Kapitał w XXI wieku

Kapitał w XXI wieku - Thomas Piketty

Światowy bestseller New York Timesa i Amazona – Kapitał XXI wieku okrzyknięto najważniejsza książką ekonomiczną po kryzysie. Książka ukazała się w Wydawnictwie Krytyki Politycznej.

Thomas Piketty

Jest ekonomistą, skończył prestiżową London School of Economics, założyciel Paryskiej Szkoły Ekonomii, Jeden ze 100 najbardziej wpływowych intelektualistów. Jest autorem Ekonomii nierówności i Czy można uratować Europę.

Nowy Kapitał

Książka o współczesnej ekonomii, podręcznik na czas kryzysu. Zmienia spojrzenie na występujące w gospodarce i społeczeństwie nierówności. Piketty szuka odpowiedzi na pytania dotyczące podziału dóbr, o którym zaczął rozprawiać w XIX w. w swoim Kapitale Marks. Od tego czasu minęło ponad stulecie, dlatego teraz Piketty omawia gospodarkę ostatnich trzystu lat i 20 krajów. Optymizm lat powojennych był przesadzony, chociaż nie nadeszła nierównościowa apokalipsa marksistowska.

Na podział bogactw patrzeć można z wielu punktów: historycznego, socjologicznego, politycznego, ekonomicznego, z punktu widzenia biedaków i bogaczy, podwładnych i władających.

Fragment książki - Najważniejsze wyniki osiągnięte w tej książce

Jakie są najważniejsze wyniki, do których doprowadziły mnie te niepublikowane dotąd źródła historyczne? Pierwszy wniosek jest taki, że należy podchodzić z nieufnością do wszelkiego determinizmu ekonomicznego w tej dziedzinie: historia podziały bogactw jest zawsze historią głęboko polityczną i nie może być sprowadzona do mechanizmów czysto ekonomicznych. W szczególność redukcja nierówności widoczna w krajach rozwiniętych między latami 1900-1960 a 1950-1960 jest przede wszystkim skutkiem wojen i polityk publicznych, uruchamianych w następstwie tych turbulencji. Także wzrost nierówności, poczynając od lat 70. XX wieku, zawdzięcza wiele zakrętom politycznym ostatnich dekad, zgłasza w dziedzinie fiskalnej i finansowej. Historia nierówności zależy od wyobrażenia aktorów gospodarczych, politycznych i społecznych na temat tego, co jest sprawiedliwe, a co nie jest, od stosunku sił miedzy tymi aktorami i wreszcie od zbiorowych decyzji, które z tego wynikają; jest tym, czym uczynią ją wszyscy zainteresowanie aktorzy.

Drugie wniosek, zajmujący centralne miejsce w tej książce, polega na tym, że dynamika podziału bogactw uruchamia potężne mechanizmy popychające na przemian w kierunku konwergencji bądź zróżnicowania, i że nie istniejące żaden naturalny i spontaniczny proces, który pozwalałby na uniknięcie destabilizujących i sprzyjających nierównością tendencji w sposób trwały.