Potrzeba początku: kategoria dzieciństwa w polskiej współczesnej prozie wspomnieniowej

Ostatnia dekada XX w. w prozie polskiej minęła pod znakiem po­wrotów do przeszłości, niespełnionych tęsknot za utraconym czasem. Na początku XXI w. tendencja ta jeszcze przybrała na sile. Rozważania ustalające kategorię dzieciństwa w prozie wspomnie­niowej przełomu wieków, aby były jak najbardziej pełne i całościowe, muszą objąć następujące zagadnienia: sylwetka bohatera dziecięcego jako centrum, przedmiot narracji wspomnieniowej; szczególne wartości przypisywane dzieciństwu i typowe konteksty, w jakich pojawia się dziecko; otoczenie, tło, w którym porusza się bohater: rodzina, dom, miasto i inne przestrzenie; wreszcie przedmiotem refleksji będzie relacja: bohater–narrator, wspominany–wspominający oraz sam fakt wspomnienia i rekon­strukcji, ponieważ kategoria dzieciństwa ujawnia swe wartości wła­śnie jako przedmiot świadomej konstrukcji. Dlatego też Autorka stara się zdemaskować wspomnienia i wykryć niedomogi pamięci oraz metody literackiego łatania jej luk.