Staurologiczny pneumatologiczny i antropologiczny wymiar Bożej mądrości w 1 Kor 2,6-16.

Wspaniałym przewodnikiem na trudnej drodze poszukiwania mądrości i doskonałym jej nauczycielem może być dla nas Paweł z Tarsu. Celowo autor monografii nie określa go w tym miejscu tytułem „święty”, gdyż w punkcie wyjścia, gdy wraz z biegiem swojego życia coraz śmielej i bardziej świadomie podejmował trud poszukiwania mądrości, jeszcze „świętym” nie był. Był tak jak każdy z nas homo sapiens, człowiekiem „myślącym” i z natury „poszukiwaczem mądrości”. Życie Pawła z Tarsu, człowieka dwóch kultur, hebrajskiej i greckiej, od najmłodszych lat było naznaczone nieustępliwym, szczerym i konsekwentnym dążeniem do poznania prawdy. Z jednej strony odpowiadał na nie judaizm, wiara ojców, ze swoją bogatą tradycją sapiencjalną, z drugiej zaś grecka filozofia, której różne kierunki i poglądy wykrystalizowały się z wszczepionego w serce człowieka „umiłowania mądrości”. Lecz ani w judaizmie, ani też w filozofii Paweł upragnionej mądrości nie znalazł – odkrył ją, a będąc bardziej precyzyjnym sam został przez nią odkryty, w drodze do Damaszku. Od tej chwili nie miał wątpliwości, że to Chrystus jest „mocą Bożą i mądrością Bożą” (1 Kor 1,24). Stąd Paweł, który sam przeszedł niezwykle zawiłą i burzliwą drogę ucznia prawdziwej mądrości, może dzisiaj być dla każdego człowieka nauczycielem w szkole mądrości Bożej. W tej roli występował najpierw jako świadek Chrystusa i Apostoł pogan, potem zaś autor listów zaadresowanych do założonych przez siebie wspólnot. W tej roli nie przestaje być autentyczny i wciąż aktualny także dla nas. Niniejsza publikacja, której przedmiotem jest egzegeza 1 Kor 2,6–16, pozwala nam rozpoznać w św. Pawle nauczyciela w szkole Bożej mądrości.