Dominują w tomie piłsudczycy „cywilni”, ale przede wszystkim parający się polityką, administracją, samorządem, publicystyką, żurnalistyką, propagandą, nauką, czy nawet kulturą, bo już niekoniecznie gospodarką. To dowód, że pisanie prac z zakresu prozopografii bynajmniej do łatwych i prostych nie należy […]. Nie mam jednak wątpliwości, iż przygotowany obszerny tom poszerza naszą dotychczasową wiedzę w bardzo wielu zagadnieniach czy choćby ich wybranych aspektach, a w niektórych częściach nie jest pozbawiony znamion nowatorstwa. Jestem także przekonany, że przybliża nas do opracowania zbiorowego portretu lub zbiorowych portretów ludzi nazywających siebie lub też nazywanych przez innych piłsudczykami. W tej kwestii cel nakreślony przez Redaktorów został osiągnięty […]. Nie mam wątpliwości, że praca wejdzie do obiegu naukowego i zajmie ważne miejsce wśród publikacji poświęconych piłsudczykom, dziejom obozu pomajowego, prozopografii elit Drugiej Rzeczypospolitej oraz biografistyki. Z recenzji prof. dr. hab. Mariusza Wołosa

Niniejsza monografia to opowieść o moich subiektywnych spotkaniach z sześcioma kulturami poznającymi historię, sygnowanymi nazwiskami Jerzego Topolskiego, Zdzisława Cackowskiego, Krzysztofa Pomiana, Marca Blocha, Timothy'ego Snydera i Andrzeja Nowaka. To kultury poznające, w które ci wybitni humaniści są uwikłani, a nie oni sami, są tu przedmiotem badania. Chodzi o uchwycenie i zrozumienia tego, co te kultury miały bądź mają nam poznawczo do zaoferowania. Każda z nich jest inna, ponieważ wyrastają z odmiennych doświadczeń i różne są konteksty historyczne, w jakich przyszło im funkcjonować. Witold Kula pisał swego czasu, że „u narodzin historii leży potrzeba poznania i jakiegoś zrozumienia innych. Leży potrzeba i wola koegzystencji”. Dotyczy to także historiografii, która jest – zgodnie z przyjętą w tej książce tezą – autorefleksją pokolenia, zapisem jego samowiedzy o tym, jak człowiek tworzył dzieje, utrwalonym w postaci tekstów historiograficznych.

Renata Jabłońska urodziła się w 1935 roku w Łodzi, gdzie po powrocie z wojennej tułaczki ukończyła liceum i studiowała polonistykę. Od 1957 roku mieszka w Tel Awiwie. Przedstawiamy jej następną ksiązkę. Wydaje mi się, że to, co potem, pamiętam, choć przez mgłę. Przenocowałyśmy u Ukraińców. Mama im zapłaciła i nazajutrz podwieźli nas wozem na dworzec. Głośniki wyły: „Pomniat wsie atamany, pomniat polskije pany...”. Mama i Estera były przerażone. Potem, gdy podrosłam, mama opowiadała, że dziadek zawsze straszył bolszewikami, którzy mordują ludzi. Jakoś dojechałyśmy do Łucka. Tata wynajmował kąt dużego pokoju w mieszkaniu żydowskiej rodziny. Nie było go, gdy przyszłyśmy; pracował gdzieś, nielegalnie. Gospodyni poczęstowała nas herbatą. Gdy tata przyszedł z pracy, nie wierzył, że nas naprawdę widzi. Fragment książki

Obojętność to cichy wspólnik zła, bo nie przeciwstawia się jego rozprzestrzenianiu się w społeczeństwie. Jej pierwszymi ofiarami są ci, którzy nie mają wspólnego, plemiennego kokonu: dlatego większość w zupełnym milczeniu przyglądała się deportacjom słowackich Żydów i prześladowaniom mniejszości etnicznych, a dziś przymyka oczy na romskie osady na peryferiach wiosek. Ale ten sam kod stosują Słowacy także wobec siebie, a jego efekty są widzialne i ukryte, żywe i zapomniane: od zanieczyszczonej wody w rzekach w czasach komunizmu i katolików zapełniających więzienia, przez współczesne góry, wyłysiałe po drastycznym wyrębie lasów, aż po oczywiste różnice w zamożności między wschodem i zachodem kraju. Przez całe życie próbuję zrozumieć tę szczególną obojętność, która od czasu do czasu zmienia się we własne przeciwieństwo, stając się namiętną i żywiołową fascynacją istnieniem. Przejawia się to w różny sposób: w formie Słowackiego Powstania Narodowego, tłumu ludzi na placach w listopadzie 1989 roku, wybuchu nacjonalizmu czy przeciwstawiania się temu zjawisku. Martin M. Šimečka

Prezentowana publikacja stanowi wybór opracowań autorów, którzy zarówno w teorii, jak i w praktyce zajmują się tematyką ustroju prokuratury, jej organizacji i zasad funkcjonowania oraz wpływu, jaki te zagadnienia wywierają na proces karny i ostatecznie przyjęty kształt tej instytucji. Wspólne rozważania prowadzą do wniosku, iż model ustrojowy prokuratury jest funkcją wielu zmiennych, wśród których niepomierne znaczenie odgrywa także czynnik polityczny. Pochylenie się nad rolą przypisaną współcześnie w procesie karnym prokuratorowi pozwala zaś uznać, że jest to najbardziej wieloznaczna postać w postępowaniu, która z jednej strony występuje przeciwko człowiekowi-sprawcy, ale jednocześnie reprezentuje i stoi na straży interesu publicznego – interesu obywateli. Aby jednak ta szczególna funkcja prokuratora była skutecznie realizowana, a przy tym mieściła się w ramach wyznaczanych przez pojęcie rzetelnego procesu, musi on znajdować oparcie i umocowanie nie tylko w regulacjach postępowania karnego, ale równie mocno musi poszukiwać prawidłowych wzorców w sposobie funkcjonowania instytucji, którą reprezentuje, pragmatyce zawodowej i postawie poszczególnych reprezentantów tego zawodu. W tym kontekście diagnoza sytuacji prokuratury w Polsce, stojącej przed coraz to nowymi wyzwaniami, uwarunkowanymi zmianami cywilizacyjnymi i społecznymi, sprowadza się do odpowiedzi na zasadnicze pytanie, jak powinna być ukształtowana pozycja ustrojowa prokuratury w Polsce i czy powinna być umocowana tak wyraźnie i tak głęboko w strukturze władzy wykonawczej? W publikacji tej czytelnik znajdzie rozważania autorów, którzy podejmują próbę odnalezienia odpowiedzi na pytania dotyczące ustrojowych i procesowych wyzwań stojących przed nowoczesną prokuraturą, dostosowaną do wymagań stawianych przed nią w XXI wieku.

Angielskojęzyczna wersja monografii Polska polityka bezpieczeństwa 1989-2000. Polska polityka bezpieczeństwa lat 90. okazała się sukcesem. Tego nie mogą zakwestionować nawet najzagorzalsi jej krytycy. Udało się nam przed końcem wieku wejść do Sojuszu Atlantyckiego. Doprowadziliśmy do zmiany sytuacji geostrategicznej Polski poprzez przebudowę naszych stosunków z sąsiadami oraz "reorganizację" naszego bezpośredniego otoczenia - Europy Środkowej i Wschodniej. Stało się tak dzięki pełnej determinacji i profesjonalnie realizowanej strategii bezpieczeństwa, choć jeszcze nie tak dawno z bólem i nie bez racji poeta pisał o Polsce właśnie jako o kraju, w którym "cud jest strategią, a pieśń komendą".

Książka prezentuje twórczość 44 artystów — laureatów Nagrody im. Jana Cybisa w latach 1973– 2017 — i obejmuje wywiady oraz wypowiedzi autorskie malarek i malarzy: nowe, przeprowadzone z prawie wszystkimi żyjącymi artystami, a także przedruki ich wcześniejszych wypowiedzi, także w formie literackiej. Prezentacje artystów nieżyjących opierają się na dostępnym materiale archiwalnym — wywiadach publikowanych w prasie, katalogach wystaw, książkach oraz tekstach artystów — w dużej części zgromadzonym w dziale dokumentacji Zachęty. Odrębny zespół stanowią rozmowy przeprowadzone przez Krystynę Czerni, w większości wcześniej niepublikowane. Lejtmotywem są zagadnienia związane z uprawianiem malarstwa, znaczeniem tego medium i przekraczaniem jego granic, codziennością pracy malarza czy wreszcie znaczeniem Nagrody, a także rolą Jana Cybisa w polskim powojennym życiu artystycznym. Tekstom towarzyszy bogaty wybór reprodukcji prac nagrodzonych artystów. artyści: Jan Berdyszak, Henryk Błachnio, Krzysztof Bucki, Tomasz Ciecierski, Jan Cybis, Józef Czapski, Witold Damasiewicz, Andrzej Dłużniewski, Jan Dobkowski, Tadeusz Dominik, Jan Dziędziora, Wojciech Fangor, Stanisław Fijałkowski, Stefan Gierowski, Ryszard Grzyb, Aleksandra Jachtoma, Barbara Jonscher, Jerzy Kałucki, Koji Kamoji, Łukasz Korolkiewicz, Jan Lebenstein, Robert Maciejuk, Zbigniew Makowski, Eugeniusz Geno Małkowski, Jadwiga Maziarska, Leon Michalski, Jerzy Mierzejewski, Jarosław Modzelewski, Jerzy Nowosielski, Kazimierz Ostrowski, Roman Owidzki, Jerzy Panek, Włodzimierz Pawlak, Teresa Pągowska, Erna Rosenstein, Jadwiga Sawicka, Jacek Sempoliński, Jacek Sienicki, Marek Sobczyk, Paweł Susid, Grzegorz Sztwiertnia, Leon Tarasewicz, Jan Tarasin, Tomasz Tatarczyk, Jerzy Tchórzewski, Jacek Waltoś, Ryszard Winiarski, Maria Wollenberg-Kluza, Rajmund Ziems

Kustosz Sanktuarium Najświętszej Krwi Pana Jezusa przedstawia historię poznańskiego cudu eucharystycznego, związane z nim miejsca kultu i świadectwa „wielkich dobrodziejstw”, których także współcześnie doznają proszący. Warto sięgnąć po tę książkę – niech rzeczy wielkie, które dokonały się w Poznaniu umacniają naszą wiarę w Jezusa.

Historia rozwoju przestrzennego rezydencji położonych na skraju lasu ciągnącego się wzdłuż gdańskiej ulicy Polanki, w których przez kilka stuleci koncentrowało się życie towarzyskie i artystyczne gdańskich elit mieszczańskich. „Granice większości historycznych dworów przy Polankach zostały po wojnie zmienione. Utrzymała się wprawdzie linia regulacyjna ulicy Polanki, ale przebieg granic w sąsiedztwie wzgórz został przesunięty. Parki leśne Dworów I, III i IV przejął Zarząd Lasów Państwowych i prowadzi tam gospodarkę leśną. Korekty przebiegu granic związane z aktualnymi potrzebami użytkowników naruszyły ład przestrzenny dawnych rezydencji (Dwory I, III, IV, V). Istotna sprzeczność z pierwotnymi rozwiązaniami architektonicznymi oraz adaptacje do nowych funkcji mieszkalnych (Dwór I), wychowawczych (Dwór III), szpitalnych (Dwory IV, V) oraz wojskowych (Dwory II i V) wymusiły zmiany rozplanowania zabytkowych budynków. Brak konserwacji i bieżącej troski, wymuszał kolejne remonty. Dwory IV i V pozbawiono rokokowych sztukaterii, Dwory I i II zmieniły rozplanowanie, wszystkie utraciły część zabytkowej stolarki, a Dwór III rozebrano. […] Współczesny obraz zespołu dworów przy Polankach nie przedstawia się optymistycznie, co nasuwa refleksje zbliżone do tych zapisanych przed dwustu laty we wspomnieniach Joanny Schopenhauer: «Ciche, opustoszałe, na powolne zniszczenie wydane, stoją obecnie tak niegdyś miłe wiejskie domy. Chwasty i pokrzywy rozpierają się na ogrodowych ścieżkach; wielka ich ozdoba, stare, wspaniałe drzewa, w większej części powycinano lub wyniszczono. Zamilkł miły plusk i szmer wodotrysków. Przewody i wodociągi rozbite, a miejsca po nich zabagnione.»" (fragment książki)

Wspomnienia wybitnego oficera Wojska Polskiego płk. dypl. Józefa Szostaka – „beliniaka”, rasowego kawalerzysty, szwoleżera Józefa Piłsudskiego, ulubieńca generała Bolesława Wieniawy-Długoszowskiego. Autor memuarów był uczestnikiem trzech wojen i wielu kampanii. Służbę wojskową rozpoczął w czasie Wielkiej Wojny, jako ochotnik-maturzysta, w I Brygadzie Legionów, potem walczył w wojnie o niepodległość i granice i wreszcie w kampanii polskiej 1939 r. Uniknął niewoli i od 1941 r. pod pseudonimem „Filip” służył w Komendzie Głównej Związku Walki Zbrojnej potem Armii Krajowej – od 1943 r. kierował Oddziałem Operacyjnym sztabu KG AK. Tuż przed wybuchem powstania warszawskiego został postacią nr 3 w dowództwie AK, gdy objął stanowisko Szefa Operacji i zastępcy Szefa Sztabu ds. Operacyjnych KG AK. Po wojnie próbował normalnego życia, lecz jako „politycznie obcy”, z „obciążającą” przeszłością akowską, był inwigilowany, aresztowany i po blisko trzech latach śledztwa skazany w wyreżyserowanym procesie na 9 lat pozbawienia wolności. Moment wyjścia z więzienia w lutym 1955 r. wieńczy jego wspomnienia. Szostak opisał blisko 60 lat swojego życia bez blagi i zbytniego koloryzowania. Dzięki temu jego memuary stanowią znakomite źródło historyczne oraz świadectwo lat „chmurnych i górnych”, w których przyszło mu żyć i na których także dane mu było odcisnąć swoje piętno.

Praca o udziale 163. rezerwowego pułku piechoty w kampanii polskiej 1939 r. jest szczególna, prezentuje bowiem historię oddziału funkcjonującego zaledwie piętnaście dni. Został on zorganizowany na czas wojny – wcześniej nie istniał. Był jednym z pułków rezerwowych zmobilizowanych przez Korpus Ochrony Pogranicza – formację działającą w II Rzeczypospolitej w latach 1924–1939, przeznaczoną do ochrony jej granic, w tym granicy polsko-sowieckiej. 163. pułk utworzono 27 sierpnia 1939 r. z oddziałów Brygady KOP „Podole”, Baonu KOP „Borszczów” i Baonu KOP „Czortków” oraz pododdziału wydzielonego z 48. pułku piechoty stacjonującego w Stanisławowie, czyli na terenach dzisiaj już niewchodzących w skład państwa polskiego. Powstanie 163. pułku, jego przejazd transportem kolejowym na Kielecczyznę, walki z niemieckim wojskami m.in. pod Kazanowem (7 IX 1939), i rozwiązanie pułku 10 września 1939 r. – to główne wątki publikacji. Wyjątkowym walorem monografii jest to, że autor wykorzystał głównie relacje byłych żołnierzy pułku oraz inne materiały źródłowe i archiwalne. Publikacja została wzbogacona bogatym, trafnie dobranym materiałem ilustracyjnym, a także niezbędnymi schematami i mapkami, co przybliża prezentowaną problematykę i pomaga w jej odbiorze.

Spis treści: Przedmowa /V Wstęp /XI Część I I. Środki służące do zachowania włosów /1 II. O zachowaniu zębów /22 III. O zachowaniu płci /39 IV. O kosmetykach /50 V. O perfumach /72 VI. Zwyczaje (Hizieniczne) czyli zwyczaje o zachowaniu zdrowia /81 VII. Lekarstwa nieprzewidziane na małe wypadki, szkodzące piękności /92 Część II. VIII. O czystości, która powinna towarzyszyć przy toalecie /137 IX i X. Sposób ubierania się na głowę, sznurowania, ubierania się i obuwania - przyjemnie /161 XI. O wyborze garnirowań, o kroju sukien do stroju, i do zwyczajnego ubrania /194 XII. Różnica między ubiorem panny a mężatki /198 XIII. Sposób przyzwoitego noszenia żałoby /201 XIV. O przyzwoitości ubioru i Kolorów /202 XV. Sztuka nabrania poruszeń i ułożenia przyzwoitego /212 Część III. XVI. Sposób robienia gorsetów /218

W drugiej części zbioru dokumentów dotyczących losów zesłańców postyczniowych na Syberii zaprezentowano trzy grupy materiałów. Pierwszą z nich stanowią fragmenty rosyjskich pamiętników, listów i publicystyki, w których wspomina się o polskich zesłańcach i ich relacjach z miejscową administracją i ludnością. Druga grupa dokumentów to fragmenty pamiętników Polaków, zesłanych na Sybir, a trzecią tworzą teksty powstałe w wyniku pierwszych badań, prowadzonych na terenach Rosji, poświęconych polskim zesłańcom i ich oddziaływaniu na środowisko, w którym musieli przebywać. Przy opracowywaniu publikowanych tekstów wykorzystano cały szereg materiałów: archiwalia, źródła drukowane, opracowania, zasoby internetowe. Dokumentacja dotycząca około 20 tysięcy Polaków zesłanych na Syberię za udział w powstaniu styczniowym jest ogromna. Dokumenty źródłowe odnoszące się do różnych aspektów życia zesłańców przechowywane są zarówno w archiwach centralnych w Moskwie i Sankt Petersburgu, jak i archiwach zachodniosyberyjskich w Omsku, Tobolsku i Tomsku. Oddając w ręce czytelników całe dwuczęściowe wydawnictwo, Autorzy są przekonani , że będzie ono przydatne nie tylko dla osób już zajmujących się losami polskich zesłańców postyczniowych na Syberii, ale zainspiruje też innych historyków – polskich i rosyjskich – do podjęcia nowych prac poświęconych tej problematyce. Sama lektura dokumentów przekonuje bowiem, jak wiele zostało zagadnień i wątków wymagających jeszcze zbadania.

Jean Dufaux i Jeremy nie dają wytchnienia piratom w piątym tomie "Barakudy". A pozostał już tylko jeden do końca tej serii... Podczas gdy Raffy jest zakładnikiem Hiszpanów, Maria, Tar, Jean Coupe-Droit i Emilio uciekają na wyspę Ranelagh. Radość ze znalezienia Barakudy jest krótkotrwała. Ta wyspa nie jest bardziej gościnna niż Puerto Blanco: tortury Hiszpanów są cywilizowanym dobrodziejstwem w obliczu kanibalizmu plemienia Moori! Czy Blackdog oprze się ich czarownikowi? Diament Kashar nie przestaje budzić pożądania... Scenarzystą serii jest wybitny francuski autor Jean Dufaux, znany z takich kultowych prac jak "Murena", "Skarga Utraconych Ziem" czy "Saga Valty".

Tematem niniejszej książki jest transfer zachodniej technologii do komunistycznego Bloku Sowieckiego. Autor pomijając główną narrację historyczną o konflikcie pomiędzy komunizmem a kapitalizmem ukazuje nieprzerwany program transferów zachodniej technologii pozwalający na budowanie zdolności produkcyjnej, ekonomicznej a następnie militarnej sowieckiej Rosji. Nieprzerwanie od 1920 aż do 1986 roku, kiedy to ukazała się niniejsza książka, trwały programy eksportu całego zaplecza industrialnego pozwalającego na utrzymanie trwałego komunistycznego zagrożenia, wojen, rewolucji i okupacji wielu krajów. Sowiecki blok otrzymał z Zachodu niemalże wszystko począwszy od zakładów chemicznych, hut, elektrowni, gazociągów, systemów wydobycia ropy i innych złóż, a kończąc na kompletnych fabrykach samolotów, statków, pojazdów bojowych, czołgów, gazów bojowych, komputerów i technologii promów kosmicznych czy systemów naprowadzania w pociskach balistycznych. Największe międzynarodowe korporacje współpracowały z rządami Zachodu tworząc poprzez „pokojowy handel” i programy wymiany naukowej swojego własnego komunistycznego wroga.

Piarg – to ułomki, które kiedyś były wysoko. Niemal pod każdą większą ścianą skalną znajdujemy piarżyska – piarg uformowany w trójkąt przez czas wygrywający na swoich instrumentach, którymi są woda i śnieg, słońce i mróz, orzeźwiający powiew i przewalający się przez główną grań Tatr halny wiatr. Bloki skalne, istne sarkofagi z granitu lub wapienia, i ruchome głazy, aż po ostry żwir i wreszcie proch. Na tyle żyzny, że zakorzenia się w nim trawa, krzew, a nawet sama upartość kosodrzewina. Oczywiście – mają swoje indywidualne cechy. Jedne są wciąż żywe i tak zachłanne, że wczołgują się do jezior, inne już się ustatkowały i pogodziły ze swoją rolą – z wyniosłości do podnóżka, z twardości w ziemię: ubogą, ale przecież przyjmującą nawet limbę. Obejmując wzrokiem górę – od szczytu po piarg – mamy prawo przypomnieć szczytowi (a przy okazji i sobie!): Spokojnie, poczekaj – i na ciebie przyjdzie kolej. Nie szarp się przeciwko prawu. W naszej materialnej rzeczywistości tak już jest: z góry, w dół, z wysokiej grani otulanej przez mgły rozpoznawalności – w zapomnienie typowe dla zwyczajnego piarżyska. Od mocno posadowionych w historii literatury pisarzy, po kamyki-postaci wydobyte z piarżyska zapomnienia na światło czytelniczej łaskawości. Głównym tematem Piarżyska są wypowiedzi kilkunastu różnych osób o Tatrach i Zakopanem, udostępniane czytającej prasę publiczności począwszy od połowy XIX do początku XX wieku. I na zakończenie esej Kazimierz Przerwa-Tetmajer: echa tatrzańskie – pierwszy przegląd opinii pisarza o tak bliskich mu górach, ale nie w twórczości beletrystycznej i poezji, lecz w innych wypowiedziach o charakterze doraźnych korespondencji prasowych, felietonów, artykułów problemowych oraz szkiców, a nawet listów. Piarg – to ułomki, które kiedyś były wysoko. Niemal pod każdą większą ścianą skalną znajdujemy piarżyska – piarg uformowany w trójkąt przez czas wygrywający na swoich instrumentach, którymi są woda i śnieg, słońce i mróz, orzeźwiający powiew i przewalający się przez główną grań Tatr halny wiatr. Bloki skalne, istne sarkofagi z granitu lub wapienia, i ruchome głazy, aż po ostry żwir i wreszcie proch. Na tyle żyzny, że zakorzenia się w nim trawa, krzew, a nawet sama upartość kosodrzewina. Oczywiście – mają swoje indywidualne cechy. Jedne są wciąż żywe i tak zachłanne, że wczołgują się do jezior, inne już się ustatkowały i pogodziły ze swoją rolą – z wyniosłości do podnóżka, z twardości w ziemię: ubogą, ale przecież przyjmującą nawet limbę. Obejmując wzrokiem górę – od szczytu po piarg – mamy prawo przypomnieć szczytowi (a przy okazji i sobie!): Spokojnie, poczekaj – i na ciebie przyjdzie kolej. Nie szarp się przeciwko prawu. W naszej materialnej rzeczywistości tak już jest: z góry, w dół, z wysokiej grani otulanej przez mgły rozpoznawalności – w zapomnienie typowe dla zwyczajnego piarżyska. Od mocno posadowionych w historii literatury pisarzy, po kamyki-postaci wydobyte z piarżyska zapomnienia na światło czytelniczej łaskawości. Głównym tematem Piarżyska są wypowiedzi kilkunastu różnych osób o Tatrach i Zakopanem, udostępniane czytającej prasę publiczności począwszy od połowy XIX do początku XX wieku. I na zakończenie esej Kazimierz Przerwa-Tetmajer: echa tatrzańskie – pierwszy przegląd opinii pisarza o tak bliskich mu górach, ale nie w twórczości beletrystycznej i poezji, lecz w innych wypowiedziach o charakterze doraźnych korespondencji prasowych, felietonów, artykułów problemowych oraz szkiców, a nawet listów.

Wszyscy śnimy sen o miłości... Kiedy nie masz miłości, możesz jej cierpliwie szukać. Czasem bezskutecznie. Możesz też ją wymyślić... „Marieke naga” to opowieść o okrutnie skrzywdzonych ludziach, którzy starają się nie stracić nadziei na to, że pewnego dnia uda im się odnaleźć prawdziwe uczucie. On jest mężczyzną w średnim wieku, niepotrafiącym zbudować wartościowego związku, szukającym mocnych erotycznych doznań. Ona przeszła piekło Auschwitz, gdzie była ofiarą bestialskich eksperymentów medycznych. Opowieść o ich przyjaźni daleka jest jednak od oczywistości. Wspomnienia przeplatają się z teraźniejszością, a jawa ze światem onirycznych fantazji. To powieść zmysłowa, czasem drastyczna i okrutna, czasem wzruszająca i pełna ciepła, która wciąga czytelnika w wir splątanych uczuć i emocji, z którego nie sposób się uwolnić. Do dziś wspominam to jak coś nierealnego. Pochodziłam z rodziny otwartej na świat, ale jednak przywiązanej do naszej tradycji. Nagle znalazłam się na placu apelowym. Naga. Miałam siedemnaście lat. W żydowskich domach wszystko było zapięte na ostatni guzik. Mężczyźni rzadko mieli okazję oglądać własne żony bez ubrania albo nawet w bieliźnie. Tam stałam przez kilka godzin wśród dwustu innych osób. Nigdy wcześniej nie widziałam obnażonego mężczyzny. Młodzi, starcy, dzieci… Wszyscy razem w oczekiwaniu na dezynfekcję, niektórzy na śmierć. Zabrano nam wszystko – ubrania, bieliznę; pamiętam kobiety, którym krew ściekała po udach. Nawet tym, które miały miesiączkę, nie pozwolono zachować majtek. To była zresztą później najbardziej upragniona część garderoby.

Polska w roku 2005 przeżyła reset lewicowych i liberalnych rządów, wydawało się, że postkomuniści przegrali i już nie wrócą. A jednak zaledwie po dwóch latach wszystko się odmieniło i już w 2007 roku III RP znalazła się na najlepszej drodze do nowej gospodarczej i moralnej targowicy. Jak do tego mogło dojść i ile zła musiało się jeszcze wydarzyć, nim Polacy w 2015 r. powrócili na patriotyczny szlak, opisuje książka wybitnego intelektualisty i historyka współczesności prof. Wojciecha Roszkowskiego. Jest ona nie tylko ciekawie napisaną, mądrą pracą historyczną, ale też bardzo poważnym ostrzeżeniem. Dziesięciolecie 2005-2015 zaczyna się od nadziei wiązanej z podwójnym zwycięstwem formacji niepodległościowej. Radość szybko mija, następuje utrata władzy i chaos w obozie patriotycznym stymulowany przez media głównego nurtu. Znakiem postępującego z roku na rok kryzysu państwa stają się liczne afery polityczne i przestępstwa gospodarcze oraz świadomie pogłębiane przez rządzących podziały społeczne. „Kierunek targowica” to historia żądnych władzy polityków służalczych wobec zagranicy, a nieczułych wobec własnego narodu, historia brudnych interesów, szemranych transakcji, niejasnych procedur i podstępnych obłudników. Jest to czas, kiedy oszukuje się społeczeństwo na gigantyczną skalę, a mediom niezależnym knebluje usta i zamyka drogi dystrybucji. Jest to wreszcie czas, kiedy państwo po katastrofie smoleńskiej absolutnie nie zdaje egzaminu. Lata ośmioletnich rządów PO-PSL były okresem, kiedy usilnie pracowano nad rozdarciem naszego społeczeństwa, zniechęcając do wysiłków obronnych, do polskiej tradycji, wiary, patriotyzmu, do samodzielności politycznej, słowem do wszystkiego, co scalało nas przez wieki w jeden silny organizm państwowy i narodowy. Mieliśmy w ogóle odrzucić polskość, bo „to nienormalność”, jak twierdził wieloletni szef rządu Donald Tusk. Według jego wytycznych mieliśmy także trzymać się z dala od polityki; są przecież tacy, którzy dla nas się poświęcą i zajmą tą nerwową robotą. Tymi, którzy uwalniali nas od trudów interesowania się polityką, byli koalicjanci z PO i PSL. Niestety, znalazło się sporo naiwnych, którzy im uwierzyli. Społeczeństwo niewiele interesując się polityką nawet się nie spostrzegło, jak z jego kasy znikały systematycznie już nie miliony, ale miliardy! Z haseł o tolerancji zrobiono nie wiadomo kiedy przymus akceptacji zboczeń oraz seksualizacji dzieci. Polityka zagraniczna sprowadzona została do coraz głębszych pokłonów przed Berlinem i Moskwą… Kraj może zginąć na różne sposoby. Może ulec przemożnej sile zewnętrznej, albo rozpaść się od środka. Krajów wielkich, jak niegdyś pierwsza Rzeczpospolita, nie sposób zmóc bez uprzedniego ich wewnętrznego osłabienia. Dlatego agresorzy, którzy zamierzają dokonać napaści i grabieży, najpierw w cichości, skrywając się za pozorami dobrego sąsiedztwa, pracują nad osłabieniem wewnętrznym wybranej ofiary. Kto, jak kto, ale Polska powinna być na takie działania szczególnie wyczulona. A jednak – wielu Polaków dało się omamić. Zagłosowali tak, jak wskazały im niemieckie gazety wydawane po polsku, albo ujadające na polskich patriotów i katolików stacje telewizyjne lub jak zalecili moraliści z polskojęzycznych niemieckich portali. Książka prof. Roszkowskiego „Kierunek targowica” jednoznacznie nas przestrzega przed konsekwencjami błędnych wyborów.

Following the demise of bloodthirsty buccaneer Captain Flint, young Jim Hawkins finds himself with the key to a fortune. For he has discovered a map that will lead him to the fabled Treasure Island. But a host of villains, wild beasts and deadly savages stand between him and the stash of gold. Not to mention the most infamous pirate ever to sail the high seas . . .

A revelatory new biography of Adolf Hitler from the acclaimed historian Brendan Simms Adolf Hitler is one of the most studied men in history, and yet the most important things we think we know about him are wrong. As Brendan Simms's major new biography shows, Hitler's main preoccupation was not, as widely believed, the threat of Bolshevism, but that of international capitalism and Anglo-America. These two fears drove both his anti-semitism and his determination to secure the 'living space' necessary to survive in a world dominated by the British Empire and the United States. Drawing on new sources, Brendan Simms traces the way in which Hitler's ideology emerged after the First World War. The United States and the British Empire were, in his view, models for Germany's own empire, similarly founded on appropriation of land, racism and violence. Hitler's aim was to create a similarly global future for Germany - a country seemingly doomed otherwise not just to irrelevance, but, through emigration and foreign influence, to extinction. His principal concern during the resulting cataclysm was not just what he saw as the clash between German and Jews, or German and Slav, but above all that between Germans and what he called the 'Anglo-Saxons'. In the end only dominance of the world would have been enough to achieve Hitler's objectives, and it ultimately required a coalition of virtually the entire world to defeat him. Brendan Simms's new book is the first to explain Hitler's beliefs fully, demonstrating how, as ever, it is ideas that are the ultimate source of the most murderous behaviour.