Gramatyka bieli jest książką porywającą, mocną, wnikliwą i z ogromnym kunsztem – specjalnie używam tego słowa – skomponowaną. Nie bez znaczenia dla zawartych w niej analiz i interpretacji jest „ucho wewnętrzne” autora – ku muzyce zawsze otwarte. Książka zawiera ogromny ładunek spraw poważnych, trudnych, mrocznych – tak, Gramatyka bieli podszyta jest ciemnością – można ja zresztą zobaczyć i czytać jako kontrapunkt, ale też kontynuację Lekcji ciemności tegoż autora. Pod względem swojej gęstości i nasycenia splatającymi się ze sobą wątkami "Gramatyka bieli" jest osiągnięciem tej samej miary, co "Podróże do piekieł" Bolesława Micińskiego. Jest to książka zapadająca głęboko w pamięć, na zawsze już otwarta, do której będzie się nie raz wracało, by czytać ją na nowo.

Książka tworzy zwarty tematycznie i niezwykle wnikliwy obraz problematyki postkolonialnej i transkolonialnej obecnej w twórczości pisarzy oraz działalności intelektualistów afrykańskich. Szeroka perspektywa proponowanych odczytań tych ważnych problemów pozwala nie tylko na postrzeganie omawianych zjawisk w horyzoncie politologicznym czy kulturoznawczym, ale stwarza wspólny horyzont odniesień przybliżających polskiemu odbiorcy skomplikowaną sytuację polityczną krajów Afryki oraz ich kulturową specyfikę, a przede wszystkim balast kolonializmu. Książkę należy uznać za niezwykle istotną i ważną nie tylko dla debaty akademickiej, ale przede wszystkim dla czytelników współczesnej prozy wysokoartystycznej podejmującej problematykę polityczną współczesnego świata. z recenzji dr. hab. Bogdana Trochy, prof. UZ

Drugi tom źródłowej biografii Jana Józefa Lipskiego, legendarnej postaci opozycji już od 1945 r. obejmuje lata 1968–1991: represje po Marcu ’68, próby zorganizowania protestów inteligencji po masakrach robotników w Grudniu ’70, początki i działalność Komitetu Obrony Robotników z ważną, mediacyjną rolą Lipskiego, epokę pierwszej „Solidarności”, uwięzienie Lipskiego po strajku w „Ursusie” po wprowadzeniu stanu wojennego, jego usunięcie z pracy, więzienie, procesy, próba utworzenia Komitetu Obywatelskiego Przeciw Przemocy po zabójstwie ks. Jerzego Popiełuszki, próby odrodzenia opozycji, wreszcie współtworzenie Polskiej Partii Socjalistycznej i działalność jako senatora – lojalnego wobec rządu Tadeusza Mazowieckiego, ale krytycznego wobec planu Balcerowicza, szukającego rozwiązań chroniących ludzi przed beztroskim wdrażaniem kolejnej ideologii, tym razem neoliberalnej.

A work of creative brilliance may seem like magic – its source a mystery, its impact unexpectedly stirring. How does an artist accomplish such an achievement, connecting deeply with an audience never met? In this groundbreaking book, one of our culture's beloved artists offers a detailed account of her own creative process, inspirations, and unexpected connections. Patti Smith first presents an original and beautifully crafted tale of obsession – a young skater who lives for her art, a possessive collector who ruthlessly seeks his prize, a relationship forged of need both craven and exalted. She then takes us on a second journey, exploring the sources of her story. We travel through the South of France to Camus's house, and visit the garden of the great publisher Gallimard where the ghosts of Mishima, Nabokov, and Genet mingle. Smith tracks down Simone Weil's grave in a lonely cemetery, hours from London, and winds through the nameless Paris streets of Patrick Modiano's novels. Whether writing in a cafe or a train, Smith generously opens her notebooks and lets us glimpse the alchemy of her art and craft in this arresting and original book on writing. The Why I Write series is based on the Windham-Campbell Lectures, delivered annually to commemorate the awarding of the Donald Windham-Sandy M. Campbell Literature Prizes at Yale University.

Dlaczego Marek Hłasko nie chciał iść do wojska? Dlaczego Edwardowi Linde-Lubaszence chciano złamać karierę? Czy Zbigniew Herbert przechytrzył bezpiekę? Czy polscy artyści odważyli się protestować przeciwko inwazji na Czechosłowację w 1968 r.? Odpowiedzi na te i wiele innych pytań Czytelnik znajdzie w książce Artyści, PRL i bezpieka. Miłosz, Herbert, Hłasko, Kulmowa, Raszka, Kaczmarski… To między innymi biografie pisarzy, aktorów, muzyków naznaczyły czasy PRL, kiedy władza nie tylko nagradzała, ale także skutecznie karała. W książce zostały opisane trudne relacje władze – twórcy, zostały ukazane także postawy artystów wobec przełomowych wydarzeń w Polsce, które znacząco wpłynęły na ich losy. Te fascynujące opowieści w sposób bezpretensjonalny, obiektywny i zgodny z faktami opisują rzeczywistość PRL. Pozycja obowiązkowa dla każdego, kogo interesują losy polskich artystów i tropiących ich „smutnych panów” z Rakowickiej i nie tylko.

„Uważam go za najwybitniejszego pisarza mego pokolenia”, napisał w roku 1951 Jerzy Giedroyc o Czesławie Straszewiczu. Ten ostatni był prozaikiem i krytykiem literackim, który po II wojnie znalazł się na emigracji w Urugwaju. Dzięki Giedroyciowi Straszewicz zaczął publikować w „Kulturze” i napisał Turystów z bocianich gniazd, jedną najważniejszych i najśmieszniejszych książek emigracyjnych. Listy 1946-1962 to nieocenione, unikalne źródło wiedzy o powojennych losach Straszewicza, jego literackich planach, współpracy z „Kulturą” i Radiem Wolna Europa. Są tu też cenne fragmenty wspomnieniowe. Interesujące są uwagi poświęcone Gombrowiczowi, z którym Straszewicz opuścił kraj latem 1939 roku. Listy 1946-1962 pełne też są jego specyficznego humoru. Całość składa się na fascynujący autoportret jednego z ciekawszych i zarazem zapomnianych prozaików polskich minionego stulecia. Stanowi także ważne uzupełnienie i poszerzenie Giedroyciowej „rzeczpospolitej epistolarnej”. Wyłania się z niej wreszcie piękna historia przywrócenia literaturze Czesława Straszewicza. Piękna, ale ostatecznie dramatyczna, może nawet smutna.

Szósty, dotąd nieopublikowany tom serii „Jak bajeczne żurawie” (wcześniejsze tytuły to, m.in. „Żmut”, „Baket”), poświęconej życiu i twórczości Adama Mickiewicza. Rymkiewicz, we właściwy sobie sposób, wybiera tematy nieoczywiste, wydawałoby się błahe, żeby swą opowieścią poprowadzić czytelnika do rzeczy najważniejszych, nierzadko ostatecznych. Razem z nim zaglądamy do paryskich mieszkań, chodzimy po paryskich ulicach i cmentarzach pierwszej połowy XIX wieku, śledzimy Mickiewicza w jego podróżach, podglądamy przy pracy i przez drzwi szpitala dla obłąkanych... Mickiewicz, któremu poeta zadaje wiele pytań, pozostaje tajemnicą, chociaż dzięki Rymkiewiczowi, wiemy o nim znacznie więcej. Jarosław Marek Rymkiewicz – wielokrotnie nagradzany poeta, eseista, dramaturg, historyk literatury, profesor nauk humanistycznych.

W kraju, w którym rzekomo nikt nie czyta, jego książki rozchodzą się w milionach egzemplarzy.   W wieku trzydziestu lat został najpopularniejszym współczesnym polskim pisarzem.   Kim jest?   Jak tworzy?   W tej książce Remigiusz Mróz daje się poznać od dotychczas skrzętnie skrywanej strony. Opisuje swoją pisarską drogę i trzyma czytelnika w napięciu, niczym w jednym ze swoich najlepszych kryminałów. Odkrywa kulisy własnego warsztatu, a ostatecznie udowadnia, że każdy z nas nosi w sobie przynajmniej jedną nienapisaną książkę.   Wszystko to robi na chłodno, ale także z przymrużeniem oka – dzięki czemu pozycja ta to nie tylko wyczerpujące kompendium pisarskie dla wszystkich, którzy myślą o stworzeniu własnej powieści, lecz porywająca, zabawna i momentami poruszająca lektura.

Przeżyć, by żyć” to opowieść o wyjątkowym człowieku: księdzu, poecie, pisarzu, spowiedniku i… pasjonacie sportu. W wywiadzie z Patrycją Michońską-Dynek ks. Marek Chrzanowski, orionista, opowiada między innymi o dzieciństwie i dorosłości, o szukaniu powołania, drodze do kapłaństwa i życiu zakonnym, o pobytach w szpitalach, chorobie i walce oraz o rodzinie i bliskich, na których zawsze można polegać. Diagnoza śmiertelnej choroby księdza Marka przyszła dwa lata temu. Najpierw był szok i kłótnia z Bogiem. Potem wróciła ufność i zaczęła się walka o życie. Dziś wiemy, że wszystko, co się dzieje – to CUD. „Przeżyć, by żyć” to także książka o cierpliwym znoszeniu choroby, nieustannej wierze i nadziei, że Bóg nas nigdy nie opuszcza i dla każdego z nas ma dobry plan. Ks. dr Marek Chrzanowski FDP – rekolekcjonista, duszpasterz, odpowiedzialny za Instytut Życia Konsekrowanego dla dziewcząt i kobiet. Autor zbiorów opowiadań, medytacji, 10 tomików poezji i 2 powieści. W Polskim Radiu prowadzi autorską audycję „Idę do Ciebie z miłością”. Patrycja Michońska-Dynek – dziennikarka radiowa, telewizyjna i prasowa. Pracowała m.in. w TVP i TV Puls, Programie III Polskiego Radia, Radiu Józef i Radiu Plus. Obecnie jest autorką audycji w Radiu Plus i koordynatorką Stacji Lokalnych Radia Plus w Grupie Eurozet.

Nieczęsto w literaturze zdarzają się tego rodzaju wspaniałe podsumowania własnej drogi życiowej i artystycznej. Ostatnia książka Witolda Gombrowicza stwarza możliwość poznania - z klarownie skonstruowanych rozmów francuskiego dziennikarza z naszym prozaikiem i dramaturgiem - prostego, przejrzystego i przystępnego wizerunku twórcy. Ukazuje konsekwentną jednorodność tego bogatego i wielowątkowego pisarstwa.

Pamiętnik poety jest zbiorem radiowych gawęd, opowieści, które na łamach Radia Wolna Europa Kazimierz Wierzyński roztaczał przed słuchaczami. W niewielkich objętościowo, liczących trzy do czterech stron maszynopisu gawędach nadawanych z Nowego Jorku do kraju pisarz wspominał okres od 1907 roku, kiedy będąc uczniem Gimnazjum w Stryju napisał swój pierwszy w życiu wiersz do września 1939 roku, gdy wyjechał z Polski. Własna twórczość poetycka stanowiąc osnowę całego tomu była dobrym pretekstem do rozległych asocjacji i dygresji. Skojarzenia te, rzecz jasna, szły w różnych kierunkach, jednak najwięcej odwołań znajdziemy do biografii poety. Pamiętnik poety przynosi wiele nieznanych dotychczas szczegółów o wczesnej młodości Wierzyńskiego, o jego pracy w organizacjach samokształceniowych i niepodległościowych, o studiach na uniwersytetach w Krakowie i we Wiedniu, o jego burzliwych losach podczas I wojny światowej i wojny polsko-radzieckiej w 1919-1920 r., o debiucie literackim, o wspólnych ze Skamandrytami występach w kawiarni literackiej „Pod Picadorem” i o późniejszych sukcesach literackich uwieńczonych wyborem do Polskiej Akademii Literatury. Miejsce szczególne we wspomnieniach autora Wiosny i wina zajmują opisy poetyckich podróży po Polsce i po Europie, Stanach Zjednoczonych i Meksyku. Duża część pogadanek ma charakter monograficzny, kreśli w nich Wierzyński portrety swych przyjaciół. Na kartach Pamiętnika poety pojawia się cała galeria postaci z życia kulturalnego i politycznego stolicy międzywojennej — literaci i malarze, aktorzy i dziennikarze, politycy i wojskowi. Wymieńmy kilka tylko nazwisk: Maria Dąbrowska i Leopold Staff, Bolesław Leśmian, Mieczysław Grydzewski, Józef Piłsudski i Gabriel Narutowicz, Stefan Jaracz i Karol Stryjeński. Słowem wspomnienia te są nie tylko źródłem do poznania biografii ich autora, ale stanowią interesujący dokument epoki.

W pracy zaprezentowano listy Dawida Lazera i Marka Chagalla. Dawid Lazer pochodził z Krakowa. Był synem Szymona Menachema Lazera, hebraisty i redaktora „Ha-Micpe”, absolwentem Uniwersytetu Jagiellońskiego, redaktorem „Nowego Dziennika” (syjonistycznej gazety w języku polskim). W 1941 r. przez ZSRR dotarł do Palestyny i osiadł w Tel Awiwie. Należał do grona założycieli izraelskiej gazety „Maariw”. Wchodził w skład zarządu Związku Pisarzy Hebrajskich, był sekretarzem i skarbnikiem hebrajskiego PEN Clubu. Podróże literackie były pasją Lazera i tematem wielu jego prac publicystycznych, część z nich poświęcona została spotkaniom z Markiem Chagallem, który obok Picassa był najwybitniejszym malarzem w swoim pokoleniu, przy czym, jak mawiał Lionello Venturi: „Picasso prezentuje tryumf inteligencji, Chagall chwałę serca”. Książka obejmuje problemy polskiej literatury w Izraelu, dużo miejsca poświęcono utworowi Jerzego Ficowskiego „List do Marc Chagalla”, a także relacjom Chagalla z Izraelem i kulturą żydowską.

Dzięki książce Cezarego Dobiesa mamy szansę wiernie zrekonstruować okoliczności, w jakich dojrzewała wyjątkowość Herbertowskiej poezji, a zapewne w wielu przypadkach otrzymać nowe klucze interpretacyjne do jego tekstów. A zatem możemy poznać Toruń przez pryzmat Herberta, a poetę przez pryzmat Grodu Kopernika w pierwszych powojennych latach. Książka Herbert w Toruniu. Miasto i Mistrz wyznacza żywy szlak, który dla wielu miłośników gotyckiego miasta, a także pasjonatów literatury może przerodzić się w refleksję i inspirującą podróż. Nowa książka Cezarego Dobiesa jest pożywką do rekonstrukcji chwil spędzonych przez Zbigniewa Herberta w tym mieście, związanych ze studiowaniem, pracą zarobkową i twórczością literacką czy przebywaniem z mistrzem Henrykiem Elzenbergiem. Kto sięgnie po krótkie eseje z Węzła gordyjskiego, relacjonujące zjawiska kulturalne mające wówczas miejsce w Toruniu, zauważy, że Herbert jest uczestnikiem wielu wydarzeń i ich głębokim obserwatorem2. Jego wpływ na Toruń nie odcisnął się w kamieniu, ale trwa w duchowej przestrzeni na zasadzie swoistego przyciągania czy grawitacji (trudno w Toruniu posługiwać się innymi metaforami niż astronomicznymi!). Wiele dokumentów zaginęło, nie zachowała się żadna umowa związana z pracą zarobkową poety. W tej sytuacji poszukiwania i badania Dobiesa były często trudne i autor musiał korzystać z tej grawitacji i intuicji, aby dotrzeć do źródła i rzetelnej informacji. Z przedmowy do II wydania książki ks. dr. hab. Piotra Roszaka, prof. UMK

„Pożegnanie z Uniwersytetem” to swoista próba bilansu naukowej, nauczycielskiej i krytycznoliterackiej działalności prof. dra hab. Kazimierza Nowosielskiego. Z bogatego publikacyjnego dorobku (9 książek, przeszło 300 artykułów i recenzji) Autor wybrał teksty, które wydawały mu się – po 46 latach pracy na Uniwersytecie Gdańskim — z rozmaitych powodów najważniejsze. A owe powody, jak być może zauważy Czytelnik, są zarówno natury osobistej, jak i wspólnotowej. W ich centrum: refleksja nad treścią i kształtem łacińskiej cywilizacji, pytania o sens i doświadczenie polskości, troska o ziemskie i wiecznościowe cele życia. Chodzi też o to, jak powiada Autor, aby to wszystko było rzetelnie, z czułością oraz mądrze podjęte i wypowiedziane.

Advertisements for Myself is a comprehensive collection of the best of Norman Mailer's essays, stories, interviews and journalism from the Forties and Fifties, linked by anarchic and riotous autobiographical commentary. Laying bare the heart of a witty, belligerent and vigorous writer, this manifesto of Mailer's key beliefs contains pieces on his war experiences in the Philippines (the basis for his famous first novel The Naked and the Dead), tributes to fellow novelists William Styron, Saul Bellow, Truman Capote and Gore Vidal and magnificent polemics against pornography, advertising, drugs and politics. Also included is his notorious exposition of the phenomenon of the 'White Negro', the Beat Generation's existentialist hero whose life, like Mailer's, is 'an unchartered journey into the rebellious imperatives of the self'

Kultowa trylogia po raz pierwszy bez skreśleń i cenzury! Kariera literacka Stanisława Grzesiuka to największa kariera PRL-u. Jego książki znikały w kilka tygodni z księgarskich półek, a czytelnicy pisali listy do wydawnictwa z prośbą o interwencję. I choć on sam nie chciał nazywać się pisarzem, jego kultową trylogię przeczytało kilka milionów Polaków. Z okazji 100-lecia urodzin porównano pierwsze wydania z rękopisem i przywrócono wszystkie fragmenty usunięte przez cenzurę. Stanisław Grzesiuk (1918–1963) – pisarz, pieśniarz, zwany bardem Czerniakowa. Urodzony w Małkowie koło Chełma. Od drugiego roku życia mieszkał w Warszawie, gdzie spędził dzieciństwo i młodość. W trakcie okupacji aresztowany i wysłany na roboty przymusowe do Niemiec, następnie do obozów koncentracyjnych. W lipcu 1945 roku wrócił do kraju; leczył się na gruźlicę płuc, która była konsekwencją pobytu w obozie. Autor autobiograficznej trylogii "Boso, ale w ostrogach", "Pięć lat kacetu", "Na marginesie życia". Pochowany na cmentarzu wojskowym na Powązkach. Obok Stefana Wiecheckiego zaliczany do grona najbardziej zasłużonych twórców kultury warszawskiej ulicy.

Internationally renowned writer Javier Marias is a tireless examiner of the world around us, an enthusiastic debunker of pretensions of every kind, a polymath and a rogue. This selection of his inimitable non-fiction pieces are published together in English for the first time. Following in the essayistic tradition of Montaigne, Between Eternities ranges widely from the literary to the philosophical to the autobiographical, from football to cinema, comic books to mortality to 'Why Almost No One Can Be Trusted'. Trenchant and wry, subversive and penetrating, Marias demonstrates a dazzling intellectual vigour, showing with exhilarating verve why he is so often said to be Spain's greatest living writer.

Już trzeci tom niezapomnianych felietonów Nowaczyńskiego pozwala nam tym razem powrócić do pierwszej połowy lat 30. XX w. Zgromadzone w tym tomie felietony oddają stosunek Nowaczyńskiego do rodzącego się w Niemczech hitleryzmu. Nowaczyński znany był i jest z niechęci do Żydów, których uważał za żywioł wrogi Polsce, uniemożliwiający prawidłowy rozwój kraju, w wielu dziedzinach stanowiący groźną konkurencję dla żywiołu polskiego. W tym sensie w dochodzących do władzy w Niemczech brunatnych koszulach znajduje sojusznika, ale nie jest ich entuzjastą. Obcy jest mu oparty na rasizmie antysemityzm niemiecki i z czasem w jego felietonach daje się wyczuć coraz większą niechęć do Niemców, coraz większe zaniepokojenie ich rosnącą potęgą i osamotnieniem Polski. Jak zauważają autorzy opracowania: "Trzeba wspomnieć też, że Nowaczyński w czasie II wojny światowej prowadził osobiście coś w rodzaju »kampanii antyrasistowskiej«. Pisał Ferdynand Goetel: Dla ostatecznego pognębienia niemieckich rasistów wycinał z pism wydawanych w Rzeszy nekrologi żołnierzy o polskich nazwiskach, padłych na froncie w szeregach armii niemieckiej. Podkreślał czerwonym ołówkiem słowa wyróżniające zabitych »Gefallen für Führer und Vaterland«, »Ritter des Eisenern Kreuzes« i co pewien czas posyłał do Gestapo zbiór takich wycinków z odpowiednim dopiskiem. Reakcji, o dziwo, nie było". Czesław Jankowski, jeden z najwybitniejszych dziennikarzy polskich początku XX wieku, pisał w 1929 r. o Nowaczyńskim: Wielki to, pierwszorzędny a niepospolity talent pisarski, cały w skrach i barwach, brawurze wściekłej i bajecznym temperamencie. Pamflecista... Niezawodnie. Nowaczyński całe swoje „ja” ma, jak się dziś mówi, nastawione na pamfletowe ujmowanie tematu — wszelkiego. Zmienia przekonania? Przechodzi z obozu do obozu? Przyznam się, czytając Nowaczyńskiego, nigdy o tym nie miałem czasu myśleć. Był i jest nad wyraz interesujący z każdego punktu widzenia — i bądź na którymkolwiek punkcie stał sam! Pasjonujący, fascynujący... Może powiem herezję, lecz mnie się zawsze zdawało, że musi być Nowaczyńskiemu wiele przebaczone... albowiem tak niezrównanie pisze! „Słowo” wileńskie, nr 1299

Książka jest próbą nie tylko przybliżenia biografii Walerego Przyborowskiego, ukazania jej na tle epoki, ale także odkrycia na nowo jego dorobku i zasług dla polskiej historiografii drugiej połowy XIX wieku i początku XX stulecia, szczególnie w odniesieniu do studiów nad powstaniem styczniowym. Praca składa się z pięciu rozdziałów, poświęconych kolejno: biografii pisarza i historyka z uwzględnieniem jej kluczowych etapów, obrazowi powstania styczniowego w twórczości Przyborowskiego, charakterystyce jego warsztatu historycznego i poglądom na zadania historii, analizie dorobku Przyborowskiego jako recenzenta prac historycznych o powstaniu styczniowym oraz opiniom na temat jego twórczości historiograficznej, formułowanym przez współczesnych historyków, publicystów i uczestników styczniowej insurekcji. . Monografia przedstawia znaczenie studiów Przyborowskiego dla następnych po-koleń dziejopisarzy, zwłaszcza w aspekcie faktograficznym oraz zgromadzenia często niedostępnej już dzisiaj bazy źródłowej. Zwraca uwagę na aktualność niektórych poglądów historyka oraz na nowatorstwo poruszanej przez niego problematyki badawczej związanej z rokiem 1863. Stanowi swoisty pomnik w uznaniu zasług Walerego Przyborowskiego na rzecz badań nad powstaniem styczniowym.

Wstęp, wybór i opracowanie edytorskie – Agnieszka Markuszewska Tom 1 – 506 stron Tom 2 – 430 stron Romantyczne współpoetyzowanie. Wybór listów Zygmunta Krasińskiego i Henryka Reeve’a to pod wieloma względami zbiór inny od poprzednich wydań młodzieńczej korespondencji zaprzyjaźnionych ze sobą autorów. Wybrane, na nowo opracowane i skomentowane w przypisach objaśniających listy układają się w powieść o dwóch dopiero co wkraczających w życie poetach, okresie wzajemnej literackiej inspiracji, poetyckiej młodości i pasji tworzenia. Prezentowana edycja ukazuje przy tym nie tylko zapoznany (także na Wyspach Brytyjskich) etap życia i twórczości Henryka Reeve’a. Wyzwala Krasińskiego z narosłych przez lata w literaturze przedmiotu interpretacyjnych schematów, zdominowanych głównie przez tanatyczny dyskurs o młodzieńczej korespondencji polskiego poety i refleksję o stosunku hrabiego Zygmunta do ukochanego ojca. Nowe, dwutomowe wydanie listów autora Adama Szaleńca i Henryka Reeve’a pozwala spojrzeć na korespondentów przez pryzmat zanurzonych w poezji „arystokratów ducha”, dla których pisanie listów i tworzenie poezji było najważniejszym celem życia.