„Praca jest pozycją ogromnie ciekawą i zajmującą, a co najistotniejsze ważną. Autorka objęła badaniami obszar niezmiernie rzadko eksplorowany, bo niezwykle trudny do uchwycenia i opisania, czyli zjawiska prozodyczne języka polskiego. […] W przeciwieństwie do opisów innych poziomów języka: fleksji, składni, słowotwórstwa, a także jego warstwy graficznej, do których omówienia wystarczy wiedza o języku, znajomość reguł i słownik na półce, poziom brzmieniowy wymaga umiejętności i zdolności dodatkowych – słuchu fonetycznego i wrażliwości słuchowej. Wymaga też specjalnych narzędzi technicznych i umiejętności posługiwania się nimi. W moim przekonaniu wszystkie te atuty posiada Jagoda Bloch. Ma też atuty inne – potrafi przekonywać czytelnika do swoich tez i hipotez, potrafi objaśniać zaobserwowane zjawiska. Jej wywody są jasne, logiczne, rzetelnie udokumentowane. […] Książkę powinni przeczytać wszyscy, którzy pracują głosem – nie tylko dziennikarze, ale też spikerzy, działacze kulturalni, nauczyciele, wykładowcy. Należy ją polecić studentom”. Prof. dr hab. Jolanta Tambor Instytut Języka Polskiego Wydziału Filologicznego Uniwersytetu Śląskiego „Nie było do tej pory w polskich badaniach pracy, która pokazywałaby, jak sposoby mówienia w mediach wpływają na obraz przedstawianej rzeczywistości i jak tę rzeczywistość poprzez sposób mówienia o niej kształtować. […] Największym walorem pracy jest w moim przekonaniu – oprócz wzorcowo przeprowadzonych szczegółowych analiz prozodycznych – jej aspekt perswazyjny. Autorka pokazuje, jak za pomocą głosu kompetentny językowo i komunikacyjnie dziennikarz może stworzyć na przykład odpowiedni nastrój (zagrożenia, powagi sytuacji czy rozbawienia) lub – z braku kompetencji – spowodować niezrozumienie treści przez odbiorcę bądź wykreować niezgodne z intencją wypowiedzi dodatkowe sensy”. Prof. dr hab. Małgorzata Marcjanik Wydział Dziennikarstwa, Informacji i Bibliologii Uniwersytetu Warszawskiego

Książka jest próbą przyjrzenia się wybranym „kobiecym” gatunkom telewizyjnym, w szczególności serialowi telewizyjnemu (także nowej generacji) i operze mydlanej. Nie jest to historia tych gatunków, ale kulturowa analiza ich uwikłań w dyskurs nowoczesności, kultury masowej i popularnej oraz emancypacji kobiet. Jej celem jest pokazanie, jak zmieniały się role kobiet w kulturze zachodniej i jaką funkcję w tych przeobrażeniach mogła pełnić telewizja rozumiana jako społeczne doświadczenie. Telewizja rozpatrywana w ten sposób wskazuje na sposoby rozumienia kultury, w której żyjemy, ułatwia wgląd w sferę często nieartykułowanych bezpośrednio przekonań czy wartości, staje się ważnym źródłem wiedzy o współczesnym społeczeństwie – jego problemach, uprzedzeniach i nadziejach. Autorka, rekonstruując rozmaite dyskusje poświęcone „kobiecym” gatunkom i uwypuklając genderowy charakter telewizyjnego doświadczenia, proponuje namysł nad wpisanymi w telewizyjny dyskurs nierównościami i ich przyczynami.

Kolejny po Morzu dowcipny zadaniariusz (zadania + abcedariusz) autorów Ricarda Henriquesa i André Letrii. Oto ilustrowany leksykon dla dzieci, który bawi się znaczeniami figur i słów związanych z teatrem oraz podsuwa propozycje zajęć praktycznych do wykonania w domu lub w szkole (kukiełki, maski, dekoracje, itp.). Narodził się za kulisami historii. Został przełożony z portugalskiego, ma greckie korzenie, ale czasem przemawia po francusku, oh lá lá. Burzy mury przed publicznością. Jest pełen komedii, dramatów i tragedii. Wychodzi na scenę, kusi oczy do patrzenia, a ręce do klaskania.

Miesięcznik poświęcony dramaturgii współczesnej.

Impulsem do podjęcia tematyki stanowiącej treść niniejszej książki były powzięte przed laty badania zbioru zabytkowych, tradycyjnych dekoracji scenicznych w teatrze Marii Antoniny w Trianon, w Wersalu. W rezultacie eksploracją zostało objętych kilkanaście zachowanych europejskich zbiorów dekoracji teatralnych – od 2. połowy XVIII wieku po lata 20. wieku XX, głównie pochodzących z teatrów dworskich. Jest wśród nich kilka niemieckich, francuskich, czeskich, bogate zbiory szwedzkich teatrów królewskich, zbiór norweski i belgijski oraz jedyny zachowany zbiór polski. W problematykę książki wprowadza przedstawienie scenerii teatralnych tworzących tzw. wystawy sceny włoskiej (tj. tradycyjnej), wychodzące od genezy, typologii, prezentacji niegdysiejszego bogactwa tych szczególnych obiektów malarstwa iluzjonistycznego. Nakreślony został proces budzenia się świadomości ich znaczenia i miejsca w dziedzictwie kulturowym. Sytuacja, w jakiej obecnie znajdują się zachowane, poddane badaniom zbiory dekoracji teatralnych, została przedstawiona na podstawie ewaluacji ich stanu oraz dokonanego audytu konserwatorskiego – ewaluacji warunków oraz zagrożeń ich dalszego trwania. Zarazem przedstawione treści posłużyły prezentacji metody służącej tego rodzaju ewaluacjom czy „ocenom ryzyka” – przydatnej w obszarze konserwacji zapobiegawczej wszelkich zbiorów i pozwalającej uzyskać obiektywny punkt odniesienia oraz miarodajne przesłanki do tworzenia konserwatorskich projektów.

O tym, czego nie chcemy wiedzieć Głębokie, rzetelne i wielopoziomowe studium nad postawą Polaków wobec Zagłady. Autor pokazuje na licznych i konkretnych tekstach kultury, jak społecznie i zwykle nieświadomie dokonujemy samowybielania. Teoretycznie powinniśmy wiedzieć, a jednak nie wiemy, co się stało z Żydami podczas okupacji i jaki był w tym udział Polaków. Zgromadzono dane, przeanalizowano je, ale przy tym wytworzyła się dziwna umiejętność niedostrzegania tego, czego udało się nam o sobie dowiedzieć. Sedno problemu wciąż spowija milczenie. Żukowski wykazuje, w oparciu o najgłośniejsze filmy i książki ostatnich siedemdziesięciu lat, jak powstają, pracują i przekształcają się mity służące retuszowaniu wizerunku Polaków. Sprawdza, jak i którędy do kanonu pamięci o relacjach polsko-żydowskich wlewają się stereotypy i jakie są tego konsekwencje. Tylko takie, odważne i bezkompromisowe naukowe działania dają szansę na przezwyciężenie emocji i oswojenie przeszłości. Odmowa konfrontacji z prawdą i utwierdzanie milczenia prowadzi donikąd – nierozpoznana agresja powraca, urazy stają się silniejsze. Ta książka to historia polskiej choroby, diagnoza i recepta w jednym. Tomasz Żukowski - historyk literatury. Pracuje w Instytucie Badań Literackich PAN. Zajmuje się problemami dyskursu publicznego w Polsce; interesuje się funkcjami obrazów Żyda i ich rolą w definiowaniu polskiej tożsamości oraz narracjami o PRL-u i komunizmie po roku 1989. Współautor tomu Zagłada w „Medalionach” Zofii Nałkowskiej. Tekst i konteksty oraz książki Przemoc filosemicka? Nowe polskie narracje o Żydach po roku 2000.

W tomie ukazano kontakty filmowe między kinematografiami polską, czeską i słowacką. Autorzy - filmoznawcy, a zarazem bohemiści z kraju i zagranicy - podjęli zagadnienia współpracy instytucjonalnej, historii pojedynczych wspólnych projektów, a także kwestie adaptacji, edukacji filmowej czy wizerunku służb specjalnych w filmach. Książka ma charakter naukowy, ale satysfakcję z jej lektury odniesie także odbiorca niezajmujący się profesjonalnie relacjami polsko-słowacko-czeskimi [...]. Mamy do czynienia z pierwszą monografią poświęconą temu zagadnieniu. W dotychczasowych publikacjach podejmujących tematykę relacji polsko-czesko-słowackich problemom relacji filmowych poświęcone były zaledwie nieliczne teksty. Prezentowana książka zawiera omówienie tych relacji zarówno na poziomie oficjalnej współpracy międzynarodowej, jak i pojedynczych filmów, odnosi się też do lat przedwojennych, okresu socjalistycznego oraz czasów po roku 1989. Stanowi dzięki temu opracowanie dość wyczerpujące. [...] Pisząc o filmach, autorzy tworzą przy okazji obraz współpracy politycznej, artystycznej, zwracają uwagę na kwestie kulturowe, przez co publikacja ma charakter nie tylko filmoznawczy, lecz także politologiczny i kulturoznawczy. Z recenzji prof. dr. hab. Piotra Zwierzchowskiego (Uniwersytet Kazimierza Wielkiego w Bydgoszczy)

Opowieść o życiu Iny Benity, wielkiej gwiazdy przedwojennego kina i kabaretu, która błyszczała na ekranie w popularnych komediach u boku Bodo, Dymszy i Żabczyńskiego, ale zagrała też dramatyczną rolę w jednym z pierwszych filmów Aleksandra Forda. W czasie wojny została potępiona przez Polskie Państwo Podziemne za granie w teatrach jawnych. Aresztowana przez Gestapo i więziona na Pawiaku za romans z oficerem Wehrmachtu. Zwolniona dzień przed wybuchem powstania warszawskiego, nie wiadomo czy zginęła w kanałach, czy później. Krążyła nawet legenda, że Benita wyemigrowała...

Któremu z droidów wyczyszczono pamięć? Na jakiej planecie zaczęły się wojny klonów? Który okręt nie należał do Dartha Vadera? Te i inne pytania, obejmujące osiem epizodów filmowej sagi i dwie historie poboczne, pomogą zweryfikować Twoją wiedzę na temat Gwiezdnych wojen. Zestaw zawiera: • 20 kart quizowych z trzema możliwymi odpowiedziami, z których tylko jedna jest prawidłowa, • pytania podzielone na 4 kategorie oraz 4 poziomy trudności, • książeczkę z ciekawostkami dla fanów.

Pokonaj siebie – autobiografia Mai Frykowskiej Kiedyś szokowała i prowokowała, dzisiaj głosi słowo Boże. Jak naprawdę wyglądało życie Mai Frykowskiej: aktorki, matki i nawróconej chrześcijanki? Czy jej historia jest drogą do naśladowania, czy raczej przestrogą? Przekonajcie się sami czytając książkę jej autorstwa: „Pokonaj siebie”. Kiedy upadamy, trudno podnieść się o własnych siłach. Potrzebna jest pomoc Boga, który prostuje nasze ścieżki. Zdarza się, że są one mocno wyboiste, a największym wrogiem jesteśmy my sami. Pokonać siebie, a raczej pokonać zmianę myślenia i działania jest nie lada sztuką - mówi Maja Frykowska, autorka książki „Pokonaj Siebie”. Pokonaj Siebie - to nie tylko autobiografia Mai Frykowskiej. To także dramatyczne losy najbliższych autorki. Jej dziadek - Wojciech Frykowski był wieloletnim przyjacielem Romana Polańskiego. Frykowski został zamordowany wraz z narzeczoną reżysera przez członków sekty Charlesa Mansona w posiadłości Polańskiego w Los Angeles. Ta tragedia jest jednym z wątków powstającego właśnie filmu Tarantino „?nce Upon a Time in Hollywood”. W książce opisuję moją historię bez koloryzowania: moje upadki i wzloty - bez owijania w bawełnę, jednak z pozytywnym zakończeniem. Lekcja życia którą dostałam może być przestrogą dla innych i zachętą do budowania prawdziwej relacji z Bogiem - naszym przyjacielem, ojcem i lekarzem. Przede wszystkim jednak chcę pokazać, że warto śmiało sięgać po swoje marzenia – podsumowuje Maja Frykowska, autorka książki.

Wartość materiału zebranego przez Gretę Gober wynika nie tylko z konsekwentności i ukierunkowania badań, ale także z faktu, iż były one prowadzone w instytucji medialnej, do której nie jest łatwo przeniknąć. Jak się okazuje, fakt, że przedmiotem badania była polska telewizja publiczna, wcale nie ułatwiał autorce tego zadania. Zaprezentowane w książce analizy oraz obserwacje pokazują, iż struktura tej instytucji pozostaje hermetyczna i hierarchiczna, bez względu na przypisany jej status i funkcje, także te związane z realizacją polityki równościowej. (prof. Małgorzata Radkiewicz) Autorka ukazuje kwestie męskiej hegemonii w instytucji medialnej w perspektywie diachronicznej, posiłkując się rozmaitymi memuarami i dokumentami sporządzonymi przez telewizyjnych bossów (nigdy nie miałem wysokiego mniemania o zarządcach i władcach telewizyjnego świata, ale czasem, przyznaję, podczas lektury ich wynurzeń włos się na głowie jeżył), a przesuwając się po osi czasu, cytuje (niekiedy przejmujące) głosy respondentów uwikłanych dziś w dziennikarstwo telewizyjne. Ta panoramiczność spojrzenia pozwala wzajemnie oświetlać się przeszłości i współczesności. A zarazem dowodzi, że jeśli mowa o dziennikarskich rolach społecznych, tak wiele się nie zmieniło. (prof. Mariusz Czubaj)

Pewien student, kiedy zdał już egzamin (chyba na czwórkę?) i nie mógł być podejrzewany o lizusostwo z powodu oceny, odważył się powiedzieć autorowi: „Panie Profesorze, ja nigdy nie przypuszczałem, że historia teatru może być tak ciekawa!”. Autor lubił być chwalony, ale miał wątpliwości: czy to historia jest tak ciekawa, czy autora opowiadanie, czy jedno z drugim ożenione? Po wielu latach, kiedy przestał już wykładać, postanowił to sprawdzić, pisząc Krótką historię teatru w Europie jako książkę do czytania – dla wszystkich, którzy jeszcze nie wiedzą, że historia teatru może być tak ciekawa… Józef Kelera

What becomes of humanity when it’s fed into the jaws of a hungry new digital machine? Discover the world of Black Mirror in this immersive, illustrated, oral history. This first official book logs the entire Black Mirror journey, from its origins in creator Charlie Brooker’s mind to its current status as one of the biggest cult TV shows to emerge from the UK. Alongside a collection of astonishing behind-the-scenes imagery and ephemera, Brooker and producer Annabel Jones will detail the creative genesis, inspiration and thought process behind each film for the first time, while key actors, directors and other creative talents relive their own involvement. ‘Brooker continues to solidify himself as one of the most creative writers in the medium. Even when the unfair creep of expectations rears up, Black Mirror and Brooker deliver.’ – The Hollywood Reporter ‘Black Mirror: the future is already here, and it's terrifying’ - Telegraph

Teatr idiotyczny. Początki Joanna Krakowska Inspiracje i początki teatru Ridiculous w Nowym Jorku i jego anarchistycznej poetyki. Na czym polegał styl Ridiculous i ile właściwie było tych teatrów działających pod tą nazwą? Play-House of the Ridiculous Johna Vaccaro i Ridiculous Theatrical Company Charlesa Ludlama od 1967 działały osobno, ale oba pozostały ważne zarówno dla amerykańskiej awangardy, jak i dla ruchu emancypacji osób homoseksualnych. A poetyka idiotyzmu urzeczywistniła się w polityce. Korzenie teatru queer Laurence Senelick Przełożył Bartosz Wójcik Teatr jest najbardziej sobą, gdy jest najbardziej queer. Im bardziej stara się dostosować do wymogów jakiejś iluzorycznej normy reprodukującej zewnętrzną rzeczywistość i do jakiejś normy społecznej stygmatyzującej moralnie, tym mniej wierny swojej własnej naturze pozostaje. Fragment książki The Queerest Art. Essays on Lesbian and Gay Theatre (edited by Alisa Solomon and Framji Minwalla, New York University Press, New York-London 2002).

O wielkim aktorze opowiadają słynni koledzy, a także syn i bliscy. To Roman Wilhelmi bez upiększeń, jako aktor i człowiek. „Nikodem Dyzma”, „Alternatywy 4”, „Czterej pancerni” – pokochaliśmy go dzięki tym rolom, a także kreacjom teatralnym. Nikodem Dyzma, Stanisław Anioł – Roman Wilhelmi zapisał się w naszej zbiorowej pamięci dzięki tym i wielu innym telewizyjnym rolom, a także kapitalnym kreacjom teatralnym. Był nie tylko wielkim aktorem – był również miotanym wątpliwościami człowiekiem. Autorowi udało się pokazać Wilhelmiego bez upiększeń. Opowiada o nim wiele znakomitości polskiej sceny, także jego syn oraz bliscy. „Gdyby żył, byłby dzisiaj laureatem wszelkich możliwych nagród, postacią szalenie medialną. Wówczas nie było szansy lansowania się. Dzisiaj czułby się jak ryba w wodzie. Miał szeroki gest. Kiedy wszyscy przeliczali pieniądze, on je wydawał. Nie kalkulował, chciał żyć, żyć, żyć. To straszna niesprawiedliwość, że los go zabrał. Miał poczucie nieśmiertelności. Przy swoim ogromnym temperamencie nie wkalkulował tego, że można umrzeć. Mawiał: »I tak będę wielki«.” Maciej Prus „To zdjęcie z planu Dyzmy, jest dobrym podsumowaniem naszej relacji. Można się na nim doszukać serdeczności, ale ja jestem tam trochę zabawką, a on, żeby jak zawsze było śmiesznie, posługuje się mną jako fajnym gadżetem. Czasem w taki sposób maskował brak normalnych relacji i nieumiejętność rzeczowej rozmowy ze mną.” syn Romana, Rafał Wilhelmi „Wszystkie te trudne relacje opłacał szalonym napięciem, co powodowało, że sięgał po alkohol i papierochy. Ten permanentny romans z życiem, który prowadził, odebrał mu w końcu siły. Romek był oryginalnym człowiekiem, barwnym i otwartym, jakby bez skóry. Miał za to samurajską waleczność w sprawach zawodowych. Był jak płonąca świeca”. Kazimierz Kutz

Co to znaczy produkować filmy? Jak handluje się filmami w Ameryce, a jak w Europie? Jaką rolę w kinematograficznym pejzażu odgrywają Chiny? Czy rywalizacja mocarstw na polu produkcji audiowizualnych odzwierciedla znacznie poważniejsze konflikty polityczne i kulturowe? Na te i inne pytania odpowiada książka Marcina Adamczaka, poświęcona kinu w optyce rynkowej i instytucjonalnej. Autor podejmuje m.in. takie tematy jak handel filmami na światowym rynku, festiwale i reguły rozpowszechniania filmów, dominacja amerykańskiego przemysłu filmowego, funkcjonowanie europejskiego subsystemu filmowego czy umacniająca się rola Chin w świecie produkcji filmowej. Książka jest przeznaczona dla studentów i wykładowców kursów akademickich dotyczących filmu, procesów globalizacji czy kultury współczesnej. Może także być lekturą dla pasjonatów kina, którzy chcieliby poznać kulisy funkcjonowania przemysłów filmowych.

Autorka bada zupełnie nowe zagadnienie, gdyż nie ma językoznawczego opracowania filmów animowanych nadawanych cyklicznie w seriach, przedstawia ich rozwój i zachodzące zmiany w aspekcie historycznym, dzięki czemu udało się jej porównać język postaci, wskazać stylizację na polszczyznę potoczną, podkreślić zmianę pozycji narratora, wskazać typ bohatera i wyliczyć nowe środki służące indywidualizacji postaci głównej. Zaznacza również kluczowe momenty decydujące o zmianach w sposobie technik ożywiania obrazu i roli kodów audiowizualnych. Z Recenzji dr hab. Marii Krauz, prof. UR Nadała swemu wywodowi charakter interdyscyplinarny, jako że przez specyficzność badanego materiału była zmuszona sięgnąć do różnych dyscyplin, mianowicie komunikologii, medioznawstwa, socjo- i psychologii, językoznawstwa, kulturoznawstwa, a także antropologii i nawet logopedii. Takie potraktowanie korpusu niesie duże niebezpieczeństwo metodologicznego rozmycia przedmiotu badawczego, ale w wypadku dzieci, które są przecież na etapie rozwojowym, i w wypadku ich opiekunów […], jest to konieczne. Pani Moćko udowadnia, że potrafi się w tym zakresie trzymać w ryzach. […] Z Recenzji prof. dr hab. Barbary Bonieckiej

Dawno temu na Dzikim Zachodzie nieprzypadkowo nawiązuje tytułem do słynnego spaghetti westernu Sergia Leone. Zawarte tu historie opowiadają o pogoni za marzeniem, która dla niektórych kończyła się odkryciem skarbu na cmentarzu, a dla innych, nawet częściej – samym cmentarzem. Dzieje amerykańskiego pograniczna, zwłaszcza XIX-wiecznego Dzikiego Zachodu, wciąż inspiruje historyków, filmowców czy pisarzy. Także w Polsce przeżywa swój renesans, tym bardziej że w historii Ameryki zapisało się wielu Polaków, nie tylko osadników przybywających tam „za chlebem”, lecz także żołnierzy i rewolwerowców, awanturników, po których zostały groby na teksańskich cmentarzach, a których rzadko wymienia się na kartach książek historycznych. Książka dzieli się na trzy części: historyczną, filmową i suplement polski. Autor barwnie opisuje dzieje amerykańskiego pogranicza nie tylko w XIX wieku. W swojej opowieści cofa nas aż do czasów hiszpańskich konkwistadorów i misjonarzy, wykracza także poza granice dzisiejszych Stanów Zjednoczonych. Przedstawia losy znanych bohaterów, jak „apostoł Indian” Bartolomé de Las Casas, Geronimo, „Dziki” Bill Hickok czy Buffallo Bill, ale i tych mniej lub zupełnie nieznanych, w tym wielu postaci o polskich korzeniach, jak kondotier Krzysztof Arciszewski czy kawalerzyści cesarza Maksymiliana w Meksyku, a nawet... Henryk Sienkiewicz. Historia Dzikiego Zachodu to nie tylko historia mężczyzn. Na kartach książki pojawiają się i kobiety: amerykańska „dziewczyna z tatuażem” Olive Oatman i miłość polskiego rewolwerowca Helen Beulah-M’Rose. W historii o amerykańskim pograniczu fakty splotły się nierozerwalnie z mitami. Autor opowiada nam także o tworzeniu się tych mitów i wrastaniu Dzikiego Zachodu w kulturę popularną. Western, powstały jako filmowy gatunek opowieści awanturniczej dziejącej się na Dzikim Zachodzie w połowie XIX wieku lub na przełomie XIX i XX wieku, jest charakterystyczny dla Stanów Zjednoczonych, stał się jednak tak popularny, że wybiegł daleko poza granice USA. Bez niego opowieść o zdobywaniu Dzikiego Zachodu nie byłaby pełna.

Ennio Morricone jest moim ulubionym kompozytorem. Kiedy mówię „kompozytorem”, chcę postawić go obok Mozarta, Beethovena, Schuberta. Quentin Tarantino Autoportret geniusza, który zmienił oblicze muzyki filmowej Barwna, wciągająca i pełna anegdot opowieść Ennia Morricone o jego życiu: od początków kompozytorskich przez współpracę z najważniejszymi reżyserami włoskimi i światowymi – jak Leone, Pasolini, Bertolucci, Almodóvar – aż po Oscara otrzymanego w 2016 roku za muzykę do filmu Tarantino. Razem z Mistrzem zerkamy za kulisy show-biznesu. Dowiadujemy się, jak wielkie znaczenie w życiu artystycznym Ennia Morricone ma żona, czy wytoczono mu proces o plagiat i które gwiazdy rocka otwierają swoje koncerty jego muzyką. Maestro opowiada o przypadkach odrzucenia i o momentach, kiedy sam odmówił współpracy z gwiazdami. O tym, który wielki twórca filmowy zbył jego twórczość całkowitą obojętnością, a który pokochał go namiętnie. I o tym, dlaczego nie stworzył ścieżki dźwiękowej do Mechanicznej pomarańczy. Bez cienia wątpliwości to najlepsza z powstałych na mój temat książek, najbardziej autentyczna i szczegółowa, najlepiej dopracowana. I najbliższa prawdzie. Ennio Morricone Alessandro De Rosa (ur. 1985 w Mediolanie) – kompozytor, zaczął studia muzyczne zachęcony przez Morricone, ukończył konserwatorium w Hadze, współpracował z Jonem Andersonem z grupy Yes. Ostatnio pracuje dla RSI (Radiotelevisione Svizzera di lingua Italiana). Ennio Morricone – obchodzi właśnie swoje 90. urodziny, skomponował muzykę do ponad 500 filmów i spektakli. Tworzy także, o czym niewielu melomanów wie, kompozycje z własnej inspiracji, które sam nazywa muzyką absolutną.

Autor opowiada w książce o zjawisku w Polsce mało znanym: nowojorskim kinie undergroundowym od połowy lat pięćdziesiątych do końca wieku, analizując je przez pryzmat transgresji – „manifestacji wolności człowieka”. Wkracza na obszar wypowiedzi artystycznych, które nie znają granic, tabu, świętości, nie stronią od przemocy czy seksu. Genius loci tej książki to Nowy Jork, który po czasach ekonomicznej prosperity zaczął w latach sześćdziesiątych XX wieku podupadać, by w latach siedemdziesiątych stać się ekonomicznym i społecznym bankrutem. Jego codziennością były „morderstwa, handel narkotykami, prostytucja, gwałty, napady, rozboje, przemoc wobec dzieci, korupcja i bieda”. W tej atmosferze i w tej rzeczywistości rodziły się bezkompromisowe zjawiska artystyczne. Anioły nie znają wstydu. Transgresja w kinie Nowego Jorku to opowieść o ludziach, których twórczość kwestionowała porządek tego świata, o artystach, filmowcach, buntownikach z nurtu nowojorskiej kontrkultury i kinowego undergroundu (Kenneth Anger, Jonas Mekas, Jack Smith, Andy Warhol, Barbara Rubin, Carolee Schneemann), no wave cinema (Amos Poe, Eric Mitchell, James Nares, Vivienne Dick, Beth B.), partyzanckiej telewizji (RainDance Corporation) i kina transgresji (Nick Zedd, Richard Kern, David Wojnarowicz, Tommy Turner, Lydia Lunch, Tessa Hughes-Freeland, Casandra Stark). Marcin Borchardt – reżyser, scenarzysta, filmoznawca, doktor nauk humanistycznych w dyscyplinie nauk o sztuce. Wykładowca Gdyńskiej Szkoły Filmowej i Uniwersytetu Gdańskiego. Autor monografii Awangarda muzyki końca XX wieku. Przewodnik dla początkujących (2014), filmów dokumentalnych (między innymi Beksińscy. Album wideofoniczny, 2017), reklam, wideoklipów, programów telewizyjnych. Członek Polskiej Akademii Filmowej (PAF) i Europejskiej Akademii Filmowej (EFA).