Skażone światło miłości i żalu. Zapiski o filmie „Synekdocha, Nowy Jork”

„– To nie jest sztuka o randkach, lecz o śmierci. – Nie musi się wydzierać. To jest sztuka o randkach, nie tylko o śmierci. Sztuka o wszystkim. Randkach, narodzinach, śmierci, życiu, rodzinie i tak dalej”. Gdy jeden z aktorów na planie reżyserowanej przez Cadena Cotarda sztuki teatralnej wypowiada swoją opinię o jej znaczeniu, bohater filmu Charliego Kaufmana szybko ją koryguje. Idąc tym tropem, Skażone światło miłości i żalu nie jest po prostu książką o filmie. Film jest tu pretekstem do refleksji o miłości, śmierci, rozumieniu sztuki i duchowości. W tym ujęciu moja próba rozplątania gęstej sieci znaczeń, z której składa się film Synekdocha. Nowy Jork, jednocześnie pozostaje kreacją autorską. Starając się zrozumieć doświadczenia Cotarda, odwołuję się do własnych przeżyć, nie rekonstruując obiektywnego sensu filmu Kaufmana, lecz spotykając się z reżyserem w nieokreślonej hermeneutycznej przestrzeni. Liczę na to, że podobne spotkanie – tym razem ze mną – stanie się udziałem Czytelnika.