Proza Stanisława Czycza w perspektywie poetyki lingwistycznej

Książka jest próbą uchwycenia zasad narracji Stanisława Czycza zbliżonej do naturalnego, niekontrolowanego mówienia, zgłębienia mechanizmów literackiego systemu pisarza oraz wstępnego rozpoznania semantyki naddanej jego utworów prozatorskich. Składają się na nią trzy części. Pierwsza stanowi przybliżenie laboratorium badawczego autorki. Druga zawiera analizy zmierzające do odsłonięcia spójności tekstów i opisu techniki narracyjnej. Trzecia ukierunkowana jest na rozpoznanie semantyki jednostek tekstu artystycznego, jakimi są motywy. Z recenzji dr hab. Anny Skubaczewskiej-Pniewskiej: „Justyna Urban pokazuje, jak to, co wydaje się przypadkowe, chaotyczne i nielogiczne na poziomie manifestacji tekstowej, uzyskuje znaczenie na poziomie tematycznym i motywicznym. W konstrukcji postaci czy strukturze czasowo-przestrzennej Autorka odkrywa koherencję nieuchwytną dla nieuważnego czytelnika i dowodzi, że w odbiorze odkryć ją można dopiero dzięki lekturze wielokrotnej. W kształtowaniu tej koherencji ma swój udział gatunkowa struktura tekstu, wiązana przez badaczkę z kategorią rozpamiętywania. Przeciwstawienie wspomnienia i rozpamiętywania należy do najciekawszych aspektów omawianej pracy. Nie mniej wartościowa jest propozycja rozwarstwienia instancji mówienia i przypisanych tym instancjom czynności mówiącego, zwłaszcza rozróżnienie na dysponenta wiedzy i dysponenta mowy, który »rozdwaja się« na redaktora oraz gospodarza tekstu, czyli reżysera”.