytyk, który współzakładał pismo a potem był jego redaktorem naczelnym od 1972 roku aż do śmierci w 1989 roku. Naczelnymi byli także Stanisław Stampf’l (1968-1971), Jerzy Koenig (1989-1990). Od 1991 roku „Dialogiem” kieruje Jacek Sieradzki. Podstawowym zadaniem pisma była i jest publikacja tekstów dramatycznych. W każdym numerze miesięcznika od prawie pięćdziesięciu lat ukazuje się co najmniej jedna polska sztuka lub scenariusz. Drukujemy także starannie wybrane tłumaczenia najciekawszych współczesnych sztuk obcojęzycznych. W sumie uzbierało się już prawie dwa tysiące dzieł dramatycznych, co jest, jak się zdaje, wynikiem bez precedensu w światowym piśmiennictwie teatralnym. Sztukom towarzyszą na łamach „Dialogu” eseje, rozmowy redakcyjne, felietony, szczegółowe prezentacje sylwetek dramatopisarzy a także informacje o życiu współczesnego teatru. Redaktor naczelny - Jacek Sieradzki.

A genius and prophet whose timeless works encapsulate the human condition like no others. A writer who surpassed his contemporaries in vision, originality and literary mastery. Who wrote like an angel, putting it all so much better than anyone else. Is this Shakespeare? Well, sort of. But it doesn't really tell us the whole truth. So much of what we say about Shakespeare is either not true, or just not relevant, deflecting us from investigating the challenges of his inconsistencies and flaws. This electrifying new book thrives on revealing, not resolving, the ambiguities of Shakespeare's plays and their changing topicality. It introduces an intellectually, theatrically and ethically exciting writer who engages with intersectionality as much as with Ovid, with economics as much as poetry: who writes in strikingly modern ways about individual agency, privacy, politics, celebrity and sex. It takes us into a world of politicking and copy-catting, as we watch him emulating the blockbusters of Christopher Marlowe and Thomas Kyd, the Spielberg and Tarantino of their day; flirting with and skirting round the cut-throat issues of succession politics, religious upheaval and technological change. The Shakespeare in this book poses awkward questions rather than offering bland answers, always implicating us in working out what it might mean.

Społeczność naukowa wypracowała i stosuje w praktyce pewne standardowe zasady formalne, które obowiązują wszystkich autorów prac naukowych. Dotyczą one stylu wypowiedzi, kolejności określonych fragmentów tekstu, sposobu cytowania literatury, zamieszczania tabel itd. Takie standardy są ściśle przestrzegane w periodykach naukowych, a czytelnicy i redaktorzy taj już do nich przywykli, że nie akceptują prac nie spełniających odpowiednich wymagań formalnych. (...)Dlatego nie chcemy, aby traktowano nasz poradnik jak swoistą ""książkę kucharską"" do pisania prac magisterskich, artykułów lub raportów; zresztą sporządzenie czegoś takiego jest niemożliwe. Nie należy więc liczyć na mechaniczne wypełnianie przepisu, którego tu nie ma, a jedynie kierować się proponowanymi wskazówkami w pisaniu własnego, ciekawego, twórczego tekstu.""

Monika Glosowitz - pracuje w Katedrze Literatury Porównawczej Uniwersytetu Śląskiego. Doktorat co-tutelle w dziedzinie nauk humanistycznych w zakresie literaturoznawstwa i gender studies obroniła na Uniwersytecie Śląskim i Uniwersytecie w Oviedo. Stypendystka Komisji Europejskiej w ramach programu European Master in Women’s and Gender Studies na Uniwersytecie w Utrechcie i Uniwersytecie w Grenadzie oraz Uniwersytetu w Oviedo w ramach programu doktoranckiego Género y Diversidad. Współredagowała Imagined Geographies. Central European Spacjal Narratives between 1989 and 2014 (lbidem-Verlag 2018), Dyskursy gościnności. Etykę współbycia w perspektywie późnej nowoczesności (IBL PAN 2018) oraz specjalne wydania czasopism „Central Europe” - The Central European Archaeology of Knowledge: Exploring Polish and Ukrainian Literature (1989-2014) oraz „The Polish Journal of Aesthetics” - The Affective Aesthetics of the Body in Pain. Jej zainteresowania badawcze dotyczą kwestii związanych z procesami emancypacyjnymi i rolą emocji w późnym kapitalizmie oraz współczesnych metodologii feministycznych. Uczestniczyła w wielu konferencjach, seminariach i szkołach letnich w kraju i za granicą (Hiszpania, Holandia, Austria, Portugalia, Niemcy, Chorwacja), prowadzonych m.in. przez Judith Butler, Rosi Braidotti, Donnę Haraway, Noama Chomsky’ego i Petera Singera. Publikowała m.in. na łamach „Central Europe”, „Czasu Kultury”, „Śląskich Studiów Polonistycznych”. Tłumaczyła teksty Michela Foucaulta, Rosi Braidotti, Sary Ahmed i Luce lrigaray. Książka Moniki Glosowitz jest znakomita. Została napisana językiem akademickim, stosownym do tego rodzaju rozpraw, a zarazem językiem żywym, w którym cały czas słyszalny jest głos autorki. [...] W interpretacyjnych partiach książki suwerenność ta skutkuje oryginalnością i subtelnością poszczególnych odczytań, w partiach metodologicznych zaś wspaniałą klarownością w konstruowaniu oryginalnej „maszynerii” intelektualnej. Sama w sobie maszyneria ta zasługuje na uwagę, zwłaszcza na tle wielu zmąconych, chwiejnych propozycji, jakie nierzadko rodzi współczesna humanistyka, w szczególności zaś teoria afektu. Zgodnie z perspektywą przyjętą przez autorkę, na sztukę należy patrzeć jako na część procesu społecznego pojętego jako splot zazębiających się maszynerii, sprzęgających w sobie momenty władzy, momenty dyskursywne i wymiary afektywne. Zarazem działalność artystyczna jest w ujęciu autorki aktem krytycznej interwencji, która pozwala na rozpoznanie anatomii systemów organizujących nasze życie, a zarazem nowych, emancypacyjnych perspektyw otwierających możliwość przeobrażenia afektywnych maszynerii, w ramach których żyjemy. Z recenzji prof. Adama Lipszyca

Is Superman the strongest Super Hero alive? Where is Wonder Woman from? Is Darkseid the most evil Super-Villain ever? Who is the fastest man alive? Who are Batman's allies? Have to know the answers to these questions? Look no further than the DC Comics Ultimate Character Guide: New Edition. Written by DC Comics experts, this illustrated encyclopedia features more than 200 incredible characters and Super Hero teams, including Batman, Harley Quinn, Justice League, and so many more. The DC Comics Universe changed forever following their epic Rebirth event, and so did the characters. This comprehensive guide covers the latest key storylines for each character and includes stunning new images from the comics. It is also packed full of vital statistics and explains each character's super powers, from indestructibility to sorcery.

Fast facts, illuminating info, and tantalizing trivia about the heroes and villains of the whole DC Comics Universe. The latest title in a bestselling series, DC Comics: Absolutely Everything You Need To Know has the lowdown on everyone's favorite DC Comics Super Heroes and Super-Villains, including Superman™, Batman™, Wonder Woman™, The Flash™, Green Lantern™, Aquaman™ and The Joker™. The infographic design of each illustrated, double-page feature gives readers a totally new slant on the DC Comics Universe and its super-powered heroes and villains, fantastic weapons, futuristic technology, strange planets, exotic places and alternate worlds. The punchy, accessible text, incorporates key data, fun facts, lists, quotes and amazing stats, spanning 80 years of DC Comics Super Hero thrills. Information is presented in exciting box styles and illustrated with DC Comics artwork.

Jan Gondowicz uważa się za medium, porzez które rozmawiają ze sobą inne książki. Gdyby nie on, może by się nie spotkały. Z tych spotkań spisuje fragmenty rozmów tego, co napisane, z tym, co wyczytane, tego, co wyczytane, z tym, co domyślane, tego, co domyślane, z tym, co tylko przypuszczalne, tego, co przypuszczalne, z tym, co zaledwie widmowe. Ale z zasady przepędza zmyślone. Taki ta książka proponuje styl lektury. Gdyż w opozycji do historii literatury widzi w ścisłym czytaniu królową wszechnauk nieścisłych. Dziewięćdziesiąt procent tego, co o pisaniu i czytaniu wiadomo, zawdzięczamy naukom o literaturze. Autora tej książki interesuje pozostałe dziesięć procent. A z tych dziesięciu procent kierunek jego zainteresowań wyznaczają Borges, Kafka, Stempowski oraz trzydziestu innych pisarzy XIX i XX wieku - bohaterów tej książki.

Monografia jest pierwszą polską publikacją naukową poświęconą twórczości argentyńskiego pisarza, Julia Cortázara. Autorzy poszczególnych studiów i esejów zawartych w tomie, literaturoznawcy, kulturoznawcy, tłumacze, artyści sztuk wizualnych, podjęli próbę nowego odczytania tekstów Cortázara – narracyjnych, ale również eseistycznych i sylwicznych.

Spis treści Wykaz skrótów nazw bibliotek Wprowadzenie Rozdział 1: „Prawdziwie w żelaznym wieku nieustannych wojen pan złoty”. Wierszowane funeralia po śmierci Jana III Sobieskiego Rozdział 2: „Nie mówić, ale płakać, by potrzeba”. Poezja polityczna sejmu konwokacyjnego Rozdział 3: Hannibal ad portas. Czas konfederacji wojskowych w Koronie i na Litwie w zwierciadle poezji okolicznościowej Rozdział 4: Sobiescy w walce o koronę 4.1. „Ma wymalowane na twarzy wykluczenie od korony”. Kandydatura Jakuba Sobieskiego w wierszach elekcyjnych 4.2. Debetur utrique corona. Aleksander i Konstanty Sobiescy w okolicznościowych wierszach bezkrólewia 4.3. „Czas by też już tych fochów, Marysieńko, poprzestać”. Polityczna muza wobec działań Marii Kazimiery Rozdział 5: „Machiawelizmem zarażony” – kandydatura Franciszka Ludwika de Conti Rozdział 6: „Non exuperabile Saxum”. Kandydatura Fryderyka Augusta, elektora saskiego w wierszach interregnum Rozdział 7: „Francuz, Niemcy, Polacy idą do korony”. Pomniejsze kandydatury polskie i obce Zakończenie Bibliografia Indeks

Czterdzieści dwa listy Rilkego do Balladyny Kłossowskiej, matki malarza Balthusa, można czytać na wiele sposobów: jak dzieje romansu, jak świadectwo duchowości europejskiego modernizmu, jak spowiedź dziecięcia wieku, albo jak liryczny traktat estetyczny. Korespondencja z lat 1919-22, ułożona w cykl nie pozbawiony starannie budowanej dramaturgii, daje świadectwo nie tylko życia intymnego wybitnego poety, lecz staje się pretekstem do podjęcia wysiłku autoanalizy, a może i autokreacji. Zarazem jest ona zapisem rozpiętych między ekstazą a rozpaczą stanów wewnętrznych poety, walki z niemocą twórczą, obsesji stworzenia dzieła, dla którego miłość była pożywką jak i przeszkodą. Listy te, wydane po raz pierwszy w 1950 roku, stanowią wybór z ogromnej spuścizny epistolarnej, którą pozostawili po sobie Rilke i Merlina, jak zwykł nazywać Balladynę Kłossowską. Dopełnieniem tomu są listy Rilkego do Balthusa, esej o kocie Mitsou stanowiący wstęp do debiutanckiego tomu rysunków Balthusa, jak również opublikowane dopiero po śmierci Merliny zapiski z tego okresu, które wraz ze szkicami niewysłanych listów do niej zebrał i zdeponował pod zbiorczym tytułem Testament.

Książka po raz pierwszy na gruncie polskim podejmuje w formie monografii problem uwarunkowań politycznych oddziałujących na ewolucję literatur afrykańskich języka portugalskiego i ich zależności od Portugalii, Brazylii oraz zmieniającej się sytuacji geopolitycznej tych krajów na przestrzeni ostatnich niemal stu lat. Autor podjął próbę przedstawienia ewolucji tych literatur w zależności od ideologii narzucanych Angoli, Mozambikowi, Gwinei Bissau, Wyspom Zielonego Przylądka, Wyspom Świętego Tomasza i Książęcej.

„Przedwiośnie” wydane w 1924 r. wywołało serię publicznych polemik, które z biegiem czasu nie cichły, ale nasilały się. Bezradny Żeromski po kilku artykułach wyjaśniających przesłanie swojego utworu – zamilkł. Nie mógł już zapobiec uproszczonej lekturze ignorującej wszystkie nurtujące go wątpliwości i obawy. Z przerażeniem obserwował, jak jego wielowymiarowa, panoramiczna powieść z licznymi odwołaniami do... ewangelii zostaje użyta w bezpardonowej walce na idee. Atmosfera skandalu towarzysząca książce od jej początków – powróciła w 2018 r., przy okazji akcji „Narodowego Czytania”.

Komizm jest zjawiskiem nierozerwalnie związanym z określonym kontekstem kulturowym, w tym także językowym. Badania nad komizmem w aspekcie diachronicznym napotykają w związku z tym wiele trudności metodologicznych i praktycznych. Odmienne kompetencje językowe i kulturowe sprawiają, że współcześni badacze i szerzej: odbiorcy dzieł z przeszłości, niejednokrotnie nie są w stanie rozpoznać zabiegów intencjonalnie komicznych, a z drugiej strony jako komiczne odbierają to, co w zamierzeniu autorów było powiedziane całkowicie serio. Dodatkowym problemem są daleko idące zmiany leksykalne i semantyczne w zakresie słownictwa z szeroko rozumianego pola komizmu i śmiechu, co znacząco utrudnia adekwatne określanie badanych zjawisk oraz interpretację wypowiedzi metakomicznych z przeszłości. Autorzy zebranych w tomie tekstów stawili czoło tym wyzwaniom i podjęli wieloaspektową refleksję nad komizmem historycznym, uwzględniając przy tym interdyscyplinarny charakter badań z tego zakresu.