W roku 1991 prof. Zbigniew Raszewski pisał o potrzebie podjęcia badań nad ikonografią teatralną i opracowania jej dokładnej dokumentacji. Studium Alicji Kędziory stanowi rzetelną realizację tego postulatu, ale przekracza tradycyjnie pojmowane granice dokumentacji. Zjawisko ikonografii zostało rozpatrzone – zgodnie z dyrektywami historyków sztuki – z różnych punktów widzenia, m.in. technologicznego, ekonomicznego, informacyjnego, kulturowego, socjologicznego, artystycznego. Powstała książka (… ) „stanowi próbę przybliżenia historii teatru poprzez jego wizualność, cechę jemu od zawsze immanentną, walor, który w drugiej połowie XIX w. zaczął się rozprzestrzeniać na różne sfery życia, niejednokrotnie zacierając ostro wcześniej wyznaczone granice”. (… ) to frapująca opowieść zarówno o historii czasopisma, które dotąd nie ma monografii, jak i o dziejach teatru. Opisując bowiem poszczególne gatunki ikonografii teatralnej, wskazując jej relacje z innym sztukami prezentowanymi na łamach czasopisma, charakteryzując różne formy teatralne, Autorka ukazuje z nowej perspektywy przemiany widowiska teatralnego w jednym z najciekawszych okresów jego dziejów. Z recenzji prof. dra hab. Janusza Deglera

W roku 1991 prof. Zbigniew Raszewski pisał o potrzebie podjęcia badań nad ikonografią teatralną i opracowania jej dokładnej dokumentacji. Studium Alicji Kędziory stanowi rzetelną realizację tego postulatu, ale przekracza tradycyjnie pojmowane granice dokumentacji. Zjawisko ikonografii zostało rozpatrzone – zgodnie z dyrektywami historyków sztuki – z różnych punktów widzenia, m.in. technologicznego, ekonomicznego, informacyjnego, kulturowego, socjologicznego, artystycznego. Powstała książka (… ) „stanowi próbę przybliżenia historii teatru poprzez jego wizualność, cechę jemu od zawsze immanentną, walor, który w drugiej połowie XIX w. zaczął się rozprzestrzeniać na różne sfery życia, niejednokrotnie zacierając ostro wcześniej wyznaczone granice”. (… ) to frapująca opowieść zarówno o historii czasopisma, które dotąd nie ma monografii, jak i o dziejach teatru. Opisując bowiem poszczególne gatunki ikonografii teatralnej, wskazując jej relacje z innym sztukami prezentowanymi na łamach czasopisma, charakteryzując różne formy teatralne, Autorka ukazuje z nowej perspektywy przemiany widowiska teatralnego w jednym z najciekawszych okresów jego dziejów. Z recenzji prof. dra hab. Janusza Deglera

The characters of "The Walking Dead" live in a desolate postapocalyptic world, filled with relentless violence and death. In reality, how would such neverending trauma affect the psyche? By understanding the psychological forces that drive the show's action, fans can better grasp this compelling fictional universe. Is the Governor a psychopath, a sociopath, or neither? What does Terror Management Theory tell us about what it means to constantly fight for survival – as Rick must? What is the emotional cost of killing a walker or even another living person? What is groupthink and how does it affect the decisions made by the people of Terminus, Woodbury, and Rick's gang? In 19 essays from a range of esteemed contributors, plus "Case Files" sidebars by editor Travis Langley, "The Walking Dead Psychology" answers these and many other questions in a way sure to fascinate the show's millions of passionate viewers.

From its very first frame, the Star Wars series created a compelling universe, with complex characters and engaging storytelling. In advance of the highly anticipated new movie, Star Wars: Episode VII – The Force Awakens, this essay collection offers a fascinating and unauthorized psychological analysis of every aspect of George Lucas's richly rendered world. A group of expert contributors, edited by Travis Langley, examines such topics as family ties, Jedi qualities, masculinity, girl power, and the values embodied in both the "dark" and "light" sides of these always-spellbinding films.

The next entry in Sterling's pop-culture psychology series features 20 essays and an exclusive interview with Rod Roddenberry, son of "Star Trek" creator Gene Roddenberry. In a fun and accessible way, "Star Trek Psychology" delves deep into the psyches of the show's well-known and well-loved characters. It uses academic and scientific theories to analyze and answer such questions as "Why do Trek's aliens look so human?" and "How can the starship's holodeck be used for therapy?" This compilation examines alien neurobiology, discusses identity formation for shape shifters, explores the importance of emotion for artificial intelligence, as well as much more.

This thought-provoking anthology offers a close examination of the psychology behind the intricate narrative and compelling characters in the popular HBO TV series Game of Thrones, based upon author George RR Martin's bestselling work, A Song of Ice and Fire. In Martin's richly detailed world, deceit, manipulation and greed rule the day, and almost everyone is fighting to gain ultimate power over the realm. With no moral boundaries honoured, the psychological games played by the series' conniving protagonists are seemingly limitless. War, murder, violence and rape are only a few of the weighty issues these 19 analytical essays explore – along with personality disorders, post-traumatic stress and psychopathy. Covering both the books and the show, Game of Thrones Psychology will become a fan favourite.

Now available in a new pocket edition, "Cocktails of the Movies" serves up the 64 greatest cocktails to have featured on film. Take a journey through Hollywood's lifelong love affair with cocktails, celebrating the greatest characters and their iconic drinks through original illustrations and easy-to-follow recipes. From Marilyn's Manhattan in "Some Like It Hot" to The Dude's White Russian in "The Big Lebowski", there's something for everyone. Each cocktail is accompanied by the recipe, method, a history of the drink and a synopsis of its scene in the movie alongside full-color original artwork.

Przygotowana przez panią dr Annę Granat publikacja jest poświęcona - zgodnie z tytułem - roli badań nad zachowaniami językowymi dzieci w wieku przedszkolnym we wdrażaniu edukacji medialnej. Stanowi ona t. 4 serii redagowanej przez prof. dr hab. Barbarę Boniecką i dr Annę Granat. Seria ta [...] jest ważna i potrzebna jako forum zarówno wymiany myśli badaczy zajmujących się tą stosunkowo nową dziedziną interdyscyplinarnych badań naukowych, jak i popularyzacji bardzo ważnych współcześnie problemów edukacji medialnej wśród edukatorów. Z recenzji prof. UW dr. hab. Józefa Porayskiego-Pomsty

Blisko 1400 spektakli, wśród nich Obywatel Pekoś Mikołaja Grabowskiego, Ballada o Zakaczawiu Jacka Głomba, Made in Poland Przemysława Wojcieszka i Między nami dobrze jest Grzegorza Jarzyny. Sztuki Sławomira Mrożka, Marty Guśniowskiej, Michała Walczaka oraz Pawła Demirskiego; teatry Jerzego Szaniawskiego w Wałbrzychu, Heleny Modrzejewskiej w Legnicy, Białostocki Teatr lalek, Republika Usta Usta i lubelskie Provisorium. To zaledwie fragment długiej listy osób i instytucji istotnych zarówno dla najnowszej polskiej dramaturgii, jak i samego Konkursu na Wystawienie Polskiej Sztuki Współczesnej. Jak regulowany jest system produkcji i eksploatacji nowych tekstów na polskim rynku teatralnym? Czym jest dziś angażująca dramaturgia i jakie tkwią w niej paradoksy? Do czego jest nam potrzebna kategoria teatru środka? Wreszcie, czym charakteryzuje się polska dramaturgia dziecięca? Historia powołanego w 1995 roku przez Kazimierza Dejmka Konkursu stanowi pretekst dla krytyków i badaczy teatru do rozmowy na temat kondycji i możliwych kierunków rozwoju współczesnej polskiej dramaturgii. Publikacja dokumentująca dwadzieścia edycji Konkursu została wzbogacona o materiały archiwalne, dane statystyczne, wybór ikonografii oraz fragmentów prasowych. W części publicystycznej książki znalazły się teksty Jacka Sieradzkiego, Łukasza Drewniaka, Joanny Crawley (Derkaczew), Romana Pawłowskiego, Alicji Morawskiej-Rubczak oraz wywiady z Małgorzatą Dziewulską, Jackiem Kopcińskim, Bartoszem Frąckowiakiem, Maciejem Nowakiem oraz Haliną Waszkiel.

Lata 1957-1961. Wczesna twórczość Romana Polańskiego. Etiudy szkolne i pozaszkolne Lata 1961-1968. Pierwsze pełnometrażowe filmy Polańskiego. Jazz i jego granice w "autorskim kinie gatunków" Lata 1971-1986. Autor filmu - widmo kompozytora. Następca Komedy polnie poszukiwany! Lata 1988-2002. Polański i "dinozaury muzyki" (niekoniecznie) filmowej Lata 2005-2013. Emocjonalnie i intelektualnie. Rachel Portman i Alexandre Desplat

Wędrówki współczesnego teatrologa Dobrochna Ratajczakowa Sytuacja teatrologa uległa zasadniczej zmianie, choć wciąż powstają dramaty wykorzystujące tradycyjne formy, wciąż też możemy oglądać tradycyjne spektakle, a teatrolog wciąż będzie się pojawiał na ich widowni. Tymczasem dziś to jedynie część jego możliwych działań. Bowiem jeśli przyjrzymy się pejzażowi współczesności, zobaczymy, że pojawiają się w nim odmienne obszary możliwych działań badacza. Magdalena Drab Film odcinkowy z ludźmi w tle Magdalena Drab Akcja sztuki dzieje się w obozie jenieckim w nieokreślonym kraju w przyszłości, podczas wojny, o której niewiele wiemy. Garstka jeńców, trzymana w dużej szklanej klatce niczym w terrarium, ogląda wyświetlany na jednej ze ścian serial komediowy o głupim i okrutnym okupancie, Kapitanie Loku. Pełne czarnego humoru parodie wojennych narracji przeplatają się z przejmującymi scenkami z życia (i umierania) więźniów. Sztuka odsyła do historii obozowych, ale można ją też rozumieć metaforycznie, jako niepokojący model kultury. Humor jako narzędzie tortur Rozmowa z Magdaleną Drab O pożytkach płynących z naiwności Michał Lachman Monodram Curko moja ogłoś to to seria przybliżeń do osoby, która istnieje tylko pod postacią obrazów, relacji i archiwalnych zapisów. Monolog złożony z takich głosów to przede wszystkim świadectwo pracy archiwistki i kronikarki, w które zmienia się Magdalena Drab zarówno jako autorka tekstu, jak i aktorka. Zaburzenia empatii Living dead lub monsters of reality Christian Lollike Przełożyła Elżbieta Frątczak-Nowotny Kameralna sztuka dla troje aktorów jest opowieścią o kryzysie migracyjnym i rozkładzie empatycznej postawy mieszkańców Unii Europejskiej. W serii luźno związanych fabularnie scen bohaterowie dzielą się swoimi lękami wywołanymi coraz widoczniejszą obecnością – na ulicach, a przede wszystkim w mediach – emigrantów. Obawiają się wojny, mówią o szlakach migracyjnych i katastrofach uchodźców. Jak mantra powraca pytanie o stosunek przedstawicieli Unii Europejskiej do kryzysu migracyjnej – jakby bohaterowie dramatu próbowali zrzucić z siebie na nich moralną odpowiedzialność za nieumiejętność znalezienia rozwiązania. Dalej marzec Ala wyjechała Ewa Hevelke Program artystyczny obchodów pięćdziesiątej rocznicy Marca 1968 przygotowały głównie kobiety. Reżyserki, scenarzystki, aktorki. W teatrach nobliwych; w instytucjach poszukujących, odpowiedzialnych za inspirowanie dyskusji publicznej; na prywatno-pozarządowej scenie, która porozumiewa się z widzami popkulturowym językiem. Wypowiadali się twórczo ci, którzy pamiętają 1968 rok i tacy, którzy urodzili się długo po tej dacie. Bezradność Paweł Dobrosielski, Joanna Krakowska, Iwona Kurz, Piotr Morawski, Małgorzata Szpakowska, Joanna Woźnicka Rozmowa o upamiętnieniach 50. rocznicy Marca 1968 w kontekście aktualnej sytuacji społecznej i dyskursu medialnego. Mowa władzy Jolanta Antas, Michał Kozień Jednym z najbardziej rozpowszechnionych w polityce językowych zabiegów jest mechanizm deprecjonowania politycznego przeciwnika przez etykietowanie go, czyli wyzwalanie określonych ram semantycznych, co powoduje przywoływanie w umysłach odbiorców pewnych negatywnych stereotypów, mających się z nim skojarzyć. Strategie i semantyczne nadużycia w języku partii rządzącej. Po bandzie Nasza powszednia jednoznaczność Marek Beylin Pogoda na jutro To się nazywa sprawiedliwość Rozmowa z Michałem Zadarą Budzić świadomość Rozmowa z Anną Augustynowicz Kolejne rozmowy w cyklu Pogoda na jutro o polityce kulturalnej państwa i prognozach dla teatru na przyszłość. Nawozy sztuczne Zapiski starucha Tadeusz Nyczek Armenia Mercedes Anusz Aslibekian Przełożył Janusz Adamowicz Choć sztuka nie odwołuje się bezpośrednio do ludobójstwa Ormian, to wraca do kwestii wpływu tej katastrofy na dzisiejsze życie Ormian. Opowiada o losach dwóch sióstr: Zarui, w ramach akcji repatriacyjnej 1948 roku, postanawia wrócić do Armenii – jej siostra, Mercedes, pozostaje w Grecji. Rodzinna więź utrzymywana jest dzięki wymianie listów, choć siostry nie mają wątpliwości, że ze względu na cenzurowanie korespondencji nie można pisać wszystkiego. Ale jest też oczywiste, że siostry będą wiele ukrywały z powodów osobistych: ocena życia w określonych realiach będzie należała do sfery ich prywatności. Stare drzewo było daleko Krzysztof Środa Notatki z podróży przez Iran, Armenię i Gruzję. Po przyjęciu Byron Tadeusz Bradecki Varia Konteksty Dlaczego nie rozmawiam już z uprzywilejowanymi o wykluczeniach Zofia Cielątkowska Rozważania na marginiecie książki Reni Eddo-Lodge, Why I’m No Longer Talking To White People About Race, (Bloomsbury, New York 2018). Nowe sztuki Dmitrij Daniłow Czełowiek iz Podolska Ulrike Syha Drift Thomas Köck Paradiesspielen Z afisza

Marek Gaszyński - Polski dziennikarz muzyczny i prezenter radiowy. Przyszedł na świat na 2,5 miesiąca przed wybuchem II wojny światowej. Rodowity warszawiak. Absolwent UW (filologia). Swą przygodę dziennikarską zaczął jako dziewiętnastolatek w Rozgłośni Harcerskiej. Później pracował w Trójce oraz warszawskim Radiu Dla Ciebie, którego był prezesem. Autor tekstów piosenek dla wielu polskich wykonawców, m.in. dla Czesława Niemena, Czerwonych Gitar, Jerzego Grunwalda czy Haliny Frąckowiak. Specjalista z zakresu historii polskiej muzyki rozrywkowej. Wybrane publikacje książkowe: "Muzyka, którą lubię" (KAW, 1980), "Czas jak rzeka" (Pro´szyn´ski i S-ka, 2004), "Czerwone gitary. Nie spoczniemy..."(Pro´szyn´ski i S-ka, 2005), "Człowiek do wynajęcia. Wyspa" (Wydawnictwo Trio, 2008). "Śmierć Artysty" (Świat Książki, 2013).

Książka jest próbą charakterystyki i opisania twórczości Jia Zhangke w kontekście przemian społeczno-ekonomicznych zachodzących w Chinach końca XX i początków XXI wieku. Jia Zhangke jest jednym z najważniejszych współczesnych chińskich filmowców wywodzących się z tak zwanej Szóstej Generacji. W ośmiu rozdziałach autorka analizuje jedenaście filmów reżysera (dokumentalnych i fabularnych), wpisując je w kontekst szybko zmieniających się realiów Chin po czterech modernizacjach (program rozwoju czterech najważniejszych sektorów gospodarki: rolnictwa, przemysłu, obrony narodowej oraz nauki i techniki, zainicjowany przez Denga Xiaopinga w 1978 roku) w Chińskiej Republice Ludowej. Opisuje też, w jaki sposób twórczość filmowa Jia Zhangke przedstawia najistotniejsze problemy społeczne i polityczne w Państwie Środka.

Wprowadzone przez Autorkę kategorie pozwalają na nowo zobaczyć charakterystyczne dla twórczości Słowackiego, a trudne do opisania napięcia wewnętrzne. W książce Magdy Nabiałek przemiany ujęto w języku poetologicznym, a nie w języku teorii sztuki romantycznej. Zmiany w sposobie postrzegania świata przez twórcę Fantazego polegają na modyfikacji techniki budowy „kadru”, a co za tym idzie – przebudowie pozycji odbiorcy. Zmiana taka może wspomagać (tak upragnioną przez poetę) transfigurację czytelnika, przeprowadzonego – przez „patrzenie” i „widzenie” – do „rozumienia”. Do szczególnych osiągnięć zaliczyłabym analizę Kordiana i Balladyny. Dopiero ta dość złożona propozycja poetologiczna jest w stanie opisać zmienność perspektyw i możliwości widzenia świata ukazaną w tych dramatach, z którą niezupełnie radzą sobie kategorie ironii, fantastyczności, iluzji i deziluzji czy cudowności. dr hab. Magdalena Saganiak, prof. UKSW Historia humanistyki to nie tylko seria zwrotów, lecz także nieustannych powrotów. Jednym z nich jest propozycja Magdy Nabiałek, która na nowo próbuje postawić pytania o szczególny status dramatu i związaną z nim poetykę utworów scenicznych. Swoje rozważania sytuuje zaś w nadal aktualnej dla humanistyki opozycji słowa i obrazu, której potencjału badawczego zdaje się dramatologia nie wykorzystała do dziś. Koncentrując swoją uwagę na problematyce związanej ze zmiennością perspektyw oraz sposobami widzenia świata ukazanymi w dramatach Juliusza Słowackiego, autorka tworzy własną propozycję lektury tekstów autora Kordiana. Analiza wielopłaszczyznowej struktury utworów Słowackiego pozwala jej na odtworzenie architektoniczno-przestrzennej konstrukcji dzieła. Pojęcia sceniczności, kadru, ramy służą tutaj do wskazania wewnętrznych napięć w strukturze dramatu i kryjącego się za nimi potencjału semantycznego. Dzięki temu zaprezentowana analiza zyskuje charakter propozycji teoretycznej wykraczającej poza twórczość jednego autora.

Ich droga do teatru nie była prosta, niemal nikt z nich nie ukończył studiów reżyserskich, pierwsze kroki w zawodzie stawiali z dala od instytucjonalnego mainstreamu, a często – z dala od Polski. Nieco prowokacyjnie można powiedzieć, że to pierwsze od dawna młode pokolenie w rodzimym teatrze, które odnosi sukces artystyczny, a nie zostało wychowane przez Krystiana Lupę. Kontekstów dla ich działań trzeba szukać z dala od lokalnego układu, bliżej dokonań najważniejszych twórców europejskiego teatru eksperymentalnego i tańca. Wojtek Ziemilski, Anna Karasińska, Ania Nowak, Marta Górnicka, Marta Ziółek oraz ich coraz liczniejsi sojusznicy (m.in. Weronika Szczawińska, Agnieszka Jakimiak, Anna Smolar, Grzegorz Laszuk, Justyna Sobczyk, Michał Buszewicz, Paweł Sakowicz, Romuald Krężel) śmiało przeobrażają rodzimą scenę. Co charakteryzuje ich prace? Upodobanie do teatralnego minimalizmu, skłonność do narracji autotematycznych lub autobiograficznych, zainteresowanie praktykami partycypacyjnymi. W niniejszym tomie proponujemy dla tej nowej formacji nazwę: post-teatr. Jednym z centralnych tematów całego zbioru jest problem spektaklu i spekatularności jako głównego mechanizmu współczesnej kultury. Twórcy post-teatru okazują się wyjątkowo wyczuleni na rosnącą dominację spektaklu (zarówno w wąskim, teatrologicznym rozumieniu tego pojęcia, jak i szerszym, wprowadzonym niegdyś przez francuskich sytuacjonistów), zarazem jednak nie porzucają struktury spektaklu teatralnego, trwają bowiem w przekonaniu, że teatr – jak żadne inne medium sztuki – daje im dostęp do sytuacji spotkania, ucieleśnionej wymiany między wykonawcą a odbiorcą, a przez to stwarza szansę, by restrykcje spektaklu choćby na chwilę osłabić.

Książka Lukáša Jiřički to praca traktująca o dwóch obszarach, w których szeroko pojmowana sztuka dźwięku spotyka się z teatrem. Pierwszy z nich to obszar dźwiękowy i muzyczny w postaci sztuki radiowej, przeważnie w formie tzw. Hörspiel /słuchowiska i muzyki współczesnej ujętej w ramy dramaturgiczne, drugi – obszar teatru muzycznego, opery i instalacji multimedialnych, czyli pole performatywne z istotnym składnikiem muzycznym. Autor analizuje historię i rozwój gatunku, a także sylwetki takich artystów jak Heiner Goebbels, Olga Neuwirth, Andreas Ammer i Helmut Oehring. Artyści ci proponują wachlarz różnorodnych stylistyk i gatunków, a ich świat twórczy jest odbierany jako przestrzeń nieustannej wymiany i dialogu form, amalgamat form teatralno-performatywnych i dźwiękowo-kompozycyjnych.

Są razem od ponad 20 lat. Adam Krawczuk, Marcin Perchuć, Rafał Rutkowski i Maciej Wierzbicki na scenie tworzą zgrany kwartet. Najczęściej bawią, choć potrafią też skłonić do zadumy. Publiczność świetnie się do nich dostraja i chętnie chodzi na ich spektakle. Teatr Montownia to unikat na polskiej scenie. Grupa zakochanych w sztuce zapaleńców, którzy trwają mimo różnych zawirowań. W książce opowiedzieli o swojej drodze artystycznej, o zakulisowych tajemnicach i sposobach na udany teatralny związek. Udało nam się sięgnąć do dalekiej przeszłości rodzinnej naszych bohaterów. - Gdy miałem siedem lat razem z siostrą i mamą pojechaliśmy na lotnisko. Polecieliśmy na trzy miesiące do USA. Mój ojciec był wtedy na Antarktydzie. Ten czas zaowocował niesamowitymi wydarzeniami - powiedział Marcin Perchuć. Sam do aktorstwa dochodził szlakiem dość krętym, o którym też opowie w książce "Zmontowani, czyli sztuki na 4 aktorów". Nie zabraknie ciekawostek z za kulis i ze spektakli. Odpowiedzą na wiele pytań, w tym jak razem przetrwali te lata. Maciej Wierzbicki porównuje ich relacje do Rolling Stonsów. Bo Montownia, podobnie, spotyka się tylko na scenie. - Wbrew temu, co o nas niektórzy opowiadają, nie przebywamy ze sobą non stop. Mało tego, prywatnie się nie spotykamy. Nawet nie wiem, kiedy chłopaki obchodzą urodziny - nie kryje Wierzbicki. W książce będą też opinie przyjaciół trupy. Robert Górski z Kabaretu Moralnego Niepokoju podsumowuje ich w swoim stylu: Mówi się, że Polska to montownia Europy, że u nas montuje się Europę, ale mamy też Montownię, nie spotykaną w żadnym innym kraju - ani wschodniej, ani zachodniej Europy, więc tym bardziej należy się jej chwała. Pocieszające jest też, że ci ludzie, bardzo młodzi - nadal tacy są - kiedyś wzięli inicjatywę w swoje ręce. Skończyli szkołę aktorską i założyli teatr, który stał się marką. Więc proszę do końca nie krytykować III RP, bo wtedy miały też miejsca takie wielkie wydarzenia.

Książka opowiada o znajomości autora z Maciejem Zembatym, kultowym tłumaczem i wykonawcą piosenek Cohena, autorem niezapomnianych słuchowisk radiowych, jak Rodzina Poszepszyńskich – z Piotrem Fronczewskim i Janem Kobuszewskim w rolach głównych – człowiekiem obdarzonym ogromną wyobraźnią. To również opowieść środowisku twórców z lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych minionego wieku.

Tomasz Kowalski zwraca uwagę na zjawisko szerzej w Polsce nieznane i niezwykle ciekawe: na powstające licznie (w ostatnim ćwierćwieczu ich różnorodność okazuje się naprawdę imponująca) opracowania naukowe, biografie, monografie i powieści poświęcone życiu Williama Shakespeare’a – a właściwie możliwym jego wersjom. Jedną z podstawowych zalet książki jest jej aktualność. Autor sięga po przykłady najnowsze, nawet te z kilku ostatnich lat, zatem może być ona pierwszą tego typu pozycją wydawniczą w naszym kraju,co wydaje się nie do przecenienia dla szerokiego kręgu odbiorców: zarówno badaczy zajmujących się Shakespeare’em, nauczycieli akademickich, studentów, jak i miłośników nie tylko dzieł dramaturga,lecz także biografii, bo ten gatunek, co zauważa Autor, jest obecnie bardzo popularny. Olga Katafiasz

Wizjoner, który wymyślił życie. Nie tylko swoje. Pierwsza pełna biografia Piotra Skrzyneckiego. Spadł z nieba prosto na Rynek, wymyślony przez Stwórcę na pocieszenie znękanych szarością i komunizmem krakowian. Gdy złamał nogę, trafił do mieszkania przyjaciółki przy Placu na Groblach. Zasiedział się tam na dwadzieścia dwa lata. Zajął się „robieniem kultury na wodociągach”, prowadząc amatorskie teatry przy zakładach pracy w Nowej Hucie. A potem była już przede wszystkim Piwnica pod Baranami – osobny, baśniowy świat, którego był zwariowanym architektem (tu rozpoczęła się wielka kariera Ewy Demarczyk albo Zbigniewa Preisnera). Monika Wąs (autorka biografii Dymny. Życie z diabłami i aniołami) przez wiele lat utrzymywała kontakt ze Skrzyneckim. Dotarła do artystów żywo wspominających legendarną postać polskiego życia kulturalnego i towarzyskiego. Są wśród nich Grzegorz Turnau, Jan Nowicki, Zygmunt Konieczny czy Zbigniew Preisner. Zdążyła porozmawiać również z Anną Szałapak. Co skrywał w sobie brodaty „reżyser własnego życia”? Kim był wrażliwiec przesiadujący długie godziny pod prysznicem? Jak zmagał się z rzeczywistością szalony demiurg szukający wciąż artystycznego spełnienia? Biografia Piotra Skrzyneckiego to opowieść o Artyście Spełnionym, mimo braku jakichkolwiek na to dowodów. Monika Wąs stworzyła wirtuozowski i nieprzenikniony portret Piotra S. Jan Kanty Pawluśkiewicz Piotr był i znikał, i każdy miał wrażenie, że akurat jemu poświęcił dużo czasu i uwagi. To był błyskotliwy erudyta, który mógł zostać, kim chciał, a został Piotrem Skrzyneckim. Grzegorz Turnau On wychowywał, nie wychowując. Dawał przykład z siebie. Czułeś momentalnie, ile jesteś wart. Zbigniew Preisner