Literaturoznawcza refleksja nad zagadnieniem pracy nie jest ani pierwsza, ani ostatnia w dziejach humanistyki uniwersyteckiej. Wciąż na nowo podejmowane są próby określenia kondycji homo sapiens z perspektywy homo faber. Rzecz w tym, by przełamywać stereotypy w postrzeganiu znaczenia pracy oraz demaskować zafałszowania. [] Warto podkreślić, że w książce w oryginalny sposób zostały przedstawione zróżnicowane aspekty twórczego wysiłku ludzkiego. [] Obecność i powtarzalność tematu pracy (etosu pracy) w tradycji kulturowej wynika z istoty kondycji człowieka, z ludzkiego losu, z konstrukcji ludzkiego bytu. [] Temat pracy w literaturze i kulturze został potraktowany przez autorów publikacji jako świadectwo specyficznego przeżywania świata przez człowieka. Chodzi o dostrzeżenie sposobów estetyzowania rozmaitych form aktywności ludzkiej (zazwyczaj w powiązaniu z przesłankami i ocenami moralnymi).Autorzy poszczególnych artykułów wychodzą z podobnych założeń badawczych. Wspólną cechą pozostaje tu rozumienie kategorii tematu jako zasadniczego elementu konstrukcyjnego utworu literackiego, malarskiego, filmowego. Punkty dojścia zaś uwarunkowane są przedmiotem badań oraz ich zakresem. Przykładowo: w tekście Michała Sadowskiego praca jest przede wszystkim dążnością do poprawiania warunków bytowych, w finale artykułu Aleksandry Goszczyńskiej pojawia się ocena różnic ustrojowych, cywilizacyjnych i moralnych, występujących między Imperium Osmańskim a chrześcijańską Europą.

Na książkę prócz rozdziału objaśniającego metodę interpretacyjną składają się studia o dziewięciu pisarzach różnych generacji.Innowacyjne projekty pisarskie Witolda Gombrowicza, Tadeusza Różewicza, Leopolda Buczkowskiego, Adama Ważyka, Edwarda Redlińskiego, Juliana Kornhausera, Jerzego Krzysztonia, Dariusza Bitnera oraz Zbigniewa Kruszyńskiego inscenizują dylematy i aporie dojrzałej oraz późnej nowoczesności. Autor wpisuje analizowane utwory w historyczne i historycznoliterackie konteksty, przede wszystkim jednak wprawia w ruch gry językowe zaczerpnięte z pism współczesnych filozofów (m.in. Michela Foucaulta, Richarda Rorty'ego, Jacques'a Derridy, Giorgio Agambena czy Petera Sloterdijka).Powiązanie literatury i filozofii w schemacie nazwanym produkcyjnym pozwala mu ukazać, w jaki sposób maszyna tekstowa produkuje myśl, to znaczy dochodzi do swoich własnych prawd dzięki pośrednictwu filozofii.

Zaprezentowana rozprawa otwiera proces zapełniania dotkliwej luki w polskim literaturoznawstwie, podejmując temat niesłusznie w badaniach pomijany. Anna Jarmuszkiewicz czyni to w sposób dojrzały, metodologicznie spójny, a co najważniejsze odzwierciedlający wielowątkowość rodzimych lektur prozy autora W stronę Swanna. Buduje w dysertacji nie tylko reprezentatywny i szeroki obraz polskiej recepcji Prousta po roku 1945, ale też odnosi interesujące ją zagadnienie recepcji do kluczowych trendów nowoczesnej humanistyki, z właściwą literaturoznawstwu tendencją do przechodzenia od badań literackich do badań kulturowych. Czytając tę wielce pożyteczną rozprawę możemy się zastanawiać na ile przedstawione interpretacje potwierdzają istotę owego przejścia, a na ile podpowiadają, że nie jest ono wcale tak radykalne, jak chcieliby nieraz sądzić teoretycy

Kraj słoneczny, gościnny i malowniczy – taki obraz Portugalii wyłania się z kart albumów, przewodników turystycznych i reklam biur podróży. Tymczasem literatura portugalska, powiada Ewa Łukaszyk, nie przyjmuje tego obrazu do wiadomości: to twórczość gorzka, surowa, często gwałtowna, zmagająca się z ciasnotą, brakiem i pustką po dawnej chwale. Wszystko to sprawia, że można ją czytać w kategoriach „stylu późnego” Edwarda W. Saida – stylu, w którym oznaki schyłku i wyczerpania łącza się z przewrotnością. „Mgławica Pessoa” jest nie tylko przewodnikiem po literaturze portugalskiej XIX, XX i XXI wieku, lecz również – na tyle, na ile to możliwe – kluczem do zrozumienia Portugalii i jej problemów. Nie zawsze są one wyłącznie lokalne. Ilustrują zagadnienia szersze, aktualne także w odniesieniu do Europy mniejszej, peryferyjnej, nieskutecznej i niewydolnej. Uwikłanie w konteksty kolonialny i postkolonialny zmusza ponadto do przekroczenia europejskich granic. Książka Łukaszyk jest wyjątkowym, niemal antropologicznym spojrzeniem na kulturę, historię i współczesne problemy Portugalii. Na przykładzie literatury autorka tworzy wizerunek kraju, jakiego nie znamy. Kraju Pessoi i Saramago, Camõesa i Breyner… „Autorka (…) wykazała się niebywałą erudycją i przenikliwością analizy, po raz kolejny dowodząc, że w polskiej iberystyce nie ma sobie równych”. Wojciech Charchalis

Omówione tematy : Piśmiennictwo łacińskie w Polsce w wieku XII - XIV, Polskie i łacińskie piśmiennictwo późnego średniowiecza, Twórczość w języku łacińskim.

Tomasz Burek (1938-2017) krytyk literacki, eseista i historyk literatury. Od 1976 roku uczestnik opozycji demokratycznej, wykładowca na tzw. Uniwersytecie Latającym i redaktor podziemnego kwartalnika Zapis. Drukował także w Kulturze Niezależnej i Pulsie. Od 1991 r. współpracował z Programen II Polskiego Radia. Pracował w Instytucie Badań Literackich PAN. Opublikował m.in. zbiory szkiców: Zamiast powieści (1971), Dalej aktualne! (1973), Żadnych marzeń (1987), Dziennik kwarantanny (2001 pierwsze wydanie), Dzieło niczyje (2001), Niewybaczalne sentymenty (2011).Dziennik kwarantanny to jedna z najważniejszych książek krytycznych tego stulecia: fascynujący dziennik lektur jednego z najwybitniejszych krytyków literackich ostatniego półwiecza intrygujący obraz literatury polskiej lat 90. XX wieku i początku XXI w., a także poruszający zapis zmagań krytyka z chorobami współczesnej sztuki ucieczką od metafizyki, tradycji, wartości.Sprawy, o których pisał Tomasz Burek ponad 20 lat temu, są wciąż żywe, są wciąż nasze, a epoka kwarantanny wcale się nie skończyła, bo dalej żyjemy w przesileniu, w epoce wielkiej przebudowy, której rozstrzygnięcia także w literaturze są dalej niepewne. Zresztą najważniejszy, najciekawszy w tej książce pozostaje ów suwerenny, wolny, odważny głos krytyka. W każdym razie zamykam ten tom sprzed dwu niemal dekad myśląc: dalej aktualne!

Trzytomowa monografia stanowi kompleksowe opracowanie kategorii wolności, jaką posługiwali się w doktrynach polityczno-prawnych przedstawiociele zachodniego kręgu cywilizacyjnego od czasów antycznych aż do współczesności.

Jak przekonująco dowodzi autorka, e-poezja zajmuje się kwestiami, którymi zawsze zaabsorbowani byli poeci. Są to zagadnienia dotyczące podmiotu, tożsamości, także (...) narodowej czy etnicznej, Obcego i Innego, zagubienia, lęku, miłości, traumy, a nawet kwestii metafizycznych, sfery sacrum, Boga (...).Są to obserwacje istotne dla badaczy i badaczek polskiej e-literatury, którzy do tej pory skupiali się głównie na aspekcie (multi)medialnym i technologicznym, ewentualnie genologicznym, nieco pobieżnie traktując jej tematykę. Zaskakujące jest, na przykład, jak wiele z utworów polskiej e-poezji odnosi się do kwestii religijnych czy metafizycznych. Bogusława Bodzioch-Bryła wybiera do analizy teksty ważne i dokonuje trafnych, świetnych interpretacji (...). Jak zauważa, gra z sacrum stanowi jedną z głównych strategii artystycznych poetów nowomedialnych i często ma to charakter krytyczny, subwersywny czy prześmiewczy. (...) Bardzo ciekawym wątkiem jest też zwrócenie uwagi na motywy folkloru, twórczo ożywiane przez e-poetów, czy na lokalne różnice w statusie literatury (druku) i e-literatury.W takich odkryciach, moim zdaniem, kryje się szczególny walor studium Bogusławy Bodzioch-Bryły. Dokonany przez nią szeroki przegląd tematyki i podjęcie prób interpretacji całej gamy różnorodnych formalnie utworów e-poetyckich jest ważnym rozpoznaniem, którego do tej pory brakowało dr hab. Katarzyna Bazarnik (Uniwersytet Jagielloński).

Jan Brzechwa w pamięci czytelniczej utożsamiany jest głównie z poezją dla dzieci. Liryki dedykowane odbiorcom dorosłym stanowią jednak znaczną część jego literackiej spuścizny. Pisarz ubolewał, że jego twórczość dla dorosłych nie znalazła w oczach krytyków i czytelników należytego uznania.W prezentowanej publikacji znalazły się wiersze wyselekcjonowane z całości dorobku Brzechwy ze względu na ich tematykę, odnoszącą się do bieżących wydarzeń politycznych, społecznych i kulturalnych. Pochodzą one z następujących zbiorów: Imię wielkości. Wiersze o Józefie Piłsudskim (1938), Palcem w bucie (1947), Pokój zwycięży (1951), Strofy o planie sześcioletnim (1951), Cięte bańki (1952), Wiersze wybrane (1955, 1957,1959), Miejsce dla kpiarza (1967), a także z ostatniego tomiku wydanego już po śmierci poety - Liryka mego życia (1968).

Zaangażowanie czy artystyczna autonomia? pytanie Theodora W. Adorno zaskakuje pokolenia swą niesłabnącą aktualnością. Literatura zaangażowana może zostać wykorzystana jako środek walki politycznej, zaś literatura rozumiana jako czysta sztuka jawi się jako oderwana od rzeczywistości. Koegzystencja obu: sztukii zaangażowaniawydaje się, zdaniem Adorna, nad wyraz problematyczna. W tomie zebrane zostały artykuły rozpatrujące tematykę zaangażowania społecznego, politycznego, ekologicznego tekstów literackich, powstałych w latach 19452018, oraz umocowanie ich w tradycyjnych i nowatorskich formach przekazu artystycznego. Za Richardem Rortym redaktorki książki przypisują literaturze rolę spichlerza wartości moralnych. Zadaniem literatury jest niepokojenie czytelnika poprzez prezentowanie mu wizji rzeczywistości sprzecznej z tą, która dotychczas była mu bliska. W tomie dochodzą też do głosu twórcy piszący o potrzebie kreowania głosu człowieka, który walczy o to, aby nim pozostać nawet wtedy, gdy odbiera mu się do tego prawo.

„Pan Tadeusz”- Adama Mickiewicza - najsłynniejsze dzieło literatury polskiej. Arcydzieło. Epopeja narodowa. „Pana Tadeusza” czytają ci, którzy muszą z powodów szkolnych i ci, którzy chcą - z powodów sentymentalnych lub zawodowych. Dlaczego więc coraz częściej młodzież odnosi się do tej lektury niechętnie, z wyrazem znudzenia na twarzy, a na lekcjach języka polskiego podczas omawiania dzieła przypomina się Gombrowiczowskie „jak to mnie zachwyca, kiedy mnie nie zachwyca”? Nie można się temu dziwić, bo żeby cokolwiek docenić czy choćby ocenić, należy przede wszystkim zrozumieć i to najpierw na poziomie dosłownym. Z powodu przemian cywilizacyjnych współczesna młodzież po prostu nie rozumie treści „Pana Tadeusza”.Publikacja ta powstała z myślą o ułatwieniu czytelnikowi XXI wieku odbioru epopei na poziomie dosłownym, elementarnym. Ma stanowić zachętę do możliwie pełnego, a jednocześnie samodzielnego poznania treści tego niezwykłego dzieła.Autorka proponuje treść „Pana Tadeusza” w formie ułatwiającej jej zrozumienie przez dzisiejszych nastolatków. Dodatkową zachętą dla młodych odbiorców powinno być pogrubienie wybranych wersów, które stanowią niemal streszczenie dzieła. Pozwoli ono skupić się lub powrócić czytelnikowi do głównej akcji po fragmentach zawierających dłuższe opisy czy dygresje. Niezmieniony pozostał jedynie słynny początek epopei. Inwokacja stanowi dla Polaków sacrum, zna ją każdy, dlatego nie wymaga tłumaczenia.„Pan Tadeusz” nie zasługuje na zaniechanie poznania go. Marzeniem autorki jest, aby arcydzieło stało się modne, a jego treść powszechnie, a nie powierzchownie znana.Joanna Pawłowska – jest absolwentką filologii polskiej na Uniwersytecie Szczecińskim oraz studiów podyplomowych na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu („Dramat, teatr, film XX wieku”). Zdobyła również kwalifikacje logopedy szkolnego. Od niemal trzydziestu lat spełnia się, realizując swoją pasję – nauczanie języka polskiego. Satysfakcję przynosi jej rola opiekuna merytorycznego młodych uzdolnionych humanistów, których wielu zostało laureatami lub finalistami konkursów polonistycznych, także literackich.Wytchnienie i relaks znajduje w pielęgnacji swojego ogrodu. Lubi jazdę na nartach i spacery brzegiem morza. Radości i piękna dostarczają jej kolekcje parasolek z różnych państw i miast, a także bombek z fabryki „Komozja”.Motto życiowe autorki to: pamiętać o przeszłości, ale z optymizmem patrzeć w przyszłość.

Dwóchsetlecie śmierci Jacka Idziego Przybylskiego (1756-1819), postaci zajmującej jedno z czołowych miejsc w panoramie życia intelektualnego Krakowa w epoce oświecenia, skłania do refleksji nad jego wieloraką aktywnością i niezwykle bogatym dorobkiem, który pozostawił. Jako m.in. prefekt Biblioteki Szkoły Głównej Koronnej, profesor starożytności, języka i literatury greckiej, tłumacz wielu bardzo ważnych dzieł z literatury powszechnej, a także autor utworów oryginalnych, wysoko oceniany mówca, zasłużony edytor cieszył się dużym uznaniem współczesnych mu krakowian, lecz przez późniejszych badaczy oświeceniowego piśmiennictwa został odsunięty na pozycję drugo- czy nawet trzeciorzędną. Rocznicowa okoliczność stała się zachętą do podjęcia badań mających na celu zweryfikowanie tych opinii i wzbogacenie wiedzy o dziele Przybylskiego, a zarazem ponieważ można uznać go za postać w dużej mierze charakterystyczną dla krakowskiego oświecenia o życiu intelektualnym i kulturalnym Krakowa oraz regionu w drugiej połowie XVIII i pierwszych dekadach XIX wieku. Rezultatem tych badań jest niniejsza książka, która zawiera dwanaście rozpraw poświęconych różnym zagadnieniom mieszczącym się w ramach obszaru zainteresowania wskazanego przez jej tytuł. Bez wątpienia uzupełnia ona dotychczasowy obraz krakowskiego oświecenia, a przy tym pokazuje problemy godne dalszego namysłu i poszukiwań badawczych.

Tom Wartości w językowo-kulturowym obrazie świata Słowian i ich sąsiadów, t. 5: Koncepty i ich profilowanie (2019) jest kolejną pozycją aksjologiczną przygotowaną przez zespół lubelskich etnolingwistów we współpracy z badaczami z kilku ośrodków polskich i zagranicznych.

Pierwszy tom nowej antologii tekstów źródłowych języka niemieckiego obejmujący literaturę epoki od średniowiecza do baroku z sześciotomowej serii pod redakcją Huberta Orłowskiego i Czesława Karolaka.

Romantyczna troposfera powieści Wojciecha Hamerskłego to perfekcyjnie poprowadzona seria interpretacji wybranych powieści XIX-wiecznych. Interpretacji krystalicznie zbudowanych, doskonale powiązanych, napisanych z rzadko spotykaną precyzją i jeszcze rzadszym - bo w nauce rzekomo niepotrzebnym - poczuciem humoru. Naczelne zadanie, jakie postawił sobie autor, to swego rodzaju wyprawa przeciw dwóm stereotypom. Pierwszy z nich mówi, że proza XIX wieku przeszła od romantyzmu do realizmu dzięki porzuceniu elementów estetyki romantycznej i osiągnięciu czystego mi-metyzmu. Stereotyp drugi dotyczy dziejów świadomości artystycznej i mówi, że pisarze polscy— tacy jak Kraszewski, Sztyrmer czy Korzeniowski — stworzyli własne koncepcje powieści realistycznej niezależnie od romantyzmu. Wspomniana przeze mnie wyprawa interpretacyjna podjęta przez autora spełnia się w odnalezieniu szeregu zakłóceń tych dwóch stereotypów. Mówiąc prosto: Wojciech Hamerski odnalazł romantyzm tam, gdzie pisarze usiłowali zainstalować czysty realizm, zaś badacze - ów realizm zatwierdzić. Ironiczne odczytania poszczególnych tekstów są finezyjne i błyskotliwe -autor prezentuje się jako szermierz słowa i stylu, który potrafi precyzyjne zadawać ciosy, nie zapominając przy tym o elegancji. Z recenzji prof. dr. hab. Przemysława Czaplińskiego

Numer poświęcony sposobom używania terminu „rasa” w kulturze polskiej w i początku XX wieku. Autorzy rozpatrują to zjawisko w 3 obszarach: w nauce, piśmiennictwie artystycznym, obejmującym również podróżopisarstwo i pamiętnikarstwo oraz w publicystyce politycznej. Wskazują m.in. na specyficzny charakter stosowania tego terminu, na co wpływ miały: wyjątkowość sytuacji politycznej Polski – brak państwa, a także spuścizna ideologii sarmatyzmu, która wskazywała na odrębność etniczną szlachty i chłopstwa. W zeszycie znalazły się też artykuły opisujące: rozwój negatywnego stereotypu „rasy” żydowskiej, który przybrał na sile na przełomie XIX i XX wieku, jak „rasa” uwodziła intelektualistów o bardzo różnych światopoglądach, związki między słowami „rasa” i degeneracja, postawę jaką wobec kategorii „rasy” przyjmowali XIX-wieczni polscy podróżnicy w zetknięciu z radykalnie odmiennymi kulturami.

Julian Kornhauser to poeta, prozaik, krytyk literacki, autor wierszy dla dzieci, znawca i tłumacz literatury serbsko-chorwackiej, profesor zwyczajny w Instytucie Filologii Słowiańskiej Uniwersytetu Jagiellońskiego. Jeden z najwybitniejszych przedstawicieli Nowej Fali w Polsce. Człowiek, jak sam o sobie mówił, zdystansowany i powściągliwy w emocjach. Autor Świata nie przedstawionego nie ujawnia świadectw własnej egzystencji ani nie wplata wątków autobiograficznych w swoją twórczość. Mimo to przybliżenie drogi życiowej i twórczej pisarza stanowi ważny element, zarówno w zrozumieniu wielu jego decyzji estetycznych i światopoglądowych, jak i w usytuowaniu jego doświadczeń w obrębie pokolenia uformowanego przez wydarzenia Marca '68

Miesięcznik poświęcony jest dramaturgii współczesnej – teatralnej, filmowej, radiowej i telewizyjnej. Został założony w 1956 roku przez Adama Tarna, dramatopisarza i tłumacza, który kierował pismem do 1968 roku. Ogromny wpływ na kształt miesięcznika miał Konstanty Puzyna, krytyk, który współzakładał pismo a potem był jego redaktorem naczelnym od 1972 roku aż do śmierci w 1989 roku. Naczelnymi byli także Stanisław Stampf’l (1968-1971), Jerzy Koenig (1989-1990). Od 1991 roku „Dialogiem” kieruje Jacek Sieradzki. Podstawowym zadaniem pisma była i jest publikacja tekstów dramatycznych. W każdym numerze miesięcznika od prawie pięćdziesięciu lat ukazuje się co najmniej jedna polska sztuka lub scenariusz. Drukujemy także starannie wybrane tłumaczenia najciekawszych współczesnych sztuk obcojęzycznych. W sumie uzbierało się już prawie dwa tysiące dzieł dramatycznych, co jest, jak się zdaje, wynikiem bez precedensu w światowym piśmiennictwie teatralnym. Sztukom towarzyszą na łamach „Dialogu” eseje, rozmowy redakcyjne, felietony, szczegółowe prezentacje sylwetek dramatopisarzy a także informacje o życiu współczesnego teatru. Redaktor naczelny - Jacek Sieradzki.

A genius and prophet whose timeless works encapsulate the human condition like no others. A writer who surpassed his contemporaries in vision, originality and literary mastery. Who wrote like an angel, putting it all so much better than anyone else. Is this Shakespeare? Well, sort of. But it doesn't really tell us the whole truth. So much of what we say about Shakespeare is either not true, or just not relevant, deflecting us from investigating the challenges of his inconsistencies and flaws. This electrifying new book thrives on revealing, not resolving, the ambiguities of Shakespeare's plays and their changing topicality. It introduces an intellectually, theatrically and ethically exciting writer who engages with intersectionality as much as with Ovid, with economics as much as poetry: who writes in strikingly modern ways about individual agency, privacy, politics, celebrity and sex. It takes us into a world of politicking and copy-catting, as we watch him emulating the blockbusters of Christopher Marlowe and Thomas Kyd, the Spielberg and Tarantino of their day; flirting with and skirting round the cut-throat issues of succession politics, religious upheaval and technological change. The Shakespeare in this book poses awkward questions rather than offering bland answers, always implicating us in working out what it might mean.

Monika Glosowitz - pracuje w Katedrze Literatury Porównawczej Uniwersytetu Śląskiego. Doktorat co-tutelle w dziedzinie nauk humanistycznych w zakresie literaturoznawstwa i gender studies obroniła na Uniwersytecie Śląskim i Uniwersytecie w Oviedo. Stypendystka Komisji Europejskiej w ramach programu European Master in Women’s and Gender Studies na Uniwersytecie w Utrechcie i Uniwersytecie w Grenadzie oraz Uniwersytetu w Oviedo w ramach programu doktoranckiego Género y Diversidad. Współredagowała Imagined Geographies. Central European Spacjal Narratives between 1989 and 2014 (lbidem-Verlag 2018), Dyskursy gościnności. Etykę współbycia w perspektywie późnej nowoczesności (IBL PAN 2018) oraz specjalne wydania czasopism „Central Europe” - The Central European Archaeology of Knowledge: Exploring Polish and Ukrainian Literature (1989-2014) oraz „The Polish Journal of Aesthetics” - The Affective Aesthetics of the Body in Pain. Jej zainteresowania badawcze dotyczą kwestii związanych z procesami emancypacyjnymi i rolą emocji w późnym kapitalizmie oraz współczesnych metodologii feministycznych. Uczestniczyła w wielu konferencjach, seminariach i szkołach letnich w kraju i za granicą (Hiszpania, Holandia, Austria, Portugalia, Niemcy, Chorwacja), prowadzonych m.in. przez Judith Butler, Rosi Braidotti, Donnę Haraway, Noama Chomsky’ego i Petera Singera. Publikowała m.in. na łamach „Central Europe”, „Czasu Kultury”, „Śląskich Studiów Polonistycznych”. Tłumaczyła teksty Michela Foucaulta, Rosi Braidotti, Sary Ahmed i Luce lrigaray. Książka Moniki Glosowitz jest znakomita. Została napisana językiem akademickim, stosownym do tego rodzaju rozpraw, a zarazem językiem żywym, w którym cały czas słyszalny jest głos autorki. [...] W interpretacyjnych partiach książki suwerenność ta skutkuje oryginalnością i subtelnością poszczególnych odczytań, w partiach metodologicznych zaś wspaniałą klarownością w konstruowaniu oryginalnej „maszynerii” intelektualnej. Sama w sobie maszyneria ta zasługuje na uwagę, zwłaszcza na tle wielu zmąconych, chwiejnych propozycji, jakie nierzadko rodzi współczesna humanistyka, w szczególności zaś teoria afektu. Zgodnie z perspektywą przyjętą przez autorkę, na sztukę należy patrzeć jako na część procesu społecznego pojętego jako splot zazębiających się maszynerii, sprzęgających w sobie momenty władzy, momenty dyskursywne i wymiary afektywne. Zarazem działalność artystyczna jest w ujęciu autorki aktem krytycznej interwencji, która pozwala na rozpoznanie anatomii systemów organizujących nasze życie, a zarazem nowych, emancypacyjnych perspektyw otwierających możliwość przeobrażenia afektywnych maszynerii, w ramach których żyjemy. Z recenzji prof. Adama Lipszyca