Analiza kategorii bycia i czlowieka w koncepcji...

Martin Heidegger jako jeden z twórców egzystencjalizmu, jest twórcą ontologii fundamentalnej, której przedmiotem jest analiza bycia. Pomimo że rozważania nad językiem nie są głównym nurtem badań Heideggera, to można jednak zauważyć duże zainteresowanie tą kwestią w jego twórczości. Heidegger, jak zauważono, używał języka niepodobnego do żadnego innego, odrzucił wszelkie tradycyjne terminy filozoficzne na rzecz języka, który sam konstruował, korzystając z zasobów mowy potocznej i własnych przekładów słów greckich, zaciemnionych, jego zdaniem, przez łacińskie przekłady. Język jego, przez dążenie do dosłowności bezwzględnej, uporczywe unikanie abstraktów i metafor, staje się tworem niesłychanie ezoterycznym, niezmiernie trudnym w asymilacji pisze L. Kołakowski. Heidegger i jego dzieło Bycie i czas wywierało wielki wpływ na powstanie oryginalnej filozofii języka w ujęciu Gadamera.
Zagadnienia związane z językiem występują u Heideggera jako konsekwencja rozważań ontologicznych. Pomimo braku ostatecznego uwolnienia się z zależności od języka, dla Heideggera to właśnie bycie' pozostanie pojęciem konstytutywnym. Znana myśl przedstawiająca mowę, jako domostwo prawdy bycia, na pierwszy rzut oka dowartościowuje język, wiążąc go z prawdą i kreując go tym samym na podstawę rzeczy wzniosłych i wspaniałych. Spoglądając jednak na zagadnienie z innej strony, można stwierdzić, że język jawi się tylko jako fundament (domostwo), pełniąc w jakimś stopniu rolę służebną w stosunku do bycia. Trudno byłoby jednak mówić o służebności języka w sensie ścisłym, gdyż Gadamer interpretuje domostwo jako coś na kształt żywiołu całkowicie nas przenikającego. Pomimo tego dostrzec można w filozofii Heideggera napięcie pomiędzy językiem, jego realizacją w mowie a byciem. Być może to napięcie wywołane jest przez formę wypowiedzi, z jaką mamy do czynienia. Język, jakim posługuje się Heidegger, skłania czytelnika do różnorodnych interpretacji wypowiedzianych w tekście myśli.