Luigi Dei jest rektorem Uniwersytetu Florenckiego, profesorem zwyczajnym chemii i znanym na całym świecie naukowcem w dziedzinie chemii materiałów. Ma na swoim koncie wiele publikacji naukowych w międzynarodowych czasopismach. Oprócz działalności badawczej jest też zaangażowany w popularyzację nauki. Dei pisze również książki z gatunku, który sam stworzył i nazwał „naukowym fantasy” (science fantasy). Sięgając po elementy fantastyczne i odwołując się do wyobraźni, jego dzieła przekazują czytelnikowi prawdziwą wiedzę naukową. Dei jest też aktywny w mediach społecznościowych, które uważa za istotne narzędzie do przekazywania treści związanych z kulturą i nauką. Co więcej, stworzył wiele conference presentations przedstawień konferencyjnych na temat nauki i muzyki, a także, zainspirowany przez Primo Leviego, napisał scholarly-ciyilian drama. Niedawno wydał drugi tom swojego dziennika Diario social di un Rettore. La chimica nel paese di Facebook, w którym zawarł swoje rozważania na temat pojęcia uniwersytetu. Siła ducha Marii, owa wytrwałość i niezłomność dochodzą w niej do głosu. Dwudziestego piątego października 1888 roku pisze w liście do przyjaciółki Kazimiery Przyborowskiej: „Przeszłam bardzo ciężkie dni i jeżeli mi co pamięć ich osładza, to tylko to, że bądź co bądź, wyszłam z tego wszystkiego uczciwie i z podniesioną głową”. W innym miejscu wyznaje z jeszcze większą siłą: „Zasada numer jeden: nigdy nie dać się podporządkować ludziom lub sytuacjom”. Fragment książki

Żyłem w ciekawych czasach, przed czym przestrzegał Lejzorek Rojtszwaniec. O najgorszych latach, o latach wojny i okupacji przez blisko pół wieku starałem się zapomnieć. Studiowałem, zostałem chemikiem i w chemii udało mi się zbadać i wyjaśnić kilka zagadek, co przyniosło mi dużą satysfakcję z własnej pracy. Poznałem wielu wybitnych ludzi nauki. Miałem grono serdecznych przyjaciół. Osiągnąłem wszystko, czego człowiek nauki może sobie w Polsce wymarzyć — tytuły, nagrody, medale. Nie zaszkodził mi nawet dość powszechny antysemityzm, którego nieomal nie odczuwałem. W postępowaniu starałem się być uczciwy, w wypowiedziach — szczery; nieraz mi to utrudniało życie. Ożeniłem się bardzo szczęśliwie — i minęło już półwiecze naszego małżeństwa. Mamy córkę i syna, z których jesteśmy dumni, troje wnuków, w których pokładamy nadzieje. Żyję niespodziewanie długo i dopiero teraz, po pełnym aktywności życiu, powracam pamięcią do przeszłości. Nadszedł czas refleksji. (Zbigniew Ryszard Grabowski)

Jest to fascynująca książka o życiu góralskiego chłopaka z Bukowiny Tatrzańskiej, który z uporem piął się w górę, aż do rektorskich gronostajów i godności senatora RP. Profesor Stanisław Hodorowicz to wybitny Małopolanin, góral z dziada pradziada, hetman podhalańskich zbójników, autor słownika gwary góralskiej, a jednocześnie ceniony chemik, były dziekan i prorektor Uniwersytetu Jagiellońskiego oraz twórca – wraz z samorządem województwa – Podhalańskiej Państwowej Wyższej Szkoły Zawodowej w Nowym Targu. W rozmowie z krakowskim dziennikarzem szczerze i barwnie mówi o historii rodzinnego Podhala, języku, kulturze i byczajach, ale i o przemianach, jakie dokonały się pod Tatrami. Opowiada też o życiu uniwersyteckim i politycznym, naukowych sukcesach, udziale w modernizacji Uniwersytetu Jagiellońskiego, tworzeniu podhalańskiej uczelni, a także senatorskich dokonaniach na rzecz Małopolski. Autorem wywiadu rzeki jest Jerzy Sadecki, były reporter „Gazety Krakowskiej”, „Tygodnika Solidarność” i „Rzeczpospolitej”, obecnie publicysta niezależny i wykładowca w Krakowskiej Akademii im. Andrzeja Frycza Modrzewskiego; ma w swym dorobku m.in. książki: Ziarna gniewu, Editions Spotkania, Paryż 1989; Nowa Huta: ziarna gniewu, ziarna nadziei, podziemne Wydawnictwo MOST, Warszawa 1989; Trzynastu. Premierzy wolnej Polski, Universitas, Kraków 2009; Ambasador, wywiad rzeka z Jerzym Bahrem, Agora 2013; Przestrzeń otwarta, otwarci ludzie. Podkarpacie, Fundacja Karpacka, Sanok 2013.

Oto historia genialnej córki genialnej matki, która pierwsze naukowe szlify zdobyła pod okiem Marii Skłodowskiej-Curie. Jako dziewięciolatka została osierocona przez ojca-noblistę, jako siedemnastolatka, nie mając jeszcze matury, pojechała za matką na front Pierwszej Wojny ratować życie żołnierzy – jej równolatków. Chłopców zdruzgotanych wojną, z wypalonymi oczami, wypalonymi płucami od gazów bojowych. Wczesne życiowe doświadczenia oraz ponadprzeciętne uzdolnienia doprowadziły ją oraz jej męża do doświadczeń, które umożliwiły odkrycie neutronu i pierwszej cząstki antymaterii – pozytonu. Była o krok od przełomowego odkrycia rozszczepienia jądra atomowego. Za odkrycie sztucznej promieniotwórczości wyróżniono ją Nagrodą Nobla z chemii. Była drugą kobietą, która dostąpiła tego zaszczytu. Nie mając praw wyborczych w ówczesnej Francji, była jedną z trzech kobiet uczestniczących w koalicyjnym rządzie Frontu Ludowego. Oto ostatnia odsłona trylogii kobiet tworzących naukę o atomie (...) historia Ireny Joliot-Curie.

Maria Skłodowska-Curie była wybitną osobowością: jako pierwsza przedstawicielka płci pięknej w 1893 roku uzyskała licencjat nauk fizycznych i matematycznych na Sorbonie, była pierwszą kobietą-profesorem Sorbony, pierwszą kobietą i jedną z czterech osób, której przyznano dwukrotnie Nagrodę Nobla. Nasza rodaczka jest też pierwszą i jedyną kobietą, spoczywającą w paryskim Panteonie i jednocześnie pierwszą osobą tam pochowaną, o innej niż francuska, narodowości. Publikacja Iwony Kienzler opowiada o Skłodowskiej nie tylko jako o wybitnej uczonej i jej odkryciach, ale o kobiecie, kochającej i odtrąconej przez ukochanego, której przyszło przełamywać kłamliwe stereotypy, która kochała i dla miłości gotowa była wiele poświęcić. Autorka przedstawia Skłodowską także jako żonę i samotną matkę, bardziej lub mniej udanie łączącą obowiązki wychowawcze z pracą naukową, wiele miejsca poświęcając jej skomplikowanym relacjom z córkami.

Czy Maria Skłodowska-Curie miała w szkole same piątki? Kim był Lancet i co oznaczał metalowy pierścień założony na nos kamiennego lwa? Czego nauczyła się Marysia na Tajnym Uniwersytecie Latającym i dlaczego zamiast egzotycznej podróży poślubnej wolała rajd rowerowy po francuskiej wsi? To tylko początek zagadek, których rozwiązanie znajdziecie w drugiej części serii MISTRZOWIE WYOBRAŹNI, niezwykłej opowieści o najwybitniejszej polskiej uczonej - Marii Skłodowskiej-Curie, pierwszej kobiecie dwukrotnie uhonorowanej Nagrodą Nobla, której odkrycia zna cały świat. czyta Anna Dymna muzyka Fryderyk Chopin, Karol Szymanowski wiek 8+ czas trwania 2 g. 30 min Publikacja zawiera 2CD audio i książeczkę popularnonaukową o odkryciu i wykorzystaniu pierwiastków radioaktywnych. Nagroda Główna w kategorii KULTURA-AUDIOBOOKI w X edycji konkursu Świat Przyjazny Dziecku (organizator: Komitet Ochrony Praw Dziecka)

Urodziła się w Warszawie. Starsze rodzeństwo i rodzice nazywali ją pieszczotliwie Anciupecio. Kiedy usiadła w szkolnej ławce, okazało się, że największą jej pasją jest... fizyka i chemia. Marzyła o pracy naukowca. W jej czasach w Polsce rządzonej przez zaborcę kobiety nie mogły studiować. Ale od czego są marzenia? Maria Skłodowska-Curie zawsze twierdziła, że "marzenia są po to, aby je spełniać". Dlatego wyjechała do Paryża, na uniwersytet, tam później pracowała w laboratorium i założyła rodzinę. Dwukrotnie sięgnęła po najwyższy laur dla naukowca – Nagrodę Nobla. Szanowała Francję, swoją nową ojczyznę, gdzie mogła spełniać swoje marzenia, ale wciąż pamiętała o Polsce, gdzie był jej rodzinny dom. Dzięki jej ogromnym staraniom już w niepodległej Polsce powstał Instytut Radowy - nowoczesna placówka, w której jej badania naukowe wykorzystywano do tego, by leczyć ludzi. Bo Maria zawsze wierzyła, że nauka jest czymś pięknym, czymś, co powinno służyć człowiekowi. Z tej książki dowiesz się, jak żyła i pracowała słynna polska uczona Maria Skłodowska-Curie. Które miejsca w Warszawie lubiła najbardziej? Jakie miała laboratorium w Paryżu? Z kim w nim pracowała? Jak nazwała odkryty przez siebie pierwiastek? Gdzie lubiła spędzać wakacje z córkami?

Nawet genialne umysły potrafią się poddać, gdy przychodzi miłość Kiedy Maria Skłodowska-Curie w tragicznych okolicznościach traci ukochanego męża i naukowego partnera, Piotra, pogrąża się w rozpaczy. Ukojenie znajduje w pracy ponad siły. Lecz gdy wydaje się, że nic nie jest w stanie przywrócić jej radości życia, zdarza się to, co najbardziej niespodziewane. Miłość. Nadchodzi nagle i sprawia, że dwoje ludzi znów może zaznać szczęścia. Maria Curie – zrozpaczona wdowa, i Paul Langevin – uczeń Piotra, przyjaciel rodziny uwikłany w nieszczęśliwe małżeństwo, zostają kochankami. Jednak nie wiedzą jeszcze, że za plecami miłości zawsze czyha zazdrość. Wkrótce prasę obiega szokująca wiadomość – kandydatka do drugiego Nobla ma romans z żonatym mężczyzną. Na Marię spada lawina oszczerstw, a rozszalały tłum atakuje jej dom. Lecz gdy wokół szaleje burza, Maria pozostaje spokojna jak nigdy. I jak nigdy walczy o godność i szczęście. Kochanek to intymny portret Marii Skłodowskiej-Curie – naukowego geniusza i silnej kobiety gotowej zaryzykować wszystko dla tych, których kocha.

„MARIA Skłodowska-Curie” jest pierwszą książką serii IDOL o wielkich ludziach, którzy wnieśli wkład do światowej nauki, kultury i sztuki, i którzy mogą być wzorem do naśladowania. Na kanwie biografii wielkiej polskiej badaczki Marii Skłodowskiej-Curie powstała książka, która ma rozbudzać ciekawość świata i pogłębiać wiedzę o jej dokonaniach. Książka zawiera NAKLEJKI i propozycje ćwiczeń aktywizujących. Zabawa w naukowca polegać będzie na wypełnianiu różnych poleceń: uzupełnienie tablicy Mendelejewa o pierwiastki odkryte przez Skłodowską–Curie, kompletowanie pracowni naukowca, porządkowanie przyrządów potrzebnych do doświadczeń, uzupełnianie planszy o wymagane informacje. W książce opisany jest eksperyment, który można przeprowadzić w warunkach domowych.

Kobieta spoglądająca z uwagą na probówkę zawierającą rad - to zdjęcie obiegło świat i utrwaliło dla potomności Marię Skłodowską-Curie jako wielką damę fizyki, symbol kobiety-naukowca. Laurent Lemire przedstawia historię Polki przybyłej do Francji w 1891 roku, dwukrotnej laureatki nagrody Nobla, która poświęciła życie ukochanej dziedzinie badań. Autor nie kreśli jednak suchego portretu uczonej; poświęca wiele miejsca osobistym losom Madame Curie: jej miłości do męża Piotra i dzieci oraz skandalizującemu związkowi z Paulem Langevin. Laurent Lemire jest dziennikarzem Le Nouvel Observateur i kanału telewizyjnego Histoire.

Biografia oparta na niedawno ujawnionych archiwaliach. Pasja i naukowa dociekliwość, triumf i sukces dwukrotnej noblistki przeplatają się tu z odrzuceniem, hipokryzją i dyskryminacją, której Maria Skłodowska-Curie doświadczała zarówno jako kobieta, naukowiec, jak i imigrantka z Polski. Autorka ukazuje kobietę próbującą pogodzić swe pasje i pracę z obowiązkami rodzinnymi. Barbara Goldsmith otrzymała za tę książkę prestiżową nagrodę Amerykańskiego Instytutu Nauk Fizycznych przyznawaną za popularyzację nauki.

Treści zawarte w niniejszej publikacji są skierowane do nauczycieli chemii na różnych szczeblach edukacji, w tym nauczycieli akademickich, a w szczególności tych, którzy przygotowują studentów do przyszłej pracy zawodowej w charakterze nauczycieli chemii. Myślę, że będzie ona także dobrą lekturą dla uczniów gimnazjów i szkół ponadgimnazjalnych, studentów fizyki, a także studentów chemii i innych kierunków przyrodniczych. Ponadto adresuję niniejszą książkę do wszystkich Czytelników pragnących pogłębić swoją wiedzę w zakresie omawianych w niej wybranych zagadnień z historii chemii.

Historia nauk ścisłych i przyrodniczych w Uniwersytecie Warszawskim przedstawiona w niniejszym tomie składa się z ośmiu części dotyczących dziejów badań i najważniejszych osiągnięć w astronomii, naukach biologicznych, chemii, fizyce, geografii, matematyce, naukach geologicznych i naukach medycznych. Ich autorami są znakomici badacze, znawcy historii swych dziedzin. Każda z części obejmuje dzieje danej dziedziny w całym dwóchsetleciu działalności uczelni warszawskiej, w kilku przypadkach sięgając nawet okresu przed rokiem 1816, kiedy w Warszawie istniały Szkoła Prawa i Szkoła Lekarska, przekształcone potem w wydziały Królewskiego Uniwersytetu Warszawskiego. W zebranych tekstach znajdują się też informacje biograficzne o wybitnych uczonych reprezentujących nauki ścisłe i przyrodnicze.

"Konfrontacja z nieświadomością zaczęła się z nadejściem drugiej połowy mego życia. Praca nad tym znacznie się przeciągnęła w czasie i dopiero po około dwudziestu latach udało mi się z grubsza zrozumieć treść imaginacji. Przede wszystkim musiałem dostarczyć sobie dowodu, że istnieje historyczna prefiguracja moich doświadczeń zewnętrznych...". Autor

Maria Skłodowska-Curie była wybitną osobowością: jako pierwsza przedstawicielka płci pięknej w 1893 roku uzyskała licencjat nauk fizycznych i matematycznych na Sorbonie, była pierwszą kobietą-profesorem Sorbony, pierwszą kobietą i jedną z czterech osób, której przyznano dwukrotnie Nagrodę Nobla. Nasza rodaczka jest też pierwszą i jedyną kobietą, spoczywającą w paryskim Panteonie i jednocześnie pierwszą osobą tam pochowaną, o innej niż francuska, narodowości. Publikacja Iwony Kienzler opowiada o Skłodowskiej nie tylko jako o wybitnej uczonej i jej odkryciach, ale o kobiecie, kochającej i odtrąconej przez ukochanego, której przyszło przełamywać kłamliwe stereotypy, która kochała i dla miłości gotowa była wiele poświęcić. Autorka przedstawia Skłodowską także jako żonę i samotną matkę, bardziej lub mniej udanie łączącą obowiązki wychowawcze z pracą naukową, wiele miejsca poświęcając jej skomplikowanym relacjom z córkami.

Anglojęzyczna wersja książki wydanej wcześniej pod tytułem Powrót. Rzecz o Janie Czochralskim. W publikacji przedstawiono nie tylko życie Jana Czochralskiego i rolę jego najważniejszego odkrycia (tzw. metody Czochralskiego otrzymywania monokryształów) w rozwoju naszej cywilizacji opartej na kryształach krzemu, lecz także zaprezentowano bogatą bibliografię i pełny wykaz jego publikacji i patentów. To również opowieść o wielokrotnie podejmowanych próbach przywrócenia dobrego imienia uczonemu i o najnowszych odkryciach dokonanych w archiwach polskich (dokumenty AK), czeskich i niemieckich (film z 1927 r.).

„Nieskalana sławą” to historia kobiety wyprzedzającej swoją epokę o pokolenia – Marii Skłodowskiej-Curie. Kobiety wyjątkowej nawet jak na nasze współczesne standardy. Ponadprzeciętnie odważnej i upartej. Pełnej pasji. Romantyczki uwikłanej w czas przemian. Kobiety praktycznej, pracowitej i niezłomnej. Ubóstwianej i znienawidzonej, podziwianej i pogardzanej. Wiernej żony, oddanej kochanki, wymagającej, ale troskliwej matki. Kobiety kosmopolitycznej, a jednocześnie wielkiej patriotki polskiej i francuskiej. Skandalistki, „świętej”, noblistki. Odkrywczyni polonu i radu. Odważnej społeczniczki, skrytej i intrygującej samotniczki w zdominowanym przez mężczyzn świecie.

Przystępnie napisana biografia Polki wszech czasów. Życie Marii Skłodowskiej-Curie może być inspiracją dla wielu osób, pokazuje, jak stawiać czoła wszelkim przeciwnościom i jak konsekwentnie dążyć do realizowania postawionych sobie celów. Oto osoba wywodząca się z niezbyt zamożnej rodziny mieszkającej w mieście znajdującym się na kulturalnych i naukowych obrzeżach ówczesnej Europy, która dzięki swej zaciętości i determinacji zawojowała świat. Co istotne, sukces ten osiągnęła kobieta, a trzeba pamiętać, że kobiety w 2. połowie XIX i na początku XX wieku, mimo postępującej emancypacji, nie miały łatwej drogi do zdobywania jakichkolwiek zaszczytów.

„Maria Skłodowska-Curie – kobieta wyprzedzająca epokę” jest niezwykłą książką, składającą się z dziesięciu bogato ilustrowanych esejów, z których każdy poświęcony jest innemu aspektowi ˝życia uczonej. Teksty Małgorzaty Sobieszczak-Marciniak, byłej dyrektor Muzeum Marii Skłodowskiej-Curie w Warszawie, pokazują wielką Polkę nie tylko jako wybitnego naukowca, ale także kochającą matkę i żonę oraz patriotkę oddaną całym sercem ojczyźnie. Przeglądając kolejne strony, poznajemy jej dzieciństwo i rodzinę. Towarzyszymy jej przy pierwszych miłosnych uniesieniach, obserwujemy ofiarną pracę podczas I wojny światowej, śledzimy studia na Sorbonie, wreszcie pracę naukową i wielkie odkrycia. Poznajemy prawdziwą Marię.

Zamiarem tego szczególnego edytorskiego przedsięwzięcia jest pokazanie niepospolitej, wielowymiarowej osobowości Marii Skłodowskiej-Curie-. W Polsce i na świecie znany jest jej ogromny dorobek naukowy. Inaczej rzecz się ma z szerszą wiedzą na temat życia i dokonań wybitnej Noblistki. Umiemy docenić jej rolę jako uczonej, ale niewiele wiemy o niej samej, realizującej się w roli kobiety: matki, żony, czy w końcu niepospolitej obywatelki świata. Nie było bowiem jeszcze ku temu okazji. Dopiero album Maria Skłodowska-Curie Fotobiografia otwiera taką możliwość. Jaka była znana na całym świecie Maria, kobieta o niepospolitym umyśle i wyjątkowej sile charakteru? Co ją ukształtowało? Z kim się przyjaźniła? Kogo kochała, kogo ceniła? To wszystko można wyczytać ze zdjęć, które w tym albumie zostały szczególnie starannie wyselekcjonowane ze względu na ich siłę emocjonalnego przekazu i wartość dokumentarną. Wiele z tych fotografii przeleżało w szufladach i pudłach, nie było nigdy wcześniej publikowanych, a teraz te unikalne materiały uzyskują nowe życie, również dzięki nowym możliwościom technicznym ich obróbki. Chcemy odwołać się właśnie do przekazu obrazem i wzmocnić go pieczołowicie dobranymi przez Małgorzatę Sobieszczak-Marciniak, Dyrektor Muzeum Marii Skłodowskiej-Curie w Warszawie fragmentami z listów Marii Curie, jej zapisków, notatek i znanych cytatów. Teksty będą opracowane i przygotowane w trzech wersjach językowych: francuskiej, angielskiej i polskiej Warto przypomnieć konstatację Przyjaciela naszego wydawnictwa, nieżyjącego już, ale ciągle obecnego myślą, Ryszarda Kapuścińskiego, który powiedział: Druk i fotografia konkurują ze sobą, walczą o naszą uwagę. Ale walka jest nierówna: fotografia wygrywa, pochłania nas bez reszty. Wielokrotnie wracamy do zdjęć, wczuwamy się w ich nastrój, wpatrujemy w szczegóły, zapamiętujemy krajobrazy i twarze.