Przedmiot zobowiązania z umowy zlecenia

Prezentowana monografia „Przedmiot zobowiązania z umowy zlecenia” autorstwa dr Krzysztofa Topolewskiego jest poświęcona świadczeniom stron zobowiązania z umowy zlecenia, albo też w ujęciu uwzględniającym perspektywę obowiązków podmiotów zobowiązania – zachowaniom stanowiącym przedmiot uregulowanych w Tytule XXI księgi III obowiązków. Zasadnicza część pracy skupia się na przedmiocie głównego obowiązku zleceniobiorcy, jako elementu charakterystycznego typowego zlecenia, modelach normatywnych dotyczących tego przedmiotu, problemie granic przedmiotowego zakresu wspomnianego obowiązku oraz postulatach de lege ferenda odnoszących się do jego przedmiotu. Akcent położony na ten element zobowiązania z umowy zlecenia determinuje strukturę pracy, bowiem pozostałe świadczenia, czy też zachowania stanowiące przedmiot pozostałych obowiązków stron, zostały poddane analizie w kontekście elementów i cech głównego obowiązku zleceniobiorcy. W przypadku części wspomnianych świadczeń, czy też obowiązków, kontekst ten znajduje wytłumaczenie w sposobie ich uzasadnienia jako elementu struktury zobowiązania z umowy zlecenia. Główną płaszczyznę odniesienia rozważań zawartych w niniejszej rozprawie jako opracowaniu o charakterze dogmatycznym stanowią przepisy Tytułu XXI księgi III Kodeksu KC stanowiące normatywną podstawę obowiązującego modelu typowego zlecenia w polskim prawie cywilnym. Wokół osi wyznaczonej wspomnianymi przepisami zgromadzone zostały poglądy doktryny i wypowiedzi judykatury dotyczące problematyki typowej umowy zlecenia i zagadnień ściśle związanych z jej przedmiotowym zakresem, przede wszystkim materią czynności prawnych. Oprócz rozważań poświęconych elementom normatywnego modelu typowego zlecenia w polskim prawie cywilnym w niniejszej pracy zawarto rozważania służące określeniu granic typu zlecenia w kontekście unormowań dotyczących stosunków prawnych, do których treści należy obowiązek dokonywania czynności prawnych dla innego podmiotu. Celem tej pracy jest także próba sformułowania wniosków de lege ferenda, co do przedmiotu głównego obowiązku zleceniobiorcy w ramach przyjętego w KC sposobu uregulowania typowej umowy zlecenia. W opracowaniu nawiązano do fragmentu projektu określanego jako Draft Common Frame of Reference (DCFR) dotyczącego umów zlecenia (mandate contracts) oraz towarzyszącego temu projektowi opracowania prawnoporównawczego, a w nieco szerszym zakresie źródeł nawiązano także do wybranych modeli zlecenia, a mianowicie – w prawie niemieckim, w prawie austriackim, w prawie francuskim, w prawie szwajcarskim. Nawiązano również do funkcjonującego w polskim systemie prawnym poprzedniego modelu zlecenia, które było uregulowane w Kodeksie zobowiązań oraz do dotyczącego tego modelu dorobku teoretycznego.