Po kilku falach dziewiętnastowiecznych kasat z polskiego krajobrazu zniknęły męskie klasztory benedyktyńskie. Sprowadzenia zakonu do ojczyzny podjęli się dwaj mnisi z klasztorów zagranicznych: ojcowie Klemens Dąbrowski i Jozafat Ostrowski. Prezentowana kronika pierwszego z nich daje interesujący opis uwarunkowań powrotu do Polski najstarszego zakonu Europy Zachodniej. Jest to obraz batalii o odzyskanie skasowanego w XIX w. opactwa na Świętym Krzyżu, w którym od czasów rosyjskich funkcjonował ciężki zakład karny. O. Klemens pełnił tam funkcję kapelana, miał więc bezpośredni wgląd w relacje wewnętrzne więzienia, określanego jako „polski Sachalin”. Ubolewał, że zamiast pieśni gregoriańskich w sanktuarium świętokrzyskim rozbrzmiewają jęki i przekleństwa osadzonych. Wzorem czarnych mnichów z czasów pierwszych Piastów, u zarania państwowości polskiej chciał włączyć się w dzieło krzewienia cywilizacji chrześcijańskiej poprzez tworzenie szkół, bibliotek, muzeów. Był przekonany, że odzyskanie dziedzictwa benedyktyńskiego to kwestia kilku tygodni. Powtarzane obietnice polityków umacniały w nim tę wiarę. Po trzech latach (1919–1922) zmagań o Święty Krzyż był zmuszony zrezygnować. Skuteczniejsze były zabiegi o odzyskanie dla zakonu klasztoru w Lubiniu. Kronika o. Dąbrowskiego dobrze wpisuje się w opis procesu odradzania się Polski po latach niewoli. Autor pokazuje niektóre mechanizmy relacji Państwo–Kościół, łamiąc przy tym kilka stereotypów, funkcjonujących na temat II RP. Walorem książki jest wartka narracja kuzyna Henryka Sienkiewicza, Deotymy i Joachima Lelewela.

Sapiehowie to jedna z najważniejszych rodzin w dziejach Rzeczypospolitej i ziem polsko-litewskich XVI–XIX wieku. Jej przedstawiciele piastowali najważniejsze urzędy świeckie i duchowne w Wielkim Księstwie Litewskim, a później na ziemiach znajdujących się pod zaborami. Sapiehowie oddziaływali na najważniejsze instytucje administracyjne państwa – sejmy, sejmiki, instytucje sądownicze. Swoją działalnością wpływali na politykę wewnętrzną i zagraniczną państwa, często także prowadząc własną grę dyplomatyczną z dworami w Wiedniu, Berlinie, Paryżu, Londynie, Sztokholmie, Moskwie i Petersburgu. Posiadając już od czasów Lwa Sapiehy własną fakcję polityczną, oddziaływali na monarchów, często tworząc stronnictwo dworskie lub stanowiąc jego zasadniczy element. Sapiehowie mimo klęski pod Olkienikami nadal w XVIII wieku odgrywali istotną rolę na scenie politycznej państwa polsko-litewskiego. Także w XIX wieku ich przedstawiciele angażowali się w różnorodną działalność polityczną – od administracyjnej po religijną czy wojskową – wyraźnie zaznaczając swoją obecność w życiu publicznym. Badanie różnych aspektów działalności tak wpływowej rodziny wymagało zgromadzenia wokół pomysłu wydania monografii wielu wybitnych historyków zajmujących się dziejami dawnej Rzeczypospolitej i ziem polsko-litewskich. Do publikacji zaproszono również młodych adeptów nauki i doktorantów, którzy na kartach niniejszej książki mogą podzielić się wynikami swoich badań naukowych. Wszystkie części monografii wraz z ich podrozdziałami stanowią niezwykle ważny wkład w poznanie różnych aspektów działalności w sferze publicznej i prywatnej rodziny magnackiej w dawnej Rzeczypospolitej, w tym przypadku – na przykładzie Sapiehów. Publikacja może przyczynić się do dalszego rozwoju badań naukowych związanych z historią wymienionego rodu na przestrzeni stuleci, a także problematyki dotyczącej dziejów Rzeczypospolitej XVI–XVIII wieku i ziem polsko-litewskich w XIX wieku, analizowanej z perspektywy tworzących ją ludzi i rodzin.

Spis treści: - Nota redakcyjna - Wstęp - O żródłoznawczej interpretacji kodeksu średniowiecznego - Metody żródłoznaczne wczoraj i dziś...

Czy 10 tygodni wystarczy, by przekonać się, że Rosja to nie kraj,a stan umysłu? Stephan Orth udowadnia, że Rosjanie to nie tylko miłośnicy wódki, broni palnej i polityki Putina. Są wśród nich także serdeczni melomani, zadeklarowani hippisi i pedantyczni intelektualiści. Każdy ze spotkanych bohaterów stanowi małą,osobistą część obrazu tego ogromnego państwa, które odzyskuje status mocarstwa światowego, ale wciąż nie do końca wie, czego pragnie dla samego siebie. Couchsurfing w Rosji… wyjaśnia, co naleśniki mają wspólnego z emocjonalnym życiem Rosjan, w jaki sposób na Krymie wylądowały „uprzejme zielone ludziki” i gdzie kryje się legendarna rosyjska dusza. Od Moskwy po Władywostok, przez gościnne mieszkania i domy, duże miasta i wioski, poznajemy kraj, w którym za melancholijną maską kryje się wielkie serce. Czytając książki Stephana Ortha, mamy wrażenie, że na własne oczy widzimy kraj i jego mieszkańców. „Westdeutsche Allgemeine Zeitung” O swoich przygodach autor napisał tak porywającą książkę, że aż chce się jechać do Rosji. „Kleine Zeitung” Dzięki pełnym humoru anegdotom autor kreśli zróżnicowany i osobisty portret Rosji. „Pinneberger Tageblatt” Ta relacja z podróży jest pod każdym względem nietypowa. I dlatego właśnie warto ją przeczytać. „Neue Westfälische” Świetna książka i doskonała lektura. „Münchner Merkur” Orthowi udało się oddać obraz Rosji z dala od polityki i Putina. W miarę jak w dzisiejszych czasach Zachód coraz bardziej oddala się od Rosji, tego typu książki stają się coraz bardziej istotne. „Donau-Kurier” Stephan Orth – były redaktor działu „Podróże” w „Spiegel Online”, a od 2016 roku niezależny dziennikarz. Od 2004 roku zdeklarowany miłośnik couchsurfingu – podejmował u siebie gości z całego świata i zwiedził w ten sposób ponad trzydzieści krajów. Orth jest autorem bestsellera Couchsurfing w Iranie. (Nie)codzienne życie Persów. Za swoje reportaże podróżnicze wielokrotnie otrzymywał nagrodę Columbus.

,,Książka stanowi wnikliwe studium poświęcone spółdzielczości rolników (...). Rozważania osadzone zostały w kilku współczesnych nurtach ekonomicznego myślenia - ekonomii neoklasycznej, nowej ekonomii instytucjonalnej, teorii systemów, teorii organizacji. (...) systemowe spojrzenie na spółdzielnię umożliwiło (...) Autorowi dokonanie szerszej konceptualizacji spółdzielni - jako hybryd posiadających cechy trzech mechanizmów koordynacyjnych: rynku, biurokracji i klanu. (...) Jest to opracowanie oryginalne, napisane na podstawie dobrze dobranej literatury zagranicznej i krajowej oraz głębokich przemyśleń Autora. (...) w pełni dołączam się do wyrażonej nadziei, iż problemy poruszone w nich zostaną podjęte bądź kontynuowane, zaś treść monografii będzie zaczynem dyskusji na temat spółdzielni rolników, czy spółdzielczości w ogóle. Dyskusja taka jest ze wszech miar nie tylko potrzebna, a wprost w Polsce niezbędna"".Prof. dr hab. Waldemar Czternasty, UEP,,Dotychczasowe próby umiejscowienia spółdzielni w szerszych nurtach rozważań ekonomicznych z zakresu teorii firmy miały charakter fragmentaryczny. Praca Michała Pietrzaka stanowi próbę uzupełnienia tej luki poprzez nowatorskie opracowanie łączące w sobie wielowątkową analizę funkcjonowania spółdzielni uwzględniającą kluczowe kierunki myśli ekonomicznej. (...) Wartość poznawczą, metodyczną, jak i utylitarną monografii należy ocenić wysoko, co upoważnia do polecenia jej przestudiowania nie tylko pracownikom naukowym i studentom, ale również działaczom gospodarczym, a zwłaszcza kadrze menedżerskiej spółdzielni rolników"".Dr hab. Stanisław Bagieński, prof. SGGW 

Autorami książki "Polski hip hop posiada wiele twarzy" są Sadi i Graff. To dwóch pionierów polskiego hip hopu, którzy jako jedni z pierwszych zaczynali tworzyć tę subkulturę w Polsce już na początku komunistycznych lat 80., gdy wszystko było zabronione, a następnie kontynuowali jej rozwój przez 20 lat na ulicy. Hiphopowa podróż rozpoczyna się od przedstawienia przez autorów ich biografii oraz historii legendarnej organizacji Universal Zulu Nation w Polsce, aby czytelnik miał świadomość, że wiedza zawarta w książce pochodzi ze źródła, a nie z kałuży. Następnie poznamy początki kultury hip hop w Polsce czyli lata 80., historię polskiego breakdance oraz trzy jego pierwsze generacje, historie jednej z pierwszych polskich b-girls, zarys historii polskiego graffiti, realia polskiego hip hopu lat 90., historię polskiej muzyki rap i jej transformację, a także jak rodził się polski hiphopowy DJ-ing. Dowiemy się, gdzie naprawdę hip hop ma swoje korzenie i kiedy datuje się jego powstanie, jak jest idea, filozofia oraz jakie są zapomniane wartości kultury hip hop jako subkultury ulicznej, na czym polega hiphopowa świadomość, jakie są poszczególne szkoły hip hopu, a także jak po wielu latach istnienia i rozwoju wygląda hip hop na tle innych subkultur. "Polski hip hop posiada wiele twarzy" to pierwsza na świecie książka odsłaniająca ukrywany przez media prawdziwy obraz międzynarodowej, hiphopowej organizacji Universal Zulu Nation, która od wielu lat jako socjalno-religijny gang mający znamiona sekty pod pretekstem propagowania pokoju, szacunku, jedności oraz innych wartości stosuje hip hop do rozpowszechniania kontrowersyjnej filozofii islamu na całym świecie, tworząc swoje oddziały w różnych krajach. Niniejsza publikacja porusza wiele innych zagadnień i zawiera refleksje na tematy związane z kulturą hip hop. To polska hiphopowa świadomość, która poprzez swoją treść bezdyskusyjnie zapisuje fundamentalną część historii polskiego hip hopu. Siłą tego niezależnego wydania jest potężna dawka niepublikowanej wcześniej wiedzy bez cenzury, opartej na faktach, których nie w innych tego typu drukowanych źródłach, a nawet w internecie. Dlatego nie przegap możliwości bycia uświadomionym i przeczytaj tę nietuzinkową lekturę, która na polskim rynku książkowym w swojej dziedzinie jest bezkonkurencyjna. Hirek Wrona: "Warto mieć wiedzę o legendach i pionierach hip hopu. Nie tylko po to by móc za jakiś czas opowiadać swoim dzieciom, ale przede wszystkim by być świadomym potężnej pozycji tej kultury pod koniec XX i w pierwszych dekadach XXI wieku".

Trzynasta książka to spora odpowiedzialność w stosunku do czytelników, którzy mają prawo oczekiwać lektury zajmującej i inspirującej do własnych przemyśleń. Odpowiedzialność okazuje się tym większa, że bohaterem rozważań jest władca zajmujący poczesne miejsce w panteonie dumy narodowej. Bolesław Chrobry jako postrach wszystkich sąsiadów już za swojego długiego życia wzbudzał wielkie emocje polityczne. Był bardzo skuteczny, gdyż odznaczał się okrucieństwem i bezwzględnością. By zrealizować swoje cele, nie wzbraniał się przed popełnianiem czynów dalekich od chrześcijańskich ideałów. Żył przecież w czasach, kiedy brutalność i podstęp nieuchronnie przeplatały się ze wspaniałomyślnością i szczodrością władców konkurujących ze sobą na scenie geopolitycznej. Bolesław został nazwany przez potomnych Wielkim, bo też dokonał rzeczy wielkich. Wywalczył sobie pierwszoplanowe miejsce w Europie Środkowej; nadał swojemu państwu cechy nowoczesnej monarchii chrześcijańskiej; wygrał większość z licznych wojen, które prowadził; znacznie rozszerzył granice państwa piastowskiego; wypromował nazwy Polski i Polaków. Powierzył jednakże swojemu synowi zadanie niewykonalne: utrzymanie wysokiego statusu monarchii w sytuacji otoczenia jej przez samych wrogów. Toteż jej upadek nastąpił już kilka lat po śmierci wielkiego Bolesława, który stał się niemal mitycznym uosobieniem dawnej chwały.

Jacek Malczewski, Witold Pruszkowski, Juliusz i Wojciech Kossakowie, Artur Grottger – prace m.in. tych artystów można oglądać na otwartej 30 października 2018 w Gmachu Głównym Muzeum Narodowego w Krakowie wystawie „Niepodległość. Wokół myśli historycznej Józefa Piłsudskiego”. Od innych ekspozycji o tematyce niepodległościowej różni się ona związkiem z postacią Józefa Piłsudskiego – twórcy Legionów, architekta niepodległości, ale także publicysty, wnikliwego analityka historii Polski, stratega. Ekspozycja nieprzypadkowo prezentowana jest w Krakowie – mieście, z którym Józef Piłsudski był silnie związany. Tu mieszkał w latach 1900–1917, zakładał Związek Strzelecki, stąd wyruszał na wojnę przeciwko Rosji, tu spotykały go hołdy po dymisji z Legionów Polskich, tu wielokrotnie po wojnie wracał i spoczął po śmierci w podziemiach tutejszej katedry. Wystawie towarzyszy erudycyjny i monumentalny (800-stronicowy) katalog. Jego rozdziały powtarzają układ ekspozycji, a głosy do poszczególnych obiektów pozwalają poznać lepiej nie tylko ich wartość artystyczną, ale także kontekst historyczny.

Jako pierwsi zaczęli bić monety prawdopodobnie Lidyjczycy, lud zamieszkujący zachodnią Azję Mniejszą. Stało się to najpóźniej w trzeciej ćwierci VII w. p.n.e. Obyczaj produkcji i używania monety szybko przyjęli Grecy, którzy doprowadzili do jego rozpowszechnienia w świecie śródziemnomorskim. Po podboju Lidii zaadaptowali ją Persowie. Najwcześniejsze monety bito z elektronu – stopu złota i srebra. Monety złote i srebrne jako pierwszy zaczął bić władca Lidii Krezus (561–546 p.n.e.). Poza nielicznymi wyjątkami moneta złota była domeną władcy, najpierw Krezusa, następnie perskich Achemenidów i władców macedońskich – Filipa II (359–336 p.n.e.) oraz Aleksandra Wielkiego (336–323 p.n.e.) i jego następców. Władcy wielkich imperiów bili również monety srebrne, a od czasów Filipa II także brązowe. Obok królów produkcję własnych monet prowadzili ponadto satrapowie i inni przedstawiciele króla, władcy pomniejszych królestw, lokalni dynaści oraz miasta. Ten skomplikowany obraz mennictwa od czasów państwa Achemenidów (ok. 550–330 p.n.e.) po królestwa hellenistyczne (ok. 323–30 p.n.e.) prezentuje ekspozycja przygotowana przez Muzeum Narodowe w Krakowie i Muzeum Narodowe w Warszawie. Obok obiektów ze zbiorów organizatorów na wystawie pokazano także monety z wiodących kolekcji publicznych i prywatnych.

Książka jest pracą zbiorową. Opublikowano w niej teksty badaczy z kilku ośrodków naukowych w Polsce. Praca składa się z trzech działów. W pierwszym poruszono kwestie ewolucji podejścia państw i innych podmiotów do prowadzenia konfliktów zbrojnych i obronności, dwa kolejne dotyczą odpowiednio politycznych i prawnych aspektów konfliktów zbrojnych i obronności na przełomie XX i XXI wieku. Rozdziały tych dwóch działów książki przede wszystkim stanowią studia przypadków.

"Studia do dziejów dawnego uzbrojenia i ubioru wojskowego" to jeden z nielicznych wydawanych w Polsce periodyków poświęcony dawnym militariom. Tom XV tego wydawnictwa, powraca do koncepcji różnorodności w zakresie prezentowanego materiału. Artykuły, autorstwa wybitnych znawców tematu, skupiają się na zagadnieniach z zakresu zarówno dawnego uzbrojenia ochronnego, jak i broni palnej, broni białej, munduroznawstwa i weksylologii. Szeroki zakres artykułów pozwala także na zebranie wiedzy z niedostępnych na co dzień zbiorów muzealnych i prywatnych.

Wzrastające zastosowanie środków obezwładniających przez służby mundurowe, a nawet przez osoby fizyczne, powinno skłaniać do refleksji, czy zjawisko to ma pozytywny wpływ na bezpieczeństwo obywateli i państwa. W jakim zakresie broń nieśmiercionośna ogranicza ryzyko śmierci? Wobec kogo jest ona używana i jaka jest jej skuteczność? Czy jej zastosowaniem przyniesie poprawę naszego bezpieczeństwa czy tez przeciwnie, stanie się ona narzędziem w rękach przestępców i terrorystów, stwarzających realne zagrożenie dla nas, przeciętnych obywateli? Jaka będzie rola broni nieśmiercionośnych w przyszłych konfliktach zbrojnych? Autor, udzielając odpowiedzi na powyższe pytania, podkreśla, że broń i środki nieśmiercionośne będą odgrywały coraz większą rolę w bezpieczeństwie, głównie dzięki dalszemu rozwojowi technologicznemu, ale także i naturalnemu dążeniu społeczeństw demokratycznych do deeskalacji przemocy we wszystkich dziedzinach życia ludzkiego. Mogą one jednak stać się także narzędziem agresji, dlatego poznanie ich możliwości i ograniczeń będzie kluczowe dla bezpieczeństwa państwa i obywateli.

Monografia "Relacje Unii Europejskiej z Azją Centralną. Uwarunkowania, wyzwania, efekty" pod red. Tadeusza Wallasa i Radosława Fiedlera stanowi kompleksową diagnozę bieżących zagadnień w obszarze współpracy Unii Europejskiej z państwami Azji Centralnej. Autorzy dokonali wszechstronnej oceny strategii działania UE w regionie, zestawiając ją z aktywnością innych uczestników stosunków międzynarodowych, zarówno państwowych, jak i pozapaństwowych. Uwagę zwraca zwłaszcza różnorodność i przekrojowość zagadnień przedstawionych przez reprezentantów głównych polskich ośrodków badawczych. Praca stanowi oryginalne opracowanie naukowe, które wypełnia wyraźną lukę badawczą, zważywszy, że ten temat nie doczekał się do tej pory kompleksowych opracowań na polskim gruncie. z recenzji prof. UJ dra hab. Łukasza Gacka

Ówczesna strologia opierała się na solidnych podstawach naukowych, a jej propagatorami, również w Krakowie, były najświatlejsze umysły swoich czasów, którym nieobce były tajniki wiedzy astronomicznej, matematycznej i medycznej oraz filozofii i logiki, a nawet teologii. Bez wątpienia, było to skutkiem wyboru drogi naukowej krakowskich mistrzów w XV wieku. Rozwój astrologii na uniwersytecie krakowskim z jednej strony mógł się dokonać bowiem dzięki niwelacji oddziaływania wpływów burydanizmu, któremu bliski był rozwój nauk matematyczno-astronomicznych, a którego cechował dystans, żeby nie napisać - niechęć wobec praktyk astrologicznych.

Książka przedstawia losy Piotra, cara Bułgarii (927-969) i Marii Lekapeny (927-?963), jego małżonki, bizantyńskiej cesarzówny, córki Krzysztofa Lekapena, na tle dziejów rządzonego przez nich państwa. Ich wspólne panowanie trwało ok. 35 lat, a pośmierci żony Piotr sprawował władzę jeszcze ok. 7 lat. Mimo tak długich rządów ich postacie, a szczególnie Marii, nie są dobrze oświetlonew źródłach. Jest też znamienne, że zarówno Piotr, jak i Maria najczęściej nie są dobrze oceniani przez współczesnych uczonych. Piotr jest uznawany za władcę słabego, koncentrującego uwagę na sprawach Kościoła, pozbawionego większych ambicji. Czyni się go odpowiedzialnym za kryzys i upadek państwa bułgarskiego, który nastąpił raptem w dwa lata po jego smierci (971 r.). Z kolei w Marii uczeni, szczególnie bułgarscy, widzą reprezentantkę bizantyńskich interesów i propagatorkę bizantyńskiej kultury, a niektórzy wręcz określali ją mianem biznatyńskiego agenta na bułgarskim tronie. Autorzy książki – pierwszej w światowej literaturze monografii poświęconej Piotrowi i Marii – dzięki gruntownej analizie źródeł, znakomitej znajomości literatury przedmiotu, budują wywazony, pozbawiony negatywnych emocji obraz roli swoich bohaterów w dziejach państwa bułgarskiego w X w.

Gospodarcze i społeczne konsekwencje integracji monetarnej Polski z Unią Gospodarczą i Walutową pozostają jednym z ważniejszych tematów badawczych w środowisku ekonomistów i socjologów. Recenzowane opracowanie bez wątpienia wpisuje się w ten nurt badań. Za szczególnie cenne uznać należy zastosowanie mikroekonomicznej perspektywy, która pozwoliła zbadać, jakie mogą być konsekwencje wprowadzenia euro właśnie na poziomie mikroekonomicznym.

Rozprawa dra Ryszarda A. Podgórskiego stanowi ciekawą i ambitną próbę prezentacji polskiej myśli pozytywistycznej w perspektywie aksjologicznej. W dorobku autora nie jest to pierwsze spotkanie z poztywizmem, lecz rozwinięcie i podsumowanie wieloletnich badań zarówno nad społeczną refleksją tego nurtu, jak i pozytywistyczną filozofią człowieka. (...) Prof. Dr hab. Józef Lipiec

Although he styled himself 'His Highness', adopted the court ritual of his royal predecessors, and lived in the former royal palaces of Whitehall and Hampton Court, Oliver Cromwell was not a king - in spite of the best efforts of his supporters to crown him. Yet, as David Horspool shows in this illuminating new portrait of England's Lord Protector, Cromwell, the Puritan son of Cambridgeshire gentry, wielded such influence that it would be a pretence to say that power really lay with the collective. The years of Cromwell's rise to power, shaped by a decade-long civil war, saw a sustained attempt at the collective government of England; the first attempts at a real Union of Britain; the beginnings of empire; a radically new solution to the idea of a national religion; atrocities in Ireland; and the readmission to England of the Jews, a people officially banned for over three and a half centuries. At the end of it, Oliver Cromwell had emerged as the country's sole ruler: to his enemies, and probably to most of his countrymen, his legacy looked as likely to last as that of the Stuart dynasty he had replaced.

Bohdan Osadczuk) Beauvois odkrywa całe połacie nieznanych faktów i problemów, pomaga w istotny sposób sprawie przywracania pamięci historycznej Polakom, Ukraińcom i Rosjanom. Czyni to naprawdę sine ira et studio w imię maksymalnej rzetelności badacza... Chyba tylko bezstronny i neutralny historyk może dojść do przedstawiania procesów społecznych obarczonych w dotychczasowej historiografii trzech zainteresowanych czy, inaczej mówiąc, biorących udział w ówczesnym rozwoju sytuacji stron, w bardzo odmienny sposób zaangażowanych, balastem mitów i uprzedzeń...

Zamierzeniem Autora było dostarczenie czytelnikom podstawowej wiedzy i literatury na temat historii politycznej Europy w czasach nowożytnych. Brak takiej pozycji na rynku księgarskim, niezwykle przydatnej i potrzebnej dla studentów, wypełnia recenzowana praca Leszka A. Wierzbickiego, a zatem uważam jej wydanie za w pełni uzasadnione dla rozwoju środowisk akademickich. [...] Generalnie oceniam tę publikację jako potrzebną ze wzgledów merytorycznych i dydaktycznych, także jako niezbędną pomoc dla studentów historii i stosunków międzynarodowych, ale zwłaszcza z racji uzupełnienia jej treści i interesujący wybór dokumentów źródłowych. Z recenzji prof. dr. hab. Marka Wagnera