Biblioteka to przestrzeń społeczna, miejsce powszechnego dostępu do kultury, wiedzy, informacji i technologii, sprzyjające budowaniu i rozwijaniu kapitału ludzkiego. W ostatnich latach przeobrażeniom podlega model uczestnictwa w kulturze oraz sposób funkcjonowania polskich placówek bibliotecznych. Nowe wyzwania generują nowe potrzeby w obszarze aranżacji przestrzeni oraz promocji nowatorskich usług. Modernizacja instytucji kultury nie może ograniczać się jedynie do remontu: wymalowania ścian, wstawienia nowych mebli. Bez wypełnienia odnowionych pomieszczeń treścią, trudno będzie osiągnąć sukces. Prezentowana książka ma pokazać kształt zmian dokonujących się w wybranych bibliotekach.

Mamy niewątpliwy zaszczyt przedstawić kolejny tom korespondencji dotyczący polskiej XIX- i XX-wiecznej filozofii. Tym razem jest to korespondencja Romana Witolda Ingardena z lat 1945–1951, ukazująca lwowskie dzieje powstania oraz powojennej, krakowsko-poznańskiej reaktywacji pierwszego polskiego, obcojęzycznego czasopisma filozoficznego, a mianowicie „Studia Philosophica. Commentarii Societatis Philosophicae Polonorum”. W niniejszym wstępie staramy się odtworzyć okoliczności powołania oraz funkcjonowania tego czasopisma, od jego lwowskich początków aż po dramatyczny koniec, tj. bezkompromisowy atak likwidacyjny powojennych marksistów i komunistów w 1951 roku.

This updated, expanded and oversized inspirational resource for artists and designers working with colour presents more than 1,100 colour palettes, with light, bright, dark and muted varieties for each one, making it the most expansive palette selection tool available. "Color Index XL" provides aspiring designers, artists, and creative individuals who use colour in their work with an indispensable, one-stop method for reviewing and selecting current, up-to-date colour palettes for their projects. Designer and lecturer Jim Krause's classic resource is back with a new approach that presents each group of palettes in an oversized form for easy visual review, and bleeding to the edge of the page (edge indexing) for quick access. By providing variations for each palette, Krause ensures that creatives can find the best colour selection for each project's needs. This book serves as the perfect resource for teachers, students, and professionals of all kinds in the art and design space who want to stay up-to-date on the ever-evolving trends in colour.

„Uważam go za najwybitniejszego pisarza mego pokolenia”, napisał w roku 1951 Jerzy Giedroyc o Czesławie Straszewiczu. Ten ostatni był prozaikiem i krytykiem literackim, który po II wojnie znalazł się na emigracji w Urugwaju. Dzięki Giedroyciowi Straszewicz zaczął publikować w „Kulturze” i napisał Turystów z bocianich gniazd, jedną najważniejszych i najśmieszniejszych książek emigracyjnych. Listy 1946-1962 to nieocenione, unikalne źródło wiedzy o powojennych losach Straszewicza, jego literackich planach, współpracy z „Kulturą” i Radiem Wolna Europa. Są tu też cenne fragmenty wspomnieniowe. Interesujące są uwagi poświęcone Gombrowiczowi, z którym Straszewicz opuścił kraj latem 1939 roku. Listy 1946-1962 pełne też są jego specyficznego humoru. Całość składa się na fascynujący autoportret jednego z ciekawszych i zarazem zapomnianych prozaików polskich minionego stulecia. Stanowi także ważne uzupełnienie i poszerzenie Giedroyciowej „rzeczpospolitej epistolarnej”. Wyłania się z niej wreszcie piękna historia przywrócenia literaturze Czesława Straszewicza. Piękna, ale ostatecznie dramatyczna, może nawet smutna.

Książka Cel: walka. Obraz terroryzmu czeczeńskiego w polskich dziennikach stanowi rezultat czterech lat badań nad sposobem, w jaki „Gazeta Wyborcza” i „Rzeczpospolita” opisywały konflikt na Kaukazie Północnym. Szczegółowo prezentuje zmieniający się stosunek polskich dziennikarzy do czeczeńskich bojowników oraz ich medialny obraz przez pryzmat 11 września 2001 roku i zmian, jakie zaszły w światowych mediach po ataku na Nowy Jork i Waszyngton. To niezwykłe studium medioznawcze, które analizuje piętnaście lat opisywania wydarzeń na Kaukazie Północnym po zakończeniu pierwszej wojny czeczeńskiej. Równocześnie jest to publikacja, w której autorka zastanawia się nad rolą, jaką polskie media odegrały w tworzeniu społecznego wyobrażenia terroryzmu oraz konfliktu w Czeczenii. Przede wszystkim jest to książka, w której zadane zostało kluczowe pytanie o znaczenie słów, jakie dziennikarze wybierają do opisu wydarzeń na świecie. Pokazuje, kim dla polskich mediów byli czeczeńscy zamachowcy: terrorystami, bojownikami o wolność czy może partyzantami? Praca Alicji Stańco-Wawrzyńskiej to rzetelne studium przypadku, które zainteresuje wszystkich chcących zrozumieć relację między mediami a terroryzmem.

W roku 1926 najpopularniejszy polskojęzyczny dziennik żydowski, warszawski „Nasz Przegląd”, zaprosił do współpracy Janusza Korczaka. Tak powstał „Mały Przegląd” — jedyne pismo, w którym autorami i redaktorami byli przede wszystkim ludzie bardzo młodzi — dzieci i nastolatki. Nie istnieje żaden równie duży zbiór różnorodnych relacji dotyczących wszystkich dziedzin życia, a spisanych przez najmłodszych obywateli. Wizja świata czy wydarzenia relacjonowane przez dzieci i młodzież różnią się często od tego, co można znaleźć w zapiskach ludzi dojrzałych. Nie tylko dlatego, że świat przedstawia się dzieciom inaczej niż dorosłym. „Mały Przegląd” miał pokazywać prawdziwą codzienność młodzieży (żydowskiej przede wszystkim, ale nie wyłącznie), a nie świat tworzony na potrzeby pamiętników, ukazywany przez czasopisma trzymające się konkretnej linii politycznej, postulowany w programach partyjnych czy w wychowawczych książeczkach dla najmłodszych.

Doniesienia prasy zagranicznej o powstającej w 1918–1919 r. Polsce to marne źródła do badania dziejów niepodległości. Wiadomości ukazywały się w dziennikach od Atlantyku po Omsk spóźnione o dni, tygodnie lub nawet miesiące. Autorzy rzadko byli obiektywni. Treść bywała przepisywana z wiadomości agencyjnych lub – jawnie stronniczych – innych gazet. Komentarz mieszał się z opisem (często rzekomych) faktów, zależał od poglądów właściciela tytułu, jego stosunku do polityki rządu własnego kraju, sympatii ideologicznych, oceny zdolności do (prze)życia państw narodowych powstających na ruinach cesarskich imperiów. Wartość niniejszego wyboru polega nie na odtwarzaniu faktów, ale na ich interpretacji. Dokumentuje zagraniczne poglądy o powstającej II Rzeczypospolitej, pokazuje potęgę i trwałość stereotypów, nadzieje i obawy związane z powstającą nową mapą Europy Środkowo-Wschodniej. Polska odgrywała na niej rolę kluczową. Do wyobrażeń o świecie idealnym pasowała rzadko. Jak wszystko inne, co powstawało na przełomie 1918 i 1919 r.

To opowieść o cywilizacyjnym procesie przemiany książki pod wpływem mediów cyfrowych. Do skonstruowania narracji wybrano sześć polskich utworów powstałych od 1975 do 2013 roku, które potraktowano jako dzieła charakterystyczne dla opisywanej doby późnego druku. Wszystkie one mają jedną wspólną cechę: są hybrydami rozpiętymi między medium analogowym i cyfrowym, kartką i ekranem. Wychodząc z założenia, że do badania tych utworów niewystarczająca jest lektura filologiczna, literaturoznawcza, uwzględniająca jedynie treść, autor wykorzystał również analizę opartą na medium (media-specific analysis), a przywołane prace nazwał za N.K. Hayles techno-tekstami. Swój wywód skonstruował na bazie wielu słowników (autorstwa m.in. J.D. Boltera, H. Kittlera, E. Aarsetha, J. Pressman, N. Montforta, K. Bazarnik), zaś narrację oparł głównie na dwóch metodologiach: badaniach nad platformami i archeologii mediów. „Piotr Marecki, w pełni respektując rygory naukowego wywodu, napisał książkę »do czytania«, rzec by się chciało – ogólnohumanistyczną, w której jak w zwierciadle przeglądają się przemiany współczesnej kultury. Pozostając w sferze (ekranowej) piśmienności, zdołał przyjrzeć się skomplikowanemu procesowi cywilizacyjnemu, który tak bardzo odmienił współczesne kultury mediów”. prof. dr hab. Andrzej Gwóźdź „Piotr Marecki proponuje swego rodzaju kanon, wskazując omawiane dzieła jako punkty kardynalne krajobrazu »kultury późnego druku«”. dr hab. Katarzyna Bazarnik Piotr Marecki – kulturoznawca, wydawca, producent utworów cyfrowych. Pracuje jako adiunkt w Instytucie Kultury Uniwersytetu Jagiellońskiego. Postdok na Massachusetts Institute of Technology (2013–2014). Mieszka w Krakowie.

Książka Teoria gatunków w organizacji informacji i wiedzy. Podejście informatologiczne prezentuje oryginalną teorię komunikatów wykorzystywanych w procesach bibliotecznego i bibliograficznego opracowania piśmiennictwa naukowego, tworzenia jego kolekcji oraz systemów zapewniających dostęp do dokumentów i treści poszukiwanych przez użytkowników. Marek Nahotko odwołał się do genrów (gatunków) mowy i transakcyjnej teorii czytania, wywodzących się z językoznawstwa i nauk o literaturze, a swoje rozważania osadził w szerszym kontekście kognitywistycznych teorii tworzenia wiedzy przez ludzki mózg i jej komunikowania. Dzięki temu zbudował interesującą koncepcję procesów komunikacji naukowej, opartą na analizie interakcji ludzi z piśmiennictwem naukowym (tradycyjnym i cyfrowym) oraz z organizacyjnymi i technicznymi narzędziami służącymi do ułatwienia dostępu do dokumentów lub obiektów informacyjnych, które umożliwiają rozbudowę indywidualnej wiedzy badaczy. Konstruując swoją teorię, Autor wykorzystał koncepcje typizacji i analizy gatunków dokumentów oraz transakcji bibliograficznych, które nie były dotąd stosowane w polskiej informatologii, co pozwoliło na nowatorskie obserwacje i ustalenia. Książka jest oryginalnym i wartościowym dziełem naukowym, które wnosi nowe spojrzenie na procesy i narzędzia działalności informacyjnej, stanowiące centralne przedmioty badań nauki o informacji. Chociaż w informatologicznym piśmiennictwie zagranicznym często wykorzystywano teorię genrów wypowiedzi w analizach typów dokumentów i obiektów informacyjnych oraz procesów organizacji wiedzy, to w Polsce nie spotkała się ona z szerszym zainteresowaniem. Dotychczas jedynie Marek Nahotko sięgnął po tę koncepcję, a więc tym samym wprowadził on teorię genrów do badań polskiej nauki o informacji. Potwierdzające dużą erudycję Autora rozważania oparte są na bogatej literaturze przedmiotu, której zebranie stanowi istotną wartość. Z recenzji prof. dr hab. Barbary Sosińskiej-Kalaty

Monografia została podzielona na trzy części (Opis, Antologia, Bibliografia zawartości), z których każda może być traktowana jako autonomiczna całość. Pierwsza, dwudzielna część, została poświęcona działalności Kuczalskiej-Reinschmit w latach poprzedzających wyjazd z Warszawy do Lwowa oraz redagowanemu przez nią czasopismu „Ster”, ukazującemu się we Lwowie w latach 1895–1897. Znajdują się tu zatem informacje o biografii Kuczalskiej-Reinschmit i jej działalności w takich formalnych i nieformalnych instytucjach, jak Komitet Społeczny III Szwalni Warszawskiego Towarzystwa Dobroczynności, Unia Powszechna Kobiet, Komitet Damski przy Warszawskim Oddziale Towarzystwa Opieki nad Zwierzętami i Delegacja Pracy Kobiet przy Towarzystwie Popierania Handlu i Przemysłu w Warszawie, oraz o jej publicystyce na łamach „Echa” Zygmunta Sarneckiego”, „Świtu” Marii Konopnickiej”, „Przeglądu Tygodniowego” Adama Wiślickiego, „Tygodnika Mód i Powieści” Emila Skiwskiego i „Kuriera Warszawskiego” Franciszka Olszewskiego. We fragmencie poświęconym „Sterowi” lwowskiemu znajdują się informacje o gronie współpracownic i współpracowników pisma, jego programie, strukturze i zawartości oraz dominujących tematach, jakimi były: równouprawnienie edukacyjne i zawodowe kobiet, kobiece gospodarstwo wiejskie, rozwój stowarzyszeń kobiecych. Część druga to antologia tekstów ze „Steru”, prezentująca publicystykę społeczną, krytykę kulturalną i twórczość literacką tych współpracownic i współpracowników pisma, którzy tyleż kształtowali jego program, co go realizowali (m.in. Piotr Chmielowski, Zofia Daszyńska, Maria Dulębianka, Ludwika Godlewska, Anna Lewicka, Iza Moszczeńska, Eliza Orzeszkowa, Mikołaj Biernacki, Maria Rodziewiczówna, Cecylia Walewska, Stefan Żeromski). Część trzecia to bibliografia zawartości „Steru”.

ARCYBŁYSKOTLIWA SATYRA NA NASZE PRZEJEDZONE I NIEOCZYTANE CZASY W naszym środowisku mówi się: ten kucharz dobrze czyta. Ja czytam przyzwoicie. A to oznacza, że strony płoną jedna po drugiej, czarują klientów, mięso skwierczy, oczy błyszczą, gaża rośnie... Wszakże książka to cały świat, chociaż na zawsze miniony. Jest rok 2037, ludzkość drukuje już tylko banknoty, a książki można znaleźć wyłącznie w muzeach. Ale są wybrańcy, którzy wciąż je CZYTAJĄ. Jednak CZYTAĆ oznacza teraz palić bezcenne pierwodruki. Nie bezmyślnie: milionerzy, gangsterzy, nowe elity urządzają sobie zakazane uczty, na których spożywają jesiotra grillowanego na Dostojewskim, krewetki na Czechowie, antrykoty na Gogolu albo gołąbki na Achmatowej. Jako pierwszy spłonął Finneganów tren Joyce’a, skradziony z British Museum, i zapoczątkował nowe zjawisko: book'n'grill. Géza Jasnodworski, mistrz kulinarno-literackich perwersji, musi działać w głębokiej konspiracji, bo za grillowanie na książkach grozi więzienie albo śmierć. Ale zagrażają mu nie tylko służby specjalne zachodniej cywilizacji, która próbuje podnieść się po niszczących wojnach religijnych, lecz również tajna organizacja fałszerzy książek z siedzibą na uralskiej górze Manaraga. Władimir Sorokin, mistrz absurdalnego humoru i groteski, powraca w wielkim stylu. Autor Dnia oprycznika i Lodu stworzył dystopię, która parodiuje zarówno 451° Fahrenheita Raya Bradbury’ego, 1984 Orwella, jak i Nowy Wspaniały ŚwiatHuxleya.

Czy francuska literatura dla dzieci i młodzieży to tylko Charles Perrault, Jules Verne i Mały książę? Na czym polega jej wyjątkowość i dlaczego tak niewiele wiadomo o niej w Polsce? Kto decydował o wyborze francuskich książek do tłumaczenia w latach międzywojennych, w czasach Polski Ludowej i po roku 1989? Jakie były przyczyny i skutki tych wyborów? Na te i inne pytania odpowiada Natalia Paprocka w nowatorskim, transdyscyplinarnym studium przekładowych losów francuskiej literatury dla dzieci i młodzieży w Polsce po roku 1918. Łącząc instrumentaria przekładoznawstwa, literaturoznawstwa, księgoznawstwa i socjologii przekładu, autorka przedstawia rozwój literatury dla najmłodszych we Francji w ostatnim stuleciu, omawia to, co z jej bogatego dorobku wybierali polscy wydawcy przekładów, docieka ich motywacji i pokazuje konsekwencje ich decyzji. Podstawą badania był zebrany przez autorkę korpus bibliograficzny liczący 1915 pozycji – opublikowany jako Bibliografia polskich przekładów i adaptacji francuskiej literatury dla dzieci i młodzieży wydanych w latach 1918–2014. Ta niezwykła historia obecności francuskiej literatury dla dzieci i młodzieży na polskim rynku wydawniczym powstała na podstawie badań ponad 1900 książek za pomocą nowoczesnych narzędzi przekłado- i kulturoznawczych. Klarownie, systematycznie i wyczerpująco omawia działania współtwórców przekładu: wydawców, tłumaczy, autorów paratekstów, ilustratorów, cenzorów. Praca stanowi też jedyne w Polsce tak obszerne źródło wiedzy o francuskiej literaturze dziecięcej i młodzieżowej. Z pełnym przekonaniem polecam tę znakomitą książkę wszystkim zainteresowanym literaturą dla dzieci i młodzieży, literaturą francuską, literaturą przekładaną i rozwojem polskiego rynku wydawniczego. dr hab. Marzena Chrobak

Do chwili przedłożonego przez Prof. Grażynę Gzellę opiniowanego "Słownika" brak podobnego opracowania stanowił dostrzegalną lukę w prasoznawczej historiografii tyczącej dziejów pomorskiego czasopiśmiennictwa. Toteż w mojej opinii nie będzie egzageracją, jeśli stwierdzę, że oceniania praca jest nie tylko »wypełnieniem« owego braku, lecz także, a może przede wszystkim, jawi się jako opracowanie o stosunkowo szerokim spectrum poznawczym, wskazującym i umożliwiającym podjęcie szczegółowych już kierunków badań nad biografiami historycznymi wybranych postaci. Cennym uzupełnieniem poszczególnych osobowych biogramów jest ujęta poniżej każdego tekstu informacyjno-biograficznego obszerna bibliografia źródłowo-materiałowa poszerzająca znacząco stronę poznawczą hasła osobowego. Podobną funkcję pełnią też wizerunki (fotografie) przedstawianych w biogramach ludzi. Z recenzji wydawniczej prof. dr. hab. Andrzeja Romanowa

Rozprawa jest pierwszym syntetycznym rozpoznaniem recepcji włoskiej literatury dziecięcej w Polsce. Z pracy wyłania się obraz intrygujący i zróżnicowany zarówno literatury tłumaczonej na język polski, jak i polskiej kultury i rzeczywistości wydawniczej PRL. Autorka śledzi bowiem zarówno samą literaturę tłumaczoną, jak i zmienne nastawienia cenzury, drobiazgowo omawia różnorodne motywy decyzyjne, przedstawia zapiski, zalecenia i opinie, dając w ten sposób znakomite studium tego zjawiska, wciąż niedostatecznie opisanego, szczególnie w odniesieniu do literatury dla dzieci i młodzieży. Książka napisana z zaangażowaniem i pasją, zgodnie z zasadami eseju naukowego, łączy powściągliwość badawczą z autentyczną pasją zwiadowcy przemierzającego nierozpoznane obszary i stawiającego pierwsze znaki, pozwalające kolejnym badaczom pewniej przemierzać poznane już i opisane lądy. Z recenzji prof. Grzegorza Leszczyńskiego

„Rocznik Biblioteki Narodowej” to czasopismo naukowe poświęcone kulturze piśmiennej w szerokim znaczeniu – zagadnieniom historycznym, ikonograficznym, muzykologicznym, badaniom nad książką, zarówno dawną, jak i współczesną, a także nad rękopisami, problemom związanym z katalogowaniem materiałów piśmiennych i wielu innym. Tom XLVIII „Rocznika Biblioteki Narodowej” otwierają materiały poświęcone opracowaniu rzeczowemu zbiorów bibliotecznych. Kolejne artykuły omawiają kryteria gromadzenia poloników zagranicznych, historię kartoteki głównej Zakładu Bibliografii Polskiej Biblioteki Narodowej, opracowanie artykułów z gazet i tygodników polskich. Obszerne rozprawy dotyczą metod identyfikacji przedtrydenckich druków liturgicznych, odręcznej adiustacji unikatowego egzemplarza Inwentarza praw polskich Arnolfa Żeglickiego, księgozbioru lwowskiego Towarzystwa Ćwiczącej się Młodzieży w Literaturze Ojczystej z pierwszych lat XIX wieku, przekładów polskiej literatury pięknej w Hiszpanii w XIX wieku, a wreszcie publikacji Bractwa Przenajświętszej Bogurodzicy w Chełmnie na przełomie XIX i XX wieku. „Rocznik” zawiera również wspomnienie o Adelajdzie Romer-Wysockiej, która przekazała pod opiekę Bibliotece Narodowej archiwum niezwykłej rodziny Romerów z Antonosza koło Kowna, i prezentuje sylwetkę tej wyjątkowej osoby.

Od 1 września 2018 r. po raz pierwszy został wprowadzony obowiązek ustalania oceny pracy z urzędu. Nowością jest wprowadzenie mechanizmu nadającego ocenie pracy charakter okresowy. Jeżeli nauczyciel nie będzie ubiegał się już o wyższy stopień awansu zawodowego, ocena powinna być ustalana co 3 lat, licząc od dnia uzyskania ostatniego stopnia awansu zawodowego.

Książka Marty Polaczek-Bigaj Robotnicza Spółdzielnia Wydawnicza „Prasa – Książka –Ruch”, studium wybranych problemów jest kontynuacją poprzedniej monografii Autorki, poświęconej historii RSW od momentu jej powstania do likwidacji. Autorka podjęła w niej trzy wybrane wątki z bogatej i ciągle jeszcze nieopisanej w pełni historii RSW i poddała je szczegółowej analizie. Pierwszym z nich jest historia tygodnika „Polityka”, jego rola w systemie prasowym PRL i źródła sukcesu po likwidacji RSW. Drugi wątek dotyczy działalności działu poligrafii RSW, jego rozwoju i problemów. Trzeci poświęcony został rywalizacji krakowskich dzienników: partyjnej „Gazety Krakowskiej” i nieobciążonego peerelowską przeszłością „Czasu Krakowskiego”, z której zwycięsko wyszła ta pierwsza. Wielką zaletą tej publikacji, podobnie zresztą jak i poprzedniej poświęconej RSW, jest wykorzystanie w niej, oprócz dokumentów i literatury przedmiotu, także autorskich wywiadów z osobami pracującymi w RSW i udostępnionych przez nie Autorce przechowywanych w prywatnych archiwach materiałów. Prof. nadzw. dr hab. Katarzyna Pokorna-Ignatowicz

Zapraszam do lektury jesiennego wydania „Twojej Księgarni”, do którego wybraliśmy najciekawsze nowości i zapowiedzi wydawnicze. Książką numeru jest debiutancka powieść Blanki Lipińskiej pt. 365 dni, która bardzo szybko zyskała grono czytelników niecierpliwie oczekujących kolejnej części. Polecam również książki o sekcie Via Terra, które napisała Mariette Lindstein, oraz serię wydawniczą „Kolekcja OQO” skierowaną do najmłodszych czytelników. Zachęcam także do lektury wywiadów, które przybliżą postać Pawła Beręsewicza oraz pozwolą poznać Edytę Jungowską nie tylko jako aktorkę. Zapraszam do udziału w konkursach z nagrodami (szczegóły obok i na stronie 47), a także odwiedzenia Częstochowy w dniach 24-30 września, gdzie odbędzie się ósma edycja Festiwalu Dekonstrukcji Słowa „Czytaj!”. Wszędzie wokół zmiany, więc nie mogły one nie objąć naszego czasopisma… Chciałabym bardzo podziękować wszystkim Czytelniczkom i Czytelnikom za 28 wydań, które mogłam współtworzyć, pracując w redakcji „Twojej Księgarni”. Życzę Państwu wielu frapujących lektur!

W numerze 4/2018 W najnowszym wydaniu „Książek. Magazynu do czytania" jak zawsze znajdą się wywiady z pisarzami - z Georgem Saundersem porozmawiał Juliusz Kurkiewicz, a na pytania Michała Nogasia odpowiadali David Van Reybrouck i Elizabeth Strout. Tylko w magazynie „Książki" czytelnicy będą mogli zapoznać się z opowiadaniem Carmen Marii Machado, pisarki, o której wkrótce będzie głośno. Ponadto, w nowym numerze magazynu czytelnicy znajdą m.in. recenzje najważniejszych premier jesieni - książek Zadie Smith, Marka Bieńczyka, Thomasa Manna i George'a Sundersa. Kulisy polskiego lotu w kosmos odsłonią Dariusz Kortko i Marcin Pietraszewski, autorzy reportażu „Cena nieważkości". Jakub Majmurek opowie o swoich przemyśleniach po lekturze biografii Krzysztofa Kieślowskiego, Katarzyna Wężyk oceni thriller, którego współautorem jest były amerykański prezydent, a Zyta Rudzka podzieli się swoimi wrażeniami z lektury najnowszej książki Katarzyny Grocholi. W tym numerze literacką klasykę - „Trędowatą" zinterpretuje w komiksie Agnieszka Świętek.

Wydana po raz pierwszy w 1896 roku O zdobnictwie książek dawnych i nowych (Of the Decorative Illustration of Books Old and New) Waltera Crane’a (1845–1915) to praca, która znakomicie wpisała się w nurt toczonych u schyłku XIX stulecia dyskusji nad książką, jej kondycją i przyszłością. Nie jest to przy tym klasyczne studium poświęcone historii zdobnictwa książkowego, gdyż – jak zaznacza Crane – jego celem nie było dokonanie całościowego przeglądu dziejów zdobienia i ilustrowania książek, lecz raczej przyjrzenie się z własnej perspektywy projektanta temu, w jaki sposób podchodzono do wyglądu książkowej stronicy od strony artystycznej. Nie znajdzie się tu zatem pełnego, prowadzonego stulecie po stuleciu omówienia poszczególnych zjawisk. Ale zamiast tego zyska się możliwość obcowania z tekstem pełnym osobistych refleksji, w którego każdej stronicy wyczuwa się prawdziwą fascynację autora zdobnictwem książkowym i jego pragnienie, by swoją pasją zarazić czytelnika.